Oh Lilalief , mag ik je een virtuele knuff geven ? Ik herken het zo, je groot en stoer houden in een roes leven en ineens slaat de realiteit toe. Ineens niet meer zwanger voelen , je lege buik, geen Juli meer , niet weten wat te voelen omdat je zoveel tegelijk voelt. De wereld trekt aan je voorbij en ineens pats boem dringt de pijn genadeloos binnen. We kunnen dit Lilalief! Nogmaals als het mag geef ik je een virtuele knuff
@Dilani, ik vind het zo verschikkelijk voor je dat je je zo eenzaam en alleen voelt. Dat zoveel mensen om je heen wegvallen en dat er niemand overblijft die een arm om je hen slaat en je een knuffel geeft. Niet eerlijk, niet fijn, niet zoals het zou moeten zijn. Maar ja...dat is zeker niet zoals het had moeten zijn met je meisje, je toekomst, je dromen. Weet je, dat gevoel van zo alleen zijn, zo in en in verdrietig en alleen, dat herken ik ook uit de eerste weken. Ook al heb ik een partner, de emoties, en hormonen, en bevalling, en gevoel van een leeg buikje, en allee verdriet en hopeloosheid daaromheen was toch van mij alleen, Dus voelde ik me ook vaak zo verloren en alleen. Na een tijdje ebde dat weg, ik hoop het ook zo voor je. En bij mij helpte heel erg dat ik een kind had, die mij niet alleen nodig had, maar ook hierdoorheen geleept heeft, met haar lach, met haar dagelijkse bezigheden. Ik kan het me zo voorstellen dat het voor je anders is, je hebt zo voor een kind alleen gevochten, en nu heb je niets meer. Je toekomst aan het diggelen. Oh meid, ik wou dat ik je een echte knuffel kon geven! En toch...blijft hoop houden. Verdriet en radeloosheid slijt met de tijd. Gun jezelf wat tijd. Je zit nu waarschijnlijk in de ergste fase. Wij zijn hier wat verder, de meeste van ons. Ik kon in het begin ook niet geloven dat ik ooit weer zou kunnen lachen. Dus..houd hoop! En heel veel sterkte!!! @LiLaLief: Wat jammer dat ze zo laat pas gezien hebben dat Juli* een omphalocele had. Bij ons zoontje was het al met 12 weken te zien dat hij ook een omphalocele had (en een dikke nekplooi). Vandaar dat we met 16 weken al en uitgebreid echo kregen en toen kwam de rest (zware omphalocele, geen nieren, geen blaas, grote hartproblemen, etc). Toch is het vaak zo dat met 12 weken echo heel veel problemen nog niet opgespoord worden en pas met 20 weken alles aan het licht komt. Maar ja, je leeft dan nog zoveel weken in de waan dat het goed gaat. En gisterenavond...lieverd... het moest er een keer uitkomen. Iedereen reageert anders op verdriet, de een huilt meteen, een ander houdt het lang in, maar het moet er toch uit. je moet jezelf niet te groot houden, laat maar komen, de tranen, de pijn, het verdriet. Het zal je overspoelen en bijna doen stikken. Maar na een tijdje zul je weer meer adem hebben en je lichter voelen. Al zal Juli* voor altijd in je hart blijven schuilen. Als ik jullie verhalen weer zo lees, komt het bij me ook zo heftig terug. Niet dat ik dat erg vind, integendeel, het hoort zo. Meeleven met een ander. Niet dat jullie daar veel aan hebben, maar ik huil een stukje met jullie mee. Dikke knuffel!
Lilalief, moeilijk is dat he die achtbaan van emoties. Die periodes waarin je niet kan huilen vond ik zelf altijd zo moeilijk maar dan ineens kwam het en dan kon ik ook niet meer stoppen. Het hoort er bij. Je krijgt wat je op dat moment kan verdragen. Langzaam wordt dat beter. Maar laat het gewoon gebeuren, je kan er niets aan veranderen. Het komt zoals het komt. En als je even niet kan huilen, dan is dat ook zo. Dan komt het wel weer. En lukt het wel, lekker laten gaan. Stukje bij beetje zul je je beter voelen. Hoe voel je je lichamelijk? Ook omdat je teveel slijm verliest. Je lichaam heeft nogal wat te voortduren. Ik hoop dat je je snel lichamelijk een beetje sterker voelt. Dilani, wat een lieve warme woorden voor Lilalief. En dat terwijl jij het zelf zo moeilijk hebt op dit moment. Ook een knuffel voor jou meid.
