@Gabrielle, dankje voor je lieve woorden, het is zo herkenbaar voor ons allen waar we over spreken, ik herken het ook als er voorbij gegaan wordt aan je kindje, en wennen doet dat niet, wel wordt je milder naar die personen toe, en weet je diep van binnen, ze bedoelen het niet zo, maar weten zich geen houding te geven.. Dat is uiteindelijk altijd waar het om gaat, mensen willen je niet bewust een rotgevoel meegeven, al kan ik me heel goed voorstellen dat het rot voelde dit weekend toen je dochtertje over haar broertje sprak, en je ouders van onderwerp veranderden, terwijl het zo bijzonder is dat ze erover spreekt, soms is dan even oogcontact hebben met elkaar al voldoende om te laten weten dat het er mag zijn... En idd soms weten we het zelf al niet van hoe en wat te reageren, laat staan de mensen om me heen, milder zijn naar jezelf en naar anderen... Goed van je dat je op kraamvisite bent geweest, en de gevoelens onder ogen komt die het met zich meebrengt, wou dat ik het antwoord voor je had of die tijd nog mag komen, al denk ik ook dat je al een prachtige moeder bent! En voor je dochter, en ook voor je zoontje.. @Cindy, je komt idd heel positief over, maar juist wij beseffen ons ook dat ook daar verdriet bij gepaard gaat, je houding is gewoon heel goed, en daar ga je het ook vast mee redden, maar dat het leeg en eenzaam voelt is voor ieder van ons heel herkenbaar, en leef ook met je mee meid, over gaan doet het niet, maar het wordt wel anders, langzaam aan zal die leegte af en toe even gevuld worden met blije gevoelens, en hopelijk voor je vanwege een nieuwe zwangerschap, maar ook zoveel meer, en er is niemand die jou daarin mag corrigeren, en dat is ook niet het geval, maar gewoon weer blij zijn omdat de dag zonnig begint, of omdat je een lief en fijn moment weer kunt beleven, maar mag je idd ook meegeven, een nieuwe zwangerschap brengt zeker heftige momenten met zich teweeg, de onzekerheid, maar ook het opnieuw toelaten van de moedergevoelens is heftig, maar werkt ook weer mee voor de verwerking hoor, dus geen oordeel of mening van mijn kant maar aan je reactie te zien kan ik wel uithalen dat je idd op aangesproken voelt dat je misschien alleen maar gefocussed bent op een nieuwe zwangerschap, vind het fijn voor jou dat het je op de been houdt, je weet zelf ook dat een nieuw kindje jullie Dani* nooit kan vervangen, hij heeft je mama gemaakt, en je wilt nu zo graag moederen, dat is een groot verdriet, intens, en die gevoelens gun je niemand, heb je een beetje mensen met wie je hierover kunt praten? Ik herinner me nog goed dat ik in het begin vlak na het overlijden van Lieke* ook gauw in de verdediging vloog over vanalles en nog wat, ik voelde me heel gauw persoonlijk aangevallen als men ook maar iets over ons dochtertje of mij te melden had, alles viel gauw in het verkeerde keelgat, kon mensen moeilijk aanvoelen, tenslotte hadden zij geen recht van spreken, want zij hadden niet zoiets heftigs meegemaakt, maar zoals ik hierboven ook schreef, je wordt milder, tenminste dat is de ervaring van hier, maar alles heeft wel tijd nodig, en dat bedoel ik met alle liefde... Vandaag juist ineens veel belangstelling ontvangen van een andere moeder van school, zo lief! Heb zelf het foto album van ons meisje laten zien, en kon mijn verhaal weer even doen, we hebben samen zitten huilen, maar wou toch ff zeggen; wat fijn dat er mensen zijn die wel even de aandacht en tijd aan je verdriet willen geven, en het allemaal niet vergeten zijn!!!
