Luvv, wat moeilijk van die vriendin van je. Misschien weet zij er ook heel moeilijk mee om te gaan? Zij is natuurlijk wel nog zwanger en jij niet meer. Dat is voor haar ook heel dubbel. Zelf heb ik het meegemaakt met mijn zusje. Zij was twee maanden voor uit uitgeteld. Zij vond het heel moeilijk om langs te komen toen ik bevallen was van mijn dochter*. Het contact is toen ook een tijdje minder geweest gewoon omdat zij ook niet wist hoe er mee om te gaan en het confronterend vond voor mij, zij met een dikke buik. Maar die berichtjes op FB zijn dan natuurlijk wel extra moeilijk voor je. Misschien dat je het haar kunt laten weten hoe jij er in staat? En las ook dat je van vriendinnen daarin wat anders verwacht. Natuurlijk is dat ook zo, je mag van vriendinnen verwachten dat ze voor je klaar staan maar ook voor hun kan het moeilijk zijn. Een vriendin van mij was ook zwanger toen ik bevallen was. Zij is een maand na mij bevallen. Pas twee maanden na de geboorte van mijn dochtertje* belde zij op om haar excuses te maken maar dat zij het ook heel moeilijk vond. Ze was niet langs geweest en vond het zo dubbel allemaal. Nu was dat niet een hele goede vriendin maar toch... Iedereen gaat er anders mee om en het is goed uit te spreken wat je daar van vindt zodat anderen er ook iets mee kunnen. Dus ik zou er gewoon naar vragen als ik jou was of uitspreken wat je verwacht had. Ik hoop dat je vandaag een beetje doorkomt, op de UD. Vind je het moeilijk dat je man aan het werk is? Sterkte vandaag! Lilalief, wat fijn dat jullie de UD een fijne dag hebben gehad. Maar verdriet kan natuurlijk niet ineens over zijn. En dan ook nog een echo, hoe groot kan het verschil zijn in de dagen! Maar gleukkig zag het er allemaal goed uit. En dan je dochtertje. Voor haar is het natuurlijk soms ook wel verwarrend. Dood en leven liggen dicht bij elkaar maar wel confronterend ook voor jou als ze dat zo zegt lijkt me. Cindy, dank je wel voor je lieve woorden. De echo zag er weer goed uit. Het was de eerste echo waarna ik echt een beetje opluchting voelde. De kleine lag er zo relax bij, zo lief!
Dames even een vraagje. Weten jullie of misselijkheid bij ontzwangeren kan horen? Ik heb een test gedaan (4 dagen voor vermoedelijke nod) en die was negatief dus zwanger ben ik denk ik niet. De misselijkheid komt me alleen zo bekend voor. Had ik bij onze 1e dochter ook vandaar dat ik dacht misschien ben ik al wel weer zwanger. Hoe klein die kans ook was.
Hè luvv, Misselijkheid na de bevalling komt mij niet bekent voor maar ook niet in de zwangerschap moet ik zeggen, ik had nergens last van. Maar goed Zou er alle misselijkheid voor over hebben nu. Wie weet meid ben je wel zwanger, wanneer is je nod? En moet je nog wat meer hcg hormonen aan maken laten we het hopen voor je. Ik ga morgen na het ziekenhuis na alle gekke dagen van wel niet ongesteld en bruin bloed verlies, even laten checken hoe het staat daar van binnen. Vanochtend weer roze afgeveegd dus ongesteldheid zit er weer aan te komen, het schiet niet op. Ben al 5maanden verder... Maar goed we blijven maar weer positief, al zakt dat nu een beetje me schoenen in. Liefs Cindy
Hey Cindy wat vervelend zeg! Hopelijk komt alles snel weer op gang. Maandag is in theorie mijn nod maar ik heb 2 weken geleden ook ineens weer bloedverlies gehad zo'n 5 dagen dus mijn cyclus kan ook wel s van slag zijn. Het was alleen niet zo heftig als een echte menstruatie. Kleine beetjes steeds. Denk niet dat ik nu alweer zwanger ben hoor al is t natuurlijk heel erg welkom. Ik wacht t allemaal maar even af. Succes vandaag!
