Hallo allemaal, ik ben nu 6 weken zwanger en ben sinds mijn 18e gediagnosticeerd met borderline. Ik zit al vanaf mijn 14e in therapie en heb vorig jaar een intensieve therapie (2 volle dagen in de week) afgerond en zit nu nog zo'n 1 keer in de 2, 3 maanden in nazorg (1 uurtje creatieve therapie). Volgens mijn therapeuten ben ik wel zo'n beetje uitbehandeld, zien ze me niet meer als "typische borderliner" en mocht ik gaan afbouwen met mijn medicatie. Ik moet ook zeggen dat het heel erg goed met me gaat. Ik heb ontzettend veel gehad aan mijn therapieën en kan de meeste dingen goed relativeren en heb bijna geen last meer van heftige emoties. Nu was ik afgelopen woensdag in het ziekenhuis voor controle, omdat ik dus nog wel medicijnen gebruikte. Hier ben ik direct mee gestopt toen ik wist dat ik zwanger was, op advies van mijn huisarts. Maar nu willen ze vanuit het ziekenhuis dat ik weer vaker naar therapie ga, ook naar een psychiater van het ziekenhuis, en weer medicatie ga slikken. Ze zien mijn namelijk als een risico geval en zijn bang dat ik, ook na de zwangerschap, niet goed kan functioneren als moeder. Ik ben hier best wel kwaad om geworden omdat ik weet dat ik het kan en het gevoel krijg weer rond te moeten lopen met een 'stempel'. Nu vroeg ik mij af, zijn er meer (aanstaande) moeders die door de psychische molen worden gehaald, ook als ze alweer uitbehandeld zijn? En hoe vergaat/verging de zwangerschap en het kraambed? Ik heb wel weer een afspraak gemaakt met mijn eigen therapeut, omdat ik wéét dat er risico is dat ik het moeilijker ga krijgen. Dus dat is alvast geregeld. Sorry voor het lange verhaal, maar het lijkt me fijn om in contact te komen met moeders in de zelfde situatie.
Nou dat klinkt allemaal heftig, heb je echt borderline of een vorm ervan? Bij mij hebben ze jaren geleden na een poging geconstateerd dat ik een emotie regulatiestoornis heb, een lichte vorm van borderline. Ik heb daarvoor maanden in therapie gezeten en met meerdere psychologen en psychiaters gesproken. En toen dit geconstateerd is een speciale "cursus" gevolgd bij het GGZ om het beter onder controle te krijgen. Hierna zou ik weer verder gaan met de normale therapie maar
* ik besloot zelf om ermee te stoppen. Ik wist niet wat er nog meer te bespreken viel, het komt erop neer dat je er toch mee moet leren leven en je het "zelf moet oplossen". Bij mij heeft het daarna nog wel een gekost om er zelf heel hard tegen te vechten. Ik ben nooit medicijnen gaan slikken omdat ik simpelweg vond dat het troep is en het je niet beter maakt (heb er ook niks op tegen als mensen dit wel doen of anders zien maar ben blij dat ik het nooit heb gedaan hoe vaak ik ook heb overwogen het wel te gaan proberen). Ik ben ongepland zwanger geraakt en ben nu 28 weken zwanger en ik heb alles open en eerlijk besproken met mijn verloskundige die zich ook afvroeg of ik niet weer in therapie moest nu. Iedereen heeft wel van die buien volgens mij tijdens de zwangerschap maar ik ben veel relaxten geworden sinds ik zwanger ben. Kan dingen beter loslaten vooral omdat ik enorm vergeetachtig ben geworden het heeft zo zijn voordelen.. Met iemand praten kan nooit kwaad, medicijnen kunnen daarentegen wel voor schade zorgen tijdens je zwangerschap dus daar zou ik goed over na denken. Hoeveel weken ben je nu zwanger en hoe voel je je zelf nu dan? Wat vind jij? Vind je het zelf nodig of niet? En wat zegt je therapeut?
heb het zelf ook. moet zeggen dat ik nog wel therapie voor een angststoornis krijg en nu wat stemmingsproblemen gezien manlief al 8 weken bij me op de lip zit en andersom wat ik niet zo kan handelen. maar verder heeft de zwangerschap en de periode erna me alleen maar goed gedaan. voel me veel stabieler en rustiger. kan alles wat meer relativeren. in ieder geval is dat voor iedereen natuurlijk anders, maar in mijn geval is het het beste wat me had kunnen gebeuren (was wel gepland maar toch)
Ik heb dan zelf geen borderline maar heb wel langdurig in therapie gezeten voor allerlei psychische problemen. Het is goed om er rekening mee te houden dat hormonale schommelingen je uit balans kunnen brengen. Niet om je bang te maken hoor, maar vaak word je hier niet op voorbereid terwijl het toch goed is te weten wat je moet doen mocht het toch gebeuren. Ik had mijn leven dus goed op de rit voordat ik zwanger werd. Mede door ernstige problemen tijdens de zwangerschap - en dit wist ik van tevoren natuurlijk ook niet - heb ik een flinke post-patrum depressie gekregen. Als je bekend bent met emotionele problemen, is de kans hierop sowieso groter. Daarom is het niet zo vreemd dat begeleiding belangrijk gevonden wordt. Ik zie dat niet als een afwijzing van jou als moeder en geloof ook niet dat dit zo bedoeld zal zijn. Natuurlijk hoop ik dat alles voor jou gewoon goed mag gaan en je straks heerlijk kunt genieten van het moeder zijn!