@Evelien: dat jij en je man de enige zijn die Lieke* levend hebben gezien speelt zeker mee in de manier waarop je het beleefd en levend houdt. Wij hebben er voor gekozen om na de geboorte van ons meisje* alleen de ouders naar het ziekenhuis te laten komen. Zij zijn ook de enige die ons meisje* gezien hebben, in het echt dan. Anderen wel op foto's maar niet in het echt. Ik denk zeker dat dit meespeelt in de manier waarop ze in gedachten is bij anderen en hoe anderen er mee omgaan. Wat moeilijk zeg dat je even onregelmatige weeen had en nog wel op die dag dat je vorige keer bevallen bent. Ik geloof het goed dat de schrik er toen goed in zat. Voel je je nu weer goed? Doe maar lekker rustig aan zodat die kleine meid je niet meer zo hoeft te laten schrikken! En wat fijn dat je je fotoboek aan een moeder van school kan laten zien. Soms is het zo fijn als er iemand toch nog even naar vraagt en je je verdriet kan delen. Zelf merk ik dat ik het heel fijn vindt als er nog naar ons meisje* gevraagd wordt. Maar ook krijg ik nu steeds vaker van die opmerkingen als: jouw tijd komt nog wel, de tijd gaat toch door he e.d. Voor mensen in mijn omgeving die iets verder er vanaf staan merk ik dat het alweer achter hun ligt, dat het leven doorgaat en ze niet meer bezig zijn met het verdriet dat ik er van heb. Dan zijn zo'n opmerkingen soms wel moeilijk. Hier gaat het eigenlijk ook heel goed. Ik ben sinds twee weken weer fulltime aan het werk. Viel me soms wel zwaar maar van de andere kant ook heel goed. Eindelijk weer mijn uren opgebouwd als voorheen. Nu lekker twee weekjes vakantie en gisteren een knal-ovualtietest. Dus lekker aan de klus! Ik heb goede hoop. Maar ja dat had ik vorige maand ook dus wie zal het zeggen? Weer twee spannende weken die we tegemoet gaan. Gabrielle, wat moeilijk dat je ouders niets zeggen over je zoontje*. Dat lijkt me zo moeilijk. Zeker als je dochtertje er dan over begint en zij een ander onderwerp begint. Ze zal zich er wel geen houding bij weten te geven maar voor jou is dat wel hardstikke rot natuurlijk. Voor jullie is jullie zoontje er wel degelijk, doet hij er toe en mag hij er ook zijn door er over te spreken. En wat knap dat je toch zo om kunt gaan met het kindje van je vriendin. Ik vind het erg sterk van je dat je zo blij voor haar kan zijn terwijl jouw verdriet nog zo aanwezig is. Zelf vond ik kraamvisite erg moeilijk. Hoe blij ik ook ben voor de ander het doet bij mij dan wel veel pijn. Een vriendin van mij kan ieder moment bevallen en ik zie er erg tegenop. Gelukkig is dat begrip er in mijn omgeving ook. En ja, dan die tweeling van mijn zusje. Het wennen ging langzaam aan en nu kan ik er eindelijk ook van genieten. Zo fijn. Verder is het vandaag precies 6 maanden geleden dat ons meisje* werd geboren. En gek genoeg voelt het vandaag zo fijn aan. Ik kan alleen maar aan de fijne momenten van de zwangerschap en de geboorte denken. De verdrietige momenten zijn er op dit moment. Dit gevoel wil ik vasthouden!
Hey meis 1000x sorry ik heb het verkeerd begrepen, ik las mij verhalen erboven en jou verhaal aansluitend. het spijt me heel heel erg. Ik dacht echt dat je mij bedoelde, oh wat vind ik dit erg!!! vergeef je me Heb ook een baal dag dus kan daar ook aan liggen, dat ik de dingen verkeerd begrijp...... sorry
@Evelien wat onwijs fijn dat je je boekje aan een moeder van school hebt kunnen laten zien, en dat uit haar eigen belangstelling. Dat moet je zoveel goeds gedaan hebben. En ook heel mooi hoe jouw zoontje met het verlies van zijn zusje om gaat. Kinderen zijn zo bijzonder sterk, gevoelig en slim! @Cindy: je hoeft geen sorry te zeggen, je bent emotioneel, je gaat door een hel, en je hormonen zijn ook op hol. Dikke knuf! @Jonneke: het is denk ik wel waar, als mensen het kindje niet gezien hebben, is het toch abstracter voor ze. Wij hebben alleen onze dochter bij gehaald in het ziekenhuis, juist om het voor haar minder abstract te maken, en ook voor haar rauwverwerking. Dat heeft heel goed uitgepakt, we zijn heel blij dat we dat gedaan hebben. Mijn ervaring is wel dat onze ouders door het zien van de foto's wel heel erg geraakt waren, zeker mijn schonouders hebben daar heel veel over gepraat. Mijn eigen moeder begreep toen pas waarom we onze zoon een naam hebben gegeven (ze dacht eerst 'aan een klompje cellen hoef je geen naam te geven, ja, ...andere generatie denk ik). Een aantal vrienden hebben de foto's ook gezien, en ze zag vaak aan hun gezichten dat ze zich pas toen echt realiseerden wat een echt kindje, met ales erop en eraan F.elix was. Ook al was hij nog geen 20 weken....
