Hoi, Ik heb 3 vriendinnen waarbij het zwanger worden niet wil lukken. Zelf ben ik inmiddels ruim 25 weken en ik heb er alle begrip voor maar ik merk dat ze alle 3 terughoudend zijn naar mij toe. Hoor bijna nooit van ze hoe het met me is ofzo en ik voel een afstand. Kan me voorstellen dat het moeilijk is maar ik vind het zelf heel vervelend dat ik niks hoor.... Jaloezie is misschien te veel gezegd maar het kan gezonde jaloezie zijn en ik ben bevoorrecht dat ik zwanger ben denk ik dan maar. Kortom wel moeilijk! Is dit herkenbaar voor iemand?
ik kan je vriendinnen wel snappen! wij zijn zelf ook 4 jaar bezig geweest om zwanger te worden. veel miskramen gehad en vond het ook heel moeilijk om met zwangeren geconfronteerd te worden! bij mij was het geen jaloezie maar je wil het zelf gewoon zooo graag dat het gewoon pijn doet als je baby's of zwangere vrouwen ziet! Vriendinnen van mij hielden daar echt wel rekening mee gelukkig! en snapte het als ik niet altijd doorvroeg over de zwangerschap. Wel toonde ik gewoon intresse maar meer ook niet.
Dat is wel heel vervelend Ik kan me hun reactie wel voorstellen maar aan de andere kant ben jij niet verandwoordelijk voor hun moeilijk zwanger worden. Ik denk dat je elkaar hier gewoon tegemoet moet komen, zei moeten jou blijdschap kunnen begrijpen en accepteren en jij moet hun kunnen begrijpen. Mischien is met z'n vieren om de tafel gaan zitten en het er over hebben want het zou niet leuk zijn als het tussen julie vriendschap zou komen te staan.
Ik heb ook een vriendin met een sterke kinderwens die maar niet in vervulling gaat. Momenteel kan ze het niet aan om contact te hebben en we hebben elkaar al zeker een week of 16 niet gesproken. Ondanks dat ik het jammer vind kan ik er wel begrip voor hebben. Ben blij dat ze uitgesproken heeft het te confronterend te vinden, dat vond ik makkelijker te accepteren dan helemaal niets vernemen. Het is misschien wel een goed idee om er eens met elkaar open over te spreken, dat haalt een hoop uit de wereld en mogelijk vinden jullie een manier om toch met elkaar in contact te komen!
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is, en ik zou er ook zeker begrip voor hebben. Zou er zelf niet veel over beginnen en het ook best begrijpen als die vriendin niet of niet veel vraagt naar de zwangerschap. Kan het echter niet begrijpen dat je als vriendin een hele tijd het contact verbreekt omdat de andere vriendin zwanger is. Wil je dan ook geen contact meer als de baby geboren is? Niet op kraamvisite komen? Of straks alleen maar met de vriendin afspreken als de kleine niet mee gaat ofzo? Nee, tijd om het te accepteren e.d. En er niet veel naar vragen kan ik me allemaal voorstellen. Maar maandenlang geen contact willen omdat je vriendin zwanger is. Sorry, daar kan ik niet bij.