Ik ben blij om te horen dat jullie er rustiger van zijn geworden! Ik wil niet meer aan de medicatie, ook omdat ik toch al van plan was om te gaan afbouwen en nu al zo'n 2 weken zonder zit. Dus vind het zonde om nu weer te gaan beginnen. De medicatie die ik slikte was niet schadelijk tijdens de zwangerschap, maar de kans dat de baby 'verslaafd' geboren word is wel erg groot. En ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om een kindje te moeten laten afkicken omdat ik zo nodig medicatie wilde hebben. Ik ben vandaag eindelijk rustig, eerdere dagen erg huilerig, maar dat is ook omdat ik ontwenningsverschijnselen heb van de medicatie. Mijn vriend steunt me gelukkig heel erg, net als onze ouders. Nu ben ik 6 weken zwanger. Mijn therapeut weet het nog niet, maar ik denk niet dat hij het nodig vind dat ik weer begin met medicatie. Hij is daar niet zo'n voorstander van.
Lijkt me een heftige periode Martine! Ik grijp de hulp dan ook met 2 handen aan, maar het liefst wel van mijn eigen therapeut en niet een uit het ziekenhuis die me na 1x zien wel even gaat vertelen hoe en wat. Hoe heb jij dat aangepakt als ik dat mag vragen?
Ik heb dan geen bordeline maar wel een gegeneraliseerde angststoornis zoal de therapeut dat zo mooi noemde...ik denk zelf gewoon een angststoornis. Ben er langer dan een jaar voor onder behandeling geweest en conclusie was uiteindelijk dat je het toch zelf moet doen! Ze wilde mij uiteindelijk anti depressiva laten proberen...in lichte vorm...maar ik ben helemaal niet depressief...maar ze wilde dat echt tegen de angst/gepieker. Ik heb t niet gedaan omdat er veel meer nadelen dan voordelen aanhangen en bang ben dat ik dan "echt" psychische problemen krijg. Bovendien is het maar een tijdelijke oplossing ben ik van mening en moet je het nog zelf doen uiteindelijk. Bij mij gaat t al heel lang goed en juist tijdens de zwangerschap gaat t goed bij mij.....ben ook rustiger...ja ik loop nu wel tegen het einde en ben weer bang voor de bevalling en krijg misschien nog wel een klein aanvalletje ...maar wie niet :b Maarja nogmaals ik heb geen bordeline....misschien is het voor jou handig om contact te blijven hebben met je eigen therapeut. Want hormonen zijn raar....je kan best flinke huilbuien krijgen enz...en omdat je al gevoelig bent voor emotie...kan het bij jou nog heftiger worden (hoeft niet)..maar omdat je eigen therapeut vertrouwd is...kan je misschien 1 keer in de zoveel tijd langs gaan...al is het voor jezelf en niet voor de vk.
Ik heb geen borderline, maar gebruikte wel bepaalde medicatie. En dat ze dat met je opvolgen en in de gaten houden vind ik logisch en alleen maar zorgzaam naar je kindje toe. Nou zit t bij mij in mn lijf en bij jou in je hoofd: dan is het toch niet raar of onaardig dat ze willen dat je daar wat mee doet? Ga in ieder geval naar de specialisten (therapie, psych, etc) en laat hen goed naar je kijken. En als zij je iets adviseren, dan zou ik dat serieus nemen. Ze hebben geen kwaad in de zin, ze willen het beste voor jou en je kindje.
Ik weet niet in welke regio je woont, maar misschien is een pop poli iets voor jou? Dat is gewoon wat extra psychologische ondersteuning. Kan nooit kwaad denk ik. Als jij niet aan de medicatie wil, moet dat ook gewoon bespreekbaar zijn lijkt me. Jij weet hoe je lichaam voelt. Maar wees daar dan wel eerlijk in naar jezelf en anderen. Verder vind ik het super hoe jij omgaat met je bordeline en hoe je erover praat! Een heel verschil met iemand die ik ken!
