sorry maar zoals je het uitdrukt stuit mij erg tegen de borst, er niet bij stilstaan...misschien dat je het zo niet bedoeld hebt en dat hoop ik maar... wij hebben ruim 5 jaar gedaan over zwanger raken. in die tijd hebben wij allerlei opmerkingen gekregen, van wanneer wij eens aan de kinderen gingen, tot wacht maar tot je zelf n kind hebt,en dat doet pijn als je zo hard probeert...met ons was niets mis en uiteindelijk zijn we spontaan zwanger geraakt. gelukkig, maar ik heb veel moeten incasseren! opmerkingen van neven/nichten van mijn mans kant dat ze al zooooolang probeerden (3 maanden) en hartjes MOETEN horen die opgenomen waren bij de vk en via de telefoon op mij losgelaten werden terwijl ik voor de zoveelste keer ongesteld was...niemand heeft mij ooit gevraagd of het moeilijk is voor me om te horen dat er weer iemand zwanger is, terwijl het bij ons maar niet lukt. mijn man ging er anders mee om. voor een vrouw is het denk ik veel zwaarder. in het begin hoorde ik het aan en was ik blij en hoefde ik geen blijdschap te spelen. na twee jaar tevergeefs proberen, hoorde ik het liever via telefoon of via mn man...daarna na ongeveer 4 jaar niet zwangerraken lachte ik er om omdat het aan de orde van de dag was. veel om ons heen per ongeluk, anderen na een of twee maanden proberen. ik wist: huwelijk is na twee maanden zwanger!ik was altijd oprecht blij maar het deed erg veel pijn om steeds met ons onvermogen geconfronteerd te moeten worden... vertel het via de telefoon, dan kunnen ze het samen rustig incasseren. zoals al hierboven geschreven werd. en toon begrip...maar maak het bespreekbaar als zij willen...het is nog erger als je probleem verzwegen wordt. maar mensen (en dan bedoel ik niet ts maar meer in het algemeen), probeer wel gevoel te hebben voor anderen, want misschien kan je je het niet voorstellen dat zwanger raken moeilijk gaat...het gebeurt vaker dan je denkt! Ts geniet wel van je zwangerschap hoor! alles is in het leven mogelijk! zwanger, niet zwanger, we leven allemaal op dezelfde aarde en zullen het met elkaar moeten doen, voor de een moeilijker dan voor de ander...vind het heel lief dat je ermee zit en het op een 'geode' manier wil brengen. fijne zwangerschap en hoop dat jullie eerste bezoek bij de VK een geweldige ervaring is!
Ja mijn nichtt probeerde al een tijdje toen ik zwanger was van de eerste. Dat was nog een ander verhaal apart want zij gunde mij het ook niet en wilde per se eerder zijn. Dus we hebben het apart verteld, vlak voor we het aan de grote klok hingen. 4 maanden later was ze gelukkig ook zwanger.
een 'vriendin' na 4 keer abortus omdat 'mevrouw' geen condooms of pil wilde gebruiken...de 5e keer per ongeluk zwanger heeft ze het kindje gehouden...ja sorry maar toen kon ik echt niet meer blij zijn!ik ben niet jaloers aangelegd maar er zijn grenzen...
toen wij bezig waren en het niet wilde lukken heb ik dichtbijzijnde vrienden express gevraagd dat als hun zwanger raakten het eerst aan mijn vriend te vertellen. zodat hij mij het kon vertellen, ik heb eerlijk gezegt dat ik in de eerste instantie niet echt blij zou kunnen reageren ondanks dat ik wel blij voor ze was. maar dat bij mij toch het gevoel zou zijn,waarom zij wel en ik niet?? uiteindelijk was ik toch als eerste zwanger. en ondanks dat ik de eerste was. vond ik het erg moeilijk als mensen kwamen vertellen dat ze zwanger waren en het in 1x was gelukt.
hier 25 mnd nodig gehad en toen vorig jaar mijn schoonbroer en diens vriendin dat kwamen zeggen bij ons thuis kon ik niet bepaald euforisch reageren net de mnd ervoor curretage gehad, en vonden dat ik over kwam alsof ik het hen niet gunde wat niet zo was.. dus ik had het mss ook liever via de foon gehoord omdat mijn man wel goed reageerde mja voor mannen ligt het ook iets anders.
