Ik heb nooit eigenlijk een eigen mening gehad. Een mening werd mij opgedrongen thuis, vroeger dus, en toen ik het huis uit ging werden mijn schoonouders de baas over mij (niet letterlijk natuurlijk....) Mijn inmiddels ex-schoonouders belden elke week op. Of ik wel goed at, of ik kookte, of ik op tijd thuis was voor mijn man om te koken, of ik voor hem wel gezond kookte, e.d. Langzaam aan veranderde mijn mening en ging ik met hen 'in zee'. Mijn ouders zette ik figuurlijk een beetje aan de kant. Mijn ex-schoonouders begonnen mij te manipuleren en te klagen dat mijn ouders rijk zijn en mij alles kunnen geven. Hun konden dat niet, leefden van een ww-uitkering. Mijn ouders waren niet echt ziek, klachten waren verzonnen of overdreven, etc. Ik moest naar schoonouders luisteren, die gaven hun mening. Deed ik niet wat ze adviseerden was ik erg eigenwijs en kwamen ze er later op terug, of ik echt niet wilde doen wat hun zeiden. Man had hier totaal geen mening over (lees: mening ouders). Hij stond achter zijn vader en vond het prima als zijn vader mij een 'kind' noemde die niet klaar was voor een baby. Het huis waar we in woonden was rommelig (prima, hij had gelijk!) maar ik kon ook niet goed schoonmaken. Mijn moeder ook niet, dus tsja dat zal ik wel van haar hebben geërfd ofzo??? Ik had regelmatig nachtdienst, maar ik kon 's morgens gewoon de hond uitlaten, koken, wassen, strijken, huishouden, etc. Man stak geen poot uit! Ruim 3 jaar geleden ben ik uit het huwelijk gestapt. Ik had EINDELIJK een eigen mening. Dit wilde ik niet! Ik ben er langzaam bovenop geklommen. Ik heb nu een lieve man en dochter. Echter, ik heb het gevoel dat als ik een eigen mening heb (met name bij sommige mensen) dan geven zij mij het gevoel dat ik brutaal ben. Alsof ik 12 ben en hun 70 ! Ze zeggen dan continue: Ja maar.... of... Ik heb gelijk want.... OOOO VRESELIJK!!! Ik heb een hoop meegemaakt afgelopen paar jaar. Scheiding, huis verkocht, opa overleden, schoonouders (beide!) kwijt, een miskraam, een baby, nieuwe partner (niet allemaal in diezelfde volgorde). Pff ik wil ook eens wat! Wil ik er tussenuit dan kan dat niet. Of ik moet niet zeuren. Maar niemand lijkt zich daar wat van aan te trekken! Mijn contract is niet verlengd afgelopen week. GELUKKIG heb ik nu heel snel een nieuwe baan gevonden. Ga ik heeeel enthousiast vertellen tegen familie zegt er eentje: "Dat wilde jij toch niet meer, die richting? En nou doe je het toch?! Das ook niet handig!!!" Ik was verbaasd! Beter dan ww toch ? Ik wil niet thuis zitten. Niet fulltime. Ik wil lekker bezig zijn. Waarom mag dat blijkbaar niet? Waarom voel ik mij zo rot als ik er tegenin ga? Wat is dat toch? Ik wil niemand kwetsen, dat is misschien mijn probleem. Maar ik wil toch echt mijn eigen mening houden! Laatst ook: wij (man en ik) aten een softijsje en dochterlief krijgt dat gewoon niet. Ik vind het niet nodig, veel suikers enz. Dus dan krijgt ze het bakje zonder ijs (dus de koek zeg maar). Komt er een oude dame langs en zegt: aaah wat zielig! Gaat ze een heel verhaal ophangen dat het best mag op die leeftijd. "Dan geef je haar toch een schatkistje?" Ja hoor, daaag!! Ik heb het afgekapt en ben weggelopen. Zonder mijn eigen mening want ik wil haar dus ook niet voor het hoofd stoten. Een eigen mening heb ik wel hoor. Maar ik hou m voor me. Ik wil niemand kwetsen. Ik neem veel te veel voor lief. Pfff......
