Hoe verwerk je een nare zwangerschap?

Hmmmmm, wat vervelend dat je er zo mee worstelt nog!

Wat je beschrijft herken ik, je van alles voorstellen van wat je nog lekker kan doen met je dikke buik en dat het dan totaal anders uitpakt... Helaas heb je het soms gewoon totaal niet in de hand...

Wat mij ook erg heeft geholpen is dat ik er een boekje van heb gemaakt. Van de hele ziekenhuistijd eigenlijk (dus toen ik in het zkh lag en daarna toen ons zoontje op de nicu lag), met daarin verwerkt wat ik voelde, wat er gebeurde en dat met foto's enzo. Ik heb in die tijd bijna elke dag emails gestuurd met een vriendin van me die 3 maanden daarvoor was bevallen, dat is voor mij de leidraad van het verhaal geworden. Nu heb ik het boek in de kast staan, alles geschreven uit naam van mijn zoontje, over de bijzondere manier waarop hij ter wereld kwam. Af en toe pak ik het erbij en kijk ik erin. Zo weet ik dat we het nooit vergeten en weet hij straks ook wat er allemaal gebeurd is rondom zijn geboorte. Ik vind het een prettig idee dat het ergens "vast staat", want ik merk ook dat nu het allemaal goed met hem gaat, niemand er eigenlijk meer aan denkt, terwijl het nog wel voelbaar is voor ons soms.

Ik hoop echt dat je het een plekje kan gaan geven!

 

Ik herken het ook. Ik moest vanaf 14 weken volledig rust nemen. Eerst bloedingen, toen weeën en ontsluiting, daarna weer bloedingen. Ook opnames gehad. Maar uiteindelijk pas bij 38 weken bevallen van een gezonde dochter. Op mijn werk wordt ik dagelijks geconfronteerd met Hoe het had kunnen lopen, maar wat gelukkig niet gebeurd ijs. Ik vind dus ook van mezelf dat ik niet mag zeuren, maar toch vind ik het ook lastig! Je mag me altijd pben!

 

Ik snap je gevoel heel goed, heel herkenbaar tot aan ongeveer een jaar geleden. Ik kwam met 3,5 maand thuis te zitten, geen bedrust, maar continue wegvallen en daardoor dus met alles afhankelijk van anderen, want stel ik zou vallen. Zelfs traplopen mocht ik niet alleen.
Met 35 weken met weeën om de 10 minuten tot aan 39 +6, ja hij is op tijd geboren, ja hij is (redelijk) gezond. Heel blij mee, dat ten eerste maar tot ongeveer een jaar geleden kon ik er met niemand over praten. Uiteindelijk doordat er van alles gebeurde vorig jaar, ben ik voor mezelf alles op een rijtje gaan zetten, vervolgens met de huisarts besproken en vervolgens met de gyn. (Ik wilde aan de ene kant nog wel kinderen, aan de andere kant durfde ik het niet meer) als ik eerlijk ben heeft het gesprek met de gyn mij zo goed gedaan, kreeg veel meer uitleg over wat de oorzaken konden zijn, en hoe er nu mee omgegaan wordt etc. Afspraken die op papier zijn gezet en in mijn dossier staan, soort van geruststelling.
Je geeft aan dat je zelf therapeut bent, dan weet je ook dat als je iets niet probeert omdat je (uit zelfbescherming waarschijnlijk, ontkenning is immers makkelijk ) zelf zegt dat het niet zó erg was, dat je er uiteindelijk niks mee opschiet en je in die vicieuze cirkel blijft. En de stap voor een therapeut om die hulp te krijgen te vragen is denk ik veel groter dan voor iemand die dat niet is, maar je hebt de eerste stap gezet, probeer de emdr, en als het voor jouw gevoel heftig en zwaar is geweest, accepteer dat en ga het voor jezelf niet minder maken als dat het eigenlijk voor je is. Laat ook bij jezelf het verdriet en de pijn toe, door het te ontkennen of te bagataliseren kom je niet verder, door het toe te staan kun je ook zorgen dat je er hulp voor/bij krijgt, zodat je het wel kan verwerken!

Hele dikke digi knuffel
En je mag rustig pb-en!

 

Hoi meiden, ik wil me ook bij jullie voegen. Heb een rot zwangerschap gehad (veel bekkenproblemen, buikpijn, harde buiken, bloedverlies en uiteindelijk cholestase) waarna ons dochtertje ineens werd geboren. Heel snel en plotseling. Heb daardoor niet echt afscheid kunnen nemen van mijn zwangerschap wat me nu dwars zit. Pinklove, had idd nog zo veel willen doen. En anderen doen dit nu ze zwanger zijn wel en dat is zo balen. Heb vorige week de diagnose postnatale depressie gekregen maar geloof dit niet zo. Hoe kunnen jullie alles verwerken?

