Mijn tip is: zoek zoveel mogelijk steun. Zoek lotgenoten, mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Neem contact op met organisaties. Kijk wat die doen, welke (andere) mogelijkheden er zijn, hoe anderen ermee omgaan. Wie weet komt er iets nieuws & moois op je pad. Ik hoop het. Sterkte!
Je verhaal raakt mij, wat een verschrikkelijk groot verdriet. Wat zul jij je eenzaam voelen. Liefst zou ik iets schrijven waardoor je je beter voelt, maar voor jou zijn het vast allemaal dooddoeners die je al zo vaak hebt aangehoord. Dus ik wens je heel veel sterkte, ik wens dat je een uitweg vindt uit dit ongelooflijke verdriet en dat je ook weer met een positief gevoel door het leven mag gaan. Knuffel
Zelf heb ik pas gedacht dat als logeer moeder ik misschien in die tijd voldoening zou kunnen hebben gehad. Alleen wist ik toen nog niet dat er kinderen zijn die zoveel intensieve zorg of begeleiding nodig hebben dat het voor ouders heerlijk is dat ze regelmatig gaan logeren. Dan had ik zelfs een eigen slaapkamer kunnen maken bijv. Leuk doen met andere kinderen werd voor mij steeds moeilijker omdat het te confronterend werd.
Ach meid, wat een verdriet moet dit zijn. Laat het er zijn, hoe pijnlijk ook, stop het niet weg. Zo erg ook om te lezen dat vrienden dan niet meer op je verjaardag komen, hoe alleen kun je je dan voelen. Denk inderdaad dat je hulp nodig hebt om dit te verwerken en de eerste stap is de huisarts. Heel veel sterkte en een knuffel.
Och wat naar voor je. Voel je niet schuldig over je gevoelens hoor, ik denk dat ieder weldenkend mens dat begrijpt. Ik sluit me aan bij de andere tips; bespreek dit met een psycholoog. Het gemis neem je er niet mee weg, maar wel een manier om ermee om te gaan en weer geluk in je leven te vinden.
Wat vreselijk dat je je zo voelt. Dat gun je inderdaad niemand. Dus ook jou niet. Ik voel de pijn en de verdriet uit je bericht spatten. Ik herken het gevoel van niet meer wakker willen worden uit duizenden. Ik voel mij beter en jou tijd komt ook. Wat ik je aanraad is zo spoedig mogelijk naar de huisarts te gaan. Zij kunnen jou doorverwijzen naar de instantie wie jou het best kan ondersteunen. Als je niet durft te praten met de huisarts kun je ook jouw verhaal schrijven en overhandigen. En ondertussen kan je hier je gevoel kwijt. Veel sterkte en digi knuffel.
Jeetje, je verhaal raakt me enorm. Er zijn al heel veel tips gegeven en ik sluit me aan bij de rest om alsjeblieft hulp te zoeken. Schaam je niet voor je gevoelens, je kunt ze beter uiten dan ermee blijven lopen. Ook door hier je gevoel van je af te schrijven kan hopelijk iets opluchten. Maar echt lieve vrouw, zoek hulp! Ik weet dat je dit bericht pas gisteravond hebt geplaatst, maar ik hoop dat je iets van je laat horen, omdat ik best wat verontrustende woorden lees in je bericht. Als je er behoefte aan hebt; mijn pb staat open voor je! Een hele dikke knuffel
Ow meis wat lees ik een diepgeworteld verdriet in je verhaal. Ik zou willen dat ik dit gevoel bij je weg kon nemen of zo een oplossing voor je heb zodat je dit kan verwerken. Maar die heb ik niet..... ik denk wel dat je hulp moet zoeken. Rouwverwerking zou ook geschikt zijn voor je. Maar bedenk dat jij het waard bent om te leven. Dat eruit stappen nooit een oplossing is en ik hoop dat er toch mensen om je heen zijn die van jouw intense verdriet afweten en er voor je kunnen zijn. Een hele dikke knuffel
Alle tips heb je al gekregen..volg ze op! Een virtuele knuffel van deze kant. Je hebt er weinig aan maar ik kan niets anders doen dan dat..
Ook ik kon niet zomaar wegklikken toen ik je verhaal las. Respect dat je het hier hebt durven vertellen; dat is al een hele stap, het ‘ uitspreken ‘. Zijn er mensen in je buurt waar je hierover mee kunt praten, familie, misschien buren? Want wat hier al meer gezegd is: je hoeft dit niet alleen te dragen! Je voelt je intens alleen maar dat ben je niet, geloof me. Ik zit in een andere situatie dan jij maar ik ben in het verleden depressief geweest; ik kreeg een pnd na mijn eerste kind en een zwangerschapspsychose tijdens de zwangerschap van mijn tweede. Als ik een vrachtwagen zag dacht ik: ik steek nu over, dat is beter voor iedereen. Ik wilde niet meer, alles was donker om me heen. Ik kon me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat er ooit andere tijden zouden komen. Maar die kwamen toch. En die kunnen er voor jou ook komen. Je ziet nu geen andere opties, geen alternatieven, maar die zijn er. Echt. Je moet nu de eerste stap gaan zetten: hulp vragen. Dat kan in het klein zijn door je verhaal te doen bij een geliefde of een vriend/kennis/buur zodat die je verder op weg kunnen helpen of je maakt nu een afspraak bij je huisarts zodat die je door kan verwijzen. Meid, je ziet het nu niet maar echt: ook voor jou wacht er een lang en gelukkig leven, je moet er nu alleen even voor werken. Ik geloof in je, je kunt het. Dikke knuffel!