Frannie, heel moeilijk en helaas kan ik het van beide kanten begrijpen. Ik denk wel dat het belangrijk is te begrijpen dat het geen jaloezie hoeft te zijn. Ik ben altijd onwijs blij voor anderen geweest en gun het iedereen van harte. Maar het is ook vaak heel confonterend. Even mijn verhaal ter illustratie. Na lang wachten, was ik vorig jaar juni zwanger. Geweldig natuurlijk. Helaas is ons kindje na 4 maanden zwangerschap onverwacht overleden. Daarna kregen wij te horen dat onze kansen om zwanger te worden zeer klein waren door slecht zaad van mijn man. In de maanden daarna vertelden 6 vriendinnen om me heen dat ze zwanger waren. Ik heb steeds positief en enthousiast gereageerd, omdat ik dat ook was. Maar vaak opzoeken, dat was voor mij echt te confronterend. Ik belde ze wel af en toe, maar de dikke buiken zien deed zo'n pijn. Ook de buik van mijn zusje (met wie ik tegelijk uitgerekend was) was zo moeilijk! Maar goed, ik heb bij de goede vriendinnen en mijn zusje er wel over gesproken. Gezegd dat ik het heel moeilijk vind. Dat ik hoopte dat het minder word en dat ik hoop dat ze geduld met me zouden hebben. Dat hielp. Door het open te zeggen was er ruimte. Ook omdat zij het ook moeilijk vonden net als jij. Uiteindelijk is het heel anders als de kindjes geboren zijn. Gek, maar waar. Als je bezig bent met zwanger worden is die dikke buik waar je aan denkt. Op het moment dat ik mijn kleine neefje in mijn armen had, was het gevoel totaal anders. Was ik verliefd op hem en zie ik hem vaak. Ook het contact met mijn zusje is goed. Ze heeft me de ruimte gegeven afstand te nemen en dat zorgt dat het nu weer heel goed gaat. Helaas ken ik het ook andersom. Na een aantal maanden hadden wij het enorme geluk net voor de IUI toch zwanger te zijn. Dit moest ik ook gaan vertellen aan mijn broer en schoonzus die al 2 jaar tevergeefs proberen. Oh, wat doet dat pijn. Ik gun het hun ook zo. Je merkt dat ze het heel moeilijk hebben met mijn zwangerschap. Ik geef ze nu ook ruimte om zelf contact op te nemen. Ik probeer niet te veel te confronteren. Er komt een tijd dat het beter wordt, ik weet het zeker. Mijn advies, bespreek het en geef ze de ruimte. het is echt een heel proces om door te maken. En het is een onwijze worsteling, want je wilt je vriendin niet laten zakken. Maar het is ook lastig om normaal te doen. gevolg: vluchten in geen contact zoeken. Onhandig natuurlijk, maar oh zo menselijk. Ik hoop dat ze eerlijk tegen je kunnen zijn over hun gevoelens. En als je erover kunt praten en beide kanten probeert in te beelden, denk ik dat je vriendschap er uiteindelijk sterker van wordt. Succes! Liefs, Ziezo
Aan de ene kant kan ik het me voorstellen, maar je zou ook blij kunnen zijn voor een ander. Maandenlang geen contact willen vind ik ook wel erg ver gezocht!
Ik kan het ook wel begrijpen van hun kant maar van de andere kant.. tja.. ik kan er (gelukkig!) niet over meepraten, wij zijn gezegend dat we voor de 2e keer zwanger zijn dus ik kan er niet over oordelen. Dat jij het jammer vind snap ik ook goed. Jij kan er immers niks aan doen dat het wel gelukt is. Wij hebben ook vrienden die ons bij de 1ste zwangerschap gemeden hebben. Ze zijn wel op kraamvisite geweest. We hebben ze uiteindelijk gevraagd of ze het vervelend vonden maar ze ontkenden het. Nu mijden ze ons helaas weer ik dus ga er eigenlijk vanuit dat het toch wel pijn doet maar verwacht ze wel weer op kraamvisite.
