Ik vraag me af hoe je het aan je kind verteld dat je de werkelijke ouders niet bent. Dit omdat mijn vriend mijn dochter erkend heeft toen ze nog heel erg jong was. Haar biologische vader is niet in beeld en ze draagt ook de achternaam van mijn vriend. Ze gaat dus niet uit zichzelf vragen stellen. Ze heeft een moeder en een vader gewoon zoals de meeste andere kinderen. Toch willen we wel eerlijk zijn tegen haar en vertellen dat de man die ze papa noemt, niet haar biologische vader is. Op welke leeftijd doe je dit? En hoe ga je dat brengen? We zitten hier nu al bijna 2 jaar mee te tobben en steeds als je een manier hebt dan kom je er later achter dat deze manier gewoon niet logisch is... Onze vrienden weten van de situatie en onze ouders ook verder denken ze overal waar ze komt dat hij wel haar biologische vader is, ze lijkt namelijk enorm op hem. Ik wil wel dat ze het van ons hoort en niet dat een van onze vrienden het er "per ongeluk" uit floept. Ze is nu trouwens 3 jaar. Alvast bedankt voor het brainstormen!!
Ik heb geen echte tip voor je hoe je het moet vertellen. Misschien kan je eens kijken of er boekjes zijn waar dit op een kindvriendelijke manier ter sprake komt!
In elk geval voordat ze de pubertijd in gaat.. Dat lijkt me namelijk een van de moeilijkste periodes. Ik zou zelf gokken tussen 6 en 8 jaar.. dan is het ook het best te begrijpen. Heb er zelf verder geen ervaringen mee, ook niet in mijn omgeving, dus kan me voorstellen dat je het knap lastig vindt. Succes.
Zodra ze dingen gaan begrijpen. Ik zou zeer zeker direct dit ter sprake brengen. Wij zullen ons zoontje altijd vertellen over zijn china mama en papa. Ook al weten we daar niets vanaf. Waarom geheimzinnig hierover doen?
Wij vertellen het ons meisje nu al. Ze snapt er natuurlijk nog helemaal niets van, maar wij kunnen wel mooi oefenen met hoe we dingen zeggen. En gaandeweg zal ze de dingen wel gaan begrijpen en dan weet ze niet beter. Ze zal er dus mee opgroeien als zijnde een formaliteit, niks belangrijks. Haar pappa is haar pappa. Dus welke leeftijd? Nu direct. Als je te lang wacht kan ze er problemen door ondervinden (identiteitscrisis) Hoe? Op een kinderlijk niveau tijdens het luiers verschonen, aankleden, spelen met de pop. Dus niet serieus ervoor gaan zitten, dan wordt het iets groots. Nou is onze situatie iets anders (zwanger via KID omdat mn man onvruchtbaar is) en voor onze situatie zijn er wel boekjes. Misschien kan je daar eens in kijken (online) en zo'n soort boekje maken voor jullie eigen situatie? Dan kan je het op die manier af en toe herhalen om te zien wat ze ervan begrijpt. Wereldwondertje - Voorleesboekjes voor KID, Eiceldonatie of IVF kinderen Hoop dat je hier iets aan hebt! En succes met vertellen.
ik sluit me aan bij Dreamer: niet te lang mee wachten. ik ben zelf geadopteerd (uit Nederland) en mijn ouders hebben het mij verteld zodra ik vragen begon te stellen over de bloemetjes en de bijtjes. Toen hebben ze mij verteld dat het bij mij iets anders is gegaan. Kan me dat moment overigens niet meer herinneren, ik weet niet beter als dat ik geadopteerd ben, voor mij is het dan ook de normaalste zaak van de wereld. Succes!
ik ben net als peanut ook geadopteerd uit nederland. Ik weet ook niet beter. Ook kan ik me het moment niet herinneren. Denk niet dat er een moment geweest is, maar ook zoals al eerder beschreven is meer spelenderwijs. Ondanks dat ik nu in een identiteitscrisis zit, ben ik heel blij dat mijn ouders het zo gedaan hebben. Moet er niet aan denken dat ik het op een latere leeftijd "officieel" gehoord zou hebben. gr. sandra
Wat goed dat er voor zoiets ook boekjes zijn. Adoptie zou ik ook vanaf het begin vertellen, maar zoiets. Hoe doe je dat zonder meteen uitleg te geven over de bloemetjes en de bijtjes? Als een kindje niet in mama's buik gegroeid is lukt dat nog wel...