Dit even voor jullie allemaal: Racoon - Don't Give Up The Fight (Official Video) - YouTube Please don't give up the fight For no reason, but your own I never said that the fight would be easy Because it won't I will remember you, and all that we have been through There is no angel, that can be more angel than you I see you every night when your star is shining bright And I cry and I smile, I wish you where here, with me Well, I am so proud to be your father I am so proud to be your mum And I am so proud to be your brother So may this be your song Please don't give up the fight For no reason, but your own Cause I never said that the fight would be easy Because it won't I will come look for you When this life is through With this body Before now I still need to life For we are not alone And you are not alone We're at home, loving and waiting And so afraid Well I am so proud to be your father So proud to be your mum, And I'll always be proud to be your brother So may this be your song Please don't give up the fight for no reason Please don't give up the fight for no reason
@Gabrielle, bedankt voor je liedje, heb je ook een zakdoekje erbij.... Jeetje ik breek bij de tekst, even heerlijk janken... snik...
gabrielle, wat een hefitg nummer he, ik kende het al . De zanger heeft dit geschreven ter ere van zijn overleden buurjongetje, die is overleden aan neuroblastoomkanker. Ons zoontje is ook overleden aan neuroblastoomkanker, het nummer doet mij ook heel erg veel. Ik betrek het heel erg op onszelf... Het is zo oneerlijk he, die kleine kindjes die zo moeten lijden, en maar zelden overleven ze deze vorm van kanker. Ik heb er ook menig traan om gelaten.........
Hallo allemaal.. Ik zou graag met jullie mee willen schrijven, ik weet alleen nog niet goed hoe.. Er zit nog zoveel emotie, het voelt alsof ik een beetje op slot zit. Maar ik mis m'n kleine meisje in mijn buik, weet niet zo goed hoe dat met anderen te delen..
Gabrielle, mooi nummer is dat he. Ik heb er al vaak naar geluisterd. Zelf merkte ik ook dat bij het zien van de fotos veel mensen pas beseften hoe 'af' ons meisje eigenlijk was. Ze had alleen nog groter moeten worden maar alles zit er inderdaad op en aan. Vroeger kregen ze hun kindje niet te zien dus wellicht dat dit bij (schoon)ouders er voor zorgt dat ze het niet helemaal snappen. Mijn ouders en schoonmoeder hebben ons meisje wel gezien. Ze hadden vooraf aangegeven dat heel graag te willen. Achteraf ben ik ook wel blij dat hun haar gezien hebben om het echt te kunnen delen. Baal nu ook wel dat we niet meer mensen hebben gevraagd om te komen kijken maar op moment trok ik dat gewoon niet. Lara, hoe is het daar? last van de zwangerschapssymptomen of niet? Ik hoop dat je al een beetje kan genieten. En hoe is het verder met de andere meiden? Tis een beetje stil hier sinds we elkaar toe hebben gevoegd op FB
Natuurlijk kun je hier mee schrijven Lilalief. Welkom, maar dat betekent helaas dat er ook weer een zo gewenst kindje niet hier is mogen blijven. Ik heb geloof ik al eens eerder op een ander topic over je gelezen. Dat je gevoel op slot zit terwijl het gemis zo groot is herken ik. Zo vervelend vond ik dat toen. Maar het is een manier van je lichaam om het verdriet te dragen. Beetje bij beetje zul je merken dat het beter zal gaan maar je krijgt wat je kan verdragen. En het ene moment zal dat beter gaan als het andere moment. Maar het is bij jou ook nog maar zo kort geleden. Heb je mensen in je omgeving met wie je er over kan praten? Ik hoop dat je ook hier een beetje je verhaal kwijt kan. Dat kan door het gewoon van je af te schrijven of vragen te stellen die je hebt. Iedereen hier heeft er (helaas) ervaring mee. Knuffel!
Hey meiden, Het is al weer een tijdje geleden dat ik heb meegeschreven. Had eigenlijk eerder willen reageren, want hoe langer ik wacht, op hoe meer mensen ik moet reageren. Op dit moment kost het mij best veel energie (gaap ). Hier gaat het best goed, alhoewel ik nog ontzettend onzeker ben. Ben zo bang ook dit kindje te verliezen. Maar wat Vlinderevelien ook al zei: dat je na elke mijlpaal waarschijnlijk meer zult gaan genieten. Dat denk ik inderdaad ook. Maandag heb ik weer een sollicitatie als administratief medewerker (data entry). Een groepssolliciatie deze keer, waarin we stellingen moeten verdedigen van het bedrijf. Wat dat te maken heeft met de functie begrijp ik niet helemaal en houd er totaal niet van om op de voorgrond te staan, maar we gaan er voor. Het is geen topbaan, maar ik ben