 

Hi,
Je verhaal over er lang mee blijven lopen, niet kunnen genieten komen mij bekend voor. Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, geen kwaaltjes maar er werd iets ontdekt bij de baby wat mogelijk ernstig zou kunnen zijn. Er was niets met zekerheid te zeggen, mogelijk was er niets aan de hand, maar we moesten afwachten. Tijdens heel de zwangerschap was ik sterk, maar een paar maanden, toen alles achter de rug was, kwam het verdriet pas.

De opbeurend bedoelde opmerkingen, alles is nu toch goed, kijk eens wat een prachtige gezonde baby, geniet van wat je hebt, kwamen niet aan. En veranderden niets aan mijn verdrietige gevoel en nare dromen. Ik had het idee alles door een grijze mist te zien, negatief en ik kon niet genieten.

Ik heb dus EMDR gehad en dacht eerst ook zo erg was het nou ook weer niet. Maar duidelijk had ik de voor mij traumatische ervaring niet verwerkt en kwam ik zo geen stap verder. Met een sessie of 5/6 ging het weer de goede kant op en kon ik het uiteindelijk los laten.

Ik ben zelf erg nuchter en kan ook echt goed relativeren, maar soms heb je hulp nodig. En EMDR is niet uit te leggen en klinkt bijna ongeloofwaardig, maar dit is het beste wat ik had kunnen doen. De sessies waren slopend en soms heel emotioneel, maar door al het verdriet echt te beleven heb ik los kunnen laten.

Wens je veel succes en hoop echt dat EMDR jou ook kan helpen.

 

Hoi! Ik sprak vorige week de HA en zei vertelde me dat je er rekening mee moet houden dat (in mijn geval is dit mijn 2e zwangerschap) alles weer terug gaat komen. Ze adviseerde om het gewoon over me heen te laten komen en dat een nieuwe zwangerschap het laatste stukje verwerking is. Dus ik ben benieuwd.. Wie weet accepteer je door deze opmerking ook dat het nog niet persé helemaal verwerkt hoeft te zijn (voor mij is het inmiddels bijna 5 jaar terug)
Ik hoop dat het goed met je gaat. Jij bepaalt hoe lang je nodig hebt, niet je omgeving.

 

Hier ook .. Al is het pas 1,5 week geleden ..
De zwangerschap 3 keer opgenomen vanwege bloedverlies .. Vanaf week 27 complete bed rust .. Week 34 weeën activiteit .. Week 36 bloed verlies en week 37 weer bloedverlies.. Week 37 besloten om in te leiden .. Ze namen het zekere voor het onzekere .. 37+2 gebeurde dat.. Na 10 uur en 27 minuten vollop weeën niet uit te houden had ik nog geen baby..5cm ontsluiting en werd spoed keizersnede .. Baby zat vast in de navelstreng.. Hij stikte .. Baby eruit ik niet horen huilen, vriend met hem mee en de kinderarts .. Ik was zelf dood ziek op OK dus kon mijn baby niet zien.. Ik veel bloedverlies complicaties bij het hechten .. Na ongeveer 2 uur zag ik mijn baby .. Eindelijk .. Ik had veel pijn door bloedverlies en die complicatie met hechten.. Baby 7% afgevallen erg geel en niet goed kunnen eten.. Koste hem teveel moeite .. Eindelijk naar huis.. Baby blijft op zelfde gewicht komt niet aan.. Nu na 1,5 week eindelijk een stijgende lijn maar nog erg moe.. Drink te weinig voor zijn leeftijd en gewicht (hij is 3 kilo en drinkt hooguit 55 a 60 cc hij moet 90 cc hebben) dus nog niet de zorgen voorbij.. Hier de wond ook nog ontstoken terwijl we goed schoon maken en ben ik 1,5 week later nog niet op de been..de verwerking moet nog komen.. De zorgen om mijn zoontje zijn nog niet voorbij en hoop ik dat hij snel op zijn geboorte gewicht zit... Omgeving hoe dat gaat zometeen geen idee.. Maar elke nacht herbeleef ik de bevalling weer..

