Wij zijn nu net een jaar verder en nog niet gelukt. Vrijdag ongesteld geworden. Wij gaan de dag dat ik weer ongesteld ben geworden 's avonds uit eten. Gewoon als een troost en afleiding. Ik heb dit weekend heel veel gehuild, veel meer dan anders. Omdat er al een heel jaar voorbij is zonder resultaat, en ik het gevoel heb dat een jaar proberen zonder resultaat betekent dat je kansen verminderen of zo. Terwijl dit niet hoeft te zijn. Het verdriet voelt ook zo eenzaam, en ik wil er anderen (bijvoorbeeld mijn ouders en broers en zussen) niet mee lastig vallen. Mijn schoonzusje is ook net zwanger geworden, dus ik wil geen schaduw werpen over hun geluk. Terwijl ik zo graag mijn hart wil uitstorten. Bij mijn man kan ik uithuilen en hij beurt mij elke keer weer op. Wij kunnen er gelukkig samen goed over praten. Mijn werk leidt mij ook af. Verder hebben wij een boot en varen geeft ons rust. Helaas werkt het weer niet mee. In de zomer vakantie op vakantie, veel berg wandelingen maken doet ons ook erg goed.