Geen idee. Geloof wel dat ze de doorbloeding kunnen doormeten bij de gyn, maar omdat t 'gewoon' pech was is de kans heel klein dat t nog eens gebeurt.
Op dit moment nog wel maar ik denk dat ik na de grens van levensvatbaarheid wel banger zal worden. Hoop dat t meevalt. Het is afwachten...
Fijn dat het nu nog mee valt. En de rest weet je toch niet hoe dat je je dan voelt. Probeer het gewoon in kleine stapjes te bekijken dan is het ook beter te overzien. En het gevoel wat komt dat komt. Daar kun je ook niks aan doen. Hopelijk krijg je voldoende controles die je gerust kunnen stellen! Hier had ik soms moeilijke momenten op momenten die ik het niet verwacht had en andersom. je weet toch niet hoe het loopt. Maar bijna 12wkn, dat is toch alweer zo'n mijlpaal!
Hoi dames, Ik lees af en toe mee. Ik durf niet hardop te roepen dat we graag ons manneke grote broer willen maken. Het voelt een beetje dubbel. Maar wil me graag toevoegen. Ik vroeg me een paar dingen af. Zijn jullie sneller zwanger geraakt, de eerste keer duurde het bijna 1,5 jaar dat werd helaas een mk, de tweede duurde bijna een jaar. Déon is een half uurtje na zijn geboorte overleden. We missen hem ontzettend, maar we zijn ook trots. Hij was zo mooi! Nu zijn we papa en mama maar de wens om daadwerkelijk voor een kleintje te zorgen is er niet minder om geworden . Sommige vinden het te snel. Maar ik ben bang dat het weer zo lang duurt. Luvv wat goed! Bijna 12 weken !
Lieve Yvon, Ik wou dat ik je gerust kon stellen. Maar volgens mij zijn hier geen statistieken voor. Hoewel het bij ons meteen de eerste keer raak was, is er bij mij ook de angst dat het nu weleens heel lang kan duren of zelfs onmogelijk blijkt te zijn... Het leven is onvoorspelbaar. Ik duim voor alle vlindermama's om me heen. Ik gun het iedereen zo ontzettend! Kan nog wel een leuk positief verhaaltje vertellen over mijn tante. Die bleek na jaren proberen onvruchtbaar. Zelfs de kansen via de MMM waren op. Dus gingen ze het adoptieproces in. Alles was bijna geregeld... Bleek ze ineens al bijna 20 weken zwanger te zijn! Eerst paniek, want ze had onverantwoord geleefd terwijl ze al zo zwanger was, maar het kindje is helemaal gezond en zonder problemen ter wereld gekomen! Daar denk ik altijd aan als ik bang ben en twijfels heb... De wonderen zijn de wereld nog niet uit, en geluk zit soms in onverwachte hoekjes.
Lieve verox, Daar heb je gelijk in maar uit die positieve verhalen kan ik wel energie halen. Ik weet ook helemaal niet hoe en wat. Super voor je tante! Ik ga op zoek naar zo'n hoekje. Al weet ik nog niet wat die 4 curretages met mijn lijf hebben gedaan... Maar het moeilijkste van al, ik wil Déon niet vervangen. En de vraag of je van een volgend kindje net zo veel kan houden, of neem je bewust wat afstand omdat je bang bent voor tegenslagen? Het is gewoon heel dubbel.
Lieve Yvon, dat de wens voor een nieuwe zwangerschap er is is helemaal niet gek. Je bent moeder geworden, maar mag alleen niet zorgen voor een kindje. Déon is er alleen nog in jullie herinneringen en gedachten. Toch zijn die moedergevoelens door de geboorte van jullie mannetje wel sterker geworden, zo heb ik het tenminste ervaren. Wij wisten dan ook al heel snel dat we er wel weer voor wilden gaan. Het voelt inderdaad dubbel. Een eventuele nieuwe zwangerschap zal nooit een vervanging zijn van Déon. Hij is jullie eerste kindje en zal dat ook blijven. Desondanks blijft de wens om voor een kindje te zorgen er wel en is het logisch dat je nadenkt over een nieuwe zwangerschap. Wanneer je er klaar voor bent weet niemand. Wij hebben er toen voor gekozen om gewoon maar te zien wanneer het gebeurde. Het voelde voor ons heel dubbel om anticonceptie te gebruiken terwijl de wens voor een kindje zo groot was. Uiteindelijk heeft het bij ons 7 maanden geduurt voordat ik weer zwanger was. De eerste keer was dit 3 maanden. Maar je moet er lichamelijk en vooral geestelijk ook klaar voor zijn. En ik ben van mening dat wanneer jouw lichaam er niet klaar voor is het ook niet zal lukken om weer zwanger te worden. Maar ook al ben je dan weer opnieuw zwanger, al is het na een paar maanden of misschien zelfs een paar jaar, het blijft spannend door de ervaring die je hebt met zwanger zijn. Dat kan niemand je weg nemen.
