Hoe verder na overleden kindje (met 23 weken geboren)

Cindy, vervelend van die lijst. Snap dat je de energie niet altijd hebt om hem dan weer in te vullen... Had je hem niet opgeslagen? Zal wel niet (gekke vraag natuurlijk anders was je hem niet kwijt). Wanneer moet je er heen of wordt dat pas besloten nadat je het terug hebt gestuurd?
Snap dat je op ziet tegen je eerste dag werken. Zelf vond ik die eerste dag ook heel moeilijk. Ging echt met tranen de auto in op weg naar mijn werk maar uiteindelijk viel het mij mee. Ik hoop dat je er ook met goed gevoel straks op terug kan kijken. Hoelang ga je werken dinsdag? *knuf*

 

@ Cindy, wat vreemd van die lijst, ik ken alleen van die lijsten die je in moet vullen die over je klachten, hoe je je voelt etc. Is het verplicht om die lijst in te vullen?
Knap dat je volgende week weer gaat werken. Begin rustig aan he. Het is in het begin zwaar, dus neem je tijd en luister naar jezelf.

@ Evelien, nou eerst de tijd voor je gezinnetje nemen he je bent tenslotte weer pas moeder geworden. Fijn hoor dat de kleine Lynn zo als kool groeit.
Ik wil mijn dochter* inderdaad niet vervangen, maar soms wil ik haar zo graag terug, dan denk ik zat ze maar weer in mijn buik en was alles maar goed.. toch gewoon het gemis denk ik. Lees dat bij jou bepaalde vragen ook zo nnu en dan weer opduiken. Ik hou het er maar op dat het erbij hoort. Lieke* voelt de liefde wel, al is het op een andere manier. Je blijft voor altijd verbonden met je kindje.

@ Jonneke, oef zwaar die nachtdiensten, moet er niet aan denken! Snap dat je het nog niet durft te vertellen op je werk. Ik heb het pas deze week verteld aan iedereen, meer omdat ik mijn buik niet meer kan verbergen. Maar 't liefst houd ik mijn buik met kindje veilig van de buitenwereld vandaan.
Spannend morgen weer een echo, logisch die angst of het hartje nog klopt, daar gaan we wel van uit he! Zit gewoon een prachtig wondertje in je buik. En morgen is je kindje ineens weer een stukje groter. Blijft mooi om te zien.
Neem overdag als je vrij bent extra je rust. En toch maar gauw geen nachtdiensten meer doen. Als je zwanger bent zijn ze extra zwaar, en niet verplicht, maar doe het vooral niet voor jezelf nu. Die eerste weken ben je al zo moe en heb je je rust ook goed nodig.

 

Babyengel, heb jij het nu pas vertelt op je werk? Hoe krijg je het verborgen gehouden? Ik dacht dat jouw buik ook redelijk hard groeide, of niet? Wel knap! Ik vind het heel moeilijk verborgen te houden. Mijn collega's vragen best vaak hoe het nu met me gaat en of ik het werk wel trek. Benoem dan wel dat ik best moe ben en dat het toch nog wel veel energie kost. Maar voelt ook een beetje als liegen. Heb hele lieve collegas die er vorige keer echt voor me waren en waar ik veel ruimte van heb gekregen om in eigen tempo mijn werk op te pakken. Dus ik denk dat ik het gewoon ga vertellen nu. Ook om van die slaapdiensten af te komen. Maar ja, vakantieperiode he! En dan voel ik me wel bezwaard hoor om ze er af te willen hebben. Maar als ik ze deels kwijt kan zou al heel fijn zijn. Ik doe overdag echt niks als ik slaapdiensten heb gehad. Slapen en beetje computeren. Meer zit er gewoon niet in
Soms zou ik ook wel willen dat mijn dochtertje* weer in mijn buik zat hoor. Dat wat ik toen heb moeten missen wil ik nu inhalen ofzo. Maar natuurlijk moet ik dat los van elkaar zien. Dit is een nieuw wondertje waar ik andere mooie momenten mee ga beleven.

Vandaag weer een echo gehad en het zag er goed uit! Ik ben weer even gerustgesteld. Nu is het wel lang wachten tot de 12wkn echo (nekplooimeting) over 4,5 wk. Dat wordt afzien

 

@Jonneke, fijn wederom een goede echo ....