jullie moeten even in mekaars schoenen gaan staan.. jij wil blij zijn en er over vertellen..als hun zwanger waren wilde ze dat ook doen toch>? maar stel dat jij niet zwanger had geworden.. en hun wel.. had je het ook erg vervelend gevonden.. tis moeilijk voor hun om het aan te zien maar over een paar jaar is je kindje er nog steeds.. tis niet tijdelijk..dus ze kunnen het beter sneller verwerken want geen contact is ook niet leuk.. en miss komen ze ooit op het punt om met je mee te shoppen voor je kleintje ofzo.. als het niet van jezelf kan zijn dan liever genieten van de kinderen van een ander ipv helemaal niet omgaan met kindjes.. tis moeilijk maar uiteindelijk helpt het miss... hierbij is zelfacceptatie en het los laten echt de goede weg (nee hoor ik kijk niet vaak naar dr phil) succes ermee
ja hier hebben we het ook wel gehad. maar van 1 stel was het echt tegenover gesteld. die konden niet zwanger worden en daar hebben we het ook echt persoonlijk aan verteld nog voor de ouders het wisten. hun waren echt helemaal uitzinnig en blij voor ons. wekelijks werd er gebeld hoe het was. toen hun dan na icsi eindelijk zwanger bleken te zijn was ik zooo blij ik heb echt staa jaken haha. maar ja een anders onbewust kindloos stel heeft het er echt heel moeilijk mee gehad en zeiden dit ook eerlijk. ook tijdens het kraam bezoek zeiden ze heel eerlijk jaloers te zijn op ons omdat wij een kindje mochten krijgen. nu zijn we ruim 2 jaar verder en word in juli hun dochtertje 1! ik zou gewoon eens praten met ze dan kom je het weten waarom ze zo doen
Blij zijn we wel hoor! het doet alleen zo'n ongelofelijke pijn dat je soms bijna moet overgeven, in huilen uit wilt barsten en gaan schreeuwen of wat dan ook. Niet leuk voor de niet-zwangere, maar ook niet voor de zwangere. Maar misschien durven ze toch niet te vertellen of echt te uiten hoeveel pijn het doet. Ze zijn misschien (waarschijnlijk) al eerder teleurgesteld door een vriendin/kennis op het moment dat ze eens hun frustratie hadden laten zien. Het is zo ontzettend confronterend.... Een mmmeisje hier van zp kreeg eens de opmerking van een vriendin dat ze maar weer contact moest opnemen als zij zwanger was, want het was te confronterend voor de zwangere vriendin... wat vinden jullie daar dan van?
Kusje voor jou!! Ik kan me dondersgoed voorstellen dat het pijn doet als mensen niet blij kunnen zijn met de zwangerschap van een ander... Ik heb namelijk dat zelf ook gehad bij mensen die NIET heel dicht bij mij stonden, ik kon niet voor de buurvrouw, de collega, de kennis etc. opbrengen. Ik heb nu dan wel het godsgruwelijke mazzel!!geluk!! dat het bij ons gelukt is, maar hier hebben we heel lang voor moeten knokken... Ik weet dus hoe het kan voelen voor een ongewenst kinderloze om wéér te moeten zien te dealen met zwangeren. Het is niet leuk om te horen dat iemand weer zwanger is, het is niet leuk om te horen dat iemand binnen enkele maanden zwanger is, het is niet leuk om een groeiende buik te zien, het is niet leuk om een maxi cosi te zien, het is afgrijzelijk om met een vriendin te moeten shoppen voor babyspullen voor haar kindje, het is gruwelijk verdrietig om pasgeborenen te zien.... En als dan poging na poging mislukt... Ja, dan is het echt verdomd moeilijk om blij te zijn... Voorbeeld: collega was op de hoogte van situatie maar wist mij wel op de dag dat poging IVF2 werd afgebroken te vertellen dat hij een heel heeeel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel leuk nieuwtje had... De rest wist het al, maar ik kwam iets later (moest eerst naar het ziekenhuis) de luxe koeken met muisjes stonden al op tafel. Iedereen keek naar mij. En ik? Ik