Vertel het eerst aan het stel apart, voordat je het aan de hele wereld bekend maakt en breng het een beetje voorzichtig. Ik ben vorig jaar ook hard op mijn ziel getrapt door een van mijn vriendinnen. Die deelde plompverloren mee dat een andere vriendin van haar zwanger was, terwijl wij net te horen hadden gekregen dat het bij ons niet zomaar zou gaan lukken. Ze deed net of het de normaalste zaak van de wereld was en liet het tussen neus en lippen door even ontglippen. Ik had liever gehad dat ze het me wat voorzichtiger verteld had, maar achteraf zei ze dat ze niet wist hoe ze het moest zeggen. Fijn dat je over hun persoonlijke situatie nadenkt en hier om advies vraagt. Van mensen zoals Bilou gaan mijn haren recht overeind staan, ik snap wel dat het aan de situatie lag, maar dat je er van tevoren ook niet over nagedacht hebt komt op mij over alsof je je totaal niet in een ander kunt inleven. Beetje kortzichtig...
Dit heb ik ook meegemaakt. Jarenlang probeerde ik zwanger te worden en elke keer als er iemand in mijn omgeving zwanger werd, zakte ik door de grond en moest ik mezelf even terug trekken om de brok in mijn keel weg te krijgen. Daarna kon ik weer heel blij voor de ander zijn, maar het is een bittere pil als je iedereen om je heen zwanger ziet worden en jezelf het maar niet lukt. De laatste persoon die tegen mij zei dat ze zwanger was, heb ik een dag lang gehuild. Mijn verdriet en emoties hield ik niet meer in de hand. Ik kan me daarom goed voorstellen hoe moeilijk het is om aan iemand te vertellen die zelf niet (makkelijk) zwanger kan worden.
nu wij voor een tweede willen gaan (deze maand voor het eerst) en we de ervaring hebben van ruim 5 jaar wachten op zwangerschap, ben ik nog voorzichtiger voor m'n omgeving. afgezien van onze eigen ervaring...ik vertel het eigenlijk niet aan mensen van onze wens nu. zeker niet aan twee mensen in mijn omgeving van wie ik weet dat ze het proberen en moeite met vruchtbaarheid hebben...vooral van een vriendin. heb het behoorlijk van dichtbij meegemaakt. ze is nog jong, haar man verminderd vruchtbaar. ze zullen niet op natuurlijke manier zwanger kunnen raken. proberen het al tijden en na 1x inseminatie en 3 keer ivf en alle ellende eromheen, is bij haar man zaadbalkanker ontdekt...geopereerd en nu mogen ze over een jaar of twee pas weer proberen...het is niet eerlijk! wij hebben het geluk dat het toch spontaan lukte en we uiteindelijk niet naar de arts hoefden...alhoewel ik 37 was toen ik zwanger raakte. wij voelen ons ook bevoorrecht, maar zijn altijd voorzichtig met onze omgeving...
Toen ik zwanger was van mijn dochter, had ik een collega die al een aantal jaar probeerde zwanger te worden. Toen ik het haar vertelde had ze het er wel even moeilijk mee maar was wel blij voor me.. Een paar dagen voordat ik met verlof ging kwam ze naar het werk met echo foto's, ze was 10 weken zwanger. Iedereen was natuurlijk super blij voor haar.