@LiLaLief, bedankt voor het delen van je verhaal, vreselijk meid, wat was jullie Juli* ziek zeg... Het is allemaal heel snel gegaan lees ik, dat heeft ook echt de tijd nodig, het is nog zo pril.. Afgelopen zaterdag het crematorium, zo onwerkelijk, fijn dat je haar zo snel weer thuis hebt gekregen, wij hebben destijds een tijd moeten wachten voordat haar as werd vrijgegeven, dat creeerde veel onrust.. Heel logisch dat je man en jij niet tegelijk breken, je vangt elkaar dan beter op, helemaal als je nog een kindje hebt rondlopen moet de 1 soms even sterker zijn, maar dat de klap dan toch komt is onvermijdelijk.. Dikke knuf! Het kan idd wel even duren voor je lichaam weer een beetje herstelt, er gaat ook zoveel energie in je verdriet verloren, maar lichamelijk en geestelijk ben je nu toch echt nog kraamvrouw! Zorg goed voor jezelf, en bij teveel slijm/bloedverlies op tijd aan de bel trekken, hier 3 wk na de bevalling ineens weer veel heftiger bloedverlies, allerlei onderzoeken in het ziekenhuis gehad, bleek dat de 1e menstruatie er alweer was.. Sterkte deze moeilijke tijd, en als je iets kwijt wil kun je hier altijd je verhaal vertellen... @Dilani, helaas ook welkom hier.. Wat een ongeloofelijk verdrietig verhaal, je staat er zo alleen voor... Dikke knuf meid! Ondanks dat het de keuze van je is geweest op alleenstaande moeder te worden, is het niemand gegunt om je kindje te verliezen, zo moeilijk dat je het niet met een partner kunt delen, maar zoals Gabrielle ook verwoord, en mijn ervaring ook zo is, je voelt je als moeder gewoonweg alleen en leeg, jij bent degene die je kindje al die tijd gedragen heeft, en de leegte in je buik ervaart... Mijn vriend en ik konden op sommige momenten deze diepe en intense gevoelens ook niet met elkaar delen, en ook niet met mijn ouders, fam en vrienden... Behalve degenen, andere moeders die dit helaas ook meegemaakt hebben.. Kan me goed voorstellen dat het moeilijk voor je is dat hier ook geschreven wordt over opnieuw zwanger worden, en zwanger zijn... Dit hebben wij ook meegemaakt... Helemaal als alles nog zo pril is, kan dit zo pijnlijk zijn.. En ondanks dat ik weer zwanger ben, zullen deze onbestemde gevoelens nooit helemaal verdwijnen, krijg nog altijd een brok in mijn keel als iemand verteld dat zij zwanger is, of dat anderen met wandelwagens rondlopen met ukkies van een klein jaar erin, mijn dochter* had daar ook bij kunnen zijn, dat neem je met je mee, ik mijn hart groeit ons kindje op.. En mag er binnenkort een zusje bijkomen, heel bijzonder, maar ook heel dubbel.. Sterkte meid, deze moeilijke tijd, misschien kun je straks je energie en frustraties kwijt in de verbouwing, dat heb ik ook gedaan, en het gevoel dat je naar je kindje toe wilt en dichtbij haar wil zijn, is zeker herkenbaar... Ik probeer haar te zien in de natuur, een vogel die uitvliegt, een vlinder die voorbij fladdert, een kleine troost misschien, maar ik voel d'r nog dichtbij.. Liefs @Jonneke, we hebben idd al heel wat samen hier gedeeld op het forum en het afgelopen half jaar is voorbij gevlogen, zoveel meegemaakt... bijzonder om op deze manier met elkaar mee te leven, we begrijpen elkaar! Fijn dat je energie krijgt van je werk, zo belangrijk lijkt me, je basis weer opgebouwd... Denk wel dat je nu veel sterker in je schoenen staan.. Geniet lekker van je vrije dagen, met af en toe het zonnetje erbij! @Gabrielle, soms ook wel even fijn om met een ander mee te huilen, knuf!
@ Dilani: Helaas welkom hier en gecondoleerd met je dochter. Met een brok in mijn keel heb ik je verhaal gelezen en herken zoveel in wat je schrijft. Wat verschrikkelijk, nog een moeder met zoveel verdriet. Wat keihard dat je alles alleen moeten regelen en verwerken. Ik kan het me voortellen dat je je op dit moment verschrikkelijk voelt, helemaal alleen aan je lot overgelaten. Dit verdriet valt bijna niet alleen te verwerken. Wat verschrikkelijk dat je geen/weinig steun kunt krijgen vanuit je omgeving. Juist die arm om je heen en een knuffel zijn nu zo belangrijk. De gevoelens die je beschrijft zijn heel herkenbaar. Het missen van je dikke buik, je hele wereld staat op zn kop. Ook ik wilde op bepaalde momenten zo graag naar onze zoon toe, om hem voor altijd vast te houden en voor hem te zorgen. Maar als je dan weer helder na kunt denken besef je dat het niks op lost en dat je door moet gaan, hoe moeilijk het ook is. Want inderdaad, de hele wereld gaat verder met leven. Jouw leven lijkt op dit moment stil te staan. Het zou fijn zijn als je straks weer een plekje hebt voor jezelf en je in alle rust je verdriet kunt verwerken. Hoe sta je tegenover professionele hulp? Het lijkt me zo lastig om dit allemaal alleen te moeten verwerken. Begrijp heel goed dat het confronterend is dat hier