Misschien een heel knullige vraag, omdat ik niet bepaald een postnatale depressie heb ofzo, ben verder heel gelukkig en blij met mijn kindje, maar er blijft iets knagen... Mijn bevalling was echt een grote tegenvaller. Ik ben 42 weken zwanger geweest en in de laatste week had ik sterk het gevoel dat het niet goed meer ging. Dat nam mijn vk niet serieus. Uiteindelijk bleek dat de hartslag van de baby te hoog was terwijl ze amper bewoog. Ik werd ingeleid. Dat begon meteen met een weeenstorm. Ik kon helemaal niks met de pijn en als ik terugdenk aan mijn reaktie op die stomme weeen dan baal ik al weer. Ik ben meerdere keren in paniek geraakt en was zo bang voor wat er nog komen zou. Het persen was helemaal een drama. Ik had wel persdrang maar volgens mij geen persweeen. Het deed me ontzettend pijn bovenaan mijn been. Ook weer deed niemand daar iets mee, maar heb wel 4 weken weinig controle gehad over dat been. Er was dus wel "iets" met mijn been. Het moest allemaal snel en er stond 4 man te wachten op de baby, omdat ze in het vruchtwater had gepoept. Het werd ook nog een vacuumverlossing omdat het te lang duurde. Als ik met mensen praat over mijn zwangerschap (die heel zwaar was op het einde) dan hoor ik vooral dat ze blij zijn dat ik weer zoveel geluk uitstraal en dat ik me weer zo lekker voel. Toen ik het vandaag met een vriendin over mijn bevalling had kreeg ik tranen in mijn ogen, en nu weer nu ik het zo opschrijf. Ik kijk erop terug als iets moois, want het was wel de geboorte van mijn dochter. Maar het heeft van die nare randjes, ik word er zo verdrietig van dat ik niet "normaal" kon bevallen, dat ik niet met die pijn om kon gaan. Ik denk dat ik het niet helemaal verwerkt heb, meer weggestopt. Ik heb er gewoon geen vrede mee hoe het gegaan is. Hoe vind ik die vrede weer met mezelf? Hoe moet ik hier mee omgaan in de toekomst, want ik hoop echt dat we nog een kindje kunnen krijgen, maar bevallen.... Pfff ik stel me echt kwetsbaar op, ik durf hier met niemand over te praten
als ik dit lees schieten mij ook weer de tranen in de ogen... Het is ook moeilijk om het een plekje te geven.... Bedenk dat het echt nog niet zolang geleden is he.. ik denk/hoop dat het wel gaat slijten en je wens voor een tweede kindje straks weer zo groot is dat je dit "op de koop toe"neemt.. Ik denk dat veel praten over de bevalling helpt, ga anders nog eens praten met je VK of gyn. daar zijn ze ook voor he... Ik heb de eerste 2 weken niet over de bevalling kunnen praten moest elke keer huilen en heb heel wat weggeslikt. Laatst toen mijn vriendin is bevallen in 3 uurtjes had ik het weer even moeilijk, gun haar een makkelijke bevalling was enorm blij maar denk dan wel.. waarom ik niet in 3 uurtjes... Ik kan je verder geen tips geven zit beetje met hetzelfde "probleem"
tjee stom is dat, zitten we bij hetzelfde mama clubje, weten we dat niet eens van elkaar... Ik vind het echt heel moeilijk om er over te praten hoor. De mensen die ik hoor over hun bevalling die wijven het altijd weg of zijn er heel trots op. Dat kan ik dus allebei niet...
Tja je moet blij zijn met je kindje ( wat we ook zijn) en ach de pijn ben je meteen vergeten... Moet zeggen de pijn zelf ben ik ook vergeten ik weet niet meer precies hoe het voelde maar ik ben de dagen met weeën hoe ik het beleefde, hoe ik ook in paniek raakte ging hyperventileren de weeënstorm van 3 uur die nog niet voor ontsluiting zorgde de zware zwangerschap op het einde en alles echt niet in 1 klap vergeten.. De angst voor een tweede heb ik niet zoals jij.. ik moet er nu nog niet aan denken maar denk wel dat ik er over een flinke tijd wel weer aan toe ben en het dan maar weer allemaal over me heen laat komen Kan ook niet trots zijn heb uiteindelijk een ruggeprik gekregen, kon er ook weinig tegen doen anders werd het een KS en toch voelt dat ook beetje als falen, mijn lichaam/ ik kon het niet aan...