Wij hebben er een jaartje over gedaan. Ik vond het hels... Al was dat heel 'normaal' en in vegelijking met vele anderen best kort. Ik heb het niet van dihtbij meegemaakt dat iemand vertelde zwanger te zijn, maar als het verder weg was dan kon ik wel een soort van jaloers zijn.. Ik heb het zelf aan een collega moeten vertellen die al jaaaaaren bezig waren en net weer een mislukte poging hadden gehad... Afshuwelijk vond ik het. Ze was in de ziektewet en ik ben bij haar langs geweest. Ik heb het voorzichtig verteld. Ze reageerde heel blij en ik was degene dir aan het huilen was...! Heel stom, ik vond het zo erg! En hetzelfde soort verhaal bij mijn buren.. Ik zou het ook apart doen en zonder poespas, echo of iets dergelijks. Mochten ze vragen om de echo, dan kun je het altijd laten zien. Ik zou er ook niet te lang over blijven doorpraten, en niet te lang blijven, maar reageren op hun behoeftes daarin. Ik zou per mail of telefoon erg vreemd of afstandelijk vinden, maar ik heb er dan ook weinig ervaring in. Ik lees dat best wel wat dames dat fijner vinden. Kan ik me wel iets bij indenken hoor! En gewoon eerlijk zeggen dat je het heel moeilijk vind en dat je hoopt dat dit de beste manier was. Open over zijn dus. Succes!!
Wij zijn ook 3 jaar bezig geweest, Mijn zus nam mij apart, wat ik erg waardeerde, en mijn schoonzus en broer vertelde het met kerst. Het allerbelangrijkste is dat je zorgt dat ze het van jullie horen en niet van anderen. En neem ook even een momentje voor hun verdriet. Zij zullen zeker blij voor jullie zijn, maar hun eigen verdriet word op zo'n moment ook weer even een harde werkelijkheid. Ik heb bij mijn zus heel erg rustig gereageerd, en kon ook echt helemaal blij zijn voor haar en was oprecht geïntresserd in hoe en wat. Bij mijn schoonzus en broer heb ik samen met mijn schoonzus op de bank even zitten brullen. En ook dat was heerlijk. Het belangrijkste is oprecht te zijn, je mag er rustig bij vermelden dat je het moeilijk vind om het ze te vertellen. Heel veel succes!!! Ik weet dat het voor de vertellen soms moeilijker kan zijn dan voor de ontvanger! Liefs Annemiek
Ik vond het inderdaad altijd juist fijn om het face to face te horen. Dus vooral niet door de telefoon of via de mail. Ik ervaarde het face to face juist het meest respectvol, ook omdat dit zeker niet de makkelijkste weg is. Iemand anders schreef je kan het niet fout doen, de enige manier die ik heel erg verschrikkelijk vond was dat ik van een ik dacht goede vriendin via via moest horen dat ze zwanger was. Dat is echt afschuwelijk. Maar doordat je er al zo bewust over nadenkt is een teken dat je het met veel respect voor je schoonbroer en schoonzus wilt doen. Als ik de overige verhalen zo gelezen heb, ook van de stellen bij wie het niet makkelijk gaat, zijn de gevoelens en de reacties anders. Ik had bijvoorbeel vooral met echte naaste, dus broers en zussen en hechte vriendinnen, dat ik vooral heel erg blij was dat hun dit soort enorme verdriet gespaard bleef, want man dit verdriet van zo'n grote onvervulde wens gun je echt je ergste vijand niet. Dus of je het een op een of als jullie kerst alleen als gezin met aanhang vieren in een groep verteld, neem ook tijd voor hun verdriet. En doe er vooral niet krampachtig over, zij zullen hoogstwaarschijnlijk ondanks hun eigen verdriet nl ook heel blij voor jullie zijn. Gelukkig is het nl nog steeds niet zo dat zij nu een ronde moeten overslaan omdat jullie zwanger zijn, dat is iets wat ik ook altijd in mijn achterhoofd heb prberen te houden. Nogmaals heel veel succes!!!