Hallo lieve meiden, ik kom even jullie allemaal een knuffel geven. Ik zie dat er helaas nieuwe mama's van vlindertjes bijgekomen zijn, maar zo is het leven, niet altijd eerlijk. Met mij gaat het nog steeds hobbelig, maar met een stijgende lijn. Ik zit nu in een positieve flow en dat doet me goed: weer aan het werk, schoolritme voor dochterlief, ik begin deze week met een cursus mindfulness om mijn gedachtes te ordenen, en ben al plannen voor de herfstvakantie aan het maken. Felix* vliegt overal doorheen: als ik even naar zijn foto kijk, als mijn dochter met zijn knuffel speelt en in haar fantasie me hem, als we op vakantie met zn drieen naar de sterrenhemel kijken en mijn dochter ons verteld welke zijn ster is, en welke van opa, en dat het gezellig is zo met onze hele familie bij elkaar te zitten. Ook als een mooi liedje oo de radio gedraaid wordt en ik ineens aan hem moet denken en dan ga huilen, tranen met tuiten. Ik ben ook bezig met het acceptatieproces dat we voor ons geen ander kindje in zit, ook al ben ik nog steeds niet helemaal uit of we wel of niet nog een icsi gaan proberen. Ik ben nog te bezig met alle verdriet van afgelopen tijd, ik kan nu even niet te teleurstelling van weer een mislukte poging aan. Dus ik neem mijn tijd, en het gaat wel. Dus, even een dikke knuffel voor jullie allemaal.... Ik ben niet zo vaak meer op zp, en dat doet me ook goed, moet ik zeggen.
Hè meiden, Nou ik ben na het zh geweest om te kijken waarom ik toch steeds last bleef houden van bloedingen. Ze hebben een echo gemaakt bij me ( trouwens heel raar om te zien dat er geen baby meer zat) en daaruit blijkt dat ik verdikt baarmoederslijmvlies heb, de dokter zegt dat dit kan wijzen op een poliep of cyste? Of misschien iets achter gebleven na de bevalling. Nu heb ik medicijnen gekregen waar ik 9 sept mee moet beginnen en 24 sept moet ik dan weer terug komen ik het zh, als het dan niet verkleint is gaan ze met een camera in mijn baarmoeder om te kijken hoe het daar eruit ziet. Wat evt de problemen kunnen zijn? Anders heb ik kans weer geopereerd te worden , lijkt allemaal wel niet optie houden. Ook krijg ik dan een test om te kijken of het geen baarmoederhals kanker is. Ik word een beetje gek in me hoofd, probeer weer positief te blijven maar waar eindigt deze rit??
Luvv, ik zou niet weten of misselijkheid met ontzwangeren te maken kan hebben. Kan het niet met stress te maken hebben? Gabrielle, wat fijn weer iets van je te lezen hier. En het klinkt best wel positief wat je schrijft. Fijn om te horen dat het beter met je gaat en dat Felix* altijd om je heen aanwezig is, op welke manier dan ook. Knuffel! Cindy, je berichtje laat me wel een beetje schrikken. Wat een onzekerheid zeg! Hoe voel je je er nu onder meid? Je moet nu wel lang wachten voordat je weer terug moet, spannende weken dus. Heftig hoor. Ik hoop zo dat het allemaal meevalt. Ik duim voor je meid. Ik stak hier net een kaarsje op voor mijn meisje* maar hij brandt nu ook voor jou. Hier gaat het op en af. Afgelopen weekend zat ik er helemaal doorheen. Alle tranen kwamen er gister ineens weer uit. Het liep even te hoog op en een opmerking van manlief was de druppel. Maar het luchtte wel op. Weekend bbq gehad van familie van manlief. We zien ze nauwelijks dus kregen veel vragen, of dit ons eerste kindje was, sommige wisten wel het en zeiden toen: wel spannend, de eerste he! Dat was wel moeilijk. Of steeds weer het verhaal vertellen van ons meisje* het brak me gewoon op gister. Maar die momenten zullen altijd wel blijven. Ons meisje* blijf ik missen.
