oo die catheter ja verschrikkelijk...! Ik geloof ook dat een bevalling in 3 uur ook een hel kan zijn hoor begrijp me goed. Heb namelijk zelf ook nog een weeënstorm van 3 uur gehad wat maar voor 1 cm zorgde en als dat nog langer had geduurd was ik helemaal gek geworden geloof ik. ik vraag me echt het nut af van bevallingspijn....
Ik durf ook zeker wel voor een tweede te gaan, maar hoe ik dan tegen de bevalling aankijk? Elmo, dat zijn inderdaad hele mooie woorden zeg! De verloskundige in het ziekenhuis was ook steeds op mij aan het mopperen dat ik dingen deed tijdens de weeen die mijn kindje niet fijn vond, zoals staand de weeen opvangen. Die hoofdplakker viel er dan uit. Ik ben daar nog steeds boos om, ik had alles voor mijn kindje over, maar die weeen opvangen was gewoon topsport. Bah, stom mens was het eigenlijk. Ik ben niet op nacontrole geweest bij mijn eigen vk praktijk, omdat ik altijd het gevoel had dat ze daar tijd tekort hadden. Dacht ook dat zo'n gesprekje weinig zin had, aangezien ik in het zkh bevallen ben. Heb er nu wel een beetje spijt van... We hebben nog wel terugkomavond van samen bevallen, misschien moet ik daar mijn "ding" maar neerleggen...
Ik heb van 9:00 tot iets van 15:00 een weeenstorm gehad, toen kreeg ik als toetje rugweeen. Uiteindelijk kwam de anestesist nog maar eens langs om de ruggenprik te verplaatsen... Ik wil heus niet stoer doen ofzo, want zo voel ik me niet, maar ik heb vaak de behoefte om dat erbij te zeggen om mijn ruggenprik te verklaren.
Ik heb een redelijke zware bevalling gehad die door de ruggeprik goed op te vangen was. Waar ik het meest moeite mee blijf hebben is dat Leander zo groot was. Zonder ruggeprik had ik hem er nooit uitgekregen. Toen hij er eindelijk uit was moest en zouden ze hem eerst wegen omdat ik er zo klaar mee was mbt het schatten van gewicht ik wilde het nu weten. Als ik terug kijk naar de bevalling heb ik mede door veel steun aan een fantastische gyn dit voor elkaar gekregen. Kreeg hele goede adviezen enz. Denk dat dit inderdaad belangrijk is dat er geluisterd wordt naar je. Nu kan ik zelf normaal kijken naar de bevalling op TV. Kleine kindjes die geboren worden had ik geen moeite mee. Maar zodra er gezegt werdt dat is een flinkerd schoot ik vol. Liek
Wat mij nog steeds een naar gevoel geeft is dat ik op een natuurlijke manier (stel de techniek was nog niet zover) nooit een levend kindje had kunnen baren. Dit idee is zo beangstigend. Ach... het slijt allemaal wel. Gelukkig hebben ze tegenwoordig de (inleid) middelen om je te helpen.
Hier was het zonder KS echt niet goed afgelopen (woorden van chirurg). De nacontroles waren voor mij dan ook erg belangrijk en gelukkig had mijn vk praktijk zeker wel de tijd om me die zorg en aandacht te geven. Een tweede durf ik wel aan, manlief minder. De IVF zie ik eerlijk gezegd als een minder groot obstakel dan de bevalling. Maarja, aan de andere kant: Erger kan het nooit worden is mijn motto :-D
Haha Elmo inderdaad ze zeggen toch altijd dat de tweede makkelijker gaat he... Wat ik heel fijn vond omdat ik heel veel stukken kwijt was van de bevalling is dat ik het journaal van de gyn. mocht hebben van mijn bevalling.. zo kan ik het af en toe nog eens teruglezen
hier hetzelfde...mijn man zei na de bevalling echt geheel overdonderd " als we een jaar of 30 geleden hadden geleefd was ik nu weduwnaar geweest" en daarmee sloeg hij de spijker op zijn kop.