Heel begrijpelijk hoor Yvon. Wij zijn er meteen weer voor gegaan toen mijn cyclus weer redelijk op orde was en ook best meteen serieus met ovulatietesten. Mijn verlangen om weer zwanger te zijn was zo groot. Bij iedere menstruatie was ik weer erg verdrietig dat t niet gelukt was. Hier was t bij de 1e 2 meteen raak. Bij dit kindje 3 serieuze rondes over gedaan. Ik heb dus t geluk snel zwanger te raken. Kan me voorstellen dat je bang bent dat t lang duurt. Dat was ik ook, zeker omdat ik t gewend was snel zwanger te zijn. Ik hoop dat het deze keer sneller lukt voor jullie. Of t achteraf goed is geweest dat ik weer zo snel zwanger ben geraakt weet ik nu nog niet natuurlijk. Het voelt nu wel goed en ik heb ook niet t gevoel dat t het rouwen om I* in de weg staat. Heel veel sterkte!!
@ Jonneke, wat omschrijf je dat mooi. Om anticonceptie te ge ruiken zie ik ook niet zitten. Ik zie dat je bijna bent uitgerekend spannend hoor! Hebben andere het nog ooit over jullie andere kindje? Ik ben zo bang dat hij vergeten wordt. Al zal dat door ons nooit gebeuren... @ luvv wat fijn dat het zo snel gelukt is zeg. En dat het zo goed voelt. Ik herken het verdriet als je ongesteld bent geworden. Zoveel mislukte rondes. Het is gewoon zo dubbel. Van de ene kant trots maar ook nog veel verdiet....
Ja Yvon,het blijft gewoon altijd lastig. Hier merk ik wel dat onze dochter* nu steeds minder genoemd wordt maar ze is niet vergeten. Ik ben er wel bang voor wanneer dadelijk deze kleine geboren is dat dan kan gebeuren. Er wordt dan meer over ons zichtbare kind gesproken. Nu is het nog wel vaak dat ze benoemen dat ze snappen dat het spannend en lastig is deze zwangerschap maar dat is dadelijk natuurlijk ook weg. Ik blijf E* zelf wel benoemen en mensen die dichtbij ons staan zullen haar niet vergeten maar mensen net iets verder weg wel en dat doet soms wel pijn. Maar ik heb nu wel geaccepteerd dat mijn gevoel het belangrijkste is en voor mij zal E* altijd blijven bestaan. Op het geboortekaartje komt straks ook een gedichtje vanuit haar zodat ook mensen in de omgeving haar voorlopig nog wel zullen herinneren
We zullen er toch de kracht uit moeten halen, bij het bedenken dat wij zelf ons kindje in ieder geval nooooit meer zullen vergeten! Dat is het belangrijkst. Wij, mama's (en papa's) zullen voor altijd van ons kleintje blijven houden, ook al is íedereen ze vergeten. Maar ik denk niet dat ze vergeten worden. Ik denk dat iedereen die je kent, toch nog af en toe aan jullie en jullie kleintje denkt....om welke reden dan ook. Het is toch een hele impact voor iedereen, dat vergeten ze niet zomaar.
Heel begrijpelijk Yvon, ik herken dat gevoel wel. Ik was na 2 maanden onverwacht alweer zwanger. De eerste maanden was ik niet eens echt blij, ik voelde me schuldig.. Ik wilde Juli terug, en tegelijkertijd dit kindje niet tekort doen. Totdat ik inzag dat vreugde en verdriet echt naast elkaar kunnen en mogen staan! Alsof er dan een beetje een knop omgaat.. Ik ben nu helemaal gehecht aan ons ventje in mijn buik, maar dat heeft lang geduurd. Ik heb afstand gehouden, zeker zo'n 23 weken.. Daarna op mijn tempo contact gemaakt en de liefde werd iedere dag een klein beetje meer. Het loopt zoals het loopt, ik hoop dat je niet lang hoeft te wachten. Sterkte!
Ik ben doodsbang voor een nieuwe zwangerschap. Dan komt het gemis van je eerste alleen maar meer omhoog, terwijl je ook van je tweede evenveel wilt houden. En dan bedenk ik me dat ik me misschien niet zo veel zou willen hechten, voor als het mis gaat. Maar als je logisch nadenkt, zou het echt minder heftig zijn als het nog eens mis gaat, maar je nog niet 'zo enorm' gehecht was? Ik denk het niet. Ik denk dat het geen klap uitmaakt! Dus ik hoop maar dat ik weer al mijn liefde kan geven en daarnaast rustig verder kan gaan met Nora in mijn hart koesteren.
Ik denk ook niet dat het iets uitmaakt, je sluit je af maar ondertussen voel je vanalles in je lijf. De angst die je voelt bij iedere echo bewijst dat je al gehecht bent, ook al sluit je je er voor af. Hier was het net of het kleine ventje mij aanvoelde, hoe harder ik hem negeerde, des te harder ging hij schoppen. Mijn man kon hem met 15 weken al voelen, aan de buitenkant! Heel bijzonder.. Ik denk dat de enige juiste weg is om het over je heen te laten komen. Laat je tranen lopen als je verdrietig bent en durf je blij te voelen wanneer ik buik wat groeit of je je baby ziet of voelt. Lachen en huilen kan tegelijk, na elkaar, het mag er allemaal zijn. Zolang je iet te streng bent voor jezelf kun je twee processen naast elkaar laten lopen zonder problemen. En blijf vooral praten!
