@babytjuhh wij zitten nu 13 maanden in de mmm en makkelijk is het nog steeds niet maar ik ben wel blij dat ik het bij mensen kwijt kan, zij steunen mij en mijn man waar ze kunnen.
Ik denk dat mensen zelf het kunnen invullen waroom jullie nog geen kinderen hebben. Mijn schoonfamilie kent het gewoon zelf denk ik omdat mijn man verteld dus alles gewoon via tel. Ik vroeg hem om niet te vertellen dat wij bezig zijn, dat zegt die ook niet, maar familie weet dus van cyste natuurlijk, operatie, dat ik bij gyn. loop etc. Dus die kan het zelf begrijpen dat ik dan dus bezig ben met zwanger worden. Vriendinnen collega's en zelfs mijn sommige klanten weten ook van operatie en omdat ze het weten weten ze ook dat we bezig zijn. Het is wel enigszins logisch. Maar nogmaals iedere relatie met iedereen is anders en als je het vind dat je het moet vertellen dan doe je het dan samen met je man. Ik vond het niet noodzakelijk met iedereen erover praten, iedereen begrijpt wel zelf zo ongeveer dat we 3 jaar getrouwd zijn, 9 jaar samen en dus die zk bezoeken, logisch dat we bezig zijn.. Ik zelf ben een verhaal apart ik vind die zk gedoe operatie etc niet erg ik loop daar dus normaal zoals het dus bezoek naar de bakkerij soort van en zo praat ik erover ook men mensen ik doe en zelf ook vind het maar een super iets kleins, alles was goed verlopen en ik heb eigenlijk niet echt iets en dus doe ik ook geen drama van. Ik heb dan ook verder zelf geen steun nodig ervoor niet eens van mijn man: ja die ongi elke maand balen, maar ik kan mijzelf positief instellen gelijk en ga weer nieuwe ronde in. Ik denk als operatie anders verlopen was of was iets gevonden of als ik echt dacht dat het niet meer op normale manier lukt had ik het andere gezien... maar gelukkig kan ik nog daar wel heel goed mee omgaan.
We hebben het eigenlijk nooit met zoveel woorden verteld... Er waren maar weinig mensen die wisten dat we ermee bezig waren, ook om te voorkomen dat mensen vragen zouden gaan stellen als "En... Schiet het al op?" Bij ons was het niet medisch; ik slik Seroxat waardoor mijn libido echt 0,0 was. En voor kinderen is toch echt seks nodig . Niet echt een onderwerp wat we met anderen wilden bespreken. Misschien is het een idee om het eerst te vertellen aan de mensen heel dicht om je heen en het pas op den duur (mocht het niet lukken) aan anderen te vertellen? Heel veel geluk in ieder geval... Ik hoop echt voor jullie dat het alsnog goed gaat komen!
Bij mij weten inmiddels best veel mensen het. Sommigen vroegen er gewoon naar, ik ben daar heel open en eerlijk in. Ik vind het prettig dat ik het verteld heb, het enige wat nu gebeurd is dat men gaat zeggen wat ik zou kunnen hebben aangezien het nog steeds niet lukt. HEEL IRRITANT! Ik heb alle onderzoeken gehad en in principe is alles goed, behalve dan dat ik hormonen moet spuiten om mijn eitjes te laten groeien. Maar verder is iedereen heel begripvol hoor. En echt waar, mensen hebben er meer erg in dan je denkt... Maar je moet vooral doen waar je je zelf het beste bij voelt, bij mijn zusje lukte het ook niet, maar die praatte er niet over. Ik ben zelf altijd al open en eerlijk geweest, dus ook over dit, aangezien wij hier veel mee bezig zijn... Hoe ik het verteld heb weet ik eigenlijk niet meer... Maar dat komt vanzelf wel joh! Succes ermee...
Moeilijk, moeilijk. Mijn zus en haar vriend hebben het verteld na een jaar of twee klooien, nu zijn ze al bijna 4 jaar bezig, en midden in de mmm. Dat was best laat, maar nog ruim voordat ze met iui begonnen. Lastig moment, want er was niets concreets om over te vertellen. Ze vond het ook lastig om te vertellen, maarja, het is ook gewoon lastig. Het is niet dat er een goed moment voor is...
ik lees even mee, zit zelf ook met dit dilemma! en wij twijfelen ook nog eens of we het wel moeten vertellen...
