Beste meiden, Begin september ben ik bevallen van een prachtige gezonde zoon! Het duurde een jaar voordat we in verwachting raakten en eindelijk is onze droom uitgekomen. Wij zijn intens gelukkig met ons zoontje. Helaas was de bevalling alles behalve 'fijn' of 'prettig'. Natuurlijk is het haast nooit pijnvrij, maar ik heb mijn bevalling als zeer heftig ervaren. Ik heb in totaal zo'n 32 uur over de bevalling gedaan. Ik had vreselijke rugweeën en daardoor wilde ik naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. Helaas heb ik maar 40 pijnvrije minuten gehad. De ruggenprik werkte niet meer en wat ze ook deden in het ziekenhuis, ze kregen mij niet verdoofd. Ondertussen zat ik aan de wee-opwekkers en had ik volop rugweeën zonder pauzes. Dit ging uren en uren door, de ontsluiting stokte en uiteindelijk na een echo bleek dat zoonlief als sterrekijker lag. Dit verklaarde de rugweeën en het niet verder ontsluiten. Uiteindelijk heb ik een morfine-pomp gekregen (iets wat ik eigenlijk niet wilde) en heb ik 3 uur op mijn zij moeten liggen. Gelukkig dus na 32 uur volledige ontsluiting, maar toen moest ik nog ruim een uur persweeën wegzuchten omdat er de verloskundige van het ziekenhuis met een andere bevalling bezig was. Na 20 minuten persen was de kleine man er bijna, maar hij kreeg het benauwd en een knip volgde. Na nog een keer persen lag hij, huilend en kerngezond op mijn buik. Al snel kreeg ik een enorme bloeding uit de wond van de knip en uit mijn baarmoeder. Alle toeters en bellen gingen af en mijn buik werd direct gemasseerd en ik kreeg een infuus met medicijnen om mijn baarmoeder te laten krimpen. Gelukkig hielp dit na 15 minuten en minderde de bloeding. Toch ben ik ruim 1,5 liter bloed verloren en heb daarna een infectie gekregen. Na 2 nachten ziekenhuis mocht ik naar huis. De kraamweek kon ik vrijwel niets en pas na ongeveer 6 weken was de knip genezen en kon ik enigszins pijnvrij lopen. Nu worstel ik nog vaak met de bevalling in mijn hoofd. Als vrienden of kennissen een redelijk normale bevalling hebben gehad, voel ik jaloezie en voel ik me alsof ik heb gefaald. Ik kan het maar moeilijk accepteren. Daarbij ben ik ook ontzettend geschrokken van de pijn en het geweld van deze bevalling. Manlief en ik zouden in de toekomst graag een tweede kindje willen als dit ons gegeven is, maar ik word al misselijk bij de gedachte aan opnieuw bevallen. Ik ben gewoon getraumatiseerd. Gelukkig werkt de natuur een handje mee en ben ik een deel van de pijn al 'vergeten': ik weet niet meer precies hoe het voelde. Mijn vraag: hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Ik heb al mijn bevallingsverhaal uitgetypt en ook met veel mensen gedeeld. Toch blijft het nog vaak door mijn hoofd spoken. Gaat dit vanzelf over?
Uiteindelijk verdwijnt de angst naar de achtergrond maar helemaal verdwijnen doet het niet uit zichzelf helaas. Ik kan je aanraden om er met een deskundige - laat je door je vk doorverwijzen - over te praten om het een plekje te geven. Hoe dichterbij mijn bevalling komt, hoe meer ik aan de eerste terug denk... Maar 2 x zo'n hel bij dezelfde moeder is hoogst onwaarschijnlijk!
Beste Poema, wat een heftig verhaal! Ik heb zelf ruim 6 jaar geleden ook een behoorlijk traumatische bevalling gehad. Ben daar toen lang last van blijven houden en heb uiteindelijk EMDR gedaan bij een psycholoog. Dit is een therapie gericht op het verwerken van een trauma en heeft mij goed geholpen. Mijn advies is om hiermee naar je huisarts te gaan en te bespreken of het verstandig is om verdere hulp te zoeken. Heel veel sterkte en je mag me pb-en als je daar behoefte aan hebt!