Wat goed dat je inmiddels wel een mening begint te krijgen (of eigenlijk, als ik je verhaal lees dan heb je al een hele duidelijke eigen mening). Nu moet je hem alleen nog iets duidelijker communiceren. Je loopt tegen twee dingen aan; je durft je mening niet te uiten uit angst andere mensen te kwetsen en je voelt je niet serieus genomen als je iets wil. Ik denk dat het een een gevolg is van het ander. Als jij niet goed duidelijk maakt wat je wil en waarom dan zal een ander dat nooit voor je gaan doen. Als je iets wil kun je dat op twee manieren bespreken. De ene manier is heel voorzichtig, aftastend wat andere mensen ervan vinden. Grote kans dat het dan niet gaat zoals jij het wil, want het komt er vaak toch op neer dat iemand anders er iets voor zal moeten inleveren, dus die praat jou er maar al te graag van af. De tweede is duidelijk aangeven waarom je iets wil en waarom. 'Schat, ik wil een keer een weekend weg met vriendinnen. Ik heb een moeilijke tijd achter de rug en wil even tijd om bij te komen.' Dan ben je duidelijk en hebben mensen ook de neiging om veel meer van je te accepteren. Als je zo bang bent om mensen te kwetsen, vraag je dan eens de volgende dingen af: - Kwets ik diegene wel echt met mijn mening, of denk ik dat alleen maar? - Als iemand anders hierover zijn mening zou geven naar mij toe, zou ik daar dan echt mee zitten? - Kan het in deze situatie kwaad als ik iemand een keer kwets? Soms kan het ook nodig zijn iemand anders te kwetsen, anders ben jij altijd maar degene die gekwetst wordt. Maar 9 van de 10 keer ben jij alleen bang dat je iemand kwetst. In werkelijkheid zal diegene helemaal niet gekwetst zijn, als je maar duidelijk bent. Mijn tip (uit ervaring): probeer het eens uit. Stapje voor stapje. Zegt iemand iets waar jij het niet mee eens bent, ga er eens tegenin. Zeg eens duidelijk wat jij wil of vindt. En kijk naderhand eens voor jezelf wat het effect is. Doe dat nog een keer en nog een keer en dan zal je vanzelf zien dat je er goede ervaringen mee op gaat doen en het vanzelf vaker gaat doen. Om het jezelf makkelijker te maken zou ik het wel kort houden. Om het voorbeeld van het ijsje aan te houden: je hoeft niet uit te leggen dat je niet wil dat je dochter zoveel suikers binnen krijgt. Je bent die bemoeizuchtige dame geen uitleg verschuldigd. Kort en krachtig 'Mijn kind, mijn keuze, vind je niet??' is genoeg.
Je hebt het over twee verschillende dingen: - Geen eigen mening hebben - niet assertief zijn Jij hebt wel duidelijk een eigen mening en eigen ideeën, dat blijkt uit je verhaal maar ook uit je reacties hier op het forum. Je bent misschien niet assertief genoeg om je mening ook te geven. Dat heeft meer met onzekerheid te maken. Je zou een assertiviteit cursus kunnen overwegen? Of eens langs de bibliotheek of wat boeken over dit onderwerp mee te nemen?