 

He jonneke fijn dat je weer een goede echo hebt gehad, houd de goede momenten vast en maak je niet angstig komt goed meid!
Goed dat je het gaat vertellen lijkt me ook voelen als liegen om niks te zeggen, maar snap best dat je liever nog ff voor je wilt houden.

Ik denk zelf ook steeds dat als ik weer zwanger zou zijn, ik dan wacht tot de 12 weken om het pas te vertellen.
Ben bang om me ouders enzo weer verdriet te doen als het mis loopt.
Maar aan de andere kant, zou ik het van de daken schreeuwen

Nou morgen na de arbo en dan een schema opstellen, hoeveel ik moet gaan werken.
Heb met me baas gesproken en heb maandag al een klant staan die heel graag weer door mij gedaan wilde worden, ook wel fijn te horen dat mensen je missen.
Ben zenuwachtig maar weet dat het weer moet, we moeten door vooruit, met af en toe terugkijken.

Hoe gaat met jullie hier?
dikke kus van mij...

 

@Wendeltje: Gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie kindjes. Wil je heel veel sterkte wensen met dit grote verdriet. Een tweeling…wat lijkt me dat erg. Natuurlijk ook van harte met je nieuwe zwangerschap. Kan me voorstellen dat het even schrikken was, vooral omdat het nog niet lang geleden is dat je je kindjes bent verloren. Blijkbaar moet het zo zijn, dat je weer snel in verwachting bent geraakt. Ben blij dat het psychisch best goed met jullie gaat, ondanks je natuurlijk af en toe je ups en downs hebt.

@ Amy: Gefeliciteerd en gecondoleerd met jullie dochtertje. Wat vreselijk dat dit nog zo laat in de zwangerschap heeft moeten gebeuren. Dat verwacht je dan niet meer. Het is nog maar zo kort geleden. Ik hoop dat je het allemaal een beetje trekt. Wel goed te lezen dat je veel steun krijgt van de mensen om je heen. Dat is heel veel waard. Wil je heel veel sterkte wensen.

@ Lilalief: Wat vervelend meid, dat je je nog zo verschrikkelijk voelt. Het zal allemaal langzaam een plekje moeten krijgen, maar dat kost tijd. Ik hoop dat je het onderwerp Juli* binnenkort toch bespreekbaar kunt maken bij de psycholoog.

@ Limara: Wat verschrikkelijk dat jullie kindje een half uur voor de bevalling nog is overleden. En dan nog moeten bevallen…och meid, wat erg. Hoe gaat het inmiddels met je? En heb je inmiddels nieuws voor ons?

@ Gabrielle: Respect meis, hoe je met het verdriet om gaat. En hoe positief je nog op ons kunt reageren. Ik vind het heel knap van je. En lastig is het he, om nu na te denken hoe je je werk nu wilt in vullen, vooral omdat je het ook niet zo naar je zin hebt momenteel. En zulke vragen met ‘wat is de kans op’ zijn nu heel moeilijk te beantwoorden, omdat je weet dat de kans er wel degelijk is, ook al is de kans nog zo klein. Dat hebben we hier allemaal ondervonden. In ieder geval goed dat je er achter bent gekomen dat je niet boos bent.

@ Cindy: Fijn dat het weer wat beter met je gaat. En heerlijk, deze maand lekker met vakantie. Even je hoofd legen en genieten van de momenten samen. Veel succes morgen met werken. Ben benieuwd hoe het gaat. En mocht het niet lukken, dan dit wel aangeven he?

@ Babyengel: Wat fijn dat het bloedverlies is gestopt en het haematoom weg is. Ik herken het helemaal dat je af en toe angstig en verdrietig wordt. Dat heb ik de laatste tijd ook weer heel erg. Lukt het je wel om van de zwangerschap te genieten? Of overheerst de angst en het verdriet momenteel. En natuurlijk hoop je ergens dat jullie dochter weer terug komt. Dat heb ik zelf ook, ook al weet ik dat dit een ander kindje is. Een broertje of zusje. Wanneer is de termijn precies van jullie dochtertje*?