al lang blij als ik weer iets heb. Van thuis zitten wordt je op een gegeven moment ook helemaal zat. @ Gabrielle: Wat ontzettend mooi het schrijfboekje van je dochter. Zo kan iets kleins toch opeens zoveel waarde hebben. Ontroerend hoe jullie dochter over Felix en jullie gezin heeft geschreven en getekend. Je ziet precies wat er in haar hoofdje is om gegaan. Ik kan het mij voorstellen dat je het je ouders kwalijk neemt dat ze het niet meer willen hebben over Felix. Zelfs nadat je hebt aangegeven dat je er juist wel over wilt praten. Ik herken het helaas. Mijn vader wil ook niet meer over Valentijn* praten. Hij is na de bevalling wel in het ziekenhuis geweest, maar heeft maximaal 1 seconde naar zijn kleinzoon gekeken. 2 weken na de bevalling kregen we van hem te horen dat we weer verder moesten gaan met ons leven. Op dat moment overviel het mij zo, dat ik er niks over durfde te zeggen. Maar eigenlijk wil ik het nog steeds een keer ter sprake brengen. Het doet pijn dat je eigen vader, en in jouw geval beide ouders, er zo mee omgaan. Waarschijnlijk uit zelfbescherming of het idee jou te beschermen. Knap dat je op kraamvisite bent geweest. En ik weet zeker dat jij ook een geweldige moeder bent. En het is je heel erg gegund om opnieuw voor een kindje te mogen zorgen. @ Vlinderevelien: Ik begrijp dat dit een hele lastige maand voor jullie is met veel ups en downs. Voor een buitenstaander die dit niet heeft meegemaakt is het ook lastig te begrijpen. Want je bent nu toch opnieuw in verwachting? Maar zo werkt dat helaas niet, het gemis om jullie meisje blijft. Herken het helaas wel. Veel mensen in mijn omgeving durven niet meer over onze zoon* te beginnen. Terwijl ik zo graag af en toe nog over hem wil praten. Hem letterlijk doodzwijgen doet alleen maar pijn. Ik ben blij dat je zon lieve man hebt waar je veel steun aan hebt! Hij klinkt als een top papa! En wat lief van die moeder van school en dat jullie samen het boek hebben bekeken. Zo zie je maar, soms komt de belangstelling uit een onverwachte hoek. Zo kreeg ik laatst een mail van een oud collega, die had gehoord over het overlijden van ons zoontje. Blijkt dat zij 14 jaar geleden hetzelfde heeft meegemaakt. Heb net de fotos uit jullie boekje bekeken. Ik kan zien dat het boekje met heel veel liefde is gemaakt door mama en zoon voor Lieke*. En wat moeten jullie geschrokken zijn van die weeën. Gelukkig was er niks aan de hand! Je lichaam zal de spanning waarschijnlijk gevoeld hebben. Nou ben blij dat het verder goed gaat met jou en de kleine uk. Dat je goed groeit en de baby lekker bewegelijk is. En wat fijn dat je s middags je rust kunt pakken. Hoe gaat het nu met je bekken? @ MissJopie: Mooie uitslag van de combitest! Ben heel blij voor je @ Cindy: Dat gevoel van leegte en verdriet en denken dat je nooit meer de oude zult worden is heel begrijpelijk. Het heeft tijd nodig. Meis, het is nog maar 3 weken geleden. Geloof mij, ook jij zal over een tijdje weer vaker beter in je vel zitten. Je hebt een positieve instelling, dus dat komt echt goed. En natuurlijk begrijp ik dat je weer snel voor een kindje wilt gaan, om weer uit te kunnen kijken naar een nieuw lichtpuntje. Maar ik zou niet te snel opnieuw beginnen, maar eerst je lichaam de tijd geven om te herstellen. En het aller belangrijkste, rouwen om jullie zoontje. Wij zijn ook niet direct na de bevalling opnieuw gestart. We hebben 3,5 maand gewacht met opnieuw zwanger willen worden en toen we weer begonnen was het de 1e ronde raak. Als je geestelijk en lichamelijk 'voor zover' hersteld bent kun je weer volledig voor een 2e kindje gaan. Het is natuurlijk aan jullie, maar het is een tip. Nu ik weer zwanger ben merk ik ook de angst voor deze nieuwe zwangerschap. Ook heel bang om dit kindje te verliezen. Ik denk niet dat jij dat er nu bij moet hebben. Natuurlijk hoop ik over een tijdje op blij nieuws van jou kant! @ Jonneke: Gisteren was het al weer een half jaar geleden dat jullie meisje is geboren! Vind het knap hoe je ermee omgaat en dat je de positieve momenten kunt zien. Hebben jullie gisteren nog iets bijzonders gedaan? Fijn zon knal ovutest! Dus druk aan de klus! Nou ik hoop het voor je meid! En weer fulltime aan het werk. Gaat het tot nu toe goed? @ Lilalief: Helaas welkom hier en gecondoleerd met jullie dochtertje! Natuurlijk mag je met ons meepraten. Het heeft mij heel erg geholpen met de verwerking om van me af te schrijven. We weten allemaal waar je door heen gaat. Heel veel sterkte en we willen je graag helpen!