 

Je kent mijn verhaal, ik had een slechte afloop, dus het is niet goed vergelijkbaar, maar ik vind alles wat je schrijft heel logisch. Ik denk dat je jezelf meer mag toestaan dat je dat verdriet en dat gevoel hebt. Misschien (maar ik ben geen therapeut) sta je jezelf dat niet voldoende toe, omdat je je dochter thuis hebt en iedereen tegen je zegt dat je dolgelukkig mag zijn dat ze er is. (Wat je ook bent, maar dat terzijde)

Mij kijken mensen zelfs al verbaasd aan als ik zeg dat ik niet van deze zwangerschap kan genieten, dat ik iedere dag twijfel over wat ik wel en niet kan doen, dat ik het pas geloof als ik de kleine uk gezond in mijn armen mee naar huis mag nemen... En mijn kinderen zijn overleden, laat staan als je kindje het overleeft heeft. Dan is het voor veel mensen; we gaan weer verder...
Maar weinig mensen weten hoe zwaar het is om niets liever te willen dan je kindje(s) binnen te houden, dat iedere dag telt, dat je niet eens weet hoe je moet bevallen, maar misschien gaat het al gebeuren... Om dan over 'moeten bevallen, maar je wil nog niet' niet te spreken.
Mensen/ de maatschappij is hard en daardoor ga je zelf denken dat je niet zo negatief mag denken (snap je mij nog?) maar dat mag wel. En ik vind ook dat je niets met elkaar moet vergelijken. Ik ben heel jaloers op jou dat jij wel je kindje om je heen hebt, jij bent jaloers op iemand die 40 weken zorgeloos zwanger heeft kunnen zijn en die van 40 weken ziet het als een trauma dat ze haar liedje niet hebben aangezet tijdens de bevalling of niet in bad kan bevallen. Die laatste categorie kunnen wij ons allebei geen voorstelling van maken, maar die zijn er ook genoeg. Moeder worden is een van de heftigste gebeurtenissen die je in je leven mee maakt, daar mag je zeker teleurgesteld over zijn als dat anders liep dan bedacht.

Ik denk dat als je jezelf het verdriet toestaat, je het jezelf een stuk makkelijker maakt.

Hoe ga ik ermee om? Ik trek volledig mijn eigen plan, als ik geen confrontaties wil dan zoek ik ze niet op en ik weet inmiddels bij welke mensen ik wel en niet een prettig gevoel krijg, al wordt de prettige groep steeds kleiner... Als jij moeite hebt om met een zwanger iemand op stap te gaan, zou ik dat gewoon even niet doen. Dat is allemaal nog veel te pril. En huilen bij het opbergen van babykleertjes, volgens mij wordt iedere moeder daar emotioneel van, dus in jouw geval is dat helemaal hartstikke logisch.
Van therapievormen heb ik geen verstand, ik ga volgende week voor het eerst naar de psycholoog om mij door deze zwangerschap heen te helpen. Als ik nog goede tips krijg, stuur ik ze door.

 

Jee Dubbelgeluk, wat mooi gezegd. En wat een geschiedenis. Sterkte meid en hoor graag je tips. Hier 16 april naar de psych. Ben benieuwd.

 

Meiden, heb er nooit bij stil gestaan dat er zoveel meiden rondlopen met dit verdriet. Wel goed om herkenning te zien. Ondanks dat iedereen zijn eigen verhaal heeft. Sterkte allemaal!!

 

Hier ook een soort van..... uhm... geen ideale zwangerschap... vooral de eerste 25 weken niet. Ben o.a. doorgestuurd naar Erasmus MC met de mededeling: "bereid je maar voor op het ergste." Maar zoals jullie zien ben ik over 3 dagen uitgerekend. Maar ben toen zooooo geschrokken.. een klap in je gezicht is het. En door andere prive omstandigheden heb ik niet kunnen genieten van mijn zwangerschap. Wat ik heel erg vind...
De zwangerschap is daardoor zo tegengevallen, dat ik hierna niet nog een kind wil...

Een therapeut helpt niet bij mij. Heb 11 jaar bij psychologen e.d gelopen... aanfluitingen waren het. Maar iedereen moet doen waar ie zich goed bij voelt..

 

Je vroeg om verhalen van wat er dan mis is gegaan. Dit is mijn verhaal. Eigenlijk is het niet eens één verhaal, maar zijn het er meerdere, want mijn zwangerschap was een aaneenschakeling van complicaties.