Hoi meiden. Hier de afgelopen tijd heel druk geweest met werk en verbouwing op zolder.. Maar nu is het met het werken in ieder geval afgelopen, zit sinds vandaag thuis. Wel even wennen, maar geeft in ieder geval meer rust, hoop ik De verbouwing gaat nu wel wat vorderen gelukkig, zoonlief zijn nieuwe kamer zijn we een heel eind mee gelukkig. Als dat af is kunnen we de babykamer gaan doen . Dus staat nog genoeg op het programma.. gelukkig, dat helpt me de tijd door . Zwanger zijn zal gewoon nooit meer echt leuk zijn. Langzaamaan komt er iets van binding tussen mij en dit kindje, maar voel me toch grotendeels alleen lichamelijk zwanger.. Nog iets meer dan 10 weken volhouden, hoop ik Heb de afgelopen weken ook veel pijnlijke buiken gehad, moet rustiger aandoen, maar dat kan ik niet.. Helaas trouwens wel een paar keer wat pijnlijke ontactische opmerkingen gehad: "Inge is ook zwanger van haar 2e kindje", "Bij een tweede groeit je buik altijd sneller" en "Ik denk dat dit een jongen is, ben je straks nog steeds een jongensmama" Jullie snappen wel dat dat om te huilen is gewoon. Mijn dochter* hoort er gewoon nog bij. Waarom vinden andere mensen dat niet? Denken ze dat ik klomp cellen heb uitgeperst beneden ofzo? :x @ Amy, ik had ook véél bloed verloren tijdens en na de bevalling, fluxus zelfs, en de menstruaties na de bevalling verloor ik ook veel bloed. Dus denk niet dat bruinverlies daarmee heeft te maken. Wèl met het feit dat je cyclus nog niet helemaal goed op gang is. Ook al zat er een eitje. Dit is mijn 6e zwangerschap trouwens, en heb 1 kindje boven in bed liggen.. ook zo'n pechvogel @ Cindy, vervelend dat die bloedingen maar blijven, en verdikt baarmoederslijmvlies na een menstruatie is inderdaad vreemd. Poliepjes komen wel veel voor, niets ernstigs, en als er wat achter gebleven zou zijn van de bevalling gaat dat infecteren en wordt je ernstig ziek. Dat is allemaal niet gebeurd dus hou de moed erin meid, kans op baarmoederhalskanker is helemaal klein. @ Gabrielle, goed om van je te horen, en fijn die positieve flow, dat kan je wel even gebruiken! Bijzonder hè, dat onze kleine engeltjes toch overal bij blijven horen en aanwezig blijven, hier ervaar ik dat ook zo! Denk dat mensen die dat niet hebben meegemaakt het niet begrijpen! Denk dat het voor jou beter is om nu even niet met icsi en in de toekomst een nieuwe poging bezig te zijn, hoewel het verdriet om Felix* zal blijven, is het wel fijn om een bepaalde rust terug te vinden. @ Jonneke, meid wat fijn dat alle echo's goed waren. Weet jij het geslacht al? Leuk dat je mijn facebook-invite geaccepteerd hebt had je naam nog van de email, ik dacht ik ga eens zoeken en hopen dat je me naam herkent @ LilaLief, ik snap helemaal wat je bedoelt, ook ik vind het moeilijk om me aan dit kindje te binden, om het los te zien allemaal. Het hoort er bij denk ik, als je een kindje bent verloren! Ik denk dat het zelf wel goed komt als de kleine er straks is. In de periode vóór de GUO wilde ik dit kindje op een gegeven moment niet meer, ik vond het zo zwaar, was zo bang en wilde mijn kleine meisje* terug. Nu gaat het allemaal wat beter. Probeer het wel te accepteren dat het emotioneel gezien nu gewoon zwaar is om zwanger te zijn. Wel fijn om te lezen dat al je echo's goed waren. En hoe gaat het lichamelijk verder? @ Luvv, ik had ook dat ik nog wel wat zwangerschapskenmerken had na de bevalling, duurde zo ongeveer 2,5 maand.. maar daarna kwam mijn cyclus pas op gang.. Kan ook zijn dat je gewoon nog te vroeg bent met testen. Je mag wel zwanger zijn tijdens een stollingsonderzoek maar het is niet zo handig, omdat als je een stollingsafwijking zou hebben de kans groter is op een miskraam en ik denk dat dat wel zwaar is zo vlak na het verlies van jullie jongste dochter.. ik had zelf een vmk de maand voor