Dankjewel voor je welkom, en inderdaad helaas, dat het nodig is. Ik heb wel veel mensen in mijn omgeving maar praten over (heftige) emotie is nooit mijn sterkste kant geweest. Meestal ga ik dan 'cocoonen' en daar wil ik nu voor waken, ik wil mezelf niet afzonderen tot aan een depressie.. Weet alleen nog niet hoe ik dat allemaal aan ga pakken. Deze week enorm veel afspraken gemaakt, en dat is misschien dan juist weer teveel. Ik probeer hier een beetje aan te haken, zal vast wel lukken.. als ik eenmaal begin te typen komt de tekst ook wel vanzelf. Is soms makkelijker dan in "real life".
Vlinder, wat leuk weer iets van je te horen. Natuurlijk blijft de zwangerschap spannend maar ik hoop dat iedere mijlpaal je meer rust en vertrouwen zal geven. En weer een sollicitatie, spannend! Snap goed dat je aan de slag wilt. Vermaak je je nog wel een beetje? Nog veel in huis te doen? Het weer zit nu ook niet echt mee anders kon je nog lekker naar buiten. Ja ik stond er zelf ook van te kijken dat ik er gister zo positief in stond met al die fijne gevoelens voor mijn meisje*. Kreeg ik vannacht nog een smsje dat een vriendin van mij gisteren bevallen is. Vorige week schrok ik ineens want ik wist wel dat haar UD er aan kwam maar was er eigenlijk niet zo mee bezig. Tot ik vorige week ineens mezelf heel rot er over ging voelen. Maar ik denk door op dat moment dat gevoel al te ervaren dat ik ook met dat nieuws heel rustig om kan gaan. Ga een luiertaart maken en deze afgeven maar op kraamvisite gaan wacht ik nog even mee. Dat lukt dan weer niet. Moeilijk hey dat jouw vader ook niet over Valentijn* wil praten. Goed dat je het nog een keer ter sprake wilt brengen. Want het lijkt me voor jou ook niet prettig. Lilalief, ik vind het zelf soms ook wel moeilijk hoor om over moeilijke en diepgaande emoties te praten met verschillende mensen, doe dat eigenijk alleen met mensne die heel dichtbij staan. Daarom vond ik het juist heel fijn om hier mijn verhaal kwijt te kunnen. Ik heb er in het begin en nu nog heel veel aan gehad. Ik hoop jij ook.
@LiLalief, wat een lieve topicnaam, ik zie in je banner dat je 2 dochtertjes hebt gekregen, en onlangs afscheid moest nemen van 1 van jullie meisjes* helaas ook een warm welkom hier... Misschien wil je ons iets vertellen over je dochtertje*? Was ze ook ziek? Hoe gaat het met jou en je herstel? Dikke knuf van hier... @Vlinder, fijn om weer van je te horen, alles op z'n tijd, en die vermoeidheid is niet voor niks, want jullie wondertje heeft alle energie nodig om zich te ontwikkelen dan nemen wij het wel voor lief als je even niets schrijft... Bedankt voor je lieve woorden, het gaat nu weer beter, mijn bekken gaat ook met ups en down, maar kan er prima mee overweg.. Ik wens je alvast veel succes toe met de sollicitatie, ik hoop dat ze je aannemen, heb je weer even wat om handen, en een baan met veel uitdaging zit je misschien ook niet op te wachten qua extra verwachtingen met de zwangerschap erbij? Lekker even de focus op jezelf en je gezin.. Is idd fijn om soms even oprechte belangstelling te ontvangen, wat "leuk" van je collega, zo zie je ook maar dat de tijd niets zegt, want na 14 jaar ben je je kindje ook niet vergeten, en vond zij het vast ook even fijn om met jou over te kunnen praten/mailen.. Ik merk dat het soms heel diep kan gaan als je daadwerkelijk je gevoelens opnieuw verwoord, en verteld wat er gebeurd is.. @Jonneke, 6 maanden geleden alweer dat jullie meisje* veel te vroeg geboren werd, te ziek om bij jullie te kunnen blijven, als ik haar naam ergens tegenkom denk ik meteen aan de droomvlucht, net alsof ik haar daar ook in aanwezigheid gevoelt heb... Vind het fijn om te lezen dat je al zo'n punt hebt bereikt in de verwerking dat je terug kunt kijken met een terugblik op de mooie en fijne momenten die jullie met elkaar gedeelt hebben, zo waardevol! Al zijn deze verweven met het verdriet, ze voelen warm en rijk aan, je koestert haar met zoveel liefde, zo herkenbaar.. Je doet het goed zeg, fulltime aan de bak, krijg je er weer energie van? En die knaltest is toppie, jullie gaan ervoor, vandaag de eisprong... Lief dat je een luiertaart gaat maken voor je vriendin, maar ondanks dat wel je eigen grenzen bewaakt! Gisteravond gingen mijn collega's op kraamvisite, 1 van de meiden is net moeder geworden van een dochtertje, ik ben niet gegaan, vorige week ging mijn moeder ook op kraamvisite, zij is de baas van ons bedrijf, misschien wou ik wel alleen met d'r mee... Maar ook toen aangegeven, doe maar niet, voor mij zit er nu teveel onder de oppervlakte, wat ik niet teveel wil