Mijn zus is gescheiden. Ik kan er inmiddels wel een boek over schrijven, maar ik zal proberen het kort te houden hier. Ze heeft drie kinderen. De oudste is bijna 6, de jongste 2,5. Ze heeft nu ruim 1,5 jr een nieuwe relatie, dat ook al net zo lang geen goede relatie is en wat het ook niet gaat worden. Dat wil ze alleen niet horen, want oh god, je zou toch es helemaal niemand hebben... Nee, de band met mijn zus is niet hecht. Ze heeft een tijdje in Drenthe gewoond, eerst bij mijn ouders, daarna vlak bij mijn ouders, maar woont sinds de zomervakantie samen in het westen. Ik snap niet waarom ze die keuze gemaakt heeft, voor de vakantie waren de spanningen binnen de relatie nog zo hoog dat ze op het punt stonden om uit elkaar te gaan. Wat ik haar in deze heel erg kwalijk neem is dat ze mijn neefje en nichtje dus de zaterdag voor aanvang van het nieuwe schooljaar heeft moeten vertellen dat ze niet in Drenthe naar school zouden gaan, maar dus in het westen. Mijn neefjes en nichtje hebben hun vader nu al ruim 3 maanden niet gezien, vader verzuimt zelf ze op te halen. Hij wil ze niet alledrie tegelijk een weekend. Sterker nog, hij wil de jongste helemaal niet :x:x:x De andere twee zou hij dan graag in een regeling om en om zien. Dus 1x per 4 weken de oudste en 1x per 4 weken de tweede. Gelukkig gaat mijn zus daar niet mee akkoord. Of alledrie, of niet. Nu zijn er signalen van misbruik door vader, afgegeven door de oudste. Dus dat vader ze niet ophaalt nu, is wat dat aangaat alleen maar een opluchting. Mijn zus heeft al hulp van weet ik het, omdat ze het zelf niet kan bolwerken, drie jonge kinderen en een vader die raar doet, plus dat ze zelf ook niet helemaal spoort (sorry, maar kan er niks anders van maken). Nu heeft ze kort geleden al twee nachten bij de buurvrouw overnacht omdat ze een pittige ruzie heeft gehad met haar nieuwe vlam. Nu begint mijn nichtje te roepen dat ze het niet meer wil zo. Ze zegt op school echt letterlijk: ik wil dit niet langer! School heeft jeugdzorg ingeschakeld en ik denk dat er een reële kans is dat de kinderen uitgeplaatst gaan worden. En als dat niet is in de tijd dat ze daar nog zit, dan gaat er wel wat gebeuren als ze weer in Drenthe zit, want terugvallen op mijn ouders kan niet meer, nu mijn moeder weer erg ziek is en zelf kan ze het niet overzien. Haar ex-schoonfamilie is helemaal buiten beeld. Als ze bij mijn ouders zijn geven de kinderen steeds aan niet terug te willen naar huis, maar dat ze bij opa en oma willen blijven. Het breekt mijn hart, ik word daar echt heel verdrietig van. Mijn ouders ook. Ze zijn stapel op de kinderen, en zouden ze best een keer per twee weken op willen vangen een weekend, maar dat gaat niet. Mijn moeder heeft longkanker en zit momenteel weer in een onderzoekstraject. Het leek stabiel, maar hoe het nu moet? Mijn zus heeft haar lover een ultimatum gegeven tot december (echt hoor, beats me) en als er niks veranderd of hij niet voor haar kiest dan wil ze terug naar Drenthe. Ze heeft het huisje nog aangehouden, dus ze heeft plek. Ik denk echt dat de kans erg groot is dat de kinderen uit huis geplaatst gaan worden. Ik zou ze met liefde opvangen, maar helaas is ons huis niet groot genoeg voor alle drie. Maar als het zou moeten zou ik 1 van de drie graag op willen vangen. Wat moet ik daarvoor doen? Heeft iemand hier ervaring in opvang van neefjes/nichtjes?
Moeilijk verhaal zeg... Ik zou zelf denk ik alles doen om de kinderen in ieder geval bij elkaar te houden.
Jeemig wat een verhaal en wat vreselijk voor die kinderen dat ze zo moeten leven. Ik zou ze zeker bij elkaar willen houden. Ik denk dat dat wel een houvast voor ze is.
Ik kom op mijn werk regelmatig soortgelijke verhalen tegen. Er moeten echt duidelijke kindsignalen zijn voordat een kind uit huis geplaatst gaat worden. Begrijp me niet verkeerd. Ik zeg niet dat de kinderen totaal geen gevaar lopen in de opvoeding. Als dit alleen nergens gemeld wordt is er voor de raad geen reden om een onderzoek te doen en kinderen uit huis te plaatsen. Dat is dus iets wat eerst moet gebeuren. Daarnaast zou ik er als hulpverlener voor pleiten om de kinderen bij elkaar te houden.
Ach, wat een sneu verhaal. Ik hoop dat je zus haar leven weer op de rit krijgt, in het bijzonder voor haar kinderen. En in het geval van uithuisplaatsing hoop ik dat ze bij elkaar blijven. Sterkte ermee.
Ach wat een verhaal ik zou ook alles op alles zetten om de kids bij elkaar te houden. Het is al traumatisch voor ze om uit huis geplaatst te worden, laat staan om uit elkaar te gaan als broers en zussen.. sterkte, ik hoop dat je zus snel haar leven op rit heeft.
Uit huis plaatsing komt pas ter sprake als het verplicht is. Dat is natuurlijk bijzonder ingrijpend en voor de lange duur misschien toch ook niet de wens van de kinderen? Hier zijn er ook neefjes/ nichtjes ( bewust vaag ivm de herkenbaarheid) die het thuis beter zouden kunnen hebben. Onder het mom van hulp aan moeder hebben we in de familie een oppassysteem. Ene familielid 2 dgn gedurende schoolweken, andere af en toe in het weekend. Weer n ander gedurende de schoolvakanties. De situatie wordt niet ideaal, maar de kids zijn geen enkele hele week bij moeder, weten dat er meer mensen zijn die om ze geven en ze mogen toch ook loyaal zijn aan moeder, zonder dat ze al te veel meemaken. ( hopen we)
Is het inderdaad geen optie als je zus terug in de buurt komt wonen dat jij haar en vooral je neefjes en nichtjes ondersteunt? Daarom hen niet in huis neemt, maar regelmatig langsgaan en desnoods een vaste dag in de week afspreken dat jij oppast. Bijkomend voordeel is dat de kinderen jou beter leren kennen en dat als er ooit iets is, ze (hopelijk) sneller naar jou toe zullen komen met problemen. En je je zus toch "moeder" laat zijn. Kan allemaal natuurlijk wel pas als je zus terug dichterbij verhuist.