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat lief dat je erover nadenkt hoe je dit nieuws het beste kunt delen met je zwager en schoonzus. Hoe je het ook doet, het zal pijnlijk voor ze zijn. Daarom denk ik echt dat het belangrijk is dat ze het van jullie zelf horen en niet van een ander, en ook dat jullie het hen apart vertellen en ik zou het ook zeker vertellen voordat je het de rest gaat vertellen. Onze situatie was wel een beetje anders, maar wel enigszins vergelijkbaar omdat het ook heel pijnlijk was. Mijn schoonzus en zwager hebben hun dochtertje verloren na 21 weken zwangerschap, toen ik er vier maanden later achter kwam dat ik zwanger was van onze tweede. Wij vonden het heel moeilijk om het hen te vertellen, omdat zij natuurlijk nog zo veel verdriet hadden. Daarom vond mijn man het fijner om het eerst aan zijn ouders te vertellen en daarna apart naar zijn zus te gaan. Hadden we het maar nooit zo gedaan... De vader en broer van mijn man feliciteerden ons, maar mijn schoonmoeder was helemaal niet blij en begon meteen te tieren over 'hoe we van plan waren om dit aan zus en zwager te vertellen, die nog maar net hun kindje hadden verloren'. Ik zei heel rustig dat we hier over nagedacht hadden, maar omdat het pijnlijk zou zijn, we het belangrijk vonden dat ze het van ons persoonlijk hoorden. Ik zei dat we 's middags naar hen toe zouden gaan. Die middag belde mijn man zijn zus op om te vragen of we even langs mochten komen. Nee liever niet. Ze wist al waarvoor we kwamen, ze had het al van 'ma' gehoord en ze wou ons liever even niet zien. Mijn man was helemaal geschokt, en belde zijn moeder op. Tja, ze had haar dochter 'toevallig' meteen opgebeld nadat wij weg waren gegaan en had het er 'per ongeluk uitgeflapt'. Wij vonden het al moeilijk om ze dit nieuws te gaan brengen, maar nu vonden we het nóg moeilijker om ze onder ogen te komen. Dankzij schoonmams was ons idee van het 'persoonlijk vertellen' helemaal weggeveegd. Gelukkig heeft mijn schoonzus inmiddels een gezonde dochter gekregen, maar mocht ik óóit weer in zo'n situatie terecht komen dan weet ik dat ik het als eerste aan de mensen zou vertellen voor wie het nieuws pijnlijk zou zijn. Aan hen apart en persoonlijk. Je mag ook best zeggen dat je het moeilijk vind om dit te zeggen. Dan is het aan hen wat ze willen; of jullie blijven of weer weg gaan zodat ze het kunnen laten bezinken en hun emoties met elkaar kunnen delen zonder dat daar iemand bij is. Het zal hoe dan ook moeilijk zijn, maar zoals al gezegd is; jullie geluk staat los van hun verdriet. En als jullie het voorzichtig brengen, denk ik ook wel dat zij dat ook zullen begrijpen - al is dat misschien niet meteen. Veel succes!
Helaas weet ik zelf maar al te goed hoe het voelt als er 'weer' iemand zwanger is. Zelf vind ik het prettig als mensen het mij persoonlijk vertellen. Op zo'n moment zijn mijn gevoelens heel dubbel. Natuurlijk ben ik erg blij voor diegene die zwanger is, blij dat het bij hen wel lukt. En van de andere kant is er dan mijn verdriet, waarom lukt het bij ons niet? En gaat het ooit wel lukken. Ik vind het dan ook heel fijn als mensen laten merken of zeggen dat ze het moeilijk vinden om het te vertellen en dat ze het ook vervelend voor ons vinden dat het bij ons nog niet wil lukken. Vaak moet ik als ik dan thuis kom of even alleen ben toch mijn verdriet kwijt en huil ik. Maar dan is het ook klaar en kan ik oprecht blij zijn voor de ander. Wat de anderen ook zeggen, vertel het persoonlijk en het liefst niet in een groep. Veel succes met vertellen en proficiat met jullie zwangerschap!