forceren met stoer doen, en denken dat kan ik wel even aan... Dat blijft moeilijk, wel raar, die collega's zitten over een paar maand bij mij op kraamvisite @Groeiecho gisteren, pff toch weer die spanning in de wachtruimte, maar bij het zien van ons moppie weer gerustgesteld, wat een lieverd, lekkere bolle wangetjes gekregen, ze ligt precies zoals ik haar zelf ook voel in mijn buik, rug aan de rechterkant, billetje omhoog, en links in mijn lies met d'r hoofdje en haar handjes waar ze de hele dag lekker aan het wroeten is.. Handje even relaxed achter het hoofdje, ze heeft het naar d'r zin, gelukkig!!! Even kriebelen aan de grote teen, hi hi.. En de groei is heel saai zij de echoscopiste, ooh wat hou ik van saai alles mooie gemiddeld dus! Geen vreemde uitschieters, niet te groot en niet te klein! Joepie goed nieuws!!! Mijn zoontje kwam vanochtend uit bed, en vroeg verbaasd waar of de baby was? Hij had namelijk gedroomd dat ze geboren was, en wou d'r graag in badje doen... Geweldig! Ooh ze zit nog in je buik mama... o ja, toen viel het kwartje.. @Lara, kan me goed voorstellen dat het nummer van Racoon jou diep moet raken, nu ik lees voor wie hij het nummer gemaakt heeft, en het over dezelfde ziekte gaat als van jou manneke*.. Hoe gaat het nu met jou? Binnenkort een 1e echo? Heeft je dochtertje al iets opgepikt over de nieuwe zwangerschap? Wat een lieve meid op de foto's.. @Cindy, hoe is het nu met je? Je had weer even een paar moeilijke dagen, is het weer een beetje rustiger geworden? Wat een moeilijke tijd is dit nu, worstelen om je leven te willen oppakken, maar zo moeilijk hoe daar invulling aan te geven, terwijl je zo'n mooi doel had om naar uit te leven.. Heb je al iets moois gedaan met de fotoshoot, een album aan het maken voor je zoontje*?
@Vlinder: ik kan me je angst zo goed vorstellen. Je wilt je baby zo graag houden, dat het goed met hem of haar gaat, dat je die straks gezond en wel in je armen mag sluiten. Het zullen zware weken voor je worden, bij elke controle zul je even je adem inhouden, maar je moet erin blijven geloven! Het gaat vast goed, daar geloof ik ook in. Wat je over je vader schijft, geld ook voor mijn vader. Die vond ook al snel dat we met ons leven verder moesten, en hij had het altijd over de lichamelijke ongemakken, nooit over de geestelijke pijn. Ik hoop dat je een keer met hem over kan praten. Met mijn ouders zal dat niet lukken. Maar dat heb ik geaccepteerd. @LiLaLief: jeetje meid, voor jou is het verlies van Juli ook maar pas geleden. Ik wil je eerst even een dikke virtuele knuffel geven. Wel goed van je dar je vor te veel cocoonen en eventuele depressie wilt waken. Afspreken met anderen is fijn, maar soms zul je ook gewoon behoefte hebben aan niets en niemand. Zolang dat niet veel aanhoudt, is dat goed. Ik heb ook dagen gehad dat ik niks deed, en niks kon, en alleen wilde zijn. En dat weer een weekje dat het allemaal prima ging. En weer dagen van 'laat me allemaal met rust'. Ik kan meestal wel goed praten over mijn gevoelens, maar niet met iedereen. Ik ben ook verrast geweest over personen die wel zo oprecht geintereseerd waren en mij wisten te raken de afgelopen periode, dat ik met hem vak beter kon praten dan met hechtere vrienden. Ook al ben je geen prater, probeer je daarvoor open te stelen. Misschien kom je uit een onverwachtte hoek iemand tegen tegen wie je goed kan praten. @Evelien: haha, een saaie baby heb je. Heerlijk zo'n saaie, maar kerngezonde baby! En wat een lief en betrokken zoontje heb je! @Jonneke: gevoelen kunnen raar zijn. Ik ben de afgelopen maanden al 2 keer op kraamvisite geweest. Moeilijk, maar ook goed. Ik misgun niemand hun kinderen, ik mis alleen de mijne. Zo is het leven, soms. Nog gefeliciteerd met de 6de-vermaandag van je meisje*! @Lara: dat dat nummer je extra raakt, pfeuw, dat kan ik me zo goed voorstellen. Ik wist niet precies voor wie het geschrven was, maar...zo mooi! Dikke knuffel! Gisterenavond had ik het weer even moeilijk. Tijdens de karate-les van mijn dochter kwam een moeder met een meisje van 3 weken oud binnen. Zo groot zou Felix* nu ook zijn geweest dacht ik meteen. En bij de uitgang stond een vader te vertellen over zijn pasgeboren baby (zijn vrouw was tegelijertijd met me zwanger): toen hij me zag vetrok zijn gezicht en keek snel weg. Ik voelde me niet slecht, ik begreep zijn reactie, ik snap dat mensen niet weten hoe ze moeten reageren, zeker als ze zelf staan de verkondigen hoe geweldig hun kindje is. Maar het was zo confronerend weer. Ik slikte het weg en naar huis. Maar vandaag ben ik er nog mee bezig....