Ik herken je verhaal heel erg. Ik zie mijn eigen bevalling als een grote mislukking. Als ik met mijn verstand nadenk weet ik dat het niet zo is, maar mijn gevoel zegt anders. Mijn gevoel zegt dat ik een slappeling ben omdat ik de weeen niet meer aan kon en uiteindelijk een ruggenprik kreeg. Mijn verstand zegt dat dat niet echt onlogisch is na 72 uur weeen. Het is me gewoon zo tegen gevallen van mezelf. Ik dacht altijd dat ik een hoge pijngrens had, maar dat lijk nu niet zo te zijn. In alle boeken lees je dat vrouwen die een bevalling achter de rug hebben een dosis zelfvertrouwen krijgen om u tegen te zeggen, maar dat gevoel herken ik totaal niet!
Ik kom weer even terug op dit topic. Wij hebben deze week terugkom avond gehad van de zwangerschapscursus, samen bevallen. Ik heb daar eerlijk verteld hoe ik het beleefd heb, en de anderen vertelden hun (hefitge) verhaal ook. Ik merk dat mijn verhaal eindelijk zijn plekje gevonden heeft. Ik heb er vrede mee en ik voel me langzaam een beetje trots op mezelf worden. Een soort warm gevoel van blijdschap en geluk overviel me. Stom he? Ben heel blij, dat wel!
Heb ook best een klotebevalling gehad. In het begin had ik het nog niet zo door, gewoon omdat ik er middenin zat en ook een beetje overdonderd was. Heeft sinds de weeen om de vijf minuten kwamen, meer dan 24 uur geduurd. Na +/- 20 uur heb ik een ruggenprik aangeboden gekregen van de vk omdat ze het meer menselijk vond om me zo te laten liggen. Oh, ik was zoooo blij toen zeg... Maar als je dat vertelt dan is het snel 'Ja, vroeger hadden we dat niet' of 'Mijn eerste duurde ook 20 uur maar ik heb geen ruggenprik gekregen hoor'. Alsof je dan beter bent ofzo. Heb de laatste week wel heel erg dat het 's nachts allemaal in mijn hoofd weer terugkomt, erg vervelend. Voor mij was het echt eens maar nooit weer zoals ik er nu over denk. En hoe meer ik er over denk hoe sterker dat gevoel wordt.
Volgens mij komt de klap van de bevalling nu pas. ben er nu al een dag of 4 ermee bezig en voel me totaal nieth appy meer
Ik heb een best wel makkelijke bevalling gehad en heb dat heel lang heel veel mensen ook zo verteld, zo van, appeltje eitje, zo gepiept, wel pijn en snel persdrang, maar goed te doen. Het besef dat het heel anders had kunnen aflopen kwam pas veeeeel later. Gelukkig heeft mijn vriend tijdens het persen gefilmd en toen ik het terugkeek werd ik helemaal emotioneel. Zo makkelijk ging het helemaal niet. Ik heb zelf helemaal geen last gehad met het persen, maar Eva wel. Ze was een sterrenkijker en ik moest op de baarkruk om haar te laten draaien. Dat is gelukkig gelukt, maar toen moest ik weer gaan liggen omdat haar hartslag daalde. Ik heb een uur persweeen gehad, waarvan de helft wegpuffen ivm haar lage hartslag. Toen haar hoofd eruit was, bleven haar schouders steken, toen haar schouders, toen haar romp, toen haar heupen en de rest kwam er vloeiend uit. Best moeilijk om het terug te zien, op het moment zelf was ik alleen maar heel druk met heel hard persen. Haar linker armpje leek verlamd, maar op dat moment kon me dat niets schelen, voor de rest was ze helemaal gezond! Gelukkig is haar armpje de dagen erna bijgetrokken en we denken nu zelfs dat ze linkshandig is, omdat ze haar linkerarm veel meer gebruikt . En nu zijn we maar wat blij dat die arm niet verlamd is. Tijdens de bevalling stond ik wel even