@ Vlinderevelien: Goed te lezen dat alles goed gaat met kleine Lynn en met moeders. Heerlijk zeg, klinkt als een makkelijk kind. Ze drinkt goed, groeit goed. Ja je bekken, dat zal nog wel even duren voordat je helemaal bent hersteld. Zie op Facebook af en toe mooie foto’s voorbij komen van jullie. Super om te zien, zo’n trotste moeder met een prachtige meid.

@ Jonneke: Hoe gaat het nu met jou? Vervelend dat je zoveel slaapdiensten hebt. Kan me voorstellen dat je dat nu helemaal opbreekt. Bij jou schieten de weken ook al aardig op. Spannend hoor, straks de 12 weken echo. Mag je tussendoor niet even terug komen voor een tussentijdse check? Kun je al een beetje genieten van de zwangerschap?

@ Lara: Hoe gaat het nu met jou? Las een tijdje geleden dat je zo angstig was. Hoe gaat dat nu?

Met mij gaat het niet zo geweldig momenteel. Ik ben erg gestrest de laatste weken, vooral omdat ik het kindje heel zelden voel. Valentijn* voelde in rond deze periode al elke dag duidelijk schoppen. Afgelopen donderdag heb ik weer een echo gehad. Alles lijkt goed te zijn met ons kleintje, en de gyn. zag dat mijn placenta wat aan de voorzijde ligt. Dat is de reden waarom ik nog nauwelijks wat voel. Ik luister nu elke dag naar het hartje van de baby met mijn Angelsound en hoor gelukkig ook geschopt. Leven genoeg daarbinnen, maar jammer dat ik het nog niet voel. Juist het voelen is voor mij nu zo belangrijk, omdat het de vorige keer van het ene op het andere moment stopte.
Volgende week donderdag heb ik de 20 weken echo. Vind het erg spannend. Ik hoop maar dat alles goed is. De week daarop gaan ze de navelstreng doormeten. Nog maar 5 weken, dan zitten we op de termijn van onze zoon*. Hopelijk kan ik daarna meer genieten en neemt de angst af. Het vertrouwen is nog heel ver te zoeken. Zo jammer.
Verder gaat het lichamelijk gezien prima. Ondanks mijn steeds dikker wordende buik merk ik nauwelijks dat ik zwanger ben, wat mij soms wel beangstigd. En begon vanmorgen bijna te denken dat ik weer last krijg van zwangerschapsdementie. Want werd al gebeld door de tandarts of ik de afspraak van 9.30 vergeten was. Oeps

 

Correctie: Volgende week dinsdag heb ik de 20 weken echo ipv donderdag

 

@Vlinder: fijn dat je buik lekker groeit, dat je je goed voelt lichamelijk en dat de baby het goed doet. Maar ik kan me je zorgen en gevoel goed voorstellen als je de baby niet of nauwelijks voelt. Alle zorgen en gevoelens en emoties daromheen, dat is nu dubbel zo erg. Ik hoop dat de 20 weken echo volgende week je meer rust kan geven. Ik weet niet zo goed hoe je je moet ontspannen, want stressen is nooit goed. Maar ik zou zeggen; spui je zorgen hier uit, dan voel je je misschien daarna meer opgelucht.

@Cindy: wat oed van je dat je met de arboarts gaat praten. Goed op jezelf leten en idd niet te hard van stapel gaan. Het is zeker fijn als je gewaardeerd wordt en dat je het gevoel krijgt gemist te worden. Maar je herstel en je balans weer vinden is heel belangrijk. Succes bij de arbo.

@Jonneke: heb je het al verteld op je werk? Het is goed om naar je lichaam te luisteren en ook om met je werk rekening te houden. Zo'n slaapdienst, zou dan teruggedraaid kunnen worden als ze weten dat je zwanger bent?

@Babyengel: alles goed? geen bloedverlies meer?

