Hoe verder na miskraam?

Mijn hcg was met de bbz ook 1300, anderhalve week later 200 en de week erop 20. Zes weken is de max dacht ik.

 

Moeilijk he. Mijn eerste zwangerschap is ook geëindigd in een miskraam. Ik wilde eerst dat niemand t wist. Een vriendin van mij was zwanger en wilde afspreken. Ze appte en belde steeds en ik vond t moeilijk om haar te zien, dus uiteindelijk gezegd wat er was gebeurd. Hierna stond ze snel bij mij op de stoep en vertelde dat ze voor deze zwangerschap ook een miskraam had. klinkt raar maar was zo fijn te horen, want ze wist precies hoe ik me voelde.

Wij zijn eigenlijk gelijk weer begonnen toen t bloeden was gestopt. Was niet onze theorie. Maar na 1 praktijk poging met condoom hiervan afgestapt, omdat t condoom ons alleen maar herinneringen gaf aan de miskraam.

Eerste keer zonder condoom was emotioneel wel heftig. Iets wat ik niet had verwacht.

Wij hebben t geluk gehad direct weer na de eerste menstruatie zwanger te zijn geraakt. Iets wat we beide totaal niet verwacht hadden.

Toch blijft de miskraam hangen. We waren al 13 wkn, dus tot de 14 week erge spanning gehad. Ook nu denk ik nog vaak aan de miskraam. De gedachten gaat dan naar hoever ik nu had geweest e.d.

sterkte en lekker veel huilen. Neem je tijd en doe wat jij denkt wat goed is. Even een weekje thuis zitten van werk is niet gek.

 

Hey, ik had vorig jaar juni een miskraam. Ik was 8 weken. Mijn zus was ook zwanger, we waren 2 dagen na elkaar uitgerekend. Toen haar kindje geboren werd kreeg ik een enorme dip, en realiseerde ik me pas dat het niet verwerkt was. Ik vind het nu nog steeds moeilijk te zien dat zoveel mensen om mij heen momenteel zwanger worden/zijn, en te worden geconfronteerd met me neefje. Mijn kindje was anders even oud geweest, en even schattig. Ik wil dolgraag moeder worden, maar mijn man wil nog geen kinderen. Ik moet nog minimaal een jaar wachten voor hij het wil proberen...

ik ben zoo blij voor je/jullie dat je samen nog een poging mag doen! Echt geniet daarvan en het vooruitzicht op een kindje! Ooit gaat het goed... Knuffel voor jullie allemaal!

 

Mijn allereerste zwangerschap werd ook een miskraam, na 5 weken al. Je bent zo blij en trots en ineens word je van die roze wolk getrapt. Vaak gaat de eerste zwangerschap mis, ik hoor dat zovaak om me heen. De meeste krijgen daarna allemaal een gezonde zwangerschap dus hopelijk troost je dat om er toch weer voor te gaan.

Hier gaat het blijkbaar om en om, eerste zwschap miskraam na 5 weken, tweede zwschap voldragen, derde zwangerschap verloren na 23 weken (kindje had ernstige hartafwijking), vierde zwschap voldragen en vijfde zwangerschap een miskraam bij 6 weken, deze maand nog.

Ik moet zeggen dat mijn zwangerschapstesten steeds binnen een week weer negatief waren, dus dat ging wel snel.

 

Ik heb in September 2013 een miskraam gehad op de verjaardag van mijn dochtertje. Vervolgens wilde ik wel gelijk weer zwanger worden, en 2 maanden later kreeg ik weer een miskraam.
Vanaf dat moment durfde ik niet meer zwanger te raken, veel te bang dat het ook de 3e keer mis zou gaan, want het was immers al 2 keer achter elkaar gebeurd.
Uiteindelijk heeft het 3 maanden geduurd, en toen gaf ik me weer over aan mijn gevoelens, en dat was dolgraag nog een wondertje te mogen baren, een broertje of zusje voor onze dochter.
En kijk mijn banner, ik ben nu in verwachting van een Tweeling. Hoe bijzonder is dat. Ik verlies er 2, en krijg er 2 terug.
Uiteindelijk voel en merk je vanzelf wanneer je weer toe bent aan een nieuwe zwangerschap. Push het niet, neem de tijd, en dan komt het vanzelf. Sterkte
!!

 

Ook hier een miskraam met 9 weken (MA). Niks gemerkt en met de eerste echo, geen kindje gegroeid. Het afscheid nemen van de hele verwachting "er komt een kindje aan" vond ik het zwaarst. En in het begin als iedereen roept: "oh maar dat heb ik ook gehad", heb ik mijn gevoel wat weggestopt en gedacht als iedereen er zo luchtig over doet, dan is het gek als ik er heel verdrietig van ben.
Wat ik met name het moeilijkste vind is dat ik vond dat mijn lichaam mij in de steek heeft gelaten. Ik heb in maart een curettage gehad en nu is het nog steeds niet normaal... Dan duurt het zoooo lang.