Hoi Poema, Gefeliciteerd met je zoon. Wat een super heftig verhaal heb je. Geen wonder dat je er mee zit! Een sterrenkijker is ook gemiddeld meestal pijnlijker, omdat je weeën wel steeds sterker worden, maar de ontsluiting niet vordert. De baby kan immers niet dieper komen door zijn ligging. Je lichaam wil hem er wel uit hebben en maakt dus steeds sterkere weeën. Daarbij dan ook nog het infuus met opwekkers! Wat zal jij een hoop pijn hebben gehad! Hele dikke knuffel vanaf hier! Je hebt echt dikke pech gehad alles bij elkaar. En dat je dan nog op een vk moet wachten terwijl je EINDELIJK kan gaan persen...onbegrijpelijk. Wat iemand voor mij al zei: De kans dat een tweede keer weer zo wordt is gelukkig heel klein. En het zou heel logisch zijn om even wat hulp te vragen van een psycholoog of therapeut. Sterkte meis! Geef het de tijd.
Mijn eerste bevalling was ook traumatisch. Eenmaal zwanger van de tweede met verlos over gepraat en weer gehuild. Gesprek in zh gehad om herhaling (van hun fouten) te voorkomen. Ik heb hem met een droom bevalling thuis gekregen en de derde ook. Maar de eerste bevalling heeft sporen achter gelaten. Om redenen Mag ik deze niet thuis krijgen en moet ik nu dus weer naar een zh en komen de angsten voor herhaling bevalling 1 naar boven. Ik had de tweede bevalling nodig om de eerste te verzachten. Helemaal weg is het nooit gegaan. Misschien als t bij deze goed gaat en wij klaar zijn met kindjes krijgen.
Het heeft tijd nodig.. je baby is pas een paar maanden oud Mijn zoontje is nu 3,5 en ik moet er nog steeds niet aan denken weer te moeten bevallen maar de angst is niet meer zo groot dat ik daardoor nooit meer een tweede kindje zou willen.
Hoi Poema, Ik herken me wel in je verhaal, alleen duurde het bij mij gelukkig iets minder lang.. Ook volop rugweeen, vrijwel zonder pauzes en niet vorderende ontsluiting Ook geknipt waar ik heel veel last van heb gehad en nog op het nippertje een ks weten te voorkomen. Zoontje is met vacuüm naar buiten getrokken schouders zaten nog klem, dus heeft de gyn met zijn volle gewicht op zijn nekte staan duwen.. In de eerste maanden na de bevalling heb ik ook geroepen dat het voorlopig echt nog even niet hoeft. Sowieso vond ik de eerste paar weken echt super zwaar Gelukkig wordt het na die eerste 3 maanden een stuk leuker en dragelijker en kan ik met volle teugen genieten.. Zou dus ook nog zo'n bevalling doen, omdat ik nu zelf ervaren heb dat het echt genieten is Wat iemand hierboven al zei, EMDR. Lees er ook vooral eens over. Op mijn werk hebben verschillende jongeren ook deze therapie gevolgd en kunnen hierdoor veel beter met hun situaties omgaan. Echt top!
Bedankt voor jullie lieve reacties! Het is inderdaad nog niet zo lang geleden. De kleine man is net 3 maanden oud en eindelijk zitten we in rustiger vaarwater. Hij bleek verborgen reflux te hebben, dus onze eerste weken stonden vooral in het teken van zijn gehuil en mijn fysieke herstel. Lichamelijk word ik steeds meer de oude. Weinig last nog van het litteken, wel nog af en toe wat bekkenpijn maar als ik rustig aan doe gaat het prima. Ook de vermoeidheid is minder nu mijn hb weer redelijk op peil is. Emotioneel gezien: ik kan al praten over de bevalling zonder tranen, dat kon ik een paar weken terug nog niet. Toch merk ik dat ik mij gekwetst voel wanneer anderen mijn bevalling bagataliseren of reageren met: ach ja, je hebt er toch iets moois voor terug? Natuurlijk, het allermooiste wondertje ligt nu boven in zijn bedje te slapen! Wij zijn zielsgelukkig! Maar mag ik dan mijn bevalling niet als traumatiserend ervaren? Ik denk dat ik erkenning zoek. Meiden/moeders in mijn omgeving hebben allemaal hun eigen bevalling(en) als referentiekader en die waren toch minder heftig (als in: niet zo lang, geen ernstig bloedverlies, geen kind in nood). Daarom merk ik dat ze het niet echt begrijpen wanneer ik vertel hoe heftig ik alles vond. Daarnaast voel ik me ook nog vaak beoordeeld. Alsof ik een slappeling was omdat ik om een ruggenprik heb gevraagd. En dat die ruggenprik niet werkte.. ach ja, duizenden vrouwen zijn ook zonder bevallen. Dat is trouwens ook wat een verpleegster zei toen ik riep dat ik het niet meer volhield: "ach meisje, iedereen kan bevallen, zoveel vrouwen zijn je voor gegaan. Gewoon even doorbijten". Kan nu nog boos worden als ik daar aan denk Ik geef mijzelf nog even de tijd. Mocht ik er nog lang last van houden, dan is EMDR therapie wellicht iets om te proberen.