Wat vervelend dat jullie dat zo ervaren. Maar idd wellicht dat als het lukt het een plekje te geven, je er prettiger op terug kijkt. Ik kan helaas niet weten hoe het voelt, want ik heb wat dat betreft gewoon een zwangerschap en bevalling uit het boekje gehad. (oké heeft ons wel 7 jr ellende gekost om zover te komen, maar daarna alles perfect) Maar het lijkt me wel dat praten erover wel heel belangrijk is... Sterkte ermee in ieder geval!
huilend. Tja, ik heb ook geen fijne herinnering en ik weet dat een 2e op mijn leeftijd en conditie er wellicht niet meer in gaat zitten. Ik had het graag anders gezien. Bij de gedachte wat we allemaal hebben doorstaan stromen de tranen over mijn wangen. Aan de andere kant zijn we heel blij met onze supervrolijke meid. Ik denk dat het wel slijt. Wegstoppen is zeker niet goed. Sterkte meis. Groetjes, Danielle
Ik kan ook nog steeds niet terug denken an m'n bavalling en kraamtijd zonder tranen in m'n ogen te krijgen. Het is allemaal niet gegaan zoals ik gehoopt had. Ik moet wel zeggen dat dat gevoel wel steeds iets minder wordt. Ik geniet volop van mijn meisje en denk er minder vaak aan terug. Ik denk dat het vanzelf wel een plekje gaat krijgen, alleen kost dat tijd. Wegstoppen is sowiezo niet goed. Praat en schrijf erover. Het is toch een soort rouwproces en dat heeft tijd nodig.
Ohw wat herken ik je gevoel zeg. Ik vond mijn bevalling werkelijk een hel! Ik heb het veel van mij afgeschreven en over gepraat, al zijn sommige mensen inderdaad van, maar je hebt er een mooi kindje voor terug en daar moet je je maar op concentreren, ja natuurlijk maar als ik naar hem kijk, voel ik mij gelukkig maar denk ik ook aan de bavalling. Het is wel gesleten, maar nog lang niet vergeten. Dus blijven praten meis en schrijven, lucht op! Succes ermee
hier heel de zwangerschap gehoopt op een intieme thuisbevalling, die eindigde in een KS want Joey lag scheef voor de uitgang in sterrenkijkers houding. De manier waarop de bevalling is gelopen heb ik geaccepteerd, heb geen gevoel dat ik heb gefaalt, het zit mij alleen nog dwars dat ik nooit meer thuis bevallen mag.
Ik heb gisteren een poging gedaan om erover te praten met mijn man. Toch begrijpt hij niet wat ik bedoel denk ik. Hij zegt steeds dat ik het wel goed gedaan heb en dat de mensen rond mijn bed wel aardig voor me waren, maar dat wil er gewoon niet in bij mij... Hij zij wel dat een bevallig een ieniemienie fractie is in verhouding tot een leven met een nieuw kindje en dat is natuurlijk wel zo. Dat heeft me dan wel een duwtje in de goede richting gegeven.
oeh behoorlijk herkenbaar...hier ook 42,2 weken gelopen ook steeds aangegeven dat het niet goed ging. maar ze lieten me lopen met als gevolg een helse bevalling....die niet goed verliep...vacuum lukte niet, 2x geknipt, nog steeds niets en uiteindelijk keizersnede. danielle heeft het heel zwaar gehad en 10dgn in het zh gelegen om bij te komen, bloedtransfusie te krijgen, paracetamol tegen hoofdpijn en zuurstof om haar longen te helpen...ze was ook nog eens echt enorm -59cm en 9pond!- exact waar ik steeds op gehamerd heb tijdens mijn zwangerschap was dus gebeurd ...de eerste dagen moest ik zo knokken voor mijn meisje dat ik mezelf makkelijk aan de kant kon schuiven. maar toen ik een week of 4 geleden een keer naar een bevallingsprogramma zat te kijken -waar alles zeer naar wens verliep- toen kwamen de waterlanders! waarom werd er niet naar me geluister?! waarom heb ik geen kraamtijd gehad?! waarom heeft mijn meisje zo moet lijden! eigenlijk ben ik gewoon best nog wel kwaad....ik moet zeggen dat door er over te praten met mijn man en gewoon af en toe lekker van me af te huilen -en op te schrijven- het nu weer een stuk beter met me gaat. ik mag van geluk spreken dat meisjelief er niets aan over gehouden heeft....brrrrr
Onze dochter is met de vacuumpomp gehaald omdat ik haar er zelf niet uit kreeg. Ik bleek achteraf geen persweeen te hebben, weet ik veel hoe dat voelt. Maar je hoort van veel vrouwen die dan moeten poepen, dat heb ik dus nooit gehad. Wat ik in het begin heel erg moeilijk vond is dat ik haar er zelf niet uit heb kunnen persen. Daar heb ik heel erg mee gezeten. Ik vertelde dit alleen aan mijn vriend, durfde er verder ook niet over te praten. Verder heb ik een super zwangerschap en bevalling gehad. Ik heb dat nu gelukkig wel een plekje kunnen geven. Ik hoop dat jij dat ook kunt na een tijdje. Praat erover!