stil bij wat mis kon gaan, toen de verloskundige zei dat ze verkeerd lag, dacht ik meteen al aan een rit naar het ziekenhuis, maar had zoiets van, ik ga m'n best doen en hopen dat ik thuis kan blijven. Zo ook met haar hartslag, mijn best doen om de weeen goed weg te puffen, dat is het beste voor ons kindje en als het goed lukt, kunnen we thuisblijven. Alleen dat ze er moeilijk uitkwam, dat heb ik helemaal niet echt beseft tijdens de bevalling, alleen dat ik hard moest persen. Ik zag op de video pas dat ze heel hard op mijn buik aan het duwen waren en hard aan Eva's hoofd trokken en gelukkig maar dat ik dat niet door had tijdens de bevalling... ik vond het heel moeilijk om op video terug te zien, maar had ik die video niet gehad, dat had ik nooit beseft hoe heftig het was. Wonder boven wonder ben ik trouwens niet gescheurd of geknipt en was mijn herstel ook heel snel. En een nog groter wonder vind ik dat Eva helemaal gezond is en er niets aan over heeft gehouden. We zijn zo dankbaar! Wij willen graag snel een 2e, al is de kans dat dat lukt niet zo groot. Ik weet nog niet zo goed hoe ik het dan wil. Ik heb zoiets van, Eva is er uitgekomen, een tweede zal ook wel lukken, de weg is al gebaand zeg maar. En ik vond het zo fijn, thuis bevallen! Aan de andere kant, het had ook heel anders kunnen lopen... neem ik geen onnodig risico door van een volgende ook thuis te willen bevallen? Ik voel me tegenover Eva bijna schuldig dat ik thuis ben bevallen, al had niemand voorspeld dat ik zo'n grote baby zou krijgen, ze werd namelijk geschat op zo'n 6 a 7 pond... (ik had wel een grote buik, maar ze dachten dat Eva erg voorin mijn buik lag).
snoopy ze laten je niet zomaar thuis bevallen he en de 2 gaat altijd makkelijker dan de eerste zeggen ze bij een eerste komt het niet vaak voor dat je thuis kunt bevallen. Ik ging ook voor een thuisbevalling maar na zoveel uren weeën zonder enige ontsluiting moest ik verplicht naar het zkh en Jesse was er zonder hulpmiddelen ( wee opwekkers en ruggeprik) ook niet uitgekomen, toch ga ik bij een evt 2e weer voor een thuisbevalling lijkt me zo mooi....
Bij Eva vonden ze het ook geen probleem dat ik thuis zou gaan bevallen, maar dat is het bijna wel geworden... ze hebben haar gewicht helemaal verkeerd ingeschat. Nu neem ik ze dat niet kwalijk, zeker niet nu alles goed is gegaan en de verloskundigen het heel goed hebben gedaan. Maar toch, de angst dat het niet goed afloopt bij een 2e is er toch wel. Nu had ik altijd wel de angst dat het niet goed zou gaan met ons kindje, mijn nichtje heeft een nare ervaring achter de rug en dat neem je toch mee.
@ Snoopy, Eva lag toch ook in een aparte ligging? Das wel herkenbaar wat je schrijft, heb ook -lang- persweeen weg moeten puffen, dat bleef maar duren... Het persen zelf duurde voor mijn idee een paar minuten maar volgens mijn man toch een kwartier. Lena lag in aangezichtsligging... Achteraf herinnerde ik me ook dat ze op m'n buik hebben staan duwen en Lena bleef uiteindelijk ook nog steken met 'r gezichtje naar buiten (lekker charmant) waardoor heel haar hoofd was gezwollen en drie dagen later d'r wangetjes nog blauw! Ze heeft het best zwaar gehad uiteindelijk... Stom achteraf realiseer je je het pas wat er is gebeurd. Op het moment zelf ben je idd alleen maar aan het werken en ben je zo blij dat er een gezonde baby uit komt...