@Ego: ikzelf ben met mijn loopbaancoach een stap verder gekomen bij wat ik wil. Maar met mijn man gaat het stukken minder. Hij is moe en uitgeblust, en vaak erg emotioneel. Hij realiseert zich nu meer wat hij de afgelopen driekwart jaar voor zijn kiezen heeft gehad. Eerst zijn zoon verliezen, toen zijn vader, de mislukte icsi, een emo-vrouw die opgevangen diende te worden soms, en tussendoor heel druk op zijn werk. Hij is erg aan vakantie toe. Ik maak me ook een beetje zorgen over hem, nu het met mij steeds beter gaat, komt hij in een put terecht. Ik weet dat iedereen anders met verdriet omgaat, en dat het op ieder zijn eigen manier eruit moet. Maar ja...

 

Cindy, hoe was de afspraak bij de arbo? Hopelijk werd er goed naar je geluisterd en mag je lekker rustig aan opbouwen. Wel fijn dat er al klanten naar jou vragen. Maar dat de stap groot is dat is logisch. Zeker met zo veel verschillende klanten die allemaal goed bedoeld zullen vragen hoe het gaat enzo. Maar na die eerste stap zal het beter gaan. Wanneer begin je? Succes en als het niet gat op tijd stoppen he.

Vlinder, wat moeilijkl dat je de kleine moeilijk voelt. Zeker omdat dat het teken bij de vorige zwangerschap was dat het niet goed was. Bij mij zat vorige keer de placenta ook voor en duurde het idd erg lang voor ik haar* voelde. Maar fijn dat je dan de angelsound hebt. Alweer de 20wkn volgende week. Spannend! Ben je er al veel mee bezig? Wel lekker dat je verder weinig klachten hebt.

Gabrielle, fijn dat je met je loopbaan een stap verder bent. Lastig dan wel dat nu je man het moeilijk krijgt. Hier was dat ook zo. Eerst wilde mijn man er voor mij zijn en laatst kwam alles van het afgelopen jaar er bij hem langzaam uit. Van de ene kant lastig maar nu kun je er dan ook beter voor hem zijn. En iedereenm doet het in eigen tempo.

Hier nog herstellende van de slaapdiensten, extra moe en extra misselijk. Een aantal collegas weten het nu maar de stap het te vertellen is groot merk ik. Heb er u voor gekozen volgende week 2slaaps te werken, een ben ik er kwijt geraakt. Dan kan ik in eigen tempo collegas inlichten. Officieel zoui ik ze nu niet meer hoeven werken maar ja, vakantieperiode he. Ik zou ook recht kunnen maken op regelmatige werktijden maar dan moet ik op een andere afdeling gaan werken en dat wil ik niet dus probeer het maar in goed overleg te doen. Ik hoop dat ik de tijd tot de 12wkn overzie. Als de spanning echt toe neemt dan bel ik wel voor een extra echo. Maar zo lang ik zo misselijk ben zit het wel goed denk ik nu verder merk ik dat ik laatste weken meer bezig ben met mijn meisje*, het gemis is even weer heel groot.

 

Hoi meiden,

Sorry voor mijn afwezigheid..
Ik was weer even helemaal mijn ritme kwijt.
Nog steeds eigenlijk wel, ik heb dan niet zoveel trek in zp..

Gisteren een rare gebeurtenis.
Ik liep naar de keuken om drinken te pakken voor Lila en ze zegt ineens heel stellig en hardop "mama heeft een baby in de buik!"
Ik vroeg haar "wat zeg je lieverd?" om te checken of ze het zou herhalen, en ja hoor.
Ik heb drinken ingeschonken, ben naar haar toegelopen en zei "Juli is al geboren, weet je nog? Mama heeft geen baby meer in de buik".
"Jawel, mama wel baby in de buik!"

Ik was er even helemaal stil van, en heb het maar zo gelaten.
Zo stellig is ze nog nooit geweest..

 

@LilaLief, je hoeft hier ook niet te schrijven, alleen als je daar behoefte aan hebt. Bijzonder wat Lila zei gisteren. Wie weet wat zich in haar koppie afspeelt. Misschien voelt ze wel meer dan je al weet..