Mijn zoontje is 4,5 en komt nu hij op school zit met allerlei vragen. Onder andere met waarom zijn sommige kinderen zo bruin? Waarom heeft dat kindje 2 mama's/papa's/geen papa of geen mama? Ik probeer hier zo eerlijk mogelijk in te zijn en leg uit dat bijv. bruine kindjes ouders of een opa en oma hebben of zelf soms uit een ander land komen en ze daar allemaal zo eruit zien net als dat wij hier bijna allemaal uitzien zoasl we eruit zien. Dat jongens ook op jongens verliefd kunnen worden en die ook kunnen trouwen,dat een kindje ook omdat het beter is soms door andere mensen worden opgevoed en daar wonen als bij de echte papa en mama. Moeilijk is het wel soms want sommige dingen zijn gewoon heel moeilijk uit te leggen. Zo snapt onze zoon heel goed dat hij in mijn buik heeft gezetten en daar nu een broertje in zit. Maar dat Oma dan weer mijn moeder is en ik in haar buik heb gezetten daar snap hij nog weinig van Ook weet hij dat de baby vast zit in mijn met de navelstreng (hij vroeg hoe de baby dan vastzat in mijn buik en hoe die baby eten kreeg want dat snapte hij niet). Ik zou er geen geheim van maken en gewoon aankijken wanneer dat er interesse over het onderwerp komt. Je kunt bijv. aangeven dat ze al geboren was (weet niet wanneer je vriend in beeld kwam) en je vriend graag haar papa wou zijn en dat dat heel normaal is want ze had nog geen papa bijv. Al blijft dit natuurlijk wel moeilijk
Bedankt! Die boekjes zijn helaas niets voor ons aangezien het over eiceldonatie gaat enzo. Als ze met vragen komt dan is het natuurlijk al een stuk minder moeilijk om uit te leggen. Ben alleen bang dat ze dus niets gaat vragen en ik het uit mezelf moet brengen. Heb hier nooit een goed moment voor...
Ik ook! En dan kan je het "verhaal" langzaamaan uitbreiden al naar gelang je kind het begrijpt of ernaar vraagt.
Ik denk dat je het zelf groter maakt dan zij het zal vinden. Als je eens met haar aan het kleuren/spelen bent, dan zou ik het gewoon eens vertellen. Zoals iemand hier al schreef, iets over dat elk kind een papa en een mama heeft, maar dat zij als klein baby'tje nog geen papa had. Toen kwam haar papa langs en die wilde haar papa wel worden. Waarschijnlijk zul je merken dat ze er amper aandacht aan besteed en het gewoon zo aanneemt. Misschien in een spel met een pop uitleggen, iets over baby's/vaders en moeders? Ze snapt er vast nog niet zoveel van, maar dan is het ijs gebroken over dit onderwerp en zal ze straks ook met vragen durven komen!
Zelf heb ik er geen ervaring mee, maar iemand in mijn omgeving zit in dezelfde situatie als jij. Ik zie dat ze er heel natuurlijk en speels mee omgaan (kindje is ook 3). Het is geen beladen onderwerp. Ik zou 'gewoon' vertellen dat papa er nog niet was toen ze geboren was, maar pas later kwam. Dat hij haar heel erg lief vond en dat hij graag haar papa wilde zijn. Later zal ze vast met vragen komen, die je dan ook kunt beantwoorden. Nu zou ik het niet zo zwaar maken.
Kijk je wel eens naar oude (baby)foto's van haar van toen je huidige partner nog niet in beeld was? Je zou die eens kunnen bekijken met z'n drietjes en vertellen over je zwangerschap en over het mooie moment dat je papa ontmoette, die zoveel van haar hield dat hij haar echte papa besloot te worden. Het niet te zwaar maken, het gewoon als een feitelijk maar wel leuk verhaaltje vertellen. En het integreren in jullie leven, als het ter sprake komt, 'mama, waar komen baby'tjes vandaan?' En dan uitleggen dat er meerdere mogelijkheden zijn en haar verhaal erbij. Niet te ingewikkeld en te beladen maken. Succes ermee
Zou niet weten hoe je het het beste kunt vertellen, maar, alsjeblieft, vertel het haar wel! Het verhaal van je dochter, had het verhaal van een vriend van ons kunnen zijn, inmiddels 36 en zijn ouders hebben het hem nooit verteld. Nu lijkt hij niet op zijn vader, heeft bv. bruine ogen terwijl de rest blauwe ogen heeft, maar officieel weet hij van niets. Hij heeft ons ook wel eens gezegd dat sommige mensen de biologische relatie met zijn vader in twijfel trekken. Wat moet je dan tegen zo'n man zeggen .
Wauw dat is wel heel erg, heeft niemand zich ooit versproken dan? Ik heb besloten zelf een boekje te schrijven en deze te bestellen. Dit kan ik dan in de avond voorlezen voor ze slapen gaat. Het boekje gaat over haarzelf en hier komt haar naam ook in voor en de naam van mijn vriend. Het is precies haar situatie dus ik denk dat ze zichzelf hierin herkent en uiteindelijk door heeft dat dit over haar gaat. Dan heb ik het voor de pubertijd verteld. Dit vind ik ook heel erg belangrijk.