johana, jemig dat is helemaal een heftig verhaal! Knap dat je er zo over kunt vertellen, mijn verhaal was al een hele drempel... Balou, ik had dus ook geen persweeen. Ik kreeg al geen weeen van mezelf en ook nog geen persweeen. Tijdens de zwangerschap ben ik door de mangel gegaan. Begin haast te denken dat mijn lichaam niet bedoeld is om kinderen te krijgen
dank je....het heeft wel even geduurd voor ik op dit punt zat hoor maar jouw verhaal is net zo heftig iedereen beleeft het op zijn eigen manier en ieder zijn verhaal is net zo erg.
Ik herken het wel hoor! Hier ook een drama bevalling en nog steeds moeite met het litteken en het praten erover.... Ook ik denk dat het ik het nog een plekje moet geven. Alle vertrouwen in de tijd en wat traantjes Gelukkig heeft de vk me veel ruimte gegeven en hebben we er goed over gepraat, dat vond ik wel erg fijn. Mijn man heeft er echt nog veel moeite mee..het ging zo sne, het was zo hevig en de (spoed) ks was geen pretje om naar te kijken voor hem (algehele narcose voor mij). Het weerhoudt me trouwens niet van de wens naar een tweede. De optimist in mij zegt: het zal altijd minder erg zijn....nu mijn man nog overtuigen :-D
De mooiste woorden van mijn vk wil ik trouwens nog met jullie delen: Dat je een prachtige zoon hebt gekregen die gelukkig kerngezond is, heeft niks te maken met je rotbevalling! Je hoeft niet te denken: ik mag niet zeuren want Ruben is gezond. De bevalling en je kindje zijn twee aparte dingen! Ik was zo ontzettend blij dit te horen...ik voelde me al schuldig en ondankbaar...omdat ik ondanks mijn kerngezonde zoon, zo'n verdriet had om mijn bevalling. Elmo
dat zijn idd mooie woorden elmo..en ik deel hetzelfde gevoel als wat jij had verdriet om de bevalling en ondankbaar... gelukkig hebben we er wat moois voor terug gekregen dat maakt al een heleboel 'leed' goed moet ik zeggen.
Hele mooie woorden Elmo! Hier had ik ook een rotgevoel na 2 bevallingen gedaan te hebben met pijnbestrijding (beide keren pethidine). Ten eerste had ik het gevoel dat ik 'zwak' was, waarom kon ik niet gewoon zonder pijnbestrijding bevallen? Ik vond mezelf echt een watje.. Ten tweede ben ik door die pethidine hele stukken kwijt, ik was helemaal van de wereld... Mijn verwerking van die eerste twee kwam pas na de derde bevalling, thuis, zonder pijnbestrijding, helemaal op eigen kracht...klinkt stom maar ik heb nu pas het gevoel dat ik 'echt' bevallen kan...stom he? Terwijl ik juist heel erg voorstander ben van pijnbestrijding had ik er zelf heel veel moeite mee....
Hier eentje in 3 "uurtjes" bevallen, maar heb ook nog een hoop te verwerken. Die 3 uurtjes kunnen dus ook een hel zijn! Bijna 3 uur een weeenstorm van begin tot eind en daarna geen puf meer bij de persweeen en persen was idd totaal geen opluchting. De weeen waren niet krachtig. Ik heb daardoor ontzettende pijn gehad van oa verdocingsspuiten voor de knip en de catheter! Hier dus ook nog eens een pompbevalling. Ik krijg ook de tranen in mijn ogen als ik dit allemaal lees. Ik kan al wel relativeren en durf best al te zeggen dat ik binnenkort (als we dat zouden willen) voor een tweede durf te gaan, maar het blijft een helse bevalling. Ik ben ook benieuwd of de angst niet te groot zal zijn bij een tweede bevalling!