vond het afschuwelijk verrot nieuws!! Kon niets anders opbrengen dan: ... Niets dus. Ben opgesprongen van tafel en naar de wc gerend om daar boven te gaan staan kokhalzen. Het was mij ff te veel... Niet lief van mij. Lief zou zijn geweest de collega uitbundig te gaan feliciteren, maar ik kon dat niet. Het deed te veel pijn dat wéér iemand anders een 'heel leuk nieuwtje' had... Gelukkig kon ik tegen vriendinnetjes wel zeggen dat ik blij voor ze was. En dat was ik ook. Alleen, ik was tegelijkertijd zo verdrietig voor mezelf en hoe blij ik ook voor hen was, het deed mij zo gruwelijk pijn... Niet mama worden betekend alles wat je zo graag wilt te moeten missen. Nooit een buikje, nooit een goede echo, nooit bevallen, nooit een nat glibberig net geboren kindje op je buik, nooit je partner zo trots naar je buik/kind zien kijken als dat de mannen van je vriendinnen wel bij hun partners/kinderen doen, nooit naar de verloskundige of gyn voor iets leuks, nooit een eerste stapje, nooit een eerste hapje, nooit spulletjes uitzoeken, nooit je kindje naar school brengen, nooit te horen krijgen van je kindje dat dat 'ie zo veel van je houd, nooit 'gewoon zijn', want het is toch 'gewoon' dat iedereen wel kinderen krijgt? Nooit oma worden, nooit kunnen meepraten over zwangerschappen, nooit.... Nooit zo veel, wel altijd zo gruwelijk verdrietig. Want je word er zo vaak mee geconfronteerd. En je krijgt zo vaak grof pijnlijke opmerkingen... Dat doet pijn, dat doet gruwelijk pijn. Wetende dat de wereld van je vriendin die zwanger is alleen maar mooier en mooier gaat worden, terwijl je eigen wereld zo donker en vreugdeloos, vol met hormonen is en met de gruwelijke angst of het ooit wel gaat lukken. Boos zijn op je eigen lichaam, boos zijn op alles en iedereen... Niet omdat je dat wilt, maar omdat elke vezel in je lijf zo pijn doet. Blij zijn voor een ander en interesse tonen. Mwa, ik deed wel mn best, om de ander te plezieren maar wat deed dat gruwelijk pijn. Ik snap wel dat je het niet zo tof vind dat ze niet heel blij kunnen omgaan met jouw zwangerschap. Maar dat is omdat ze zelf in een heel zwaar rouwprocces zitten. Een proces waar ze zo hard tegen knokken en hopen er ooit uit te komen, maar elke dag de kans weer kleiner zien worden. Misschien kun je hier een beetje begrip voor opbrengen. Als jullie echt heel veel om elkaar geven dan moet het op een gegeven moment weer beter tussen jullie gaan. Mijn persoonlijke ervaring was dat ik de zwangerschap het moeilijkst vond, evenals pas geboren beebjes. Vanaf een half jaar vond ik het iets minder zwaar worden en zodra de beebjew irritante momentjes krijgen (vanaf een jaar of 2 ) dat het dan weer een stuk makkelijker werd Ik hoop voor jou dat jullie hier samen uit zullen komen en dat jij niet je vriendinnen gaat vragen weer contact met je op te gaan nemen zodra ze zwanger zijn... Echt, er zijn zulke mensen... Misschien eens aangeven dat je het zo moeilijk voor hen vind dat het bij hen niet lukt en dat het jou ook pijn doet om hen zo verdrietig te zien. Dat je graag had gewild dat hun grote wens ook zou uitkomen omdat je zo graag samen met hen blij zou willen zijn. Mijn persoonlijke ervaring is namelijk dat als er begrip was voor mijn situatie en dat ook benoemd werd door vriendinnetjes, ik ook meer in staat was om blij voor hen te zijn. Terwijl als het onderwerp stil werd gezwegen en ik wel voelde dat ik blij voor hen moest zijn, ik meer en meer verdrietig werd en afstand ging bewaren. Vergeet niet, geen kind word zo gemist als het kind dat er niet is... Ik hoop dat je vriendinnen ook het grote geluk mogen ervaren en dat het jullie lukt om de vriendschap te behouden.