@Jonneke, je man had dus hetzelfde. Mijn man zei ook dat hij in het begin vooral met mij bezig was, en mijn verdriet, en vond dat mijn verdriet groter moest zijn omdat ik zwanger was en bevallen was etc. Nu komt het dus eruit. Hoe heeft hij het uiteindelijk verwerkt? Gaat het nu wel beter met hem? Mijn man is nu ook erg emo om het verlies van zijn eigen vader. En hij geeft nu toe dat hij zich ook erg verantwoordelijk vind dat het 'zijn probleem' is waarom we geen kinderen meer krijgen. Tja... ik kan natuurlijk van alles zeggen, hij moet het nu zelf verwerken allemaal. Ik ben nu bezig om een afpsraak te maken bij de psycholoog in het ziekenhuis.

 

Lilalief, je hoeft je niet te verontschuldigen als je hier een tijdje niet komt hoor. Kom gewoon als jij er behoefte aan hebt! Iedereen heeft zijn tijden dat hij er meer behoefte/tijd aan heeft en minder.
Wat een bijzonder situatie met je dochtertje. Dat ze zo stellig is. Wie weet is er iets moois op komst wat ze al weet? Of ze is weer veel met Juli* bezig. Soms weet je niet wat er in zo'n koppie omgaat. Gaat het verder een beetje met je?

Gabrielle, mijn man heeft de laatste maanden veel moeten huilen. Voelde zich eerst altijd extra verantwoordelijk voor mij, eerst moet ik mijn verdriet verwerken en daarna kwam hij wel zei hij steeds. We hebben er toen voor over gesproken en hij heeft ook wat rustiger aan gedaan op zijn werk. Hij kreeg er zelfs lichamelijke klachten door dus dat was niet goed. Nu gaat het wel weer steeds beter met hem. Maar dat bij jouw man ook nog meespeelt dat hij zich verantwoordelijk voelt voor het geen kinderen krijgen is moeilijk lijkt me. Zo iets tast toch een beetje de mannelijkheid aan. Al vinden wij dat van niet, voor een man schijnt dat toch anders te zijn. Maak je die afspraak bij de psycholoog nu voor hem of voor jezelf? Ik hoop in ieder geval dat dat helpt. En dat jij er nu ook voor hem kan zijn.

 

@LiLaLief, met kippevel zit ik net te lezen hoe Lila zo stellig is voor jou met een nieuwe baby in je buik, mijn zoontje (toen 3,5 jaar) heeft dit ook vaak zo benoemd, hoe moeilijk en confronterend is het dan om te moeten zeggen dat er geen baby in de buik meer is.. Maar tegelijkertijd wat helpen ze ons op weg om te herstellen en te verwerken. En idd misschien voelt ze ook wel aan dat er in de toekomst nog een babytje mag komen? Merk zelf dat mijn zoontje nu ondanks de geboorte van zijn 2e zusje, nog steeds veel met Lieke* bezig is... Tekeningen voor haar maakt, hij helpt mij ook op weg om dit alles in ons gezin te kunnen plaatsen, hoop dat het voor jou ook zo werkt meid!

@Gabrielle, heel herkenbaar wat je schrijft over je man die nu ook het verlies van zijn vader opnieuw verwerkt, mijn vriend is bij het overlijden van ons meisje heel veel met zijn overleden vader bezig geweest, soms een beetje verwarrend voor mij, want ik was met onze dochter bezig tenslotte, waarom hij dan niet? Maar onze emoties vonden wel herkenning, en daar gaat het dan denk ik om. Groot verlies...toch is het voor een vrouw/moeder anders dan voor de man, als je maar begrip hebt voor elkaars manier van dealen.. Soms kun je daar een beetje hulp in gebruiken.

@Jonneke, wat vervelend dat het slaapgebrek bijdraagd aan meer /intensere misselijkheid, je kunt dan overal wat slechter tegen.. Wat moet het ook moeilijk voor jou zijn om te zien dat je man lichamelijk ziek wordt van de (onverwerkte) emoties, mannen storten zich dan graag op hun werk he... Anders voelen ze zich ook zo machteloos. Ik begrijp dat je het moeilijk vind om vol enthousiasme straks op je werk te vertellen dan je zwanger bent..ik begrijp je terughoudendheid, maar je hoeft niet bang te zijn voor de reacties, al had ik dat zelf wel. Dacht dat mensen het raar zouden vinden dat ik opnieuw zwanger zou zijn, misschien onbewust ook om het feit dat ik ons kindje* wou vervangen... Maar niets bleek minder waar, mensen waren zo enthousiast en emotioneel toen ze het hoorden, ze gunnen je het zo van harte! Ik hoop dat je straks als je de 12wk voorbij bent, nekplooi en echo gehad hebt, steeds meer kunt genieten, en voor nu stukje bij beetje... Pff was je maar alvast die 24wk voorbij, dan wordt het zoveel anders, en echter, leuker en mooier... Even een hart onder de riem meid!

