Dag lieve mensen, Ik ben zwanger van mijn eerste kindje en ben aan het nadenken hoe ik dit aan mijn familie zal vertellen. Nu heeft mijn zus een half jaar geleden een miskraam gehad (na 13 weken zwangerschap). Ik vind het erg lastig om haar te vertellen dat ik zwanger ben, omdat ik me goed kan voorstellen dat dit voor haar best confronterend en pijnlijk kan zijn. Op de meeste forums geeft iedereen aan om je nieuws als eerste persoonlijk te vertellen aan diegene die een kindje heeft verloren. Nu woont mijn zus in het buitenland en is de mogelijkheid om het persoonlijk te vertellen niet aanwezig. Moet ik dit via facetime doen of via een andere manier? Zoals je begrijpt ben ik op zoek naar een manier om het nieuws te vertellen zonder haar voor het blok te zetten. Ik loop een beetje vast in ideeën en hoop dat jullie mij hier verder mee kunnen helpen! Alvast enorm bedankt voor het meedenken!
Ik heb bij mijn vorige zwangerschap aan mijn schoonzus verteld, waarvan we wisten dat ze al lange tijd bezig waren met vruchtbaarheidsproblemen. Achteraf had ik een paar dingen anders willen doen. Als het persoonlijk niet gaat, zou ik FaceTimen. Ik zou het vrij kort houden en aangeven dat je je kunt voorstellen dat het wellicht moeilijk voor haar is. En voorstellen op een later moment nog verder te praten hierover, zodat ze even de tijd heeft om het nieuws te verwerken. Wat ik zelf belangrijk zou vinden om mee te geven is dat het prima is als ze zich rot voelt en dat je begrijpt dat beide gevoelens tegelijkertijd kunnen bestaan. Blij voor jullie, verdrietig voor zichzelf.
Ik zou het niet vertellen bij bijv. een familie bijeenkomst. Of in ieder geval het eerst persoonlijk aan haar vertellen. Mijn zus heeft vruchtbaarheidsproblemen en ik vond het erg lastig haar te moeten vertellen van mijn zwangerschap. Heb haar dit persoonlijk verteld en dat vond ze ook fijn.
Absoluut zelf vertellen. Haar video bellen en dan vertellen ook niet te lang mee wachten, dat er geen kans is dat ze het van een ander hoort want is vreselijk. Het zal vast ook wel pijnlijk zijn, maar ze wil ook het beste voor jou.
Sowieso al lief dat je er zo bij stilstaat! Het zal voor haar vast moeilijk zijn. Ik zou haar bellen of een appje sturen en daarna bellen. Weet dat mensen die lastiger zwanger worden/blijven soms eigenlijk eerst schrikken en mogelijk willen huilen en daarna er ruimte is om ook blij te zijn voor de ander. Maar ik snap ook dat een appje niet direct fijn voelt. Zo lang je niet per se grootse blijdschap verwacht en ook om kan gaan met haar verdriet, zou ik het zsm toch vertellen.
Geen ervaring met een miskraam, wel met vruchtbaarheidsproblemen. Ondertussen ook aan de andere kant mogen staan tijdens mijn eigen zwangerschap. Ik had het graag telefonisch gehoord en kort. Ik had daarna gewoon even tijd nodig om te janken, liefst zonder die persoon. Maar ondertussen heb ik ook geleerd dat het gewoon toch wel pijn doet, wat je ook doet en hoe goed bedoeld ook. En dat is oke. Ruimte geven en proberen te ontdekken wat de ander nodig heeft. En accepteren dat het zo is, dat is niet persoonlijk.
Ervaring met beide kanten (ik zwanger terwijl zus in een traject zat met mislukte pogingen, zus zwanger toen wij onze dochter hadden verloren). Wij hebben elkaar een berichtje gestuurd en ik vind nog steeds dat dat de fijnste manier is geweest, omdat ik op mijn eigen tempo op het bericht kon reageren.
Weet ze van jullie actieve kinderwens af? Met andere woorden, kan ze hem zien aankomen? Als ze het weet dan zou ik FaceTimen. Als ze het niet weet dan zou ik een berichtje sturen waarin je het vertelt en waarin je aangeeft dat je graag wilt FaceTimen/bellen op het moment dat zij daar klaar voor is. Omdat de schok dan veel groter is voor haar.
Dank jullie allemaal voor jullie snelle reacties! Hier kan ik wel mee uit de voeten, dank voor het meedenken!