Vergeet een ding niet: dat andere mensen het niet met jou eens zijn nadat je je eigen mening gegeven hebt, dat mag. Dat wil niet zeggen dat ze jouw mening niet respecteren of dat die er niet mag zijn. Ze denken gewoon anders. Wat ik hoor doorklinken is dat jij nu eigenlijk graag wilt dat men naar jou luistert en dat je nu niet meer wil accepteren dat anderen anders denken. Met andere woorden: je gaat hetzelfde doen als wat men vroeger bij jou deed. Snap je wat ik bedoel? Jij mag jouw eigen mening hebben en anderen mogen daar weer hun mening over hebben. Het lijkt erop dat iets wat heel normaal is, voor jou heel ongewoon lijkt. Je maakt je druk over dingen waar een ander misschien niet over nadenkt of om kan lachen. Dat familielid dat zegt: ja maar dat wilde je toch niet meer? Dat is toch in principe een heel normale vraag? Dat omaatje was gewoon een bemoeial
Precies, dit dus. Sterkte, je hebt al heel wat meegemaakt. Die eigen mening heb je al lang hoor, vooral ook bij blijven.
Hier ben ik het ook mee eens. Je eigen mening uiten wil ook zeggen dat anderen daar niet mee akkoord hoeven te gaan. En dat is prima. Ze mogen zeggen "ja maar" etc. Dat maakt toch niets uit als dat hun mening is? Dat is net argumenteren. Dan kan jij ook met argumenten komen om jouw mening te ondersteunen. Wil je dat niet? Dan gewoon zeggen dat je geen zin hebt in discussie hierover en punt. Maar dat heeft idd te maken met assertiviteit.
Wat vervelend dat je je zo voelt. En ook heel rot wat je allemaal hebt meegemaakt. Je hebt volgens mij wel een eigen mening, maar durft het niet goed te zeggen. Ik zou zeggen: doen! Mensen krijgen niet altijd een rotgevoel als je netjes zegt wat je ervan vind. En daarbij, jouw gevoel telt ook mee. Probeer het eens bij je man, je ouders, vriendinnen en breidt het zo verder uit. En je kunt in dit soort dingen ook altijd hulp zoeken om je de goede richting in te krijgen of om wat handvaten te krijgen. Succes! Laat je niet gek maken!
Vrouwen willen ook vaak lief en zorgzaam worden gevonden, dat wordt er bij ons in gegoten via opvoeding en de media. Ik lees het al in wat je schrijft. Je wilt je mening niet ventileren, want stel dat mensen zich gekwetst voelen en je niet aardig vinden. De kunst van daar schijt aan te hebben is dan moeilijk te beheersen. Misschien heb je iets aan het boek "Brave meisjes komen in de hemel, brutale overal" Ute Ehrhardt: Brave meisjes komen in de hemel, brutale overal - ISBN 9789041704733 | Succesboeken.nl - De grootste website voor zelfhulpboeken en -producten
Dat heet volwassen worden. Een ander mag net z.n mening hebben. Hun moeten het van jou accepteren en jij van hen. Een ding en dat is mijn mening. Ik denk het zelfde als dat vrouwtje jullie wel het ijsje dochter niet. Mijn mening is soms mag je je eigen mening best bij stellen. Jou reden vind ik een (, slap excuus) en toch is dat jou mening. En heb ik de mijnen. Ben ik nu slecht! Ben jij nu slecht nee geen.van beiden een mening hebben is niet het zelfde als het zelfde denken en dat hoeft ook niet. Wel altijd je.mening subtiel brengen. Waarom nou je mening hoeft niet kwetsend over te komen. Dat geld voor iedereen die een mening heeft.
Ik denk dat die reacties van anderen op je eigen mening vooral komen omdat dat hebben van een eigen mening nog relatief nieuw voor je is. Het is nog wat onwennig, waardoor je wat minder dan anderen de kunst beheerst om je mening tactisch naar voren te brengen. Dat vergt oefening, daar moet je gewoon nog aan werken. En mensen die je langer kennen zijn het gewoon nog niet van je gewend.
Nee klopt Dirksmama Ik ga de link van het boek bekijken Vlakbij zit Maatschappelijk werk, misschien kan ik met een cursus daar terecht. Goh op een forum kan ik idd mijn mening geven, maar dat is toch lekker anoniem