Start ICSI wegens slecht zaad

Ik ben op deze manier de MMM in gerold. Mijn cyclus is regelmatig, wel iets langer als die van jou (32-34dgn), maar verder lijk ik kerngezond.

Om met je laatste vraag te beginnen, ik vond (vind) het heel heftig, om van 0 direct ICSI te meoten starten. Kan daar soms nog steeds moeite mee hebben. Ineens ga je naar een traject waarbij je 3 kansen krijgt. Soms overvalt die woede me gewoon heel erg.
De rest van de emotionele zwaarheid lag voor mij vooral in de medicatie. Ik reageerde medisch gezien heel goed (heb uiteindelijk 10 eicellen weg kunnen laten halen met standaard doseringen), eigenlijk emotioneel ook wel. Behalve de pil, daar werd ik echt een heks van, geen land mee te bezeilen zo heftig.
Uiteindelijk dus 10 eicellen met de punctie, waarvan 1 verse TP en 4 cryo's in de vriezer. Ik vond de punctie heel naar, ik was er ook heel bang voor dus dat hielp niet. Ik begreep dat 95% van de vrouwen het mee vond vallen. Ik reageerde gewoon niet voldoende op de morfine, dus dat is een bespreekpunt voor de volgende keer. En eerlijk, de pijn vergeet je wel snel weer. Na afloop zei ik dat ik het nooit meer zou doen, nu hebben we het al over "wat als die 4 cryo's niet blijven plakken, gaan we dan nog een ronde door?".

Over de slagingskansen kun je zo niks zeggen. Je kan de cijfers per ziekenhuis bekijken, maar daar zitten alle situaties in die ICSI hebben gehad. Ons ziekenhuis had een schema met daarop de kansen obv de kwaliteit van het embryo. Dat liep van 20-60%, afhankelijk van embryo en leeftijd.

 

Ik ben inmiddels 22 (+5) weken zwanger van een meisje door middel van Icsi.

Wij zijn vorig jaar gestart met hormonenprikken via het Erasmus MC, maar omdat ik veel eiblaasjes kreeg, heb ik een verkorte kuur gehad van ongeveer ruim een week. Uit de punctie zijn 12 eitjes geplukt, waarvan er 6 bevrucht waren en uiteindelijk 3 embryo’s invroren. Deze heb ik gedurende afgelopen jaar laten terugplaatsen (met veel (pauzetijd) er tussen). De laatste terugplaatsing was dus raak (medio augustus). Eigenlijk direct na onze rondreis in Vietnam. Ontspanning en zen zijn is wel de key .

Helaas zijn er bij de 20 weken echo wel (heftige) complicaties aangetroffen bij ons meisje, maar dat is een ander verhaal en zal ik elders delen.

Spuiten vond ik erg meevallen, alsmede de punctie. Ik vond vooral de verdoving erg vervelend (morfine), waar ik erg misselijk van werd. Al met al vind ik dat wij redelijk snel zwanger zijn geraakt. Mijn vriend heeft ook slechte kwaliteit en langzaam zaad (te weinig) en ik werd “gezond” verklaard. Mijn cyclus was overigens verre van regelmatig.

Kortom, ik ben erg positief over ICSI. Maak je geen zorgen en probeer vooral geen druk bij jezelf te leggen. Bij de eerste twee pogingen had ik ontzettend veel stress en was ik er continue in gedachten mee bezig. De laatste helemaal niet, ging meer op automatische piloot en die was raak

 

Wij zijn ook de mmm ingegaan ivm zaadkwaliteit van mijn man, minder dan 100.000 en slecht bewegend.
Mijn cyclus is gezond maar heb wel een laag amh, 2 jaar geleden 0,6.

Ik had niet heel veel last van bijwerkingen, enigste is dat ik meer last had van hoofdpijn. Door mijn lage amh groeide mijn follikels niet goed op de doseringen van het ziekenhuis.

De punctie vondt ik meevallen, aanprikken van de follikels waren gevoelig maar het maximale aantal wat is aangeprikt is bij mij maar 5 follikels.

De slagingskans bij oms was 15/20% op onze specificatie maar dat hoeft nog niet heel veel te zeggen.