inmiddels meiden zwanger zijn of zwanger willen worden. Dat heb ik destijds zelf ook zo ervaren. Zelf ben ik nu weer zwanger, maar genieten lukt mij nog niet. Ben als de dood ook dit kindje te moeten verliezen. Ik hoop dat het jou ook weer gegund is in de toekomst opnieuw moeder te worden. Je droom is in duigen gevallen, het is moeilijk weer omhoog te krabbelen. Maar met ups en downs gaat dat je zeker lukken. Bij mij is het nu bijna een half jaar geleden dat onze zoon Valentijn* plotseling overleed bij 24 weken zwangerschap. Ik denk nog elke dag aan hem. Koester de fotos die je van jullie meisje hebt gemaakt en de herinneringen. Ze zijn zo belangrijk. Hele dikke knuffel! @ Lilalief: Ook jouw verhaal grijpt me erg aan, ook nog maar zo kort geleden. En wat was jullie meisje ziek. Ontzettend balen dat ze dat bij de 12 weken echo niet hebben kunnen zien. Wat fijn dat de visite heeft gekeken naar jullie meisje. Dan hebben ze een beeld van haar en begrijpen ze beter waar je over praat. Je gevoelens zullen de komende tijd nog met veel ups en downs gaan. Soms zit je op slot, dan stromen de tranen in overvloed. Laat die tranen maar komen. Probeer over je verdriet te blijven praten, dat heeft mij heel veel geholpen met het verwerken ervan. Heb je mensen om je heen waar je goed met kunt praten? Ik hoop dat het lichamelijk ook snel beter met je zal gaan. Doe maar rustig aan. Dikke knuffel meid! @ Jonneke: Lief dat je voor die vriendin een luiertaart gaat maken. Begrijp het goed,dat je liever niet op kraamvisite gaat. Alles op zn tijd en dat begrijpt ze vast wel. Vind dat je het nu al top doet! Ja hier in huis is genoeg te doen, maar begin zo ongemotiveerd te raken van het thuiszitten, dat de huishouding er regelmatig bij in schiet. @ Vlinderevelien: Die vermoeidheid neem ik inderdaad voor lief. Hopelijk toch een teken dat het waarschijnlijk wel goed zit daar binnen. Gelukkig dat het goed te doen is wat betreft je bekken. Bedankt! Ik laat het weten hoe de sollicitatie is afgelopen. Super dat de groeiecho goed was! Heerlijk zon lekker saai kind! Weer een mijlpaal! @ Lara: Hoe gaat het met jou? Hoe voel je je? Volgende week krijg je toch de eerste echo? Spannend! @ Gabrielle: Ik denk inderdaad ook dat de komende weken nog heel spannend zullen worden. Sowieso t/m de 24e week, toen ging het de vorige keer namelijk mis. Net in die week zitten we in Frankrijk. Misschien is het wel goed om juist dan niet thuis te zitten, maar lekker ontspannen op vakantie te zijn. Hoe gaat het nu met je? Ik kan het me heel goed voorstellen dat het moeilijk blijft om babys te zien of mensen er over te horen praten. Je vergelijkt het toch steeds met jullie zoon.
Ik wil steeds komen reageren maar dan kijk ik denk, nee.. Dus ik negeer jullie niet, kom zeker nog even terug op PB en dit topic, maar nu even niet..
Voel je ook nergens toe verplicht Lilalief. Er zijn er meerdere hier die soms actief zijn en dan een tijdje niks laten horen. Iedereen is daar vrij in en iedereen snapt dat ook. Vlinder, ik hoop dat die sollicitatie maandag iets wordt. Snap dat je het thuis zitten beu bent. Hoe meer tijd je hebt hoe minder je uiteindelijk doet he. Ik denk aan je maandag!
Hallo meiden, ik kom hier even om het hoekje kijken, meeste van jullie ken ik wel maar heb nooit zo'n behoefte gehad om mee te schrijven. Ik heb de eerste maanden zoveel moeite gehad met het uiten van het verlies, en ik merk eigenlijk nu pas dat ik er toch behoefte aan heb. Nu ik weer zwanger ben, merk ik ook dat ik de zwangerschap zo anders ervaar. In andere topics vind ik het moeilijk hoe anderen er in staan. Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik iets over de zwangerschap schrijf, want ik ben er eigenlijk niet mee bezig, de angst voor een slechte afloop is nog zo aanwezig. Probeer altijd vertrouwen te hebben, maar soms is dat zo moeilijk, zoals sommigen wel zullen herkennen. Wie me nog niet kennen, ik heb op 11 oktober mijn dochtertje* verloren. We hebben de zwangerschap laten afbreken na 22 weken en 6 dagen zwangerschap omdat er geen nierfunctie was en daarnaast had ze ook geen geslachtsorganen. Wel bijzonder toen ik 6 weken zwanger was, was het precies 6 maanden geleden dat ze overleed.. ik zag dat op mijn banner staan, vond dat wel bijzonder net alsof ze een beetje samen waren (mijn dochter en het embryo in mijn buik). @ Cindy, ik was dan niet de 1e ronde zwanger maar de 3e dat ik weer een eisprong had. De 2e had ik een vroege miskraam. Er is helaas geen geheim te verklappen, zwanger worden is voor een groot gedeelte gewoon geluk hebben dat er een goed zaadje de reis naar de eicel goed aflegt en de bevruchting en innesteling goed verlopen.. hier duurde het wel even voor mijn cyclus weer hersteld was dat vond ik