Allereerst ben ik heel lang misselijk geweest. Ik weet dat je dat niet bedoelde met je vraag, maar voor mij was het wel heel vervelend, omdat ik er echt heel weinig door kon en het tot week 25 heeft geduurd dat het plotseling over was. Ik heb ook nog gordelroos gehad.
Met 5.4 wk kreeg ik mijn eerste bloeding. Het was een flinke bloeding. Ik voelde het, ging meteen naar de wc en zag al een bloedvlek van 10-15 cm in mijn spijkerbroek. De ha gebeld en uitgelegd wat er gebeurd was. Zij sprak al over mijn zwangerschap in de verleden tijd en benadrukte dat het dan toch in ieder geval positief was dat ik nu wist dat ik zwanger kon worden... De mk zette echter niet door: het bloeden stopte. Wel verloor ik dagelijks kleine beetjes bloed, al was het vooral oud bloed.
Met 8 wk kreeg ik een echo. Dat was volgens mijn ha eerder niet zinvol, want als er toch nog iets zat, zouden ze niet kunnen zien of het wel of niet leefde, want het hartje klopte toch nog niet. Gelukkig bleek met 8 wk dat het hartje klopte! Ook bleek er een groot hematoom in mijn bm te zitten. Dat is een bloedstolsel. Zo'n stolsel hoort er niet, dus je bm probeert dat eruit te werken. Het risico is dat daarmee het embryo ook de bm uitgewerkt wordt. Spannende tijd dus. Ik heb tot een week of 12-13 dagelijks gebloed, maar mijn dochter bleef zitten!
Ik was ondertussen zo aan het bloeden gewend, dat ik met 17-18 weken niet direct gealarmeerd was toen ik weer bloed verloor. Pas na een paar weken heb ik daarover de vk gebeld. Die benadrukte dat het met deze termijn toch niet de bedoeling meer was dat je bloed verloor. Aangezien ik nog steeds geen afspraak had voor een 20-wk echo - de vk moest dat regelen in het zh, omdat ik door een nierziekte in de familie naar een specialist moest voor de echo - heeft ze dat toen heel snel voor mij geregeld.
Tijdens de echo bleek dat mijn dochter inderdaad mogelijk de nierziekte had. Bovendien bleek dat de placenta volledig over de baarmoedermond lag (placenta praevia totalis). Dat betekent dat de baby tijdens de bevalling niet door het geboortekanaal kan, want de uitgang ligt immers geblokkeerd. Het werd dus sowieso een ks. Bovendien kan dat makkelijk bloedingen geven. En omdat de placenta zo'n goed doorbloed orgaan is, kan een kleine bloeding ook snel erger worden, waarbij het risico is dat de moeder leeg bloed. Tot slot prikkelt zulke bloedingen de baarmoeder, waardoor de bevalling vaak eerder begint. We kregen te horen dat we moesten rekenen op een vroeggeboorte en meerdere ziekenhuisopnames. Ik kreeg een aantal instructies mee, waaronder rustig aan doen, maar gelukkig nog geen bedrust houden.
We zijn eigenlijk meteen dingen gaan regelen om de babykamer af te krijgen. We hadden zoiets van: "als ze te vroeg komt, is haar kamertje in ieder geval af. Dat wil je dan niet nog in alle haast moeten doen." Bovendien kon ik op dat moment tenminste nog in de auto naar een winkel om iets uit te zoeken. Maar het klussen in het kamertje moest ik aan anderen over laten. Ik lag op mijn bed, terwijl mijn vader en man de kamer aan het behangen waren. Ik had zo graag zelf die kamer behangen. Maar het was niet anders. Met 27 wk was hij af.
Ik heb gelukkig wel zelf de kleertjes gewassen en in de kast gehangen. Ik vond het heel bijzonder om te doen en was heel blij dat ik dat nog kon. Gelukkig heb ik dat zo vroeg al gedaan. Met 31 wk werd ik voor het eerst opgenomen in het zh. Daarna moest ik wel rust houden. Uiteindelijk is ze nog behoorlijk lang blijven zitten. Met 38 wk is ze gehaald. De ks stond eigenlijk anderhalve week later gepland, maar ze vonden het risico voor mij niet meer opwegen tegen het voordeel voor mijn dochter om nog langer in mijn buik te blijven zitten. Ik had standaard een infuus: niet omdat ik dat nodig had, maar omdat die dan maar vast aangelegd was, zodat ze er bij een heftige bloeding meteen een bloedzak aan konden hangen voor een bloedtransfusie. De laatste anderhalve week voor de ks heb ik in het zh gelegen.
Toen ze er eenmaal was, hadden we ook een pittige start. Mijn dochter vertoonde prematuur zuiggedrag en heeft nooit uit de borst leren drinken, ondanks hulp van lactatiedeskundigen, terwijl ik heel graag borstvoeding had willen geven. Bovendien huilde ze heel veel vanwege verborgen reflux. De eerste maanden vonden we echt zo vreselijk zwaar. Pas na een half jaar kwam er relatief rust. Het heeft echt lang geduurd voor wij een beetje blij waren met onze gezinssituatie.