Wij hebben het na MK nummer 2 wel verteld. Want de opmerkingen zoals: moeten wij het voor komen doen? waren wij een beetje zat. Ook kwam/ kom ik veel in het ZH en steeds meer mensen zagen mij, dus de verhalen gingen al door het dorp dat ik 3 maanden zwanger zou zijn. Lekker pijnlijk als je weer een MK hebt gehad. Dus toen hebben we het eerst aan de familie verteld, beste vrienden en voordat we het wisten wist het hele dorp het. Tja, dat hou je toch niet meer tegen. Maar de pijnlijke opmerkingen van iedereen zijn wel verleden tijd en dat is heerlijk!
Fijn dat jij dezelfde ervaring hebt FBdB, bij ons wisten op het begin ook een paar mensen het, maar je merkt toch dat andere mensen over je praten, waardoor inderdaad zo ongeveer je hele kennisenkring het weet. Maar het scheelt mij ook veel onhandige opmerkingen van mensen! Ik heb nu alleen nog last van mensen opletten hoe ik reageer op baby's en kleine kinderen, heel vervelend! Uiteraard kunnen ze dat niet van mijn gezicht aflezen, dat plezier gun ik ze niet...
Bij mij is een prolactinoom ontdekt (goedaardige tumor op je hypofese die ervoor zorgt dat ik al borstvoeding aanmaak zonder zwanger te zijn) En wij hebben het nu ook verteld aan veel mensen. In het begin van het traject kozen we ervoor om het tegen niemand te vertellen. We wisten eerst niet wat er aan de hand was en hoe lang het zou gaan duren. Nu blijkt dat het lang gaat duren hebben we ervoor gekozen om het te zeggen. En wat lucht het op! Die opmerkingen zullen we nooit 100% voorkomen, maar zeker de mensen die dichtbij staan doen dit nu echt niet meer. En wanneer er iemand verteld dat zij een kindje krijgen houden ze heel erg rekening met onze situatie. Het is niet makkelijk en tuurlijk is het iets privé, maar wanneer ik nu zwanger word is alsnog een grote verrassing! Maar alle steun is nu wel heel fijn, want het is echt niet makkelijk allemaal....
Wij hebben er voor gekozen om het afgelopen januari te vertellen, toen zaten we sinds november '11 al in de mmm...we hebben het eigenlijk gewoon verteld.. tijdens het drinken van een kopje koffie... het was voor ons allemaal moeilijk en het moest bij hun ook echt even inzinken...nu ben ik er blij mee, want de fam staat voor ons klaar... de omgeving weet het ook...vooral omdat er zoveel ziekenhuis bezoeken zijn en veel emoties...
Wij hebben het aan de families verteld toen we aan de eerste icsi gingen beginnen. Wij hebben toen op een rustig moment 'gewoon' gezegd dat wij een kinderwens hebben, maar dat het niet zo makkelijk zou zijn om die te vervullen. We hebben het heel lang niet verteld, omdat we niet wilden dat de families zich zorgen om ons gingen maken, maar met de hormonen en ziekenhuisbezoeken in het vooruitzicht vonden we toch belangrijk dat ze vooraf zouden weten wat er speelt. Dat hebben we daar ook bij verteld. De reacties waren erg fijn. Iedereen was best geschrokken en medelevend en er was veel respect en interesse voor onze situatie. Ik vond het een opluchting dat we het verteld hebben en daarna was het gelukkig geen dagelijks gespreksonderwerp en werd er soms alleen 'onder 4 ogen' naar gevraagd. Wij mochten zelf aangeven wanneer we het er over wilden hebben en wanneer niet. Bij sommige vrienden en collega's was dat helaas anders (hoe langer het duurde hoe opener we werden ook naar andere mensen toe), dus ik zou er bij een tweede niet meer zo open over zijn. Ik vind dat ik niets te verbergen heb, maar mensen kunnen je vertrouwen misbruiken of je juist pijn doen als je je zo kwetsbaar opstelt. Wat ik ook belangrijk vindt is dat jij en je partner op een lijn zitten. Mijn man en ik hebben duidelijke afspraken gemaakt over wat we vertellen en aan wie om te voorkomen dat de een meer vertelt dan de ander wil of dat je bijvoorbeeld aangesproken wordt door iemand waarvan je niet wilt of weet dat die het weet. Als mijn man bijvoorbeeld een avond op stap was vertelde hij mij de volgende ochtend dat hij het tegen 'die ene vriend' had verteld en dan wist ik dat die vriend het dus wist. Lekker ingewikkeld verhaal zo, haha, sorry.