Bij ons is het bijna een jaar geleden dat onze zoon Joep is geboren. Ik ben er de laatste paar dagen erg mee aan het pakken. Heb het allemaal denk ik ook niet zo goed verwerkt. Bij mij zijn op 17 mei 2007 de vliezen spontaan gebroken. En onze zoon is op 18 mei 2007 om 00.25uur geboren. Dit alles na een zwangerschap van 34.6wkn. Wij waren er ook nog niet aan toe. Je hebt niet voor niks de 40wkn nodig om er aan te wennen. Het ging allemaal zo snel, dat we geen tijd hadden om er over na te denken. Dus ook nog 3 wkn lang op en neer naar het ziekenhuis. Weg kraamtijd. Wat is dit eigenlijk? Hoop het bij een volgende wel allemaal zoals het hoort mee te maken. Maar moet er op het moment nog even niet aan denken. Ben heel gelukkig nu, maar hoef voorlopig nog geen tweede.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik kan me voorstellen dat je je nu verdrietig en onprettig voelt bij de gedachte aan je bevalling. Mijn twee adviezen zijn eigenlijk; laat je gaan wat betreft emoties, misschien lucht het op om eens flink uit te huilen bij een vriendin/je man/je moeder/... en daarnaast denk ik dat naarmate de tijd verstrijkt, je nare gevoel ten opzichte van de bevalling zal slijten. Probeer in ieder geval zo veel mogelijk te genieten van je gezinnetje en laat de gedachte aan een eventuele volgende zwangerschap/bevalling gewoon weg. (Of denk eraan dat je bij de volgende bevalling direct om pijnstilling gaat vragen - of je dat nou wel of niet doet - de gedachte daaraan maakt het misschien een stuk draaglijker?) Veel liefs, Juul
Heel herkenbaar. Ik ben met 31 weken en 5 dagen bevallen. De bevalling zelf ging me goed af (de weeen en persweeen), maar de paniek er omheen en het feit dat ik ons kind niet langer heb kunnen 'binnen houden' voelde als een mislukking van mij en mijn lijf. Iedereen zei toen Thomas na 4,5 week uit het ziekenhuis mocht: Maar het gaat nu toch goed met hem? Tuurlijk gaat het goed en ben ik daar ook super dankbaar voor, maar dat neemt niet weg dat ik geen verlof heb gehad voorafgaand aan de bevalling, geen kraamtijd heb gehad, geen normaal kraambezoek etc etc... Dat steekt nog steeds...
hier een vrij vlotte bevalling gehad en achteraf gezien is het me heel erg meegevallen. maar ik was er nog niet klaar voor, ondanks dat ik de kleine man dolgraag in mn armen wou hebben. 39 weken en 5 dagen was ik zwanger. en er stellig van overtuigd dat ik ruim overtijd ging lopen. het rommelde al zo lang en steeds werd het niks. tot de avond van tevoren toen was het helemaal rustig en wist ik echt zeker dat het nog minsten 2 weken ging duren. om 2 uur naar bed gegaan, en half 8 wakker geworden en zat er al midden in! totaal onvoorbereid en overdonderd zo lang had ik er naar uigekeken en uiteindelijk was het zo voorbij...het is me overkomen en ik had het graag echt "bewust" willen doen zonder in paniek te raken... volgens de gyn heb ik het echt heel goed gedaan maar voor mn eigen gevoel heb ik het gewoonweg laten gebeuren. aan de ene kant wou ik niet dat het gefilmd zou worden...maar nu had ik het toch graag op film willen hebben om het terug te kijken en goed te kunnen verwerken.