@Cindy, meid, hier mag je juist je gevoel uiten, hoe zwaar en depri en ongelukkig je je ook voelt. Ik herken het, ik heb ook een tijdje gedacht dat het goed ging met me, dat ik weer kon feesten en doen, maar daarna kwam het heel hard terug. Je gemis en pijn is je eigen, heel echt, je moet het voelen en je moet erdoorheen. Dkke knuffel meid, we zijn hier om elkaar te steunen. @LilaLief: een peuter kan heel vervelend zijn en energieslurpend zijn. Hebben jullie niemand in de buurt op wie je af en toe een beroep kan doen, waar Lila een middagje hen kan gaan zodat je even wat rust voor jezelf hebt? Asl je je echt zo moe en op voelt, is hulp vragen echt geen zwakte. Jullie hebben heel veel voor je kiezen gehad, bagatelliseer het niet. Luister naar je lichaam en naar jezelf. Ik hoop dat je snel wat rust kan vinden. En de berichten van zwangerschappen en zo om me heen hebben ook een naar effect op mij. Ben het een beetje klaar mee, iedereen wel behalve wij. Felix* is soms heel ver weg, en soms weer heel dichtbij, heel verwarrend. Waarom mochten we hem niet houden....bah... @Evelien: wat fijn dat je zo intens kan genieten van je kleine meid, ondankt de dubbele gevoelens en alle emoties die met Lieke* gepaard gaan. Het is je gegund. @Jonneke: het heeft denk ik wat tijd ndig, maar je 'ik besef nu dat ik eht zwanger ben' komt wel. Geniet ervan! @Roompje: hoe confronterend, zo'n week, zoveel herinneringen. Veel sterkte meid, en ik hoop dat nu alles koek en ei is! @ego: hier lijkt de ellende niet op te houden. Een goeie vriendin van me heeft kanker en is nu uitbehandeld. 35 jaar, een kind van 1,5 jaar, nog maar een paar maanden te leven. Ik ben hier zowel boos als in en in verdrietig over. Hoeveel ellende kan er bestaan in een mensenleven. Ik ben hier heel emotioneel onder, de machteloosheid grijpt me weer naar de keel. Zo oneerlijk. We gaan ook onze vakantieplannen veranderen, ik wil niet het risico lopen dat we verweg zijn als ze misschien haar begrafenis heeft. Pfff...
Hallo allemaal, Hier ben ik weer, wil jullie weer even bedanken voor alle lieve woorden. Wat kunnen jullie iemand toch weer uit een dal trekken. Heb gister na de maatschappelijk werk gebeld dat ik toch wel graag doorverwezen wil worden na iemand die hierin gepecialiseerd is. Denk dat ik toch meer hulp nodig heb als dat ik zelf dacht. Ben blijkbaar toch wel iemand die zijn verdriet weg stopt, en dat wil ik niet ik wil niet over jaren nog last krijgen van onwerktverdriet. Ik moet dat nu doen, en ik heb ook zon gevoel alsik dit niet verwerk een nieuwe zwangerschap ook langer op zich laat wachten. Ik heb de drang om zwanger te raken ook achter me gelaten, ik ga dit eerst verwerken en de rest komt vanzelf. ( al blijf ik natuurlijk wel door klussen) je weet immers nooit Ben ook een boek aan het lezen:" stille baby's. (nooit gedacht dat ik met zo'n boek de winkel uit zou lopen. ff reactie's op jullie @gabrielle: Je raakt precies de juiste snaar, dat heb ik ook gedaan en zo zie je maar daar zit je weer. Terwijl ikdacht dat het ietsje beter ging. Hoe gaat nu met jou? voel jij je weer wat beter? @jonneke: Nou geloof het toch maar echt meis je bent hartstikke zwanger! Maar denk dat je het straks pas geloofd als je die kleine spruit ziet. Wil je ook weten wat het word eigenlijk? vind echt fijn dat je leuk nieuws hebt meid... @ Evelien: Fijn dat het zo goed met die kleine gaat. Weet zeker dat haar zusje over haar waakt en zal zorgen dat je kleine veilig is. Ze heeft dan ook de beste beschermengel die er is. @lilalief: Wat vervelend meid