Emotioneel was het bij ons een rollercoaster omdat we bij drie (opgestarte) pogingen elke keer een klap kregen te verwerken. Ik wou eigenlijk geen 4de poging meer opstarten maar hebben toch nog 1 poging gedaan en daaruit is onze dochter ontstaan en hebben nog 2 eskimo's in de vriezer.

Enigste tip die ik kan geven is laat het over je heen komen en pas op jezelf. Als je toe bent aan een rustpauze pak die dan en praat veelmet elkaar

 

Om te beginnen: hoe zeer ik ook begrijp dat je op zoek bent naar cijfers en ervaringen om hoop uit te putten; als ik 1 ding geleerd heb in de afgelopen 2.5 jaar is dat geen mmm ervaring hetzelfde is.
Begint al bij het aantal levende zaadcellen dat er zijn gevonden. Het is een momentopname en gaat ook niet alleen om het aantal, maar ook om de kwaliteit van wat er wel leeft. Mijn man had de ene keer maar een paar procent levend en enigszins beweeglijk, de andere keer weer bijna 50%. Wij hadden ook al twee natuurlijke bevruchtingen achter de rug (weliswaar met vroege miskraam tot gevolg) toen we het nieuws kregen dat we gelijk door dingen naar het icsi station.
Heb ik als best heftig ervaren, want als icsi niet zou lukken, wat dan...?
Mijn cyclus is ook altijd heel gezond geweest (28/29 dagen) en ik ben inmiddels helemaal binnenstebuiten gekeerd en er is nooit wat gevonden. Ik reageerde dan ook altijd goed op de medicatie en had tussen de 14-20 eicellen per punctie. Had er voor mijn gevoel weinig ‘last’ van, fijn is het niet maar was ook blij dat ik iets kon doen.
De punctie is niet prettig maar in de meeste ziekenhuizen krijg je wel pijnbestrijding. Ik kreeg in NL (1e twee trajecten) morfine, in Dusseldorf (3e en 4e traject) zelfs narcose. Allerbelangrijkste is ontspannen van je bekken en vagina tijdens de punctien rustig ademen en je beseffen dat het zelden langer dan 10-15 min duurt. Je hebt een bevalling gehad, dus bent wel wat gewend denk ik .

Ik heb ooit gelezen dat 50% van de stellen die begint aan icsi er ooit succesvol mee is. Per poging liggen de percentages ergens tussen de 20-30% volgens mij. Maar eerlijk gezegd zegt dat helemaal niks allemaal. Ik hield me vast aan die 20-30% maar toen het maar niet lukte stelde me dat ook weer teleur. Zo’n heel traject bestaat ook voor een groot deel uit geluk en pech en is het voldomde oneerlijk allemaal.

Emotioneel heb ik me heel lang groot gehouden maar ik vond het emotionele aspect veel zwaarder dan het lichamelijke. Er samen goed over kunnen praten en als dat soms niet lukt met anderen (bijv via dit forum), evt professionele hulp zoeken, het kan allemaal helpen. Maar uiteindelijk zal niemand precies begrijpen hoe jíj je voelt en dat kan soms heel eenzaam voelen.
Ook wij hebben een pauze genomen na het 3e mislukte traject, waarin ik ook een training ACT (acceptance and commitment therapy) heb gevolgd. Dat heeft me erg geholpen om om te gaan met alle teleurstellingen en ik geloof er heilig in dat dat heeft geholpen in hoe ik het 4e traject heb ervaren. Ik geloof niet dat het daardoor nu gelukt is maar voor het emotionele aspect heeft het enorm geholpen.

Ontzettend veel sterkte meid de komende tijd en als je nog vragen hebt PM gerust.

 

En en en en? Hoeveel embryos?

Zit er nu 1 lekker warm in je buik?

 

Ik ben ook benieuwd! Heel veel succes!

 

Aah spannend!! Fijn zoveel embryo's, hoop dat er een aantal ingevroren kunnen worden. Voorraadje is altijd handig, al is het natuurlijk te hopen dat je ze niet nodig zult hebben!

 

Spannend! Ik duim!

 

Gefeliciteerd!