Ik ben in het verleden depressief geweest en ik had een sociale fobie, daar heb ik toen ook intensieve therapie voor gehad (9 maanden lang 3 volle dagen). Die heb ik ongeveer twee jaar geleden afgerond. Medicijnen heb ik begin dit jaar afgebouwd. Ik had nog wel eens in de zoveel tijd contact met de psychiater. Toen ik wist dat ik zwanger was heb ik zelf gevraagd of ik weer therapie kon krijgen (gewoon preventief). Nu zit ik in een groepje met zwangere vrouwen met psychische problemen e daar ga ik eens in de twee weken heen. Ik heb er juist veel steun aan en ik ben blij dat ik ergens heen kan als het niet goed gaat. Medicijnen zou ik ook niet weer willen slikken tenzij ik het zelf nodig vind.
Jong kreeg ik de stempel ADHD. Sinds mn 18e stempel borderline, laatst vermoedelijke bipolair vastgesteld en ik ga over naar n trauma therapeut wanneer de boel hier goed op de rit is na de geboorte. Poeh, klinkt als een hele lijst. Ik heb wel van alle een milde versie (opzich n beetje geruststelling ). Ben heel lang door de molen gegaan. En dat heeft naar mijn idee niet heel veel verbeterd. Verbetering komt vaak met het leven. Je wordt ouder, en je omgeving verandert. Wat denk ik vooral belangrijk is tijdens de zwangerschap is dat je niet overvraagd word en dat je omgeving stabiel is. Aangezien je door de molen bent gegaan, heb ik het idee dat je zelf verder goed in staat bent om te zien hoe het met je gaat? En zal je handvatten mee hebben gekregen om bij te sturen bij n kleine schommeling. Als je te snel hulp krijgt zonder dat het op dat moment nodig is dan kan dat je eigen kracht aantasten. Heb je echter geen netwerk om op terug te vallen is het wel handig om een lijntje te hebben, zodat mocht je onverwachts toch uit balans raken en naar de noord en zuidpool vliegen je niet door alle wachtlijsten heen hoeft. Verder ben jij degene die het beste kan aanvoelen wat je nodig heb. De ene borderliner is de andere niet. En situaties verschillen heel erg. Misschien dat het beste advies van je partner kan komen. Omdat die het dichtste bij je staat.
Wow, wat een hoop reacties! Bedankt allemaal Ik ben heel blij met jullie feedback en het zet me goed aan het denken. De afspraak met de psychiater van het ziekenhuis is op 11 november, op 13 november heb ik een afspraak met mijn eigen psych. Mijn vriend en ik hebben er goed over gepraat en ik heb uiteindelijk besloten dat ik geen medicatie meer wil gaan gebruiken. Simpelweg omdat ik het mijn kind niet aan wil doen. Ik heb het liever zelf 9 maanden wat moeilijker dan dat mijn kindje straks moet gaan afkicken van medicatie. Wel ga ik vaker naar therapie en wil ik vragen of ik via mijn therapeut ook terecht kan in een groep met andere zwangere vrouwen die het psychisch allemaal wat lastiger hebben. Ik heb me ook gisteren opgegeven bij moeders voor moeders, wat me echt heel goed heeft gedaan for some reason. Het idee dat ik met mijn geluk een andere moeder kan helpen heeft me met beide benen op de grond gezet. Er is wel meer om je druk over te maken dan een paar gesprekjes. Bedankt allemaal! Veel liefs
Sorry voor mijn trage antwoord. Ik lees inmiddels dat je ervoor hebt gekozen geen medicatie te gebruiken maar wel vaker therapie te hebben. Lijkt mij een hele goede keuze. Ik kan me er ook alles bij voorstellen dat je liever bij de therapeut blijft waar je in behandeling bent, makkelijker is het dan ook om te delen, mocht je toch tegen problemen aan lopen. Ik had zelf al enkele jaren geen therapie meer, dus die optie was er voor mij niet. Uiteindelijk na lange tijd in mijn eentje worstelen en een huisarts die ontkende dat ik een PPD had, heb ik toch zelf maar hulp gezocht. En dat heeft ook wel geholpen, maar de drempel was dus wel erg hoog. Vandoor ook dat ik je keuze zeker begrijp!
Ik ben ook uitbehandeld maar nu ik zwanger ben juist extra hulp gevraagd weet uit mijn vorige zwangerschap daan het zonder medicatie een hel is! Ik gebruik nu gewoon mn antidepressiva wat ook kan mag zelfs borst voeding geven. Mensen met borderline hebben nou eenmaal moeite met hechting. Ik loop ook bij de poppoli van mijn ziekenhuis. Alle hulp die ik kan krijgen is welkom ook al voel ik me al een tijdje stabiel.
Overigens vorige zwangerschap rond 20 weken weer begonnen met de medicatie en mijn zoon heeft er niets aan over gehouden met de geboorte...stress tijdens de zwangerschap is ook niet goed voor je kindje!!