Edit: In dit hele verhaal ben ik nog vergeten dat tijdens de 20-wk echo bleek dat mijn dochter de erfelijke nierziekte inderdaad waarschijnlijk had. Ze moest dus tijdens de zwangerschap in de gaten gehouden worden, maar pas na de zwangerschap konden ze haar er echt goed op testen. Omdat uiteindelijk bleek dat ze het niet had, ben ik dat deel ondertussen kwijt, maar tijdens het hierboven beschreven verhaal speelde dat op de achtergrond ook steeds een rol.

Wat heb ik er aan gedaan? Ik heb er veel over gepraat hier op het forum. Elders ook wel, maar niet te veel, want je merkt gewoon dat het bij anderen niet over komt hoe diep het eigenlijk gaat en dan helpt het praten juist averechts. De meeste mensen in mijn omgeving hebben denk ik geen idee dat ik er nog steeds verdrietig over ben, als ik er aan denk. Of als ik zwangere vrouwen in mijn omgeving heb, die fluitend door de zwangerschap heen gaan en niet lijken te beseffen hoe bijzonder dat is en wat een geluk ze daarmee hebben! Niet dat ik hen dat niet gun, maar ik mis de erkenning van mijn verdriet over het feit dat ik dat nooit heb gehad. Ik ben het dus zeker nog niet kwijt, maar ik beleef het nu wel minder heftig dan eerst. Er gaat dus ook gewoon tijd over heen.

Ik zie ik nog wel tegen een tweede zwangerschap op, zit ik een beetje in spanning over hoe ik op een tweede zwangerschap zal reageren en hoop ik vooral heel erg dat een volgende zwangerschap er wel een wordt waar ik van kan genieten. Ik zit vooral in spanning over hoe ik zal reageren als een tweede zwangerschap weer niet goed zou gaan.

In jouw geval kan ik me voorstellen dat het allemaal wordt versterkt doordat een tweede zwangerschap niet mag. Je krijgt dus ook nooit meer een kans op een positieve zwangerschapsbeleving. Ik ben blij dat je desondanks nu het gevoel hebt dat het ietsje beter gaat.

 

Wat een verhalen allemaal.. Stil van..

Ik heb ook een verhaal, maar eerlijk is eerlijk vanaf het moment dat ze er is gaat het eigenlijk goed. Heb in mijn zwangerschap direct hulp gezocht.

Mijn verhaal in het kort (heb het nog nooit opgeschreven zo achterelkaar, heb wel een topic gehad meerdere afwijkingen)

Zwanger na een MA van onze dochter. In het begin veel heftige bloedingen.
20 weken echo niet goed. Rug is "krom", soort van scolliose bij de baby? Gevolg echo's, echo's en nog meer echo's
24 weken de gynaecoloog ziet een hartafwijking.
Echo's, echo's en nog meer echo's. Door naar het UMCG.
Voorbereiden op het ergste. Kans op een kind wat misschien nooit zal leven, maar een punctie wil ik niet (aangezien ik over de "grens" was en ik het kind een goede kans wilde geven).
Kindje groeit goed (goed teken), wat blijkt? Niet doordat het goed gaat maar ik heb diabetes.
Baby ligt dwars dus ik kies een keizersnede.
Keizersnede, dochter geboren, ik hoor haar niet, 10 lange minuten daarna komt mijn man haar aan mij laten zien. Op dat moment heb ik een afspraak met mezelf gemaakt. Dit kindje vecht, ik ook, altijd!
Keizersnede loopt helemaal mis. 3 grote complicaties.

Laatst kreeg mijn dochter een hartecho. Toen ik die gel rook werd ik misselijk. Heb van de 38,6 weken zwangerschap 38 echo's gehad.
Dus ik vond het niet zo raar...

Nou dit was het wel.
We hebben uiteraard nog een hele nasleep gehad en nog steeds. Maar onze dochter doet het ontzettend goed. Ik vind het oneerlijk tegenover haar om hier niet in mee te gaan. Ik heb mijn momenten wel eens. Dan laat ik alles gaan en huil ik even..
Verder ben ik soms wel wat te hard voor mezelf. Maar het werkt voor mij.
Therapie heb ik nog steeds maar eigenlijk niet hiervoor.

Heel veel sterkte voor de mama's met geen goede afloop. En voor de mama's die het (nog) geen plekje kunnen geven.