dat je je zo rot voelt, tja ik weet ook weer hoe dat is. Misschien een idee om ook hulp te zoeken, ik wilde het eerst ook niet dacht dat ik het wel alleen kon maar die mensen zijn er niet voor niks denk ik nu. Jammer dat je man niet even vrij kan nemen dan kon je er samen doorheen. Misschien een weekendje weg samen kan dat niet? Ik denk dat je dochtertje ook het verdriet oppikt van jullie en daarom wat tegendraads is. Dat boek Stille baby's daar staat ook wat in over kinderen hoe die er mee om gaan, misschien heb je er iets aan meid. knuffel van mij... @Lynn:Bedankt voor je mooie woorden, wat is het toch fijn als mensen je zo goed begrijpen en tegelijkertijd ook verdrietig want dan weet je dat zij hetzelfde meegemaakt hebben als jou. Ik haal ook kracht uit jullie dat jullie weer zwanger zijn, want ik geloof ook echt dat die dag weer zal komen. En dat de tijd snel gaat dat merk ik nu al het is al weer 10 weken geleden, terwijl ik het gevoel heb dat ik gister hier nog mijn slechte nieuws melde. Ben wel blij dat ik al wat verder ben, word snachts niet meer schreeuwend wakker,en slaap al wat meer door. die tijd is gelukkig geweest het besef komt steeds meer en de vrede beetje bij beetje. En trots meis, dat ben ik zo als ik naar zijn foto kijk denk ik steeds: en ik ben toch maar mooi jou mama. Alleen jammer dat onze kindjes er niet meer zijn. Ik stel mezelf dan ook maar daar boven een grote speeltuin voor waar al onze kindjes samen zijn, en op een dag zullen wij ze allemaal weer zien en weer mogen omhelzen. Wat zal ik hem dan kussen tot hij er gek van word
Oh meis sorry lees nu pas je onderstaande bericht wat erg van je vriendin. 35 jaar veelste jong, ik wens je zoveel sterkte toe. denk aan je dikke knuffel
Sinds gisteren ben ik een beetje van slag. Ik twijfel aan mezelf en aan hoe ik het doe, of ik het goed doe. Iedereen zegt dat ze me zo sterk vinden, en dat ik het zo knap doe, maar ik vraag me soms af of ik het wel goed aan doe om me steeds zo sterk te houden. Ik heb nl een collega die eind vorig jaar een baby heeft gekregen. Ze is al 39, en had pas sinds 2 jaar eindelijk een relatie, en heeft voor haar baby een miskraam gehad. Dus, blij voor haar dat het (op haar leeftijd) snel gelukt is om een baby te krijgen. En gisteren kregen we te horen dat ze nu weer een (vroege) miskraam heeft gehad en dat heeft er zo ingehaakt dat ze pas na de zomer terug komt. In eerste instantie vond ik het erg jammer voor haar, een miskraam gun je niemand. Daarna dacht ik, jeetje, haar baby is pas een half jaar, een miskraam is kut, maar is het wel zo erg dat ze daarom 3 maanden thuis blijft? En daarna dacht ik... het is haar pijn en verdriet en ze geeft daaraan toe en dat is goed...heb ik wel genoeg aan mijn pijn en verdriet toegeven? Ikzelf ben 2 weken na de bevalling al een paar halve dagen gaan werken, en de weken daarna ben ik elke dag gaan werken, maar ik ging wel eerder naar huis. Vanaf januari, 2 maanden na Felix* ben ik weer normaal gaan werken. Ik had het in eerste instantie nodig, afleiding, niet thuis gek worden van verdriet. Maar nu staat het me steeds meer tegen. Ik wil het liefst de hele tijd bij mijn dochter zijn, van elke moment met haar genieten, ze is alles wat ik heb, ze is alles wat ik ga meemaken van kinderen hebben, want er komt geen nieuwe baby met wie ik weer kleine stapjes ga zetten. Moet ik wel blijven werken... Heb ik wel genoeg tijd genomen voor mijn verdriet... Doe ik het wel goed? Goh, ik wou dat ik snel een antwoord kon krijgen op dit alles. En op waarom, graag ook!