ik weer zwanger werd en toen zakte de hoop me enorm in de schoenen nl. Ik vond het ook heel confronterend om de eerste tijd kinderwagens te zien, mooie ronde buiken, kleine baby'tjes.. ik was op kraamvisite bij mijn beste vriendin die was 2 weken na mij bevallen, dacht dat ik dood ging zeg daarna kon ik het pas aan met kerst om dat baby'tje weer te zien.. als ik las dat iemand zwanger was hoopte ik zo dat ze een miskraam zou krijgen, om maar een fractie te voelen wat ik zou voelen. Je moet er doorheen zien te komen.. de eerste maanden zijn gewoon ontiegelijk zwaar!! En ik heb geen zwangerschapsverlof gehad maar heb 2,5 maand in de ziektewet gezeten na de bevalling. Daarna heb ik 50% in de ziektewet gezeten voor nog 2 maanden en langzaam verder opgebouwd.. Enne dat ideale leeftijdsverschil had ik ook in mijn hoofd, hier was dat dik twee jaar en dat vond ik perfect, nu zit er 3 jaar tussen.. maar heb dat nu wel kunnen loslaten. Op een gegeven moment zag ik ook wel dat ieder verschil voor- en nadelen heeft.
Babyengel, het begint toch al steeds meer op te schieten he! Maar ik geloof goed dat het erg zwaar is allemaal. En dan die opmerkingen. AUW! Waarom snappen mensen dat inderdaad niet? Het is jullie kindje, jullie meisje, die helaas niet bij jullie mocht blijven maar dat betekent niet dat ze niets betekent heeft omdat ze 'maar' 23 wkn was. Ze was AL 23 wkn en jullie dochter! Maar ik herken het hoor, helaas. Het weekend hadden we neven en nichten bbq van mijn vriend zijn familie. We zien ze nauwelijks en dus waren vele maa half op de hoogte van onze dochter*. Krijg je ook vragen en opmerkingen die pijn doen. Zondag stortte ik dan ook even helemaal in. Het is al moeilijk genoeg om weer zwanger te zijn en vertrouwen te krijgen en vast te houden dat je daar echt niet op zit te wachten. Ik hoop dat je je tijd thuis een beetje doorkomt nu je geen werk meer hebt. Genoeg te doen dat lees ik wel Maar ook goed aan jezelf denken he! Gaan jullie veel aan de babykamer doen? Hadden jullie bij jullie dochtertje* eigenlijk al iets gedaan aan de babykamer of niet? Hier wordt de babykamer gewoon de stijl die we voor onze dochter* in gedachten hadden, dat vind ik wel fijn. Ik herkende je naam nog wel hoor toen je me een FB uitnodiging stuurde. Wel leuk zo ook op de hoogte te blijven
Jeetje wat een akelige opmerkingen babyengel.. Ik weet idd dat het leeftijdsverschil niet zo belangrijk is. Kan t nu ook wel beter relativeren. Hoop alleen niet dat t meer dan 3,5 jaar gaat worden, maar goed dat hebben we helaas niet in de hand. En Cindy wat een spannende tijd voor je.. Veel sterkte! Toen ik 4 weken na de bevalling ongesteld werd had ik goede hoop dat mijn cyclus meteen weer op gang was, maar helaas 2 weken later dus weer wat bloedverlies (wel veel minder) en nu tot op heden nog niks en ook niet zwanger. Hier gaat t verder redelijk. Afgelopen dagen weer wat minder. Zaterdag in de stad een oud collega van mijn moeder tegengekomen die heel vrolijk zei: heeeyy ben je al oma??? Oefff.. dat deed best wel pijn. Ook voor haar pijnlijk. Helemaal omdat ik moest huilen toen ze me vol medelijden aankeek. Ik heb t er duidelijk nog erg moeilijk mee. Soms denk ik 'goh het gaat wel aardig goed' maar als er dan zoiets gebeurt zie ik dat ik nog een heeeeele lange weg te gaan heb.. Ik mis r zoooo
Ja Luvv, die plotselinge opmerkingen... AUW! Ze komen onverwachts waardoor je niet weet hoe te reageren. Maar ze maken je wel sterker en het wordt steeds beter. Maar het gaat op en af en dat is soms moeilijk. Soms denk je de draad weer een beetje opgepakt te hebben en dan doe je ineens weer heel veel stappen terug. Dat zal blijven, maar de down momenten worden minder en de goede momenten komen vaker. Maar het missen zal altijd blijven, ze blijft een plekje houden in jullie leven.
