Mijn vriendin zag het op de één of andere manier. Ik was net 6 weken zwanger en ineens zij ze, ben jij zwanger. Gelukkig raadde ze het zelf, want ik zat idd nog een manier te verzinnen hoe ik het haar kon vertellen. Ze wist wel dat we bezig waren, dus de klap kwam niet zo heel hard aan.
Hier een beetje hetzelfde probleem, maar dan ook in familiesfeer. Heb er ook lang over zitten dubben hoe of wat, uiteindelijk heeft mijn man het aan de desbetreffende man van het stel verteld, ook omdat we van haar wisten dat ze er niet zo makkelijk mee om kon gaan. Zo kon hij het thuis rustig aan haar vertellen. Hij gaf toen ook aan dat hij dit wel prettig vond omdat zijn vrouw inderdaad moeite had met dit soort blijde nieuwtjes. Een paar weken heb ik niks van haar gehoord, wat ik haar ook absoluut niet kwalijk nam en toen op een gegeven moment nam ze zelf contact op en hebben we het erover gehad. Nu is het contact ook nog steeds heel goed. Op zich vind ik een brief schrijven ook nog wel een goed idee. Zo voorkom je dat je vriendin zich groot gaat staan houden, terwijl ze eigenlijk misschien het liefst even lekker wil huilen. En je laat de persoon dan ook de kans om te reageren op het moment dat zij daar klaar voor is. Succes!
Ik heb hetzelfde, mijn oom en zijn vrouw zijn al zeven jaar bezig, zijn al hele tijd met KI bezig en ze heeft al twee miskramen gehad met 9 weken. We zijn het persoonlijk gaan vertellen. Het leek te helpen en ze leken blij voor ons (was echt moeilijk want was 1e ronde raak bij ons, is ook niet iets wat je graag vertelt tegen mensen die al lang bezig zijn) maar toen ze eenmaal paar wijntjes op had ging het fout... ze raakte overstuur. Wij zijn weggegaan zodat ze het met haar man kon verwerken, maar helaas op elke verjaardag gebeurt er wel zoiets.. ik probeer er zo min mogelijk over te praten maar als er dan wat gezegd wordt dan neemt ze me niet serieus of ze doet er lacherig over. Mijn ouders zijn ook niet gefeliciteerd met dit nieuws en zij blijft raar doen na paar wijntjes. Ik ben haast 13 weken en heb alleen nog schommelstoel gekocht afgelopen weekend en krijg dan nog commentaar dat ik wel erg vroeg ben met kopen... het is lastig en moeilijk! Voor haar vooral.. ik gun het haar van harte.. ik leef vreselijk met haar mee.. maar ik weet niet hoe ik er nu mee om moet gaan.. ik durf niet te blij te zijn als zij erbij is.. het levert veel spanningen op.... ik weet nu al dat ik kerst met hen uit de weg ga want ik wil haar niet confronteren met mijn groter wordende buik en mezelf niet met haar commentaar... en ik ben altijd gek op ze geweest! Ik hoop dat ze bijdraait als ons kleintje er is en ik hoop uit de grond van mijn hart dat het voor hun snel raak mag zijn! Succes!
Houd de Flair van week 46 goed in de gaten. In deze editie staat een stukje over iemand die niet zwanger kan/kon raken en waarvan 4 vriendinnen tegelijk zwanger waren. Ik weet niet of het er ook bij staat hoe die vriendinnen het gebracht hebben maar evt. wel het besef en ideeen omtrent de omgang. (Oeps ik zit hier reclame te maken terwijl ik er niets mee te maken heb) Mijn neef en nicht zijn 10 jaar bezig geweest ik ben zoooo blij dat het bij ons ook wat moeilijker ging en zij dus mij wel voor waren! Zij heeft altijd wel gezegd dat het scheelde als een kindje echt gewenst is en niet zo van tja het overkomt ons, snap je... Maar hard blijft het. Suc6 je bent een super vriendin dat je er je zo bewust van bent!