best afzien. Probeer er gewoon weer plezier in te krijgen met je man en ben je inmiddels weer beter?? Ik wilde ook wel gelijk weer zwanger zijn maar mooi dat mijn lichaam er niet aan toe gaf.. achteraf is dit ook wel beter, ik was toch eigenlijk niet toe aan een nieuwe zwangerschap, nog zoveel met mijn dochter bezig. Maar ken het verlangen zo goed, als een enig lichtpuntje in die zwarte duisternis, dat hopelijk het verlangen naar mijn dochter* en het gemis wat draaglijker zou maken. Maar zelfs nu merk ik dat het zo niet gaat, ik moest eerst mijn leven en gevoelens weer wat op de rails krijgen en daarna volgde mijn lichaam, toen pas een zwangerschap.. @ Dilani, ik heb je verhaal gelezen in het andere topic, wat verschrikkelijk wat je overkomen is. Trisomie 18, met ernstige afwijkingen, geen mogelijkheid tot leven buiten de buik. Ik lees dat je je zo eenzaam voelt met dit verdriet, de mensen om je heen die er ineens niet meer zijn. Het zal ook wel moeilijk zijn om dit gigantische verdriet en gemis zonder een partner te dragen. Heb je geen familieleden die er voor je zijn? Ik heb zelf het verdriet ook grotendeels zelf moeten dragen, mijn man is compleet geen prater, maar ik kon tenminste wel bij hem uithuilen. En dan had ik mijn moeder die ook verslagen was. Ik had al amper vrienden, en die wilden het er ook niet over hebben want hadden zelf net een gezond kindje gekregen. Hoewel ik ook nog een zoontje had, voelde het in die moeilijke tijd na het overlijden ook niet als een zegen of een geluk. Ik heb de eerste tijd ook veel geschreven, op een gegeven moment ging het niet meer en ging alles op slot. Maar voor zover het lukt is het wel fijn om je gevoelens en gedachten over en naar je kindje toe te omschrijven. Je schrijft dat alles weg is nu, dat herken ik ook nog erg goed, ik had het gevoel dat mijn leven ook klaar was en afgelopen. Het stopt gewoon als je kindje er plots niet meer is, je toekomst is weg, en het kindje waar je zo zielsveel van hield. Alles voelt zo leeg, je leven je lichaam, wat is de reden nog voor het bestaan?? Hoe moet je in hemelsnaam blijven voortbestaan terwijl je dochter* er niet meer is? Ik wilde ook naar mijn dochter* toe, dat voelde zó dubbel omdat ik mijn zoon hier had, maar ik mistte mijn dochter* zo dat ik naar haar toe wilde ipv hier blijven. Ik kon me toen niet voorstellen dat ik op een dag weer normaal zou kunnen leven, maar op een gegeven moment slijten de scherpe randjes er toch af en ga je langzaam aan weer verder met je leven. Die eerste weken zijn ontiegelijk zwaar, ik weet niet meer hoe ik er door ben gekomen, maar er komt echt een dag dat je denkt 'het gaat nu beter dan een paar weken geleden'. Het gemis en het verdriet blijft en moet nog zo nu en dan een paar tranen laten om alles maar ik ben gaan aanvoelen dat ze hoe dan ook hier toch is in mij. In mijn hart leeft ze voor altijd voort. Ik denk aan haar, altijd, als ik wakker word en als ik ga slapen, als ik ziek ben of als ik me goed voel. Ze gaat hoe dan ook met je mee en ze is er altijd, je ziet haar niet maar ik ben mijn dochter* haar aanwezigheid gaan voelen. Soms krijg ik een symbolisch glimpje van haar te zien en dan ben ik overrompeld, dat is mijn mooie kleine meisje denk ik dan.. heel veel sterkte meid.. @ Gabriellle, ik lees dat jullie deze maand weer met een icsi poging van start (zijn) gegaan, wens jullie heel veel succes, ik hoop met heel mijn hart dat het voorspoedig gaat verlopen. Wat goed dat je zo positief was bij het kraambezoek, kan me dat goed voorstellen bij een vriendin die al zo lang bezig was, en je gedachten ook compleet normaal. Je bent een goeie mama, helaas kan je hier niet voor je kindje zorgen, maar we zijn toch bij onze kindjes ook al zijn ze in de hemel. Lijkt me moeilijk dat je moeder het onderwerp maar veranderde, juist met je moeder zou je er toch over moeten kunnen praten vind ik.. Ook vreemd dat mensen denken dat er nog geen kindje is met 17 weken. Hier vroeg iemand of ik was gecurreteerd, ik zei mijn kindje was 30 cm lang wat denk je zelf.. ze hebben geen idee dat er een echt minimensje in je buik zit. Ik heb ook wel foto's gedeeld maar helaas vinden veel mensen dat raar/eng Wat een mooie tekst van dat liedje trouwens!! @ Jonneke, wat goed dat je weer fulltime werkt, lukt dat allemaal een beetje? Hoop dat jij ook gauw een positieve test in handen mag houden, misschien wordt het kraambezoek straks dan ook iets minder moeilijk. Wel goed dat je er nog eventjes mee wacht om langs te gaan, hartstikke logisch! Ik vind het nog steeds moeilijk om de baby van een vriendin te zien, ook al is hij nu bijna 6 maanden, zij is wel in oktober bevallen van een gezond kind. Het blijft gewoon iets moeilijks! Ik hoop dat je vriendin dat begrijpt en