Gabrielle, wat een zware tijd heb jij meid. Een komt nooit alleen zeggen ze en dat blijkt wel weer. Dan ga je je ook afvragen: hoeveel kan een mens eigenlijk hebben? Sterkte met die vriendin van je, zo oneerlijk. Dat je je sterk houdt herken ik, zelf ben ik ook zo. Maar soms is het gewoon veel beter toe te geven aan je verdriet. En op bepaalde momenten kan het goed voelen om door te gaan, aan het werk te zijn en afleiding te zoeken, maar soms moet je daarna weer een stapje terug doen. En als je het allemaal niet trekt dan is het echt niet erg als je weer even de rust neemt voor jezelf. Jijzelf bent het belangrijkste. Want als jij het niet trekt dan leidt je gezin daar ook onder. Maar we gaan gewoon door, iedereen verwacht het ook. Het is immers alweer een tijdje geleden. Voor de omgeving dan. Voor ons is het soms nog maar zo kort geleden. Het heeft tijd nodig meid. En alle dingen die er dan weer bij komen, zoals die zwangerschappen in je omgeving, die hakken er gewoon in. Of je dat nou wil of niet. Maar als je even het idee hebt dat het te veel is neem dan gewoon de rust, meld je desnoods weer ziek op je werk om even op adem te komen. Lilalief, heb je mensen die je kunnen helpen? Ik snap wel dat je druk voelt met een eigen bedrijf en een drukke puberpeuter thuis. Maar als jij het allemaal niet trekt dan voelt Lila dat natuurlijk. Het werd inderdaad al gezegd maar als je mensen hebt die je af en toe even kunnen ontlasten zou natuurlijk wel fijn zijn zodat jij weer een beetje op adem kan komen. En dan die zwangerschappen. Het is net of ze je aan het pesten zijn. Iedereen lijkt dan ineens zwanger en uit alle hoeken komt weer die 'leuke' mededeling. Alsof je dat er nu bij kan hebben. Denk goed aan jezelf meid. Cindy, wat goed dat je hulp hebt gevraagd. Ik hoop dat je je daardoor snel een beetje beter gaat voelen. En wat knap dat je de kinderwens even naar de achtergrond hebt verplaatst. Jouw tijd komt echt meid, maar niet zo lang het verdriet een plekje heeft gekregen. Je doet het goed meid, het is ook nog maar zo kort geleden. Evelien, wat fijn dat Lynn het zo goed doet. In ieder geval een zorg minder. Lijkt ze trouwens veel op Lieke*?
heey dames, wilde ff snel laten weten dat alles goed was op de medische echo... Het ziet er allemaal heel goed uit en precies op schema. xx roompje
@ Gabrielle; dikke kuffel! Zo oneerlijk... Niemand weet waar je goed aan doet qua verwerking, dat weet je alleen zelf maar, maar herken je gevoel wel! @ Roompje; fijn dat alles goed si, genieten nu!
Dat hebben we wel en maken we ook al wel gebruik van, maar ook al is ze net eeen half uurtje terug, ik kan dan nog steeds niets hebben. Kennelijk is het "gewoon" niet met een dagje opgelost en opgeladen.. daarnaast wil ik haar ook niet te vaak weg hebben, ik wil het contact houden, en haar niet het gevoel geven dat ze "weg" moet als het niet goed gaat met mama. Het meest ben ik gebaat bij iemand die hier helpt, zodat ik wel contact heb en niet de (over)belasting. Zwangerschappen om ons heen, ik zit nu op een punt dat ik er gewoon pissig van wordt! Iedere week een nieuwe erbij! Eerst had ik de "het leven gaat door" instelling, daarna nam mijn verstand het over van m'n gevoel en nu.. nu wordt ik gewoon pissig. De woorden "ik gun het ze wel" krijg ik niet eens meer over m'n lippen..