Maar Luvv, sommige opmerkingen blijven pijn doen hoor. Als iemand naar mijn dochter* vraagt of vorige zwangerschap (waar is dat kindje dan?) dan heb ik ook altijd tranen in mijn ogen. Het gemis blijft zo groot. Het is alleen maar dat het niet meer telkens op de voorgrond is, wat natuurlijk de eerste tijd wel is.. Eerste menstruatie kwam hier ook snel hoor en daarna leek ik wel in de overgang te zitten maar daarna is wel alles op gang gekomen. Geef het even de tijd. @ Jonneke, heb jij al een aardig buikje ook, dat iedereen het kan zien? Wanneer heb je de GUO? Tis allemaal zo verschrikkelijk spannend en eng he. Heb je een buikfoto? Ik had voor het babykamertje alleen plannen gemaakt voorheen. We konden toch nog niets doen, zoonlief slaapt nog steeds in die kamer. Het kamertje gaat nu wel anders worden dan het toen zou worden, omdat we het geslacht niet weten deze keer. Ik ga wel nog een extra plekje boven maken ter herinnering aan ons meisje.. dat vind ik wel een fijn idee. Verder moet er behangen en geverfd worden, komen er nieuwe gordijnen en een nieuwe vloer. Meubeltjes hebben we natuurlijk nog. Wat hadden jullie al gedaan? Hou je het nog een beetje vol op je werk? O en mijn lichaam fluit me wel terug als ik te veel doe. Krijg dan toch bekkenpijn dus moet wel even rusten dan.
Ja mijn buikje groeit nu aardig door. Op het werk verberg ik het nog met wijde kleren omdat bewoners het niet weten Maar met een strakker shirtje kun je er niet meer omheen. Ik zal wel een keer een foto maken deze week en dan in mijn album zetten. Babykamer hebben we nu een muurtekening gemaakt van winnie the pooh. Ook hebben we een vlindertje er bij geschilderd. Meubeltjes hadden we al. Dus eigenlijk hoeven we niet zo heel veel meer te doen. Leuk dat jullie er nu ook mee aan de slag gaan. Altijd leuk toch om mee bezig te zijn. Het wordt dus een neutraal kamertje. Al wel idee wat je wilt met behang enzo. En dan ook nog een mooi plekje voor jullie meisje* fijn! De GUO is op 20 september, nog twee weekjes spanning dus. Zie er wel tegenop hoor.
Jonneke, ik zag dat je het bekend gemaakt hebt. Hoe hebben ze op het werk gereageerd? Ik was gisterenavond thuis zo geiriteerd, en boos, en ongezellig. Ik stond te koken en wilde het liefst om me heen meppen. En toen kwam het hard binnen. Eerst had ik gisteren een zwangere vriendin aangehoord hoe ze stond te klagen dat ze zo dik was (en echt, nauwelijks aangekomen met 7 maanden), en daarna zag ik op facebook de aankondiging dan een van de babies van de zwangerschapslijst al 6 maanden wordt. En ik begon kei hard te huilen achter het fornuis, Felix had nu 6 maanden kunnen zijn. Het verdriet zit zo diep, komt soms zo hard opborrelen. Mijn man schrok daarvan. Maar mij luchtte het huilen wel op. Zo...af en toe moet het even uit, en dan kunnen we weer vrolijk verder...toch?!
