Voor mij heeft pijn ook een heel andere betekenis gekregen... ben er nog steeds van onder de indruk. Ik dacht dat wat de tandarts deed pijnlijk was maar dat is gekietel vergeleken met die weeën. Helaas haalt moeder natuur het grapje ook met mij uit en wil ik toch nog een keer een tweede als dat kan
Ik hoop dat ik dit bij een eventuele tweede ook denk. Ik heb zelfs gezegd dat ik mijn dochter stom vond.. Maar bij een volgende keer weet ik waar ik het voor doe en wat ik ervoor terugkrijg. Dat besefte ik nu nog niet.
Het klinkt als onzin, maar als je dat kindje op je buik krijgt, dan is het het zo waard, dat gevoel is het meest bijzondere fantastische gevoel dat je je kunt voor stellen. Daarom doe je het met liefde nog een keer. Een van de vervelendste ervaringen wordt direct gevolgd door de aller- allermooiste...
Ik kan de pijn niet omschrijven maar ik heb nog nooit zo'n vreselijke pijn gehad als tijdens de bevalling. Ik dacht echt dat ik gek werd en aan het doodgaan was.. Verschrikkelijk! Voor mij is het cliché van als je je kindje op je borst hebt liggen ben je de pijn vergeten dan ook absoluut niet waar. Ik wil graag meer kindjes maar ben er vrij zeker van dat ik heel, heeeeel bang ga zijn voor een volgende bevalling. Ik moet er wel bij zeggen dat ik in 50 minuten bevallen ben en een gigantische weeënstorm had met alleen maar rugweeën.
De pijn was ik ook zeker niet vergeten hoor, en nu nog niet, maar toen ik daar met dat glibberige warme kindje lag dacht ik wel gelijk 'wow, dit was al die ellende wel waard'. En dat gevoel vond ik zo onbeschrijfelijk fijn, dat ik om dat nog eens mee te maken er nogmaals een bevalling voor over heb. En die vond ik dus echt echt echt vreselijk.
de weeen..hmmmm alsof mn organen aan elkaar vastgeknoopt zaten en er een steeds strakkere