Hmm leuke vraag..Ik heb een moeilijk leven gehad wat niet altijd fijn was. Twee zelfmoordpogingen gedaan toen ik nog jonger was. Nu al een hele tijd bezig met therapy,nog steeds veel paniekaanvallen,migraine en depri maar ondanks dit alles: IK WIL LEVEN! en na 3 dg in coma gelegen te hebben ben ik echt niet bang voor de dood. ik hoop alleen dat dit geen geliefden van me overkomt
eindelijk even een rustig moment om te reageren ondertussen wel tussen de bedrijven door jullie reacties bijgelezen. Wat leuk te lezen dat jullie zo eerlijk antwoord durven geven, dankjulliewel. ik vind het altijd bijzonder om met anderen te filosoferen over het leven, dat verveelt me nooit. Wat een mooie uitspraak Ranjeewha, dat het leven te kort is om in hetzelfde te blijven! die onthoud ik Carlijn, ik vind je niet zweverig overkomen hoor. Ik ben volledig met je eens dat je nergens voor weg kunt lopen. Ik zie het net als jou dat iedereen hier is om lessen te leren, al zie ik dat meer als het her-inneren van dat wat je altijd al wist, jezelf herontdekken eigenlijk. Joeja, wij hebben veel overeenkomstige gedachten over het leven ik ben het volledig met je eens. Maar vind het dus wel lastig om die positieve insteek vast te houden als ik me lichamelijk heel erg knudde voel, het voelt als dat ik op het randje sta om de vrije val te maken die me terugbrengt bij mezelf, maar nog op het randje sta te wiebelen ook je visie op de dood deel ik met je, ik ervaar het ook zo dat alles energie is en alles een eeuwige doorstroom is van de ene 'soort' energie naar een andere vorm van energie. heb jij wel eens dat je je eenzaam voelt in je visie? ik vind het soms best moeilijk, mijn man denkt gelukkig vrijwel net zo over het leven als dat ik dat doe, maar buiten dat kom ik zelden mensen tegen die het leven ongeveer hetzelfde bezien. ik verwacht absoluut niet dat mensen het hetzelfde gaan zien als ik hoor, maar juist als ik niet goed in m'n vel zit vind ik het fijn om met mensen te kunnen praten die op 'dezelfde golflengte' zitten. Anabella, ik kan me voorstellen dat juist als je niet gelooft dat er iets is na de dood, dat ook reden genoeg is om nu te genieten Carlijn, ik ben het volledig met je eens wat je zegt over dat de 'hemel' en 'hel' in jezelf aanwezig zijn, en dat je zelf je ervaring creeert 'na dit leven' n.a.v. je verwachtingen. Ik vind de film What dreams may come ook wel een mooi voorbeeld daarvan, als je verwacht in de hel te belanden dan creeer je een vervelende omgeving voor jezelf, als je vol vertrouwen het mooiste voor je ziet, zal het mooi zijn daar waar je terecht komt. Mili, wat mooi dat je zo'n positieve draai aan vervelende gebeurtenissen hebt weten te geven. Tom78, wat super dat jullie samen jullie leven zo hebben omgegooid. daar zijn m'n man en ik ook mee bezig. al laat hij makkelijker dingen los dan ik hihi Niflheim, soms moet je heel diep in een dal belanden om te voelen dat je wilt leven! dat is wel herkenbaar. ik ben nooit tot zelfmoordpogingen gekomen gelukkig, mijn dieptepunt was na de bevalling van m'n zoontje. ik heb een PD gekregen doordat ik onderbehandeld was voor m'n schildklier en daar bovenop een hele stressvolle zwangerschap gehad heb door vervelende gebeurtenissen in familie en vriendenkring. dat was voor mij de druppel, en dat heeft me heel diep doen zinken. heel erg het besef gegeven dat ik (zoals dr. phil het altijd zo mooi zegt) zelf toelaat hoe mensen met mij omgaan. Heb heel wat banden verbroken omdat ze me onderuit haalden ipv dat het een postieve invloed had, ik stond toe dat het me steeds verder bij mezelf vandaan haalde. En daarmee creeerde ik voor mezelf een situatie waarin het ook vrijwel onmogelijk was om mezelf weer te worden. toen kwam het besef dat ik dat wel wil, en ook dat het mijn verantwoordelijkheid is om een situatie te creeeren die goed voor mij is. Maar vind het best moeilijk om weer nieuwe contacten toe te staan, en dat is dan weer niet zo handig. op die manier creeer je een leegte voor jezelf, het is positief als je situaties die je schaden beeindigt, maar om vervolgens niet te ontdekken hoe leuk het met andere mensen kan zijn, kan flink depressief maken. heb mezelf aan de zijlijn van het leven gezet. Tirtilisko en Iman, ik begrijp hoe jullie jullie geloof beleven, ik zou daar zelf niet mee kunnen leven maar dat heeft misschien ook wel met onze verschillende achtergronden te maken. Mijn ouders zijn beide niet gelovig en ik heb op die manier geheel zelf mijn eigen overtuigingen kunnen ontdekken en mijn geloof samengesteld. Ik zou persoonlijk niet kunnen leven vanuit een levensovertuiging die zoveel te maken heeft met een bepaalde macht (dat iets, iemand, god, allah) die groter is dan jijzelf en die de macht over je heeft, iemand die het laatste woord over je uitspreekt, een ander die bepaalt of je een goed of slecht mens geweest bent. Ik zie het zelf als dat iederen tesamen 'god' is, al noem ik dat zelf geen god, maar... nou geef het eens een naam, 'al-dat-is', het licht,.... iedereen is een stukje van het geheel, ook alle grassprietjes, zandkorreltjes, ieder druppeltje in de oceaan, alle dieren, echt alles en iedereen ervaar ik al deel van het geheel, en niks of niemand is belangrijker dan een ander deel. Maar alle respect voor mensen die een heel ander geloof hebben hoor ik vind dat iedereen de ruimte moet hebben om zijn eigen opvattingen te leven en de wereld zou er heel veel mooier uitzien als iedereen zou stoppen om anderen te overtuigen van welk geloof het juiste is (dan zou er ook veel minder oorlog gevoerd worden). mochten er meiden zijn die het leuk vinden om eens verder te filosoferen op msn, lijkt me gezellig