Het is en blijft dubbel. Inderdaad, blijdschap en verdriet liggen dan heel dicht bij elkaar. net als blijdschap en angst. Het is en blijft dubbel. In het begin heb ik ook afstand van dit kindje gehouden. Ik wilde me niet te veel hechten, wat als het weer mis zou gaan? Pas toen ik de 23wkn voorbij was kon ik dat een beetje los laten en gaan genieten. Daarvoor vond ik dat heel moeilijk. En ik weet ook wel dat dit kindje geen vervanging is voor onze eerste dochter, zo heb ik het ook nooit gevoeld. Maar het voelt wel dubbel. Het had allemaal anders moeten zijn. Ik had nu niet zwanger moeten zijn. Maar door deze nieuwe zwangerschap kon ik ook beter accepteren dat de vorige zwangerschap fout was gelopen. Daarvoor vond ik dat ook nog best wel moeilijk. Deze zwangerschap heeft me dus ook verder geholpen in mijn acceptatie van de vorige zwangerschap.
@ Lilalief; slim kindje, die jouw gewoon even erbij houdt door te schoppen haha. Je zult je er inderdaad niet voor kunnen afsluiten... @ Jonneke; het is geen vervanging nee, maar ik denk dat het meer het idee is dat je eigenlijk dit kindje niet zou 'hoeven' hebben, omdat je zou kunnen genieten van je eerste kindje. Dus het gaat gewoon niet zoals het zou moeten gaan. Je hebt nu dit kindje, omdat je een ander kindje niet hebt. Ik denk dat dat idee ons een beetje gek maakt?
De VK dacht ook wel dat kindjes dit aanvoelen op de éénof andere manier.. En wat je zegt herken ik ook, als Juli er nu was was dit jongetje er nooit gekomen.. maar ik denk er niet veel aan op die manier. Hij verdient een schone lei en een eigen identiteit. Mijn man heeft laatst een man gesproken die na een verloren dochter is geboren. Hij is eind 40 en getraumatiseerd, zijn moeder heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze zijn zus wilde en niet hem. Hij had een meisje moeten zijn. Nu spelen die gevoelens hier niet, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Juli zal altijd in ons leven zijn en haar plek wordt nooit meer gevuld, maar hij is vreselijk welkom, helemaal zoals hij is, als zichzelf. Juli heeft niet bij ons mogen blijven en we zijn dankbaar om hem te mogen verwelkomen. Dat zal ik hem later als hij groot genoeg is ook proberen uit te leggen..
Ik denk ook wel dat kindjes dat aan kunnen voelen. Jeetje wat een verhaal van die man die eigenlijk een meisje had moeten zijn. Dat wil je je kindje toch niet aan doen! Ik denk dat het met de tijd ook wel vanzelf zal lopen, als je ziet waar we middenin zitten en waar we al doorheen zijn.... Dat is ons ook gelukt. Ik snap wel de onzekerheid en wat jullie aangaven ook cat na het termijn het anders voelde. Dan zie ik wel eens op tv van mensen die niet wisten dat ze zwanger waren die ineens gaan bevallen, dat lijkt me ook wel wat
Nee inderdaad, maar ik denk dat die vrouw ernstige psychische problemen aan de dood van haar dochtertje oer heeft gehouden, ze had hulp moeten krijgen.. Het was een andere tijd, ik merk dat tegenwoordig dingen veel meer besproken moeten worden. Ik heb een kennis die een dochtertje verloren is. Met 27 weken geboren en nog 4 maanden geleefd.. Wat ik moeilijk vindt om te zien/horen is dat ze tegen haar zoontje rechtstreeks zegt; 'jij had er eigenlijk niet moeten zijn hè?" en "jij had eigenlijk een meisje moeten zijn". Het jochie is nu 1,5 jaar oud en ik weet zeker dat hij dit wel meekrijgt. Ze had therapie maar is er mee gestopt.. Ik heb meerdere keren voorzichtig kritisch opmerkingen geplaatst over haar gedrag naar haar zoontje toe, maar het gaat er niet in. Nu is ze in verwachting en kijkt uit naar de geslachtecho want het MOET een meisje zijn, daar heeft ze recht op vindt ze. En zo niet dan komen er nog meer kinderen totdat ze haar meisje heeft. Ik hou m'n hart vast.. Hahaha, weet je het zeker? Als je dan ineensdie intense pijn voelt en niet weet dat je zwanger bent denk je dat je doodgaat gok ik! En weet je, het is ook belangrijk om toch een band op te bouwen met het kindje in je buik, ook al is het maar een beetje..