 

Hier een miskraam gehad met 9+2 na 2 goede echo's met een kloppend hartje. Op 5 februari begon ik te bloeden en op 6 februari de echo gehad dat ons kindje was overleden. Diezelfde avond ben ik alles kwijt geraakt. Ik ben gelukkig gezegend met een gezonde dochter, maar had haar wel een broertje/zusje gegund. Mijn vriend wil echt geen kinderen meer helaas.

 

Bij mij is het nu 2,5 week geleden maar ik vind het nog erg moeilijk. De eerste week voelde ik me echt vreselijk, ik kreeg niks gedaan en was snel van slag. Tot overmaat van ramp moesten we ook 'gezellig' op een familieweekendje. Ik heb het hele weekend in bed gelegen, had zo geen zin om gezellig mee te doen en echt behoefte om even alleen te zijn. Ik heb het niet het idee dat ik een kind verloren heb, maar wel dat ik afscheid moet nemen van een verwachting. M'n schoonzus begrijpt me gelukkig heel goed en die zei ook 'Ook al weet je dat het mis kan gaan, vanaf het begin dat je weet dat je zwanger bent ga je plannen maken in je hoofd'. Dromen over wat ons te wachten zou staan, over een jongen of een meisje, over al die schattige babyspulletjes... Nu voel ik me beter en heb ik weer zin om dingen te doen, maar het is een wankel evenwicht. Gister op de sportschool een vrouw die enorm liep af te geven op baby's, zwangeren vond ze maar dom etc, toen moest ik wel een traantje wegslikken.

 

meiden.. same over here..
Gisteren te horen gekregen dat met 8.5 hartje gestopt was...
veel zorgen..
Wel bloed verlies sinds een week.. maar baarmoeder zat gisteren nog potdicht.
Ik ben zo bang voor wat er komen gaat, niet perse voor het hebben van de miskraam, dat alles eruit is en komt ed.. maar meer voor erna...

Succes lieve dames, ik ga hier mee lezen

 

Hoi meiden,

wat vervelend dat jullie dit ook allemaal mee gemaakt hebben.
Het is en blijft lastig.. Of er nu dagen, weken of maanden al overheengegaan zijn, je vlindertje blijft bij je. De pijn word alleen minder scherp maar blijft aanwezig. Voor mij is het nu bijna 4 maanden geleden dat ze een missed abortion vast hebben gesteld. Ik dacht 8 weken te zijn maar het vruchtje was gegroeid tot 6 weken en 4 dagen. Het hartje heeft wel geklopt, dit hadden ze met een echo 2 weken ervoor vastgesteld. Ik heb endometriose dus moest voor echo i.v.m. grotere kans op BBZ.
Laatst februari hebben ze het vastgesteld, begin maart met cytotec begonnen, en na 16 uur is het vruchtje afgekomen.
Ik heb toch wel 2 maanden gevloeid en langere menstruaties gehad ( 2 weken) en tussentijds veel last gehad van bruinverlies.
Vorige week mijn 3e menstruatie gehad na de MA en deze lijkt eindelijk weer normaal te zijn qua duur. Ik heb ook echt het idee dat het nu pas allemaal hersteld is, ofjaa mijn lichaam dan.
Geestelijk gata het ook steeds beter maar er zijn nog genoeg momenten dat ik hartstikke veel verdiet heb.
2 kenissen waar ik tegelijk mee uitgeteld zou zijn kom ik vaak tegen en zie hun dikke buiken en kijk dan naar mijn eigen en denk 'zo was het bij mij ook geweest'. Ook mijn schoonzusje is zwanger, ik gun het haar van harte ( iedereen) maar je gunt het jezelf ook zo erg. Iedere menstruatie is weer lastig, want steeds heb je weer hoop. En maar goed ook want hoop doet leven! Voor ons komt het ook goed. Blijf je vast houden aan hoop. Ooit staan wij ook weer met een super big smile te staren naar onze positieve test!!
En praten is erg belangrijk. Ik praat er heel veel over.
Wel is dat iedereen je in de gaten houd en ieder keer weer de vraag krijgt 'en is het zover'?? Dat vind ik lastig, want een zwangerschap is niet vanzelfsprekend.

Heel veel sterkte en succes allemaal.

xxx

 

Hey meiden,

Ik heb in april een MA gehad bij 9 wk waarna een curretage.. In het begin was ik verscheurd van verdriet, ons kindje wat zo gewenst was zou niet meer komen.. Nu ben ik alleen met mijn verdriet, mensen zijn het alweer snel vergeten.. Dat doet heel erg veel pijn.. Iedereen lijkt wel zwanger en alle aandacht gaat naar de zwangeren. Ik doe leuk mee maar ga kapot van binnen. Zelfs mijn eigen moeder is alleen maar bezig met de baby van mn zus. En ja, ik weet het, zij heeft een baby. Het verdriet wat ik heb lijkt niet meer te bestaan.

Mijn leidinggevende zei nog tegen mij; wedden dat je binnen 3 maanden weer zwanger bent! Nou ik zal je zeggen, mijn hele lijf staat op zn kop. Ben zowiezo pas 1x ongesteld geweest na mn curretage. Ovulatie is onvindbaar. Dit alles is nog een extra trap na. Ik ben gewoon bang dat ik nooit moeder zal worden.

liefs..