@Vlinder, fijn weer van jou te horen, al ben ik hier ook minder te vinden ... Wat een onzekerheid kan zo'n voorliggende placenta met zich meebrengen, en helemaal voor jou in het bijzonder, het geeft idd zoveel bevestiging en vertrouwen als je ukkie dagelijks voelt bewegen, en dat is nu niet het geval, jeetje zeg.. Gelukkig heb je dan een Angelsound, toch even het geruis horen van de bewegingen van uk, en het hartje horen, wat heb je dat hard nodig! En voor jou geldt helemaal was je maar vast verder in de zwangerschap, jij was al voorbij de 24wk, wat een belangrijke mijlpaal voor jou in deze zwangerschap, toch kijk ik nu ook terug op die spannende zwangersschap en weet dat vanaf 30 wk het echte genieten pas echt begon... Vooral na 34 weken als je weet dat je kindje levensvatbaar is. Hoe gaat het trouwens met je nieuwe baan? Heb je het naar je zin? Ooh en binnenkort de 20wk echo, ik duim voor je meid, op mooie en positieve berichten, wil je ook weten of jullie nog een zoontje krijgen of een dochter? Mijn zusje heeft woe de 20wk echo, dus ben er ook best mee bezig, denk aan jullie! Het onwerkelijke gevoel van zwanger zijn, is herkenbaar, ook al groeit de buik, ook al krijg je leuke reacties, ergens houd je iets achter, voor het geval dat...

Vandaag is Lynn 1 maand oud, en ik kan me nog steeds niet echt beseffen dat ze er is en blijft, merk dat ik nog zoveel moet verwerken, maar neem daar alle tijd voor, ik geniet hoor, intens, leef volop in het moment, en koester elk huiltje, krampje.. Soms even de schrik, doet ze het nog? Al is het zo'n tevreden mopje, ik koester haar gezondheid, maak me verder niet zo druk hoor.. Dat loopt wel los, ben veel relaxter dan met mijn zoon. Ze weegt inmiddels al 7 pond, groeispurt goed gemaakt buiten mijn buik! Elke dag is bijzonder, heeft als het ware een gouden randje gekregen met haar komst, soms komen even de tranen, lekker loaten goan wat is er veel gebeurd in een jaar! Ik merk dat ik nog opener ben geworden tov van onbekende mensen over het verlies van ons eerste dochtertje, alsof ik telkens weer bevestigd wil zien dat dit ons 3e kindje is.. Zoontje is gek met zijn zus, maar vraagt me dikwijls waarom zij wel gezond is.. Dan vertel ik dat de bouwstenen van het hartje deze keer goed zijn, en bij Lieke* was daar een fout gemaakt, en dat we heel veel geluk hebben dat zijn zusje nu wel gezond is, en dat hij gezond is.. Ik vroeg vandaag, wat maakt jou zo bijzonder, dit ivm met een vraag in een vriendenboekje van een klasgenootje, toen antwoorde meneer; omdat ik Lieke* heb gekent.. dan ben je 4 1/5 jaar!!! Pff zakdoekjes zijn dan niet aan te slepen...

Ik ga even in het zonnetje zitten...

 

@Jonneke, ja mijn man heeft er ook lichamelijke klachten bij, en is erg aan vakantie toe na een drukke en emotionele periode. Hij moet nu ook vaak huilen, bijna uit het niets. Hij is veel minder bezig met zijn vader dan met zijn zoontje, maar toch speelt alles bij elkaar een rol. De afspraak in het ziekenhuis is voor hem. Hij gaf het zelf aan het te willen. Ikzelf heb al 3 gesprekken met een psycholoog gehad, en dat heeft me ook erg geholpen toen. Heb nu niet veel behoefte meer aan. Ik ben er zeker voor hem, en ik hoop hem te kunnen helpen/ondersteunen, maar ik weet uit eigen ervaring dat het iets is waar hij zelf doorheen moet.
Hoe gaat het nu met je man, en met jullie samen?