Ach Gabrielle toch... waarom komt het dan ook allemaal samen he! Ja soms kan het even te veel zijn. Hier van de week ook even weer een huilbui door het gemis van ons dochtertje* omdat alles teveel werd. Maar inderdaad het lucht zo op. Het komt er alleen soms uit op momenten dat je het niet verwacht, dat maakt het soms wel lastig. Ik tel ook nog steeds de maanden dat mijn meisje* oud zou zijn. Blijft moeilijk. Ja gister toch maar op FB bekend gemaakt. Op het werk wisten collegas al dat ik zwanger was. Kon het niet langer verborgen houden doordat ik onregelmatig werk en slaapdiensten enzo extra energie kosten. Moet het bewoners nog wel vertellen maar dat komt wel. Op FB zetten was wel een hele grote stap hoor. Zit er al twee weken tegenaan te hikken. Blijf het dubbel vinden. Ben zo blij maar ook zo voorzichtig.
Ja dat vond ik ook moeilijk hoor Jonneke.. om het bekend te laten zijn. Ik moest wel, omdat ik mijn buik echt niet meer kon verbergen. Iedere keer groeit het sneller en groter lijkt wel. En je bent gewoon terughoudener nu hè. Ja de GUO is erg spannend, en eng! Jij hebt 'm echt pas met 20 weken dus? Hebben ze al veel kunnen zien op de echo's qua gezondheid van jullie tweede kleintje? Ga je het geslacht bekend maken of geheim houden? We hebben al wel behang voor de babykamer. Wel apart maar heel lief, met rode accenten. De gordijnen worden ook rood. Dan kan het voor beide geslachten Gabrielle, herkenbaar.. ik kom zo nu en dan andere februari 2012 mama's op het forum tegen en dat blijft toch confronterend. Hun kindjes zijn al 6 maanden en gaat alles goed mee, mijn kindje is in de hemel en moet ik missen, waarom toch?!? En inderdaad het er zo nu en dan uitgooien is toch nodig. Ik ben de laatste tijd ook weer meer met het verlies bezig. Ik kwam donderdag de kist tegen met spulletjes die ik voor haar had gekocht, ook weer zo moeilijk. Ja die momenten zullen blijven komen. Ik hoop dat je er ook mee om kunt gaan en dat er op een dag weer een nieuw wondertje mag komen..
Babyengel, mijn buik groeit ook goed door. (zal wel een keer een foto maken en in mijn album zetten, maar vergeet dat steeds. Heb pas 1 buikfoto gemaakt. Vind het ook wel moeilijk om die te maken, op een bepaalde manier.) Alleen met wijde kleren is het nog te verbergen maar ik wil ook wel eens wat anders aan En hier in het dorp gaat het toch wel rond of ik het nu wil of niet, haha! Maar inderdaad terughoudender ben ik nu zeker. Maar ook mensen in mijn omgeving hoor. Merk soms toch wel dat ze ook niet precies weten wat ze moeten zeggen. Logisch natuurlijk ook. Ja de GUO is echt pas bij 20wkn. Tot op heden hebben ze eigenlijk weinig kunnen zien. Bij 16wkn was mijn laatste echo. En die gyn was heel raar. Ik vroeg of je al kon zien wat het geslacht is. Zei ze meteen heel direct: nee daar is het nog te vroeg voor. Terwijl het kan wel, maar ze deed niet eens de moeite. En ze ging ook alleen maar meten hoe groot de beeb was omdat ik aan bleef dringen hoe ze kon zien dat het goed was. Zo vreemd! Maar bij E* hebben we ook bij 18wkn een echo gehad en toen waren de hersenen ook nog niet echt in ontwikkeling. Begint dan vaak ook pas. Dus eigenlijk is het ook wel goed dat het pas echt bij 20wkn is. We willen wel weten wat het wordt, maar zijn er nog niet uit of we het gaan vertellen. Mijn ouders willen het niet weten. Alleen weten ze nu nog niet dat wij het wel willen weten Dus ben er nog niet uit. Want ik wil niet voor mijn ouders alleen mijn mond hoeven houden maar vind het eigenlijk ook wel leuk als wij het weten en verder niemand. Maar van de andere kant denk ik dat ik me dan wel ga verspreken. Zeker als het een meisje zal zijn omdat je vaak toch al in de 'hij' vorm spreekt Rood op de babykamer, klinkt mooi en kan inderdaad altijd. Iedere keer als ik die foto van jouw buik zie moet ik toch even kijken. Je hebt echt een mooie ronde buik. Net of er een voetbal onder zit. Maar zag op FB die opmerking ook al staan En dan het gemis van onze engeltjes. Ja ik herken het helemaal. Kleine dingen kunnen er soms weer voor zorgen dat je er aan moet denken. En sommige momenten meer als anderen. Op dit moment heb ik dat ook weer erger. Kan weer moeilijker tegen kinderwagens bijvoorbeeld. Daar had ons meisje* nu ook in moeten liggen.