Hoi, Bedankt voor jullie reacties... Met 1 vriendin heb ik geen contact meer inmiddels. Het is heel vervelend gegaan. Het is echt "mis" gegaan toen ik vertelde dat ik gestopt was met de pil. Ik wist toen al van hun dat het niet vanzelf ging, maar kwam zelf op het punt in mijn relatie dat we er aan toe waren. Heb toen gewikt en gewogen, moet ik het vertellen of niet, wat is erger: weten dat er nieuws kan komen, of ineens horen dat ik zwanger ben zonder dat je het aan zag komen? En meiden, ik ken zoveel verhalen dat het niet vanzelfsprekend ging dat ik het ook bij mezelf niet vanzelfsprekend achtte. Ik heb toen maar alle moed bij elkaar geraapt en heb het verteld. Vanaf toen was het helemaal mis tussen ons, afspraken werden met smoezen afgezegd, hoorde later dat ze mij niet onder ogen durfde te komen, bang dat ik nieuws had. Sinds ik zelf verteld had gestopt te zijn met de pil, wilde zij met rust gelaten worden. Dat is voor de andere partij dus ook heel moeilijk! Wetende dat we al meer dan 10 jaar vriendinnen waren. En wetende dat zij het traject van behandelingen in gingen en ik de grootste moeite had om hun dus geen sterkte te wensen. Ik mocht niet mailen, niet bellen, geen sms sturen. En ondertussen raakte ik zwanger en heb ik er echt vanaf DAG 1 mee gezeten wat ik nou moest doen. Uiteindelijk gewacht tot de 12 weken voorbij waren, mocht het voortijdig mis zijn gegaan dan had ik haar nog niets verteld. En uiteindelijk de moed bij elkaar geraapt om te bellen. Want ik vond het niet netjes om het per mail te doen. Maar ze was niet thuis, heb haar man aan de lijn gehad, het hem maar verteld. Ik was echt helemaal overstuur zo moeilijk was het. Want natuurlijk heb ik begrip voor de situatie en respect! Ik zal nooit weten hoe zij zich voelen omdat ik niet in hetzelfde schuitje zit. Maar om dan na maanden het verwijt te krijgen dat ze aan mij geen steun heeft, ik alleen maar aan mezelf denk dat stak recht in mijn hart. Terwijl ik alles heb gedaan om te doen wat zij van me vroeg. Met rust laten. En hoe erg ik het ook vind, ik moest voor mezelf en mijn kleintje kiezen omdat ik de spanning niet meer aan kon. Ik zie zelf niet hoe dit nog goed moet komen eerlijk gezegd. Ik ben toch blij om verhalen te horen van meiden die in dezelfde situatie zitten als zij en hoe zij het beleven/beleefd hebben. Maar neem van mij aan dat het voor mij ook echt vreselijk is! Ik liep al een tijdje rond met het idee mijn verhaal hier te delen en ben blij dat ik het gedaan heb.
Moeilijk onderwerp, want dit is zo persoonlijk. Ik mag god op mijn blote knietjes danken want ik was snel zwanger nadat wij besloten hadden ervoor te gaan. In mijn directe omgeving ken ik geen stellen (voor zover ik weet) waarbij het niet lukt. Wel heb ik van twee vriendinnen ervaren dat zij niet in mijn blijdschap konden delen toen zij zelf (nog) niet zwanger waren. Toen zij zwanger waren (en ook redelijk snel hoor!) was ik oprecht superblij en heb ze dat met felicitaties en kaartjes laten weten. Andersom kon nog net een felicitatie af. Dat heeft mij ontzettend gekwetst. Ik heb dit niet met ze besproken dus ik weet niet of er hier sprake van jaloezie was of iets anders. In elk geval is het ontzettend jammer als je je blijdschap niet kunt delen met mensen die dicht bij je staan, om welke reden dan ook.
als jullie mekaar begrijpen komt het uiteindelijk wel goed.. eerlijkheid duurt het langst.... vind het knap dat je het toch van te voren heb verteld zodat ze zich eventueel konden voorbereiden!vind ik een echte vriendschap als je dat kan doen!
een vriendin van mij met een heel grote kinderwens kan ook geen kinderen krijgen. ze is 23 en heeft al op het randje van de dood gelegen. (fam had al afscheid genomen) ze is echt iemand die je het zo zou gunnen. ontzettend lief naar ons toe. ze was zo blij voor ons en we kregen een gigantische knuffel! echt heel leuk. ook later als ik haar tegenkom reageert ze nog lief....