@Evelien, gefeliciteerd met de eerste ver-maand-dag van Lynn!! Wat een intense momenten moet je beleven. Heel mooi hoe je dat beschrijft. (Ben ik ook bijna een beetje jaloers op, ik heb soms ook zoveel liefde in me dat ik dat maar moeilijk kwijt kan; al knuffel ik mijn man en dochter wel dood ). En je zoontje...zucht... prachtkereltje. Koop nog wat zakdoekjes bij voor de komende tijd!

 

Evelien, wat een mooi mannetje toch dat zoontje van je. Zo bijzonder om iedere keer weer te lezen hoe hij met Lieke* bezig is. En dan dat antwoord in dat vriendenboekje, mooi hoor! Klinkt als een heel bijzonder mannetje die trots is op zijn twee zusjes.
En Lynn alweer een maand. Wat gaat de tijd toch hard he! Wat fijn dat je geniet van alle kleine momenten. Maar ik kan me ook wel voorstellen dat de schrik er soms is. Je blijft toch voorzichtig Maar wat fijn dat ze zo goed groeit!
Dat ik het moeilijk vind om te vertellen tegen collega's is meer omdat ik het erg moeilijk vind uit te spreken dat ik zwanger ben. Die woorden, het maakt het definitief terwijl het besef er bij mij nog niet helemaal is. Maar de reacties die ik krijg zijn inderdaad mooi en speciaal. Ze weten allemaal op het werk dat we er wel mee bezig zijn dus sommige collega's vragen er ook wel eens naar en dan zeg ik het wel. Dan is het makkelijker er over te beginnen dan dat ik het gesprek er zelf over moet beginnen.

Gabrielle, wat fijn dat je man zelf die afspraken bij de psych wil. Ik hoop dat hij snel terecht kan en dat het helpt. Of hebben jullie daar niet zo'n lange wachtlijsten? Dat zomaar ineens huilen herken ik wel hoor. Had mijn man ook. Nu wel weer iets minder. Je kan dan ook niet veel doen maar er voor hem zijn, lekker knuffelen is vaak al genoeg. Duurt het nog lang voordat jullie vakantie hebben? Dat mijn man toen rustiger aan heeft gedaan heeft hem wel geholpen. Volgende maand hebben wij vakantie, ik kijk er nu al naar uit! Zelf vond ik het heel moeilijk dat mijn man nu pas met de verwerking begon. Maar achteraf vond ik het wel prettig want als hij het tegelijk met mij had gedaan had ik er niet voor hem kunnen zijn op de manier die ik er nu kan zijn. Ons heeft het alleen maar sterker naar elkaar toe laten groeien. En jullie?

 

Hij kan gelukkig al over 2 weken terecht net voor de vakanties van de psych en wij. Dat zal dan een gesprek zijn, maar dat is dan ook net goed. We hebben lekker heel augustus vrij en dat zal zeker lekker zijn.
Ik vond het ook moeilijk dat hij nu ineens met zijn verwerking bezig is. Het leek soms alsof hij makkelijker mee kon omgaan. Maar ik zie nu ook hoe het werkt, eerst was hij er voor mij, hield zich sterk voor ons, en nu gaat het steeds beter met mij en komt het bij hem los. Het is eigenlijk mooi. Houdt de boel in balans. We waren in het begin sterk naar elkaar toegegroeid, maar de laatste tijd was er een afstand. Nu snap ik waarom, het zat hem hoog. Maar we zijn samen sterk, we hebben al veel meegemaakt, dit komt ook wel weer goed.

 

He meiden,
Nou ben vanaf dinsdag weer begonnen met werken, een paar uurtjes.
en aankomende week ga ik 2 halve dagen werken.
Heb me eerste huilbui op het werk al gehad, klantje dat me eventjes vastnam en zei dat ze trots op me was dat ik weer aanwezig was.
Omdat deze maand toch bijzonder zou moeten zijn voor me.
Ik hik er ook een beetje tegenaan, 28 juli was mijn uitgerekende datum, pfff.