Nogmaals, blijf niet te lang er mee rondlopen. Het onbegrip en bij mij langzame herstel heeft bij mij geleid tot een pnd die ik te lang heb genegeerd. Ik herken het heel sterk dat je je gekwetst voelt wanneer alles maar gebagatelliseerd wordt. Maar zij die dit niet zo heftig hebben meegemaakt weten niet wat het is. Probeer dat te onthouden. Heel veel sterkte in je herstelproces, zowel fysiek als emotioneel!
Een gezond kind is alles wat telt, wordt er vaak gezegd. Dat is flauwekul. Een gezond kind is dan misschien wel het belangrijkste, maar zeer zeker niet het enige belangrijke. Veel mensen slaan de plank mis met hun opbeurende woorden. Als je een gezond kind hebt, maar zelf problemen hebt (lichamelijk, geestelijk of beide), dan is het dus NIET goed gegaan! Mijn bevalling was ook erg heftig. Je kunt het verhaal hier lezen, mocht je interesse hebben http://www.zwangerschapspagina.nl/na-de-bevalling/533465-voorhoofdsligging-waarschuwing-geen-prettig-leesmateriaal.html Het kost tijd om een traumatische bevalling te verwerken. De bevalling en de nasleep er achteraan is de reden waarom we niet zeker weten of we aan een tweede kindje beginnen. Waarschijnlijk wint de wens het van de angst, maar wat zal ik blij zijn als het goed gaat en ik dan weet dat ik nooit meer hoef te bevallen! Geef het tijd, praat met mensen die je vertrouwt en die goed kunnen luisteren, en geef jezelf een kans om te voelen wat je voelt, in positief èn in negatief opzicht!
Ik heb EMDR gehad, toevallig deze week. Ingeleide bevalling, duurde 37 uur, 100min persen, 2x knip en vacuum. Mijn vriend wilde en wil vanaf het begin niet over de bevalling praten. Vond hijzelf traumatisch. Vriendinnen van me bevielen allemaal in 6 uur tijd zonder hulpmiddelen, lekker fijn na 2 dagen fysiek weer de oude. Ik kon nergens terecht met mijn verhaal en belandde in een negatieve spiraal waarin ik ervan overtuigd was NIETS te kunnen zonder hulp. Omdat ik bij ieder deel van de bevalling hulp nodig had en door mijn adhd al een negatief zelfbeeld had. Of de EMDR echt iets doet weet ik niet, ik ben vrij nuchter en ik vond het nogal vaag. Maar ik heb het wel als zeer prettig ervaren dat er anderhalf uur echt werd stilgestaan bij de bevalling. Ik mocht het verhaal steeds weer vertellen en wat ik er ook bijhaalde, het was goed. Terwijl ik vertelde en erover dacht, veranderde mijn oordeel wel een beetje. Ik had een geforceerde bevalling, met 41+2 zat het nog potdicht. Mijn zoon was groot en zwaar en ik ben klein. De scherpe randjes slijten, echt. En ik zou EMDR zeker een kans geven als je ermee blijft lopen.
Ik herken het ook!! Je bent het echt niet zomaar vergeten. Bevalling vond ik erg heftig. Ook ingeleid en toen 23 uur lang weeën gehad waarvan een groot deel een weeënstorm door wee-opwekkers. Bij mij werkte de ruggeprik ook niet. Pfff echt zwaar. Op een gegeven moment dacht ik ook echt 't maakt me echt niet meer uit wat jullie met me doen, als ik maar verlost ben van die pijn. Uiteindelijk is het een keizersnee geworden. Ergens ben ik wel opgelucht dat het de volgende keer ook een keizersnee kan worden. Moet zeggen dat ik de zwangerschap verder ook erg moeilijk vond door twee miskramen die de hele zwangerschap hebben beïnvloed. Dus zou voor mij ook niet verkeerd zijn zo'n therapie. Ik was zo opgelucht dat onze dochter er veilig uit was en de bevalling achter de rug was maar ik kijk wel op tegen een volgende keer, zou toch leuk moeten zijn. In ieder geval heel veel sterkte!!
