Toen ik bevallen was van de oudste kreeg ik een kaart van een vriendin met onderstaand gedichtje er op. Tranen met tuiten heb ik gehuild, zo mooi vond ik het (deels waarschijnlijk ingegeven door de hormonen)". Ik wil het gedichtje graag met jullie delen... Als ze eenmaal zijn geboren wordt niets meer zoals toen Leefde je voorheen voor jezelf nu zul je dat nooit meer kunnen doen Vanaf de allereerste aanblik, de allereerste kreet weven jullie levens zich samen, hecht aaneengesmeed Hebben zij verdriet, dan kun jij wel huilen en zijn zij ziek, dan voel jij de pijn Al worden ze ooit tachtig en jij honderd vanaf nu zal je voor altijd moeder zijn.