dat jullie het er over kunnen hebben dat zal toch wel schelen. Wat goed dat je zo positief was op die dag dat je meisje precies 6 maanden een engeltje was. Ik heb die dag ook veel gedacht aan mooie momenten in de zwangerschap en toen ze net was geboren. @ LilaLief, hai meid, voor mij is je gevoel nog erg herkenbaar, op een gegeven moment raakte ik ook 'op slot', verdoofd van emoties die vast zaten van binnen. Het ene moment voel je niet veel, ben je meer numb, het volgende moment overstroomt het verdriet je. Het hoort er allemaal bij. Vergeet niet dat je nu ook kraamvrouw bent, dus niet teveel doen, je wilt tenslotte ook geen baarmoederverzakking.. Neem je tijd voor het verdriet en verlies, laat het toe voor zover het goed voelt, zolang je het maar niet opzettelijk verdringt. Volg je gevoel er in, dan zal de rouwverwerking - voor zover mogelijk - makkelijker verlopen. Sterkte meid het is nog zo vers voor jullie @ Lynn, hoe is het nu met jou, na die uitslag van het stollingsonderzoek? @ Vlinder1983, hoe ging je sollicitatie? Wel een aparte sollicitatie zo te lezen. Wat moeilijk dat je vader gelijk zei dat jullie maar verder moesten gaan, alsof het maar een kleine gebeurtenis is dat je kindje overlijdt . Mijn vader heeft ook niet naar mijn dochter* gekeken en niets meer gezegd over haar, van mijn moeder hoorde ik dat hij het te moeilijk vond en dat hij thuis wel erg had moeten huilen. Dat maakt het wel weer anders natuurlijk, lijkt me erg moeilijk als 1 van je ouders het niet zo uit lijkt te maken . Blijft jouw zwangerschap nu goed verlopen? Je had toch een tijdje geleden wat bloedverlies? En daarna een goede echo dacht ik. Ik hoop voor jou natuurlijk dat alles deze keer lekker helemaal goed blijft gaan, 1 ding is zeker jullie Valentijn* wordt een grote trotse broer daarboven. @ VlinderEvelien, wat goed om te lezen dat het allemaal goed verloopt bij jou, wanneer ben je uitgerekend? Wat een schrik plotseling die weeën, gelukkig niets doorgezet. Wat een onwijs schattige reactie van je zoontje, hij moet nog eventjes geduld hebben voor hij zijn zusje mag zien.. Wat jij schrijft over de focus verleggen naar je zwangerschap, daar ben ik ook bang voor dat dat straks hier gaat gebeuren, terwijl ik regelmatig nog vol ben van het verlies. Mensen zullen het wel moeilijk vinden om het over iets treurigs en verdrietigs te hebben, ik heb altijd het idee dat het met iedereen altijd maar goed moet gaan, als het dan niet goed gaat wordt de focus wel op iets positiefs verlegd! Soms is dat goed maar in onze gevallen willen we het soms gewoon even over onze vlindertjes hebben. Ik haak mijn dochter* soms heel subtiel aan in een gesprek, geeft mij het gevoel dat ik toch over haar gepraat heb, en een ander geluisterd heeft. Maar het blijft iets moeilijks om het er met anderen over te hebben, we willen gewoon even begrip van een ander, dat er iemand luistert naar ons gevoel en medeleven toont. Soms is dat helaas teveel gevraagd . Nu, ik heb een paar uur aan dit bericht besteed, tijd om te gaan slapen nu ik hoop dat ik zo nu en dan mag blijven meeschrijven..
Hey Babyengel, natuurlijk mag je hier meeschrijven. Iedereen is hier welkom. Hoe gaat het nu met je zwangerschap? Kun je er al een klein beetje vertrouwen in krijgen? En wanneer heb jij een echo? Ik snap goed dat het allemaal extra spannend is, mede ook omdat jij na je engeltje ook nog een mk hebt gehad. Maar ik hoop zo dat dit wondertje bij jullie mag blijven. Hoe is nu de relatie met je man? Kun je het er wel met hem over hebben dat je het nu spannend vindt of praat hij daar ook moeilijk over? Mooi dat jij met 6 maanden ook aan de mooie momenten van je kindje* kon denken. En wat mooi dat je toen 6 weken zwanger was. Het werken van me eigenlijk wel mee. Kost me wel veel energie en heb s avonds dan weinig energie over maar het voelt ook wel goed om weer fulltime aan het werk te zijn. Alsof ik steeds meer herstel zeg maar. Maar lastig vind ik ook wel dat collegas nu misschien ook denken dat het dan over is (aantal anthans) en er minder gevraagd zal worden hoe het gaat. Maar dat zien we wel weer. Nu heb ik twee weken vakantie en die doen me ook goed. Heb veel energie, ben met veel dingen bezig waar ik voorheen niet aan toe kwam en dat is ook wel fijn. Vandaag ben ik toch even op kraamvisite geweest. Wilde eigenlijk alleen die luiertaart afgeven en daarna meteen doorrijden naar een andere vriendin. Maar die man wilde dat ik perse even binnen kwam en een kopje thee mee dronk. Dus zo gezegd zo gedaan en eigenlijk voelde het heel goed! Ik ga binnenkort een keer terug met mijn man maar die stap is dus ook gezet en het voelde wel dubbel maar niet echt verkeerd. Gek eigenlijk dat je ergens zo tegenop kan zien maar het dan zo meevalt.