Mijn verhaal in het kort; ik ben per ongeluk zwanger geworden door de pil heen, na ongeveer 10 weken (dus toen ik geheel aan het idee gewent was) kreeg ik een mk, daarna een flinke baarmoederontsteking. Ook niet meer aan de pil geweest en na anderhalf jaar zou ik naar de gyn. MMM.. Precies op de dag van de afspraak had ik een licht positieve test, er werd bloed geprikt en ze dachten een vmk. Toch is alles goed gegaan en ben ik dus nu gelukkig na anderhalf jaar zwanger. Ik was 19/20 met de mk. Inmiddels ben ik 21/ bijna 22.. Nou het verhaal van mijn nichtje ze wouden een kindje, in 1 keer raak en haar meisje is inmiddels 2. Nu zegt ze dat ze laatst weer per ongeluk zwanger was en dat ze dan tegelijkertijd met mij uitgerekend was. Geen positieve test, alleen overtijd. Terwijl ze met haar meisje ook gewoon positief teste. Ze is zelf inmiddels 26. Nu is ze ook compleet jaloers aan het doen en verpest ze echt mijn zwangerschap. Toen ik vertelde dat ik zwanger was.. Ow nou gefeliciteerd, bij mij is het mis gegaan.. En het hele verhaal erbij. Toen kon ik nog begrip opbrengen, ik vindt dat iedereen zijn ding kwijt moet kunnen.. Nou is ze boos, omdat ik de echo's op hyves heb gezet.. Kun je geen rekening met mij houden?? Later kom ik bij haar moeder op visite, heb nu ook al een buikje.. Ze zegt niet eens goeiedag, heeft de benen op tafel.. Dus ik vraag of ik er langs mag.. Zegt ze alleen maar; 'Ik vindt het niet leuk als jij hier met zo'n buikje binnen komt!!' Nou toen heeft ze ook wat van mijn moeder te horen gekregen, toen zei ze alleen maar, waarom zou Carlien daar mee hebben gezeten, ze is toch nog maar jong! Net alsof zij bejaard is. maar goed.. Zo kan ik nog wel even doorgaan.. Ik vindt het echt belachelijk, bij ons is er een echt een babyboom aan beide kanten van de familie, in 3 jaar tijd zijn er 7 kinderen geboren.. Ook een paar terwijl ik een mk had, of toen ik nog bezig was met zwanger worden.. Ik heb het nooit voor iemand verpest, heb alles gewoon aangehoord en vondt het zelfs wel leuk om ook echo's te kijken enzo.. Ik had het er ook wel moeilijk mee, maar dan jankte ik thuis wel een keer en dan genoot ik weer als ik de verhalen van andere aanhoorden.. Miss. zou ik er wat meer begrip voor op kunnen brengen als iemand echt niet zwanger kan raken, of echt al lang bezig is met allerlei onderzoeken en behandelingen. Maar voor haar, nee daar heb ik geen begrip voor.. Volgens mij is dit eerder aandachttekort ofzo.. Want toen ze wel zwanger was, kon het daar alleen maar over gaan. En nou mag het dus niet over mijn zwangerschap gaan?!?! Naja.. ik ben dus pissig! Maar goed mensen die echt lang bezig zijn daar heb ik begrip voor. Mijn moeder is ook 13 jaar bezig geweest en zij zei ook altijd tegen mij; 'Je kunt er wel voor weg lopen, voor alle zwangeren en baby's, maar dit gaat je niet lukken!! Dus kun je er beter van genieten!' Gr. Carlien
Wij hadden ook het geluk dat ik snel zwanger raakte, in tegenstelling tot goede vrienden die al jaren allerlei trajecten zonder succes doorlopen. Om te voorkomen dat ze het via via zouden horen in de vriendenkring hebben we ze het al vroeg en rustig verteld. Natuurlijk waren er best wel heftige reacties en wordt je niet zo gefeliciteerd als de rest van de vriendenkring deed, maar ik vond dat erg begrijpelijk. Zij gaven aan dat ze wel blij waren maar met elke zwangerschap met hun eigen verdriet en onmacht werden geconfronteerd. Dat we ze wat minder zullen zien kan ik goed begrijpen, ik denk daarbij elke keer dat het er echt niet omgaat dat ze jaloers op mij zijn of mij mij mijn geluk niet gunnen, maar het feit dat ze het zelf graag willen en het moeten verwerken dat het misschien niet gaat lukken.