Ik heb al hulp, dat had ik al voordat we Juli* verloren.. We hadden al een aardige dosis ellende achter de rug dus ik had al eerder hulp gekregen. Gelukkig maar denk ik nu, anders zouden we nog een wachtlijst krijgen.. Een weekendje weg gaat echt niet. Iedere uitbesteedde klus kost ons rond de 250,- per man per dag.. We kunnen nu juist al het geld zo goed gebruiken, Frank moet écht zelf aan de slag. En daarnaast zijn er meestal klussen bij waarbij de klant persé met hem wil samenwerken en niet met freelancers of personeel. Gisteren zijn we een middag/avond naar de sauna geweest geheel onverwachts, dat was wel heel fijn.. Het boek heb ik.. één hoofdstuk gelezen en weer even weg gelegd. Maar ik pik het wel weer op ergens als ik er aan toe ben.. Jij ook veel sterkte!
Oh ik weet even niet waar ik dit stukje plaatsen moet en denk doe het maar hier misschien hebben jullie een antwoord? Heb het gevoel alsof me lichaam me veraad, iedere keer als je denkt weer een normale maand aan te gaan duikt die rode storm weerom de hoek. Maar is dit normaal: ? 26 maart bevallen en 2 weken bloedingen gehad tot 8 april. Van 9 april tot 6 mei 4weken bloeding vrij. 7 mei tot 13 mei ongesteld 1 week 14 mei tot 25 mei vrij 12 dagen. 26 mei tot 1juni weer ongesteld 2 juni vrij en nu had ik vrijdag weer bruin bloed verlies, daarna niks meer en zaterdag na het klussen zit ik helemaal onder. Vanochtend weer licht roze........:x Oh meiden word er gek van, zo word het toch nooit niks!!! Is dit normaal en hoort het erbij, of moet ik toch maar de dokter weer een bezoekje brengen..... Als jullie denken dat dit stukje ergens anders beter op zijn plek is doe ik dat daar plaatsen maar weet het allemaal ff niet meer. Sorry
Cindy, na de bevalling is je lichaam even helemaal van slag geraakt. Je was zwanger, je lichaam was eigenlijk niet toe aan bevallen en toch ging het zo. Het is heel normaal dat je lichaam weer aan het zoeken is naar een balans daarin. Zelf ben ik 16 oktober bevallen, 3 weken bloed verloren en daarna duurde het gewoon ruim 2 maanden voordat ik weer bloed verloor. Ik zat toen ook helemaal in de stress. Ik dacht ook dat mijn lichaam niet meer normaal zou gaan werken. Maar door alles wat er met je lichaam gebeurt is is het logisch dat je lichaam even niet meer weet wat er aan de hand is. Maar dat je zo veel bloed verliest zo snel achter elkaar is vervelend. Zeker omdat het ook weer confronterend is. Zo had het niet moeten zijn. Maar als je het niet vertrouwt dan kun je natuurlijk altijd even het ziekenhuis bellen.
Hoi meiden, ben een beetje aan het bijlezen gegaan.. @Cindy, heel verwarrend allemaal met je cyclus joh, zou idd contact opnemen met iemand die je wat duidelijkheid en geruststelling kan geven, zelf heb ik weleens met de verloskundigepraktijk gebeld, zij voelen zaak vertrouwd, ook al kunnen ze weinig voor je beteken omdat je (nog niet) zwanger bent, maar vaak hebben ze wel een spreekuur voor vrouwen die zwanger willen worden, hopelijk heb je iets aan mijn tip, succes meid! @LiLaLief, zo te lezen begin je je een beetje vertrouwd te raken hier op het forum, dat is fijn, maar wat een vreselijke heftige tijd maak je nu door! Het boek Stille baby's is idd vol herkenning, maakte voor mij erna dat ik het gevoel had niet de enige te zijn, er zijn helaas heel veel