He lieve schatten! Ja hier gaat het weer de goede kant op de griep heeft mij lichaam verlaten en mij antibioticakuur is ook op! mooi.... Verder ben ik gister met mij vriend na amsterdam gegaan om een mooie urn te kopen voor ons manneke. Wat een rare dag was dat, wij zijn namelijk voor babyspullen stad en land afgereden samen. Heerlijk vonden wij dat, we hebben op een vrije dag wel eens 600 km afgelegt alleen maar om voor babypullen te gaan kijken. En wat hadden we dan een plezier, niks was goed genoeg voor onze kleine! En dan sta je daar, in amsterdam in een urnenwinkel! Weer ver weg van huis omdat het beste nog niet goed genoeg is, allemaal kleine urnen om je heen allemaal voor die kleine mensjes die wij zo missen moeten. Hoe oneerlijk!!! Dat wij daar staan, nooit gedacht dat ik dit zou moeten kopen voor mij klein manneke i.p.v die laatste knuffel om het kamertje nog mooier te maken. Maar wij stonden daar wel, het was ons overkomen, en wij moesten het mooiste uitzoeken! Het is gelukt, met pijn in me hart omdat ook ik zo graag al die andere spullen had willen kopen. Maar i.p.v die laatste knuffel voor het mooie kamertje van onze kleine, liepen wij de winkel uit met een urn.
Ik krijg kippenvel van je berichtje Cindy.. Mooi geschreven, liefdevol. Uiteraard had ik je die laatste knuffel gegund, maar in deze situatie alsnog fijn dat jullie een passend urntje hebben kunnen vinden.. Liefs!
Ik pik hier de draad weer op met om te beginnen wat kortere berichtjes. Beter kort dan niets, hoop ik. Om maar luchtig met de deur in huis te vallen; hoe gaat het met jullie?
@Babyengel: wat heb je toch mooi en uitgebreid op iedereen gereageerd. Veel herkenbaarheid in wat je schrijft, hoe je over je gevoelens van toen nu nu schrijft. De moielijke momenten blijven bestaan, op onverwachte wendingen in de dag, als je het even niet verwacht. Maar er zijn ook vaak zoveel mooie momenten. Ik vole de aanwezigheid van ons zoontje is alles, en dat maakt hele leven weer zo mooi. Ook mooi dat je ook stil kon bijven staan bij dei 6weken/6maanden banner. Even waren die twee kleintjes nog meer met elkaar verbonden. Succes met je zwangerschap! Wanneer krijg je een echo? En krijgen jullie extra controle? @Cindy: wat een bijzondere dag en een bijzondere gebeurtenis, het uitzeken van een urn oor je zoon. Mooi en verdrietig tegelijk. Je hebt het zo mooi verwoord, meid! Nee, geen knuffel vor he, geen kleertjes, geen speelgoed, maar en urn. Voor altijd bij je. We hebben hier in Belgie een standaard urn gekregen, wit, van kunstof. We konden daarna het over laten zetten in een moiere urn. En toch vind ik deze heel mooi. Daar staat zijn naam en zijn geboortedatum op de zegel. Ik wil dat niet kapotmaken. Ik heb er heel vel aan zo! We hebben een felix* hoekje in huis en ik kijk er vaak naar. @Jonneke: toch op kramvisite geweest, wat knap van je. Hoe voel je je nu, als je er nu op terugkijkt?