Evelien, wat weet je toch altijd weer van die warme boodschappen te schrijven. Ja alweer zes maanden geleden. Maar ik voel me nu eigenlijk best wel goed. Ik krijg ook echt weer energie van het werk en ben ook weer een stuk actiever. Zes maanden geleden, dat is ook de periode waarin ik jou heb leren 'kennen'. Ik weet nog goed dat jij me toen een pb stuurde en jij ongeveer 12 weken zwanger was. En kijk nu, wat gaat de tijd toch snel he. Wat lief van je zoontje die reactie over zijn zusje die al geboren zou zijn. Nou laat haar nog maar lekker even zitten! haha. En wat fijn dat ze zo saai groeit. Lekker saai laten blijven. En wat goed dat je je eigen grenzen goed bewaakt. Als kraamvisite even te veel voelt dan is het goed om er niet heen te gaan. Goed aan jezelf denken, dat is toch het belangrijkste. Gabrielle, ik misgun ook niemand een baby hoor en kan ook heel erg blij zijn voor mijn vriendin maar dat ik het zelf even niet trek telt nu gewoon even iets meer. Juist nu het zo goed met me gaat wil ik dat graag zo houden. Voorheen liep ik altijd mijn eigen grenzen voorbij om er maar voor de ander te zijn maar nu denk ik toch eerst aan mezelf. Moeilijk he van die situaties waarin er gesproken wordt over babytjes terwijl jij er nu ook eentje moest hebben. Vooral als het onverwacht komt (en dat is het meestal) en anderen zich dan ook geen houding weten te geven. Voor hen is het dan net zo moeilijk op zo'n moment. Ik zag in je banner dat jullie deze maand er ook weer voor willen gaan om zwanger te worden? Spannend! Ik hoop dat een nieuw wondertje jullie snel weer mag verblijden.
Ook ik zou graag met jullie mee willen schrijven, nou ja niet graag. Ik had hier zo niet willen zijn. Ik vind het wel moeilijk dat een aantal van jullie met zwanger worden bezig zijn of zwanger zijn, maar misgun jullie dat natuurlijk niet. Het is nog confronterend ofzo. Maar daar vind ik vast mijn weg wel in. Mijn verhaal heb ik hier geschreven: http://www.zwangerschapspagina.nl/vlindertjes-17-t-m-24-weken/351405-mijn-kleine-meisje-mijn-wondertje-dilana-niet-meer.html Ik heb daar vandaag nog een reactie gegeven die ik ook graag hier neer zou willen zetten, ik hoop dat jullie dat goed vinden en dat er een stukje herkenning is. Ik weet het niet meer, het gaat niet goed met me. Gillend en kotsend wakker worden , niet met het verdriet om kunnen gaan en haar zo vreselijk missen en langzaam begint de film terug te komen. Na het gesprek in het crematorium krijg ik het beeld hoe ze de oven in ging en weg was en mijn gil niet meer van mijn netvlies. Ik voel me zo leeg. Mijn lijf dat van de een op andere minuut niet meer zwanger is, mijn buik die leeg is. Mijn hart gevuld met liefde voor haar maar die ook leeg aanvult. De mensen die om me heen weg vallen. Ik voel geen warmte geen steun en voel me aan mijn lot overgelaten en alleen in mijn verdriet. Ik weet dat ik de beslissing heb genomen om alleen moeder te worden, maar je hoopt als er iets heel ergs met je is dat je rug wat gedekt is en er wat hulp is. Het is moeilijk te ontdekken dat dat er spaarzaam is. Mensen weten er niet mee om te gaan , willen niet kunnen niet. Soms begrijpelijk, soms onbegrijpelijk. Mijne lieve dinnetje die dat nog wel kon maar het zelf behoorlijk voor dr kiezen heeft, geeft aan in een isolement te raken. Ik ken dat van haar, weet dat ze eruit moet , maar heb de kracht niet om haar er nu uit te trekken. Tegelijkertijd roept het bij mezelf reacties op. Ook zij die wegvalt. Het voelt of alles weg is , mijn lieve meisje. Mijn huis. Mijn veilige plekken. Mijn eigen troosthondje die ik met haar mee heb gegeven. Mijn omgeving die er niet mee om wil of kan gaan. Aan de ene kant moet ik blij zijn dat de wereld weer begint te draaien. Aan de andere kant zie ik daar zo verschrikkelijk tegenop. Me weer bezig houden met verbouwing van mijn huis. Ik moet er niet aan denken. Het voelt of er niets meer is, het grootste dat ik mijn meisje verloren ben waar ik zo voor gevochten heb. Maar nog veel meer. Of de pilaren onder mijn bestaan vandaag gehaald zijn. Soms wil ik zo graag naar haar toe. Herkent iemand wat van deze gevoelend ? Of kan er wat mee ? Dit voelt voor mij als klagen,wat echt niet mijn bedoeling is . Ik hoop dat het niet zo overkomt.