Ik denk dat het vooral de tijd moet hebben omdeze bevalling te verwerken. mijn eerste bevalling heb ik ook traumatisch ervaren. En ik heb heel lang gezegt nooit weer. Maar met de tijd slijt dat gevoel. En heb ik 6 jaar later toch nog een keer het aangedurft. Maar wat was ik bang voor de bevalling. En de 2e keer is het me echt meegevallen. Ik ging er steeds vanuit dat het net zo zou gaan als de eerste keer. Maar dat was echt niet zo. De 2e keer was echt een eitje. Nu ben ik weer zwanger en kijk ik weer zo enorm tegen de bevalling op. Omdat ik bang ben dat het weer zo zal gaan als de 1e keer. Maar ik laat het maar over me heen komen. En je zei dat mensen zeggen je hebt er wel iets moois voor terug. En datje dat niet leuk vind. ik ervaar het wel zo, de 1e bevalling was echt behoorlijk pijnlijk en traumatisch maar ik heb er een geweldige dochter voor gekregen. En dat was me die 30 uur pijn wel waard!
Zo, wat heftig! Ontzettend naar voor je. Mijn bevalling was bij lange na niet zo traumatisch, maar toch ben ik ontzettend geschrokken van de pijn die het persen met zich mee brengt. Het voelde werkelijk waar alsof ik uit elkaar werd gereten en ik durfde gewoon weg niet te persen, vraag me echt af hoe ze het kind eruit hebben gekregen. Ik was dolgelukkig dat ze uiteindelijk een knip hebben gezet en ik nog maar één keer hoefde te persen. Mensen zeggen altijd dat je de pijn zo weer vergeten bent e.d., maar toch heeft het mij enorm aan het twijfelen gebracht of we ooit voor een tweede zullen gaan, ik moet er niet aan denken en kan helemaal van slag raken als ik denk aan nog eens bevallen. Maar wie weet heeft het nog wat tijd nodig. Ik wil je sterkte wensen en een virtuele knuffel geven!
Ik herken ook veel van je verhaal. Natuurlijk weet je dat bevallen geen pretje is, maar ik vond het vies tegenvallen. Bijna 48 uur alleen maar rugweeen, de opwekkers, de ruggeprik die mislukt, heb 70 minuten geperst en daarna is ze gehaald met knip en vacuum. Daarna 5 weken niet kunnen plassen wegen inwendig trauma en een week na mijn bevalling een trombose en longembolie gehad. Zelfs als ik het nu weer type, krijg ik de rillingen. De bevalling op zich heb ik inmiddels wel een plekje kunnen geven, het is in januari een jaar geleden en tijd heelt heel wat wonden. Praten heeft erg geholpen hier en aan mensen om je heen uitleggen hoe je je voelt. Neem je tijd om het te verwerken!
Mijn bevalling ging op zich redelijk goed, maar dochter lag in een kruinligging en dat is al te groot, plus een arm erbij. Kortom alles gescheurd wat je maar kan scheuren en daarnaast in totaal 2400 cl bloed verloren. Met spoed naar ok om gecuretteerd te worden en gehecht. En 2 nachten in ziekenhuis en week bedrust. Ik kon niets. Het heeft bij mij sowieso ruim een half jaar geduurd voordat er sprake was van seks, de wens voor een tweede kindje was er na een jaar ongeveer wel maar ik durfde echt niet. Ik ben bekkenbodemfysio gaan doen en dat heeft me wel geholpen om weer wat meer gevoel en vertrouwen in mijn onderste regionen te krijgen. Verder heb ik er vaak over geschreven en de eerste periode veel gehuild en gepraat. Nu ben ik weer zwanger en merk dat ik toch wel wat angstig ben. Ga dus ook maar even met mijn vk kletsen..