@babyengel, we hebben elkaar ook al eens eerder gesproken idd, en kom je vaak tegen in de andere topics, welkom hier! En van harte met je nieuwe zwangerschap, spannende maar hele fijne en bijzondere tijd ook,met deze keer een gezonde baby in de armen alle geluk toegewenst meid! Hier 18 juni uitgerekend, ben nu 32 wk zwanger, ik waggel met een mooie toeter rond, vol trots, maar zo herkenbaar wat je schrijft, ik benoem ons 2e kindje ook nog vaak, deze week helemaal merk ik al wel.. Voor ons is 28 april de dag van ons dochtertje*... Sta vandaag zelfs de cassiere van de appie te vertellen dat dit ons 3e kindje is en wij vorig jaar ons kindje verloren zijn.. Ze reageerde heel lief! Heb je binnenkort je eerste echo? Daar leef je vast enorm naartoe.. @Cindy, met een brok in mijn keel lees ik hoe jullie met zoveel liefde een prachtige urn hebben uitgezocht voor jullie zoontje Dani *, niets is goed genoeg schrijf je, zo herkenbaar! En die knuffel, die heb je toch ook wel gekocht? Bij ons staat knuf van LIEF naast de urn, nou is de 1e knuf meegegaan met ons dochtertje* toen wij haar moesten afgeven bij het crematorium, kon het niet over mijn hart verkrijgen om d'r alleen te laten.. Rond haar UD heb ik de knuf opnieuw gekocht, haar broer had hem destijds uitgezocht, staat op alle foto's en nu weer trots naast de urn... Die wij 3 wk na het overlijden tegenkwamen op Gran Canaria in een souvenirwinkeltje, heel bijzonder, want eigenlijk is het geen urn, kan erop schrijven met krijt, en er zit zand in van het strand, Gran Canaria heeft een speciaal plekje in ons hart... Toch, wat voelt het met lege handen als je een urn moet kopen voor je kind, zo'n rare wereld waarin je je bevind, heel herkenbaar meid, zo moeilijk... Vol trots dingen willen kopen, ik stond een keer te huilen in een winkel omdat er rompertjes te koop waren van Woezel en Pip in rose, mijn dochtertje had er toen in "moeten" passen, heb ze niet gekocht, maar het is een hele periode geweest dat ik die frustratie en diepe leegte zo voelde, zo confronterend als je een ander dat wel ziet kopen... Vergeten doe je dat nooit... Fijn dat je manneke zo'n mooi plekje krijgt in huis! @Jonneke, je hebt jezelf mooi overwonnen lees ik , op kraamvisite geweest, niet alleen tot aan de voordeur met je luiertaart, maar daadwerkelijk binnen in het "happy" gebeuren van een pasgeborene, knap van je, en dat het ergens nog fijn en goed voelde is heel veel waard! En je komt nog een keertje terug, top zeg! Nu lekker relaxen in je vakantie, even bijkomen van het oppakken van je drukke fulltime baan.. @LiLaLief, begrijpelijk dat het allemaal nog veel moeite en energie kost om mee te schrijven, maar zoals anderen ook verwoorden, niets is verplicht, soms lees ik gewoon even mee, en als ik behoefte heb dan reageer ik... @Gabrielle, je verwoord zo mooi dat je de aanwezigheid van je zoontje in alles voelt, ik droomde vanacht van mijn overleden dochtertje, en vanochtend voelde ik me zo rustig, en dat terwijl ik ook op zie tegen deze week, 1 jaar geleden, boos omdat het weer april is, maar onverwacht dus een rust en kalmte, en ze voelt nog dichterbij, ik merk dat aan bv als de muziek intenser is en me meer doet, wel moet ik hiervoor dichtbij mezelf blijven, niet wegvluchten zeg maar voor de gevoelens, maar open staan voor die kleine vluchtige momenten, waarin je soms kleine boodschappen kunt oppikken van je kindje.. Heb jij/jullie dat ook? @Vlinder, hoe is je sollicitatie gegaan? En hoe voel je je? Heb op dit moment dus wel het gevoel dat de mensen om ons heen ons niet vergeten zijn, even een belletje etc hoe het gaat, al komt dit mede door mijn eigen openheid die ik eraan geef, blijkbaar geven mensen dat meer vertrouwen om iets kleins voor je te kunnen betekenen.. Mijn schoonzus had zelfs de verjaardag verplaatst, naar afgelopen weekend, ipv volgende week, attente gebaren! Heel waardevol... Ik laat me deze week dus verassen door het onverwachte ... en probeer de rust en stilte in mezelf zoveel mogelijk te ervaren, want uiteindelijk mag deze week ook bijzonder aanvoelen, en niet alleen maar verdrietig en vol rouw...
Sorry, nog niet op iedereen gereageerd, maar er kwam weer wat werk tussen (kirjg je, als je op je werk bent) @Vlinder: en, hoe was je gesprek vandag? Ik duim nog voor je. @LilaLief: dank je, met mij gaat het goed. Afgelopen weekend mijn schoonmoeder te logeren gehad. Die was er al 2 jaar niet meer geweest, omdat mijn schoonvader zo slecht lag. Nu hij overleden is, heeft ze meer bewegingsvrijheid (hoe cru, maar toch waar). Wat ik heel mooi vond, ze wilde het boekje van Felix* lezen en ze heeft daarna de urn vastgepakt. "zo, zei ze, heb ik hem toch nog even vastgehouden". Ik kreeg weer tranene in mijn ogen. En hoe is het met jou? je hoeft niet veel te schrijven, meid, alleen als je dat zo voelt. @Evelien: is het deze week 1 jaar geleden voor jullie? Dat zal dan een heftig weekje worden. Je schreef ergens dat het vorig jaar met pasen gebeurd was..toch....gek genoeg kan ik me nog heel goed herinnneren wat we vorig jaar met Pasen deden, en ik kan me zo'n beetje voorstelen hoe het voor jullie moest zijn geweest. Dikke knuffel en sterkte deze week! En ik heb dat ook heel erg, ik voel dat mij zoontje me kleine berichtje stiekem opstuurt, en als ik ze oppik, voel ik me weer blij. Ook al ben ik bang dat ik meer dan de helft mis. Mijn dochter ziet het veel vaker.... ze ziet haar broetje in veel dingen. Zo mooi als je dat weer roept.