verdrietige verhalen... Doet zeker wat voor je verwerking, mocht je er klaar voor zijn natuurlijk! @Gabrielle, heel herkenbaar wat je schrijft over het doorgaan met leven na het overlijden van *Felix.. De twijfel doe ik het wel goed, de onzekerheid, en perspectieven bijstellen voor de toekomst van je gezin, it's not fear! Helemaal in jouw situatie! Misschien had je idd meer tijd vrij kunnen maken voor je verdriet, maar vergeet niet, jij doet het op jouw manier uiteindelijk, en de vraag waarom.. Wie weet krijgen we daar allemaal ooit een antwoord op, helaas zijn we onderhevig aan acceptatie, ik hoop dat je in je hart wat rust krijgt, je bent een lieve mama! Dikke knuf voor jou! @Jonneke, hoe gaat het met jou? Nog steeds zo vermoeid? Trek je het dan nog een beetje op je werk ivm de nachtdiensten? Onlangs had je nog fijn staan swingen op een feestje las ik, leuk zeg! Weet nog dat ik toen dacht, heerlijk om je weer in je lichaam te kunnen bewegen (ivm met de BI bij mij) maar inmiddels hier ook weer vrijer in mijn lijf. Al is alles behoorlijk stijf ha ha..na anderhalve week bedlegerig te zijn geweest. Maar de BI is aan het herstellen! Er is een liedje die ik gedurende de zwangerschap van Lynn vaak zong; "Have a little faith in me.." vooral als ik weer bang was dat het wederom mis zou gaan.. Denk aan je! @Roompje, fijn positieve berichten te lezen over een goede medische echo! Yes! Blij voor jou!!! @ Korte update; Lynn is klein maar sterk, wat een krachtig dametje, ze heeft hele donkere ogen, ben ik zo verbaasd over want ik en mijn zoon hebben lichtblauwe ogen, mijn vriend donker groen, denk dat het papa's ogen worden.. Ze drinkt vanaf dag 2 volledige BV, onvoorstelbaar! (geen bijvoeding nodig) En we doen het goed! Zit alweer over haar geboortegewicht heen.. Ze lijkt idd veel op d'r zus.. Heel confronterend, maar vooral heel mooi.. In mijn hart en hoofd staat Lieke* geprent, haar gesloten oogjes, d'r oortjes en hoofdje, de vorm etc... Ik zie dit nu terug bij Lynn, veel tranen van geluk, maar ook verdriet, Lieke* had ik dit ook willen geven, maar mocht toen niet. Kraamtijd was ook heel dubbel allemaal, heb 1 hele onrustige nacht gehad, lege buik, onrust, zoekende.. Veel emoties om te verwerken, had gelukkig extra uur kraamzorg ivm met het verlies van onze 1e dochter. En een geweldige kraamhulp getroffen, wat een Engel! Alle tijd voor mij, ons gezin, fijn dat ze de huishouding etc gedaan heeft, maar wat ze mij mee heeft gegeven aan luisterend oor is voelbaar tot in mijn ziel! Alles mocht er zijn.. Meiden, ik geniet van alles, voor tien! Voel een beetje weerstand als ik zo schrijf, maar weet dit is voor velen hopelijk bemoedigend dat je uiteindelijk je cirkeltjes rond mag maken, vooral alle meiden die nu een nieuwe zwangerschap mogen dragen, en alle succes voor de meiden die nog bezig zijn met zwanger worden..! Liefs
he meiden, ja hoor de rode zee heeft me pad weer gekruist. pfff om gek van te worden, ik ga morgen even met de dokter bellen. Moet zoiezo bellen heb vandaag met maatschappelijk werkster gesproken en ze gaat me doorverwijzen naar een psycholoog. Vandaag voelt weer even niet alsof ik het nodig heb, maar weet dat het over een half uur weer anders kan zijn. Dus zet het door en ga het maar aan. Hoe gaat met jullie allemaal verder? Knuffel van mij.