Dilani, ik ken je verhaal al uit jouw topic. Had daar ook al op gereageerd eerder deze week. Wat heftig zeg dat je niemand om je heen ervaart die er op dit moment voor je is, juist nu jij het zo moeilijk hebt. Een arm om je schouders of iemand waar je je verhaal bij kan doen is zo waardevol, dat vond ik tenminste wel. En dat was ook hetgeen wat mij die eerste weken doorgesleept heeft. Ik voelde me zo leeg, niks waard, nergens zin. Maar die mensen om me heen hebben er toen voor gezorgd dat ik verder ging. Wanneer die mensen wegvallen,zoals bij jou kan ik me heel goed voorstellen dat je soms denkt waar doe ik het voor. Maar houd vol meid. Nu zie je het misschien niet, maar uiteindelijk gaat ook het zonnetje voor jou weer schijnen. Bij mij is het nu zes maanden geleden dat mijn meisje* werd geboren. Als ik terugkijk ben ik heel diep gegaan maar ben ik nu weer een heel eind op de goede weg. Ook de wens voor een zwangerschap is er weer en ik ben ook weer steeds meer plannen aan het maken voor de toekomst. Dat had ik ook niet gedacht toen mijn meisje* werd geboren. Maar het komt, echt. Houd vertrouwen meid. Het verliezen van je meisje* is moeilijk, hakt er hard in, je verliest iets wat zo welkom is maar wat er nu niet meer is. Dat doet pijn. Je zal een weg moeten zoeken om verder te gaan. Dat gaat met ups en downs. Ik hoop dat je hier wat steun kan vinden die je zoekt. Er zijn hier inderdaad enkele meiden weer zwanger en anderen zijn er mee bezig. Maar ik heb ook momenten gehad dat ik dat heel moeilijk vond. Maar door het hier uit te spreken en daar niet te veel op te reageren heb ik hier wel mijn plekje gevonden. Ik hoop jij ook. En het voelt echt niet als klagen hoor, jouw berichtje. Je hebt het gewoon erg zwaar, zit in een andere fase dan de meeste meiden hier. Maar ik lees zo veel herkenning in jouw verhaal van toen het bij mij net gebeurd was. Sterkte!
Dankjewel Ik wil best iets vertellen.. Bij de 20 weken echo kwamen we erachter dat Juli een open buikje had (omphalocèle) en dat kwam als een behoorlijke schok. we hadden al tig echo's gehad i.v.m. mijn miskramen en het had vanaf 11 weken al zichtbaar moeten zijn. Helaas is het de VK niet eerder opgevallen en kwam het erg rauw op ons dak. De dag na de 20 weken echo kregen we een GUO, waarop een strawberry shaped head, clenched fist, twee kleine cystes in haar achterste hersenen en een licht horizontaal getrokken hart-as naar voren kwamen. De gynacoloog deed een vruchtwaterpunctie en de volgende dag al kwam de uitslag; trisomie 18. We waren (zijn) er echt kapot van en hebben in een sneltreinvaart vanalles geregeld om het naar omstandigheden nog zo mooi mogelijk te maken. Mijn moeder maakte een cape en dekentje, we zochten een urntje uit en ik bestelde een boek om Lila te helpen begrijpen dat Juli niet bij ons kon blijven. Dinsdag 10 april is Juli geboren, woensdag hadden we veel visite die (gelukkig) graag even naar ons mooie meisje wilden kijken en zaterdag is ze gecremeerd. Inmiddels staat ze 'veilig' bij ons thuis.. Ik vroeg me vanaf zaterdag af waar mijn emotie toch gebleven was, mijn man stortte in bij het weggeven van Juli in het crematorium en ik was heel rustig. Zo rustig dat ik me schuldig voelde.. Zo ben ik de week tot nu toe doorgegaan, tot gisteren. Ik verlies erg veel slijm en de VK vertelde dat ik dan toch echt teveel doe. Gisteravond ben ik door m'n benen gezakt door de steken in m'n baarmoeder en kwam uiteindelijk de emotie; 3,5 uur lang non-stop huilen.. Vandaag voel ik me een beetje murw.. Dat is het, welliswaar in een notendop maar in ieder geval mijn verhaal. Liefs..