Dat maakt het een stuk behapbaarder, maar ik wil ook niemand tekort doen. Ik krijg zoveel lieve berichtjes en zie hele verhalen voorbij komen.. maar als ik dan wil gaan typen is mijn hoofd ineens leeg (of is hij overvol?) en krijg ik een black-out.. Nou ja, ik lees dus wel mee.. Heb me trouwens ook aangemeld voor de maillijst van lieve engeltjes en daar gebeurd hetzelfde, hele verhalen trekken voorbij, verdrietige berichten, medeleven en vragen, ik wil overal op reageren maar er komt niets uit m'n vingers..
Zolang je jezelf maar niet tekort doet, dat is het belangrijkste ... Op dit moment is het lezen van de herkenbaarheid al voldoende voor je, dat is al zo confronterend, en dan ben je veel aan het verwerken, meekletsen kan op z'n tijd meid! Gun jezelf alle tijd, maar vooral dus voor jezelf, knuf! @Gabrielle, vorig jaar viel pasen op 24 en 25 april, veel later dan afgelopen jaar... Het was toen nog zo prachtig weer, leek wel zomer... Vandaar ook dat ik dit jaar pasen intens beleefde, maar blij was dat het niet weer tesamen viel.. Deze week is moeilijk, dat hoef ik niemand uit te leggen, maar heb nu net zoals met de UD, er tegen aan hikken is onrustiger, laat het nu maar zo zijn, toch ook ergens wel heel bijzonder, vorig jaar werd ik moeder van Lieke* en dat is ook heel mooi...(prachtig meisje en zusje!!!) Wat bijzonder te lezen dat je schoonmoeder de urn van F.elix oppakkte met zulke ontroerende woorden, dat zal vast heel fijn zijn geweest...
Cindy, wat vreemd he om een urn uit te moeten zoeken. Maar wel mooi dat je daarvoor dan ook weer zo'n eind gaat rijden. Wat voor urn is het uiteindelijk geworden? Ik hoop dat er snel weer een moment komt dat je wel een reden hebt om die laatste knuffel te kopen. Lilalief, korte berichtjes zijn ook berichtjes he! Hier erg druk op dit moment. Nog een kleine week vakantie en wil nog zo veel doen dat ik tijd tekort kom Gabrielle, nu ik er op terugkijk voelde het korte kraambezoek erg goed. Fijn om mijn vriendinnetje weer te zien en ook het zien van het kleine meisje voelde niet verkeerd of moeilijk. Gelukkig maar dat ik er nu ook nog zo over kan denken.
Evelien, wat fijn dat er zo veel kleine attenties zijn vanuit je omgeving rondom Lieke*. Als je er zelf open over bent dan komt de omgeving ook wel. Maar wel fijn dat je merkt dat ze er toch voor je zijn. Deze week zal dubbel zijn. Je zal Lieke* misschien weer dichterbij dan anders voelen. Maar dat is ook goed, laat het toe. Het is dubbel, wat is er dan toch veel verandert in een jaar, maar Lieke* is niet vergeten, integendeel. Toen wij ons meisje* in haar mandje legden hebben wij er ook een knuffeltje bij gelegd. Dat hadden we een keer ergens bij gekregen, zo'n zwangerpakket. Maar achteraf baal ik zo dat ik die nu dus niet meer kan kopen! Ik zou er graag ook eentje zelf willen hebben. Vandaag de kast opgeruimd en kwam de doos tegen waar ik alle kaarten e.d. in had zitten die we gekregen hebben na het slechte nieuws en de periode daarna. Ik wil daar binnenkort een andere kist/doos voor maken/versieren. Was toch wel even raar om die doos weer in handen te hebben... Maar ergens voelde het ook alsof het zo moest zijn, ons meisje* even weer heel dichtbij. Van die kleine momentjes maar ik herken het dus wel. Vlinder, hoe ging je gesprek?
gabrielle, wat een mooie reactie van je schoonmoeder. Het doet zo goed als er toch nog aandacht is voor onze vlindertje* en als je dit dan zo samen kan delen is waardevol. Lilalief, heel herkenbaar hoor meid dat je wilt reageren maar het lukt je niet, teveel om op te reageren en dan ineens is het weg. Ik schrijf ook vaak dingen op voordat ik reageer. En als ik dan geen pen en papier bij de hand heb dan doe ik het ook in kortere reacties. Ik houd het ook niet altijd bij Maar doe wat voor jou goed voelt. Alleen lezen kan op dit moment ook waardevol zijn. En als dat op dit moment het enige is wat lukt, dan is dat zo. Zelf mail ik ook bij LE maar ben ook niet altijd zo actief daar. Dat is gewoon het fijne, het hoeft niet, mag wel. Neem de tijd die jij nodig hebt.