Eigenlijk hoort dit hier misschien niet thuis maar ik weet eigenlijk niet waar ik het anders neer moet zetten. Ik vind het best zwaar om moeder te zijn en dan bedoel ik met name dat ik me bijna altijd zorgen maak. Het is niet zo dat het mijn leven beheerst. Maar ik moet het soms wel bewust van me afzetten. Nu ik kinderen heb merk ik gewoon dat je eigenlijk nooit meer zorgeloos kunt zijn, overal kan ik me wel zorgen over maken. Mijn zoontje is pas net geboren en dan maak ik me zorgen over het huilen, over de flesjes die hij drinkt (te veel? te weinig? is het goeie melk?), over zijn slaapjes. En over mijn dochter die vanaf volgende week naar de peuterspeelzaal gaat, gaat ze het leuk vinden, maakt ze wel vriendinnetjes (ze is pas 2 jaar maar ok), wat als ze later gepest wordt op school? Wat als ze een ongeluk krijgen, of als er iemand ziek wordt? Soms kan ik het niet van me afzetten en krijg ik er gewoon buikpijn van. Hoe doen jullie dat? Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik heb periodes dat ik overal bang voor ben en kan niet altijd even goed de knop weer omzetten. Maar, ik heb een favoriet gezegde wat ik dan altijd tegen mezelf zeg: Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest En gelukkig voel ik me dan al snel weer wat beter!
Ik had het is het begin heel erg maar nu echt een stuk minder... Maar dat komt denk ik vooral doordat het zo goed gaat. Het is zo genieten en hij maakt me zo gelukkig, dat doet me alle zorgen vergeten.
Ik heb het ook heel erg. Nu eigenlijk erger dan in het begin. Ik kan er ook niet goed mee omgaan, en ik pieker heel veel. Ik heb best wat ellende meegemaakt toen ik zelf klein was, en ik ben vreselijk bang dat mijn zoontje dat ook allemaal zal overkomen. Of dat hij later met discriminatie te maken krijgt (hij heeft een donkere vader), of dat hij problemen gaat krijgen met het feit dat hij een blanke en een donkere ouder heeft (een identiteitscrisis zeg maar). Nu ik het zo opschrijf besef ik hoe absurd het allemaal klinkt, maar ik maak me er echt nu al zorgen om. Ik kan me ook nu al druk maken als ik aan de tijd denk dat hij alleen buiten gaat spelen, of alleen op zijn fiets naar school gaat. Doodsbang dat hij een ongeluk krijgt. Tsja ik had dus ook niet verwacht dat die zorgen zo groot zouden zijn. Maar het hoort bij het moederschap denk ik... het zal ook nooit meer overgaan, ook niet als ze volwassen zijn.
ik maak me eigenlijk nu geen zorgen meer. in het begin wel! en vooral die eerste dagen dat hij naar de creche moest enzo. nu kan hij zichzelf behoorlijk duidelijk maken! dus maak me eigenlijk minder zorgen. over later maak ik me eigenlijk helemaal geen zorgen. maar ik persoonlijk ben iemand die dag per dag kijkt... ik maak me ook nog geen zorgen over wat ik over 10 jaar voor werk ga doen... mijn motto: Dat zien we dan wel!
Over het algemeen maak ik me niet zoveel zorgen, in elk geval niet over de toekomst. ik denk juist positief over de toekomst, namelijk Wat zal hij worden en wat lijkt het me leuk als hij kan lopen, volgend jaar mee gaat zwemmen etc. Ik maak me wel eens zorgen over zijn gezondheid, maar dan niet of hij genoeg drinkt, maar wel toen hij anderhalve maand geleden voor de eerste keer buikgriep had, of koorts en nu is hij gevallen en daarover ben ik dan ongerust. onze kleine is veel te vroeg geboren en zelfs toen maakte ik me niet eens heel erg veel zorgen (terwijl dat achteraf wel nodig was geweest, maar dat was een soort beschermingsfase-roes) omdat ik veel positieve dingen zag in wat er gebeurde en een heel trotse kersverse moeder was, immers, hij kon er ook helemaal niet zijn geweest. Verder probeer ik vooral realistisch te zijn, bijvoorbeeld door te denken dat alle kinderen wel eens koorts hebben en dat het erbij hoort zodat ze er sterker van worden. Groetjes
Je moet niet over bruggen lopen die nog niet gebouwd zijn! PS: ons kindje is chronisch ziek en zal niet oud worden....misschien dat dat je weer met beide benen op de grond zet.
Wat ontzettend erg voor jullie. Dat lijkt me echt verschrikkelijk. Heel veel sterkte. Ik weet dat ik positief moet denken en als ik dan zo iets hoor zoals dat van jou voel ik me ook schuldig. Maar ik kan er niets aan doen. Ik probeer er niet aan te denken, maar soms lukt dat niet altijd.
Als je een kind hebt ben je nooit meer zorgeloos, maar je kunt er wel voor zorgen dat je dagen zoveel mogelijk zorgeloos zijn! Geniet, geniet, geniet van ieder moment want het is zonde van je tijd om zo te piekeren. Als er straks iets mis mocht gaan, wat dan ook, dan verwijt je jezelf dat je de mooie momenten van nu overschaduwd waren met zorgen die nog helemaal niet nodig waren/zijn. Je kunt het lot of de weg die voor je ligt niet veranderen, laat het dus maar wat losser, succes!
Ik denk ook aan later..aan alles wat mis kan gaan, wat haar kan overkomen... Ik pieker er ook al onwijs over. Nu begrijp ik wat moedergevoelens zijn. Wanneer ik op tv een moeder zie die haar kind is verloren, lopen er meteen tranen over mijn wangen. Wat een ongelooflijke verschrikkelijke PIJN moet dat doen.......... Kippenvel!!
Dit is ongetwijfeld het moeilijkste van het moederschap voor mij! Ik kan het meestal goed van me af zetten, maar afentoe heb ik van die dagen...
probeer het niet te doen want de enige die er last van heeft is je kindje...maar ik snap je wel hoor....