Hoi, Ik herken je verhaal van een traumatische bevalling. Ik ben 10 maanden geleden bevallen en ik ben het trauma nog steeds niet te boven. Ik ben met 42 weken ingeleid. Binnen 20 minuten zat ik al in een weeenstorm. Na een uur heb ik om een ruggenprik gevraagd. Uiteindelijk duurde het nog 3 uur voor het zover was dat de anesthesist de ruggenprik zette. Echter werkte deze niet. Een uur later werkte de tweede ruggenprik. Inmiddels waren er al 4,5 verstreken en leek ik eindelijk bij te kunnen komen van de weeenstorm..Maar... Ik voelde gelijk persdrang. De verloskundige is nog met spoed komen voelen, maar ik had pas 3 cm ontsluiting. Vanaf toen heb ik onafgebroken persweeen gehad, ondanks de ruggenprik. Ik kon ze niet onderdrukken dus heb af en toe meegeperst. Hierdoor was mijn baarmoedermond gezwollen. Ik ben uiteindelijk tot 8 cm ontsluiting gekomen. De hartslag van de baby daalde te erg en herstelde onvoldoende, waardoor besloten is voor een spoedkeizersnede. Uiteindelijk kreeg ik een derde ruggenprik en is de baby geboren. Alles was gelukkig goed. Na drie dagen mocht ik naar huis. Toen ik een dag thuis was begon de wond meer pijn te doen en voelde ik me niet lekker. Uiteindelijk ruim 40graden koorts en werd ik met spoed weer opgenomen in het ziekenhuis. Daar ben ik uiteindelijk nog 3 dagen gebleven om antibiotica te krijgen via het infuus. Het vertrouwen is hierdoor verdwenen... In alles. Uiteindelijk nog 8 weken met een huilbaby gezeten, in de steek gelaten door mijn ouders, omdat ik een keer het bezoek had afgezegd omdat ik me toen al niet lekker voelde.. Kortom een groot trauma!
Je zoektocht naar erkenning is heel begrijpelijk. Mijn bevalling bijna 3 maanden terug was ook traumatisch, al had Ik niet zulke nare toestanden als jij. Ik heb ook ferm tegen mensen, met name man, vk en nabije familie gezegd dat ze het niet mochten wegwuiven. Nog steeds als ik naar onze mooie dochter kijk kan ik geëmotioneerd raken en komt de zware tijd en bevalling weer naar boven. Ik heb aan mezelf moeten toegeven dat een bevalling een traumatische gebeurtenis is en tegen mijn man gezegd dat het daarom nodig is dat ik er soms, vooral de eerste 3 maanden, over wil praten. Hij mag dan nooit zeggen: ach je vergeet het wel weer. Dan word ik boos, verdrietig en voel me onbegrepen. Nudat Ik me steeds meer mezelf voel kan ik de wereld ook een stuk beter aan. Het ebt toch een beetje weg, die vurige herinneringen. Maar je hoeft echt niet te accepteren dat je ervaring gebagatelliseerd wordt. En ik kan je vertelt dat vrouwen die lichtere bevallingen hebben gehad hierdoor ook getraumatiseerd kunnen zijn maar er misschien niet voor uit durven te komen. Het lijkt inderdaad nog een beetje taboe te zijn, maar erkenning is erg belangrijk!
Ik herken veel in je bevalling! Mijn zoon was ook een sterrenkijker, moest alleen op m'n rechterzijde liggen, de ruggenprik die gezet werd werkte niet, de weeën opwekkers wel!, begon met buikweeën, maar uiteindelijk alleen maar rugweeën. Heb het bed uit elkaar getrokken! Ontsluiting bleef steken op 8 cm dus uiteindelijk keizersnede gekregen.. En tuurlijk heb je iets super moois gekregen en zou je dat voor geen goud willen inruilen, maar de weg hoe je hem hebt gekregen!! Daar lopen mensen snel voorbij... Helaas! Inderdaad kijk of je hulp kan zoeken, blijf erover praten want je merkt al dat het steeds "makkelijker" gaat.
Hier ook een lange bevalling met sterrenkijker die in nood was. Had ook die vreselijke rugweeen, een ruggenprik die godzijdank wel redelijk werkte behalve bij de persweeën, weeopwekkers, fundusexpressie, vacuümextractie, knip, bloedverlies, kindje dat met de kinderarts mee moest en 5 dagen in het ziekenhuis heeft gelegen. Borstvoeding wat echt niet lukte, onverwacht begonnen met kunstvoeding. Kon er ook echt niet over praten zonder tranen en heb er in mijn eentje nog vaak om gehuild. Ook een kindje met reflux die enorm veel huilde, gaat nog steeds niet super en slaapt slecht. Het is niet niks en met mij gaat het nu, na 4 maanden, pas beter. Ik snap heel goed hoe je je voelt. Ik vond het zo oneerlijk dat anderen wel hun kindje mee naar huis mochten nemen, dat anderen wel gewoon konden zitten en bewegen na de bevalling, dat mijn moeder 3 snelle thuisbevallingen heeft gehad en ik daar ook zo op hoopte. Je moet het echt verwerken, niemand kan zich van tevoren voorstellen wat een pijn het is, en hoe moeilijk het is om voor een baby te zorgen als je zelf nog in de kreukels ligt. Ik zou zeggen ga er over praten met de verloskundige, en probeer veel te rusten.