Gefeliciteerd! Ik heb aan de kant van je zus gestaan. Bij de eerste aankondiging kwamen ze blij langs met leuk nieuws en werd mijn zwager woest omdat ik heel blij MOEST zijn. Ja ik was blij voor hun, maar had ook ruimte nodig voor mijn verdriet. Dat was geen succes. Tweede keer had ik een bbz gehad en hebben ze het goddank beter aangepakt. Mijn man is ingelicht en hij vertelde het aan mij zodat ik mij emoties gewoon kon laten gaan. Helaas voor hun kregen ze een miskraam (maar zorgde wel voor verbinding tussen ons) en was ze paar maand later weer zwanger en ook nu weer via mijn man verteld. Wat ze alleen niet wisten dat ik ook zwanger was en ietsje op haar voorliep en ik het rot vond dat ze met een zwaar gevoel rondliep maar ik wou echt wachten tot echo 6 weken (onze jongsten schelen maar 10 dagen)
Ik zat middenin een miskraam toen mijn schoonzus vertelde dat ze in verwachting was. Ik vond het juist fijn dat ze het algemeen tijdens een verjaardag vertelde. Ik had niet de behoefde om het eerder te weten. Ik stond er best nuchter in (tot zover dat kan natuurlijk) haar zwangerschap stond volledig los van mijn miskraam. Juist als ze me het apart had verteld zou ik het idee hebben dat ze zou denken dat haar zwangerschap mij ongelukkig of verdrietig zou maken. Niets was minder waar, ik was heel blij voor hun. en voor mijzelf want ik werd opnieuw tante
Eerlijk zijn is het beste. Idd via FaceTime bellen en er niet om heen draaien. Ze zal je zo doorhebben ( had ik wel altijd). Hier worden zwangerschappen eigenlijk zelden groots aangekondigd maar altijd persoonlijk. Voor mij prima. Zit je niet met emoties op een feestje oid. En als je je echte naasten persoonlijk bericht voelt het voor je zus minder alsof zij een uitzondering is
Eerst een appje met dat je belangrijk leuk nieuws over jou en je partner met haar wil delen en daarna zou ik face time doen. Dan voelt ze aan waar je over gaat hebben en kan ze zich voorbereiden. Het zal niet makkelijk voor haar zijn. Heb daar ook begrip voor. Ik moest een dag na mijn mislukte ivf, meemaken dat mijn zwangere zus en zwangere nichtje alleen maar grappen maakten over hoe leuk haar kinderen zouden spelen. Ik zakte door de grond van pijn en verdriet.
Ja precies dit. Eerst een appje en dan facetimen. Niet eromheen draaien en vertel hoe je je voelt erbij. Geef haar de ruimte om haar gevoel te uiten. Het zal moeilijk zijn, geef dat even een paar dagen om te bezinken bij haar. Ze zal ongetwijfeld blij voor je zijn, maar moet even verwerken dat er weer iemand is die haar ‘inhaalt’. Snap je wat ik bedoel? En: gefeliciteerd! Wel heel lief dat je er zo bij stilstaat. Ik heb hier altijd de afspraak dat de zwangere en ik elkaar ruimte geven om ons gevoel te uiten en te mogen klagen. En wanneer het even niet kan, geven we dit aan. Ook proberen om niks voor elkaar in te vullen. Elkaar niet gaan ontwijken omdat je iemand wil ontzien. Inmiddels al een hoop zwangere zussen/ schoonzussen/ vriendinnen/ collega’s voorbij zien komen. Gelukkig nog een goeie band met hen door deze afspraken. 1 vriendin kwijtgeraakt omdat ze 0,0 interesse toonde.
@Lisa280887, ik lees je wel vaker op het forum en vind het mooi om te lezen hoe jij met jullie proces omgaat. Heel strijdvaardig en tegelijkertijd de realisatie dat je er weinig aan kunt doen en dat het gaat zoals het gaat. Ik hoop dat je snel een plakkert mag hebben.
Persoonlijk zou ik liever 'ouderwets' gebeld worden dan videobellen. Facetime is wel erg... nou ja 'in your face'. Tijdens de lockdown vond ik videobellen heel fijn hoor, om elkaar tenminste nog te kunnen zien. Maar ik merk wel dat je je toch wst meer bewust bent van hoe je erbij zit en kijkt etc. Je ziet jezelf ook constant in beeld. Dus bij nieuws dat misschien moeilijk is, lijkt gewoon bellen me makkelijker. Dan hoef je alleen maar te letten op wat je hoort en zegt. En niet ook nog op je houding en mimiek en hoe dat dan weer over komt. Verder inderdaad zorgen dat zij het eerst hoort, zodat ze het van jou hoort en niet van een ander. Maar dat zou ik sowieso willen bij een zus, ongeacht haar voorgeschiedenis. Overigens had ik er naar mijn miskramen (2x) geen moeite mee om te horen dat een ander zwanger was. Dus ik zou het ook niet al te zwaar maken. Misschien is ze alleen maar blij voor je. Wel goed dag je er rekening mee houdt, trouwens. Want iedereen is anders en voor haar voelt het misschien wel even pijnlijk.
Hier ben ik het mee eens. Ik zou ook bellen ipv via Facetime. Zelf was ik aan het wachten op een curettage (kindje bleek bij de 12 weken echo niet meer te leven) toen ik van een vriendin hoorde dat ze zwanger was van een tweeling. Ik was toen wel blij dat ze appte, want ik was toen zo verdrietig en kon niet echt normaal reageren. Het was nog erg vers natuurlijk.