Dank jullie wel voor de lieve reacties. De kans dat ik zwanger word zonder medische hulp is heel erg klein. Daarbij achten ze nog een behandeling niet zinvol. Natuurlijk kan ik proberen om het toch nog te doen, maar om eerlijk te zijn heb ik daar de kracht niet meer voor. Ik kan niet meer alleen met die teleurstellingen omgaan en ik wil niet weer alleen jankend met een negatieve test op de bank zitten. Ik weet dat ik zelf alleen het traject in ben gegaan, maar het gemis van een partner maakt me echt kapot. Mijn moeder is er helaas niet meer en ik heb geen broers/zussen. Mijn vrienden ben ik kwijtgeraakt. Ik bleef telkens proberen om wat af te spreken, leuke dingen te doen of gewoon langs te gaan. Ik ging bij hun kinderen op verjaardag, maar er kwam nooit wat terug. Misschien is het fout maar ik kon het niet meer opbrengen om er als enige energie in te steken. Ik heb wel gewoon familie, maar niet echt een hele hechte band. Pleegmoeder worden heb ik zeker over nagedacht. Ik sta daar ook voor open en ik zou heel graag een kindje willen helpen en begeleiden, maar op zo’n manier kan het natuurlijk niet. Ik heb zo’n kindje nu niks te bieden. Een kindje dat vaak al genoeg heeft meegemaakt verdient op zijn minst iemand die zelf wel goed in haar vel zit. Daarnaast mag je volgens mij geen pleegouder worden als het ter vervanging is van je kinderwens, en om eerlijk te zijn is dat het wel. Ik heb me vandaag ziek gemeld op het werk. Ik kan echt niet meer. Zelfs de huisarts bellen vind ik heel moeilijk, maar ik zal wel moeten. Bedankt in ieder geval dat ik mijn verhaal hier mag doen.
Ik kan je pijn bijna voelen door je openingpost. Ik hoorde ooit dat ongewenst kinderloos zijn is als een rouwproces waar je doorheen moet en dan is het inderdaad wel verstandig om met iemand te gaan praten die samen met jou ervoor kan zorgen dat je misschien andere leuke kanten in het leven gaat ontdekken, hoewe het gemis misschien altijd zal blijven.
Wat ontzettend verdrietig. Bel alsjeblieft de huisarts, laat je helpen. De tip kwam al eerder, maar ik denk dat je openingspost perfect is om te printen en te laten lezen aan de huisarts. Vooral als je het moeilijk vindt om het uit te spreken. De pijn, het verdriet en de wanhoop zijn hierin zo duidelijk. Zorg goed voor jezelf, sterkte!
Och meid ik begrijp je precies. Ik heb precies hetzelfde gehad. Maar ik ben er overheen gekomen, het leven heeft nog zo veel moois,ook zonder kinderen. Daarom gaan mijn man en ik gewoon door. Maar wij zijn al 3 jr geleden uitbehandeld. Dat scheelt. Ga naar een psych toe. Ik heb er al jarenlang eentje. Helaas,maar nodig. Maar goed ik slik medicijnen. Ps ik ben vaak te moe om te typen momenteel maar je mag me best eens bellen of een pm sturen. <3 Ps Ik ben 41
Ik kon niet zomaar door klikken Ik lees de pijn en verdriet in je berichten Ik wou dat ik het weg kon nemen.. Goed van je dat je je ziek gemeld hebt en dat je de huisarts gaat bellen dat is al de eerste stap Heel veel sterkte Je bent sterker dan je denkt
Ik denk dat pleegouderschap een mooie invulling aan je leven zou kunnen geven. Er is een topic over alleenstaand pleegouder: http://www.zwangerschapspagina.nl/threads/pleegzorg-alleen.676874/ Ik ken ook een stel wat zelf geen kinderen kon krijgen maar wel pleegouder is. Misschien dat @lalalindsay daar ook wat over kan vertellen. Maaaar in de basis zul je eerst je verdriet een plekje moeten geven voordat je daar uberhaupt aan kan gaan denken. Huisarts bellen en een doorverwijzing naar een psycholoog vragen lijkt me nu de juiste stap. Sterkte!