Nou, de emo-golf durde bij me een paar dagen nu. Eerst donderdag gehuild tijdens het koken, maar vrijdag bij de ha kwam het ook los. Ik was daar voor bloedprikken voor het een en ander, en ze vroeg hoe het verder met me gaat. Nou, dat was voldoende, want ik begon te huilen en kon niet stoppen. Zo stom vond ik dat. Ik vertelde dat ik het moeilijk had met het verlies van felix*, maar ook met het feit dat een nieuwe zwangerschap vervan vanzelfsprekend is. Ze schrok er een beetje van, ook al zei ik dat ik meestel niet zo was... Maar goed, het luchtte weer op, en een dag laten nog een huilbui gehad en toen was het goed. Ik weet dat voor jullie (Jonneke, Babyengel) de nieuwe zwangerschap heel spannend is, en je continu bang bent dat het weer misgaat. Ik weet dat ik het niet zomaar mag zeggen: maar probeer te genieten!
Gabrielle, soms komen emoties eruit wanneer je het niet wilt of verwacht. Maar misschien wel goed dat het bij de ha gebeurt. Toch een professional die er misschien anders naar kijkt en waar je ook aan kan kloppen op het moment dat je straks weer een keer hulp nodig hebt. Maar dat je je niet fijn er bij voelt is natuurlijk logisch. Bij jou speelt natuurlijk ook mee dat het heel onzeker is of je nog wel een keer zwanger mag zijn. Begrijp ik goed dat je er nu toch weer steeds meer mee bezig bent om te kijken of het wel mogelijk is? Weet dat je een tijd geleden toen schreef dat je rust had ervaren door het los te laten. Maar ook die gevoelens gaan natuurlijk op en neer, net als je gevoelens voor Felix*. Ja proberen te genieten. Weet je, van mensen die het mee hebben gemaakt kan ik die opmerking wel hebben maar van mensen die het niet mee hebben gemaakt denk ik: ja jij hebt makkelijk praten. Was het maar zo makkelijk. Ook goed bedoeld, dat weet ik ook wel, maar toch... Ik probeer ook wel te genieten en het lukt ook wel met momenten hoor. Maar dat het moeilijk is en blijft wisten we natuurlijk ook van te voren. Maar in kleine dingen geniet ik zeker en ook wel intenser dan de vorige keer maar de angst is daarentegen ook heel prominent aanwezig. Zal blij zijn als die 20wkn echo voorbij is en alles goed is. Nog 8 dagen en dan zullen we het weten...
@ Gabrielle: begrijpelijk hoor. Ik heb er zelf ook zoveel last van. @ Janneke. Spannend bijna de 20 weken echo. Kan me goed voorstellen hoe spannend dat moet zijn. Hier vandaag gebeld door de gynaecoloog. Er is een genetische afwijking gevonden in de navelstreng. We zijn nogal geschrokken want daar hadden we helemaal niet meer op gerekend. Zijn gelijk voor bloedonderzoek gegaan en nu is t afwachten. Het ging niet om iets heel ernstigs maar toch zit de schrik er wel in. Hopelijk wordt er niets in ons bloed gevonden. Spannende tijd hier dus.