Hoi meiden, Zowel vanuit mn achtergrond als mn persoonlijke situatie weet ik dat dit zo'n moeilijk onderwerp is - moeilijk voor TS, maar ook zo moeilijk voor die vriendin. Ik ben er ook "zo eentje" die jarenlang iedereen om haar heen zwanger zag worden, maar zichzelf vaak s' nachts in slaap huilde omdat het maar niet wilde lukken. Toen we nog niet zo erg lang in de mmm zaten en ik nog niet helemaal wanhopig was, kon ik vrij goed blij zijn voor anderen, maar geloof me als je zoveel pijn en verdriet meemaakt wordt dit nou eenmaal moeilijker en moeilijker. Dit had bij mij niet zozeer met jaloezie te maken, maar meer met het feit dat ik uberhaupt niet meer blij kon zijn. Als je zelf bijna nooit meer blij bent, is het ook heel moeilijk om oprecht blij voor een ander te zijn. (ik kon bijvoorbeeld ook niet heel blij zijn om verlovingen en huwelijken, terwijl ik zelf heel gelukkig ben getrouwd - even om aan te geven dat het vaak niet om jaloezie gaat) Ik snap heel goed dat TS het heel verdrietig vindt dat haar vriendschsp kapot is gegaan, maar helaas kan dit een van de hele vervelende gevolgen zijn van het "rouwproces" dat je meemaakt als je lang in de mmm zit. Om maar even aan te geven hoe enorm ongewenste kinderloosheid je leven beinvloedt: uit onderzoek is gebleken dat ongewenste kinderloosheid tot net zoveel stress en verdriet leidt als grote negatieve 'life events' zoals de dood van een naaste of een echtscheiding. En net zoals bij het overlijden van een naatste en een echtscheiding zijn de gevolgen voor de relaties met de sociale omgeving vaak groot. Ook gaat iedereen anders met dit rouwproces om en zijn de gevolgen daarom voor iedereen weer anders. De een stoot mensen van zich af en de andere heeft juist behoefte aan vrienden om hem/haar heen. (ikzelf deed het eerste) Voor Frannie denk ik dat het belangrijk is om te weten dat het waarschijnlijk niks met jou te maken heeft. Mocht je de vriendschap alsnog willen proberen redden dan moet je je realiseren dat je vriendin hoogstwaarschijnlijk echt heeeeel erg veel pijn en verdtiet heeft en zich hierdoor misschien niet echt sociaal en rationeel kan opstellen. Hopelijk komt er een moment waarop je vriendin het heeft verwerkt (of nog liever zelf toch zwanger is geworden) en jullie alsnog kunnen proberen de vriendschap weer opnieuw op te bouwen.
Hierdoor is helaas het contact met mijn beste vriendin sterk verwaterd.. Ze zijn zelf nu ruim 5 jaar bezig en de doktoren hebben al voorzichtig de hoop laten varen dat het ooit nog zal lukken i.v.m. ernstige verklevingen en ontstekingen. IVF is tot nu toe steeds mislukt. Dit is natuurlijk ERG heftig, niet te bevatten! Ik daarentegen raak letterlijk binnen een wip al zwanger. Nu ik zwanger van de tweede ben voel ik echt een afstand. Ze houdt afstand van me en ik heb haar heel deze zwangerschap niet gezien! hoogstens op MSN en dan vraagt ze nooit naar mijn zwangerschap. Het enige dat ze erover zei toen ik het bekend maakte aan haar, was: 'Goh, zeker weer in 1x raak!' Vind ik niet erg want ik snap dat het steekt, maar als ik haar vraag om langs te komen houdt ze de boot af. En dat vind ik niet zo leuk. Vooral omdat ik 3 maanden terug dicht bij haar in de buurt ben komen wonen (op loopafstand) en zelfs daar toont ze geen interesse in. Ze is niet langsgeweest. Ik voel me dan haast schuldig dat ik wel zwanger ben...en dat ik er niet van mag genieten.