Cindy, wat goed dat je naar de pycholoog gaat. Het kan inderdaad zo wisselen van de ene op de ander minuut soms wel. Maar je kan het altijd proberen en als je er niks aan hebt kun je nog stoppen. Maar ik hoop dat je er baat bij hebt. Evelien, wat bijzonder dat Lynn zo op Lieke* lijkt. En wat klinkt het als een knappe meid, na twee dagen al op BV. Super hoor. Ook fijn dat je je lichamelijk weer wat beter voelt. Zeker met die BI. Ik hoop dat jij ook snel weer kan swingen En dan die kraamzorg. Wat fijn dat je het daar zo mee getroffen hebt. Het is altijd maar afwachten wat voor iemand je krijgt he. Maar wat fijn dat je ook bij haar je verhaal kan doen. Hoe blij je ook bent het is natuurlijk allemaal zo dubbel. Hier gaat het eigenlijk best wel oke. Alleen erg moe nog steeds en wisselend korte momenten misselijk. Maar dat is te verwaarlozen. Ik heb nog geen slaapdiensten gehad sinds ik zwanger ben maar de wisseling van late naar vroege diensten breken al op dus ben benieuwd hoe de slaapdiensten gaan. Voel ergens een bepaalde druk op de diensten wel te draaien omdat de vakantieperiode er aan zit te komen en we een tekort aan personeel hebben. Gelukkig woensdag sollicitatiegesprekken dus hopelijk die direct inzetbaar is zodat hij wat slaapdiensten van me over kan nemen. Denk anders niet dat ik dat trek. Ben niet verplicht ze te werken volgens de CAO maar voel me wel verantwoordelijk Als de echo er vrijdag goed uit zit ga ik het op het werk maar vertellen (Mijn baas weet het al) en dan kijk ik wel even wat mogelijk is.
Lieve meiden, Sorry ik kan momenteel niet alles bijhouden. Ik leef en lees wel met jullie allemaal mee!!! Hier gaat het even niet zo lekker, ik ben de laatste tijd zo ontzettend angstig dat het mij hele gedachtes in beslag neemt. Ik ga denk ik toch maar weer met de psych praten, anders ga ik dit niet volhouden. Hoe hebben jullie dat gedaan en ervaren meiden die al weer zwanger zijn of bevallen zijn?
Heey dames, Moet het ff kwijt. Ik werk in het onderwijs en ben na de bevalling in november in janari weer fulltime begonnen met werken. Nou niet helemaal vlekkeloos want het ene uur functioneer je en het andere uur niet. in maart heb ik lesobservaties gehad en dat ging niet zoals het moest want.toen had ik weer ene.moeilijke periode omdat ik op 29 februari uitgeteld was. Had ik net beoordelingsgesprek en kreeg de twijfel als beoordeling. Ja nee echt... Hoe kun je het.ook.anders verwachten.na zo'n kutjaar! Heb het.gevoel.alsof er geen rekening mee wordt gehouden. Dat.doet gewoon pijn. Hebben jullie zoiets nog meegemaakt ?? Xxx roompje
Roompje, wat moeilijk meid. Wat verwachten ze nou, dat je weer functioneert na alles wat je overkomen is? Ik heb zelf momenteel een terugval en ben op het werk na een opmerking van een collega in janken uitgebarst. Mijn manager heeft mij naar huis gestuurd met de mededeling deze week niet meer terug te komen en volgende week aan te kijken. Misschien kan je een gesprek aangaan met een vertrouwenspersoon op het werk en daar ook je gevoel kenbaar te maken? Ik heb mijn manager waar ik goed mee kan praten en dat helpt wel. Helaas is volgende week haar laatste werkdag.....
Nou mijn teamleider heeft mij de beoordeling goed gegeven en de directeur die heeft me twijfel gegeven, maar na hij is de enige die de uiteindelijke beoordeling geeft. De vertrouwenspersoon op het werk is iemand die.nooit op.school is en die ik totaal niet ken... Slechte.zaak zowiezo maar ja... Het zit me wel dwars, die instelling dat alles maar weer goed moet gaan in 1 keer. Ik krijg van iedereen begrip behalve van hem eigenlijk. ik snap het van een collega soms denken mensen niet na over wat ze zeggen. Xxx roompje
Lara, hoe komt het dat je nu angstig bent? Is er een reden voor? Of zit het in je hoofd? Wel moeilijk lijkt me maar ook wel logisch. Je hebt gewoon zo'n grote klap gehad en dan moet je weer vertrouwen krijgen. Wel goed dat je gaat praten met iemand. Roompje, wat oneerlijk zeg! Zeker als je van je teamleider wel een goed kreeg. Die heeft toch meer met je te maken? En ik merk nu ook nog hoor dat ik nog steeds niet lekker in mijn vel zit. Ik functioneer op mijn werk ook nog lang niet zo goed als ik voorheen deed. Vind het zelf ook lastig maar gelukkig is er begrip voor. Helaas bij jou niet. Heeft het gevolgen deze beoordeling?