Toen ik vorig jaar zwanger bleek te zijn na 2 maanden gestopt te zijn met de pil moest ik dat ook gaan vertellen aan een vriendin die al jaren bezig was om kinderen te krijgen en ook een miskraam had gehad. Ik heb het haar persoonlijk verteld, vond dat ook heel moeilijk maar ben blij dat ik het toch gedaan heb. Haar reactie was ook heel fijn en ze was blij voor mij terwijl ze zelf in een rotsituatie zat. Na een paar weken kwam ze bij mij en vertelde ze dat ze ook zwanger was! Onze meiden schelen nu 3 weken! Ik wens je veel sterkte met het vertellen.
Wij zijn in februari 2006 gestopt met de pil. Niemand die dat wist. Alleen 1 collegaatje op een gegeven moment. Zij wilde vorig jaar ook zwanger worden, maar zij wisten gelijk al door de lichamelijke handicap van haar mannetje, dat dit zeer waarschijnlijk niet op de gewone manier kon. Na een heel traject hoorde we 2 weken geleden dat ze 5 weken zwanger was (tja; iedereen op het werk wist het, want ze moest regelmatig hiervoor naar het ziekenhuis) . De tranen schoten me echt in de ogen; maar van blijdschap en geluk. Ik gunde haar dit zo! Maar anderzijds heb ik ook de pijn en de gemene steken gevoelt als iemand anders vanuit het niets vertelde dat ze zwanger was. Foutje, nu wel heel blij mee, maar toch.. nog niet gepland! Of gewoon, joepie zwanger! Je doet je best om blij te zijn, maar vanbinnen voelt het gewoon niet zo. Maar bij sommigen mensen dus weer wel. Omdat je het die zo gunt en dan ineens gaat je gevoel de positieve kant op! Dus tja, je weet het toch niet, ook omdat je zegt dat jullie ook alweer even bezig zijn en ze dat weet.. Maar ik zou het haar wel persoonlijk vertellen, gewoon als je met haar samen bent een gezellig middagje ofzo... hoe moeilijk ook. sterkte voor jullie beidjes...
Ik heb het zelf nu al meerdere malen meegemaakt dat mensen ons dus niet inlichten over hun zwangerschap en dat het via via van anderen moeten horen. Dat heb ik als heel vervelend ervaren. Het is namelijk niet zo dat ik het hun misgun. Tuurlijk... ik moet even slikken. Maar ik gun het iedereen van harte, net zoals ik dat onszelf gun. Ik kan echt oprecht blij voor iemand zijn als ik hoor dat het bij hen wel gelukt is. Meer moeite heb ik ermee als ik buiten beschouwing wordt gelaten of als mensen het er heel dik bovenop gaan leggen, zo van: 'Goh, het was al in één keer raak!' Dat laatste kan me wel steken. Ik bedoel, het kan best zo zijn, maar het is toch niet heel belangrijk om dat te vertellen, of wel? Maar om een lang verhaal kort te maken: ik vind het fijn als mensen het mij (hopelijk niet als laatste) zelf persoonlijk inlichten. Dat geeft het gevoel dat je serieus genomen wordt en dat het echte vriendschap is. Liefs en heel veel succes, Josien
dit is een moeilijke situatie maar ik zou het wel tegen haar zeggen. ik en een vriendin van me waren bijde uitgerekend in februari van dit jaar, helaas kreeg ik een miskraam met 11 wk en haar zwangerschap ging gewoon goed en ik had het hier heel moeilijk mee ook al gunde ik het haar zo erg. ondertussen ben ik ook bevallen maar om te zien hoe haar buik groeide toen der tijd deed me veel pijn en had veel moeite om mee te leven. toch bleef ze heel vriendelijk tegen mijn en vertelde me alles gewoon heel eerlijk wat ik heel tof van der vond. ze bleef me steunen en doordat ze zij dat ik dit ok nog wel mee ging maken bleef ik positief