Ook ben ik weer na 2 weken ongesteld geworden, begin me af te vragen waar al dat bloed vandaan komt?
Maar goed nog 2 dagen en dan is het weer voorbij als het goed is.

Heb pas nog gedroomt dat ik zwanger was, en wat is dat toch ook een heerlijk gevoel ook al was het maar voor even....

 

Gabrielle, fijn om te lezen dat jullie ook hier weer uit komen. Het is ook wel een hele proef voor je relatie. Maar als je daar weer uit komt dan komt het allemaal goed!

Cindy, wat goed dat je nu alweer uit gaat breiden op je werk. Het ging dus wel goed vorige week? Doe wel rustig aan meid. Tegen mij is toen ook gezegd, beter langzaam opbouwen dan na een tijdje weer een stap terug doen. Iedere stap vooruit voelt goed maar een stap(je) terug komt harder aan. Maar ik ben trots op je! En dat je een huilbui krijgt is natuurlijk normaal, je bent ook maar een mens. En zeker met jouw werk kom je toch veel klanten tegen die allemaal weten wat er gebeurd is en er dus vaak ook wel iets over zullen zeggen.
Deze maand de UD. Heb je plannen wat je die dag wilt gaan doen? Logisch dat je er tegenop ziet. Je zou nu met verlof zijn, met een dikke buik rond lopen en nu sta je met lege armen. Maar ik heb van veel meiden gehoord, en zelf ook zo ervaren, dat na de UD het tellen van hoeveel weken je zwanger bent, stopt en dat het rust geeft. Hopelijk geldt dat voor jou ook.

 

Hallo lieve meiden, het is al even geleden dat ik me hier meldde, het is een roerige ( lees hormonale periode geweest, zat een beetje met mezelf in de knoop.
Heb wel een stukje teruggelezen, maar is nu teveel om op iedereen te reageren.
Wow Evelien, alweer ruim een maand oud jullie Lynn, wat gaat de tijd snel hè! En wat een bijzondere zoon hebben jullie, mooi om te lezen hoe hij nog zo met Lieke* bezig is.

@ jonneke, wat lijkt me dat naar om zo'n last te hebben van misselijkheid! Verder alles goed met jullie?

@ mannen, herkenbaar hoor. Mijn man is ook echt een binnenvetter, hij heeft ook lichamelijke klachten door zijn emoties.

@ Cindy, heel herkenbaar Van je emoties op je werk, ik denk dat dit normaal is 's erbij hoort, al kan ik me voorstellen dat het lastig is,knuf. En ook bijna de uitgerekende datum, hebben jullie iets gepland?

Hier dus gelukkig weer beter, ik ben dan ook blij te kunne vertellen dat onze knullen grote broer worden! Ik heb het afgelopen weekend positief getest. We zijn heel blij, maar tegelijkertijd ook wel verdrietig, en we voelen ons een beetje schuldig ten opzichte van C*. Maar goed eerst maar eens de echo's en onderzoeken afwachten.

Ik hoop weer wat meer mee te schrijven met jullie!

Liefs

 

Mixedbeeb, wat goed om weer van je te horen. En dan met zulk goed nieuws! Natuurlijk is het spannend en eng de periode die nu komen gaat. Het is ook nog maar pril maar het begin is er. Alvast heel voorzichtig gefeliciteerd. Vertrouwen moet groeien en dat je je schuldig voelt naar C* is logisch maar hoeft niet meid. Jij had ook liever C* bij jullie gehad en hem nu in je armen hebben liggen. De afgelopen periode is zwaar geweest met veel verdriet. C* was helaas niet sterk genoeg om hier te mogen blijven maar ik weet zeker hij zal heel trots zijn dat hij nu grote broer wordt.

Hier gaat het eigenlijk best goed. Heel langzaam begint het vertrouwen in deze zwangerschap te komen. Al wacht ik wel met veel spanning op de nekplooimeting, daar waar het vorige keer allemaal mee begon. Morgen nog twee weken wachten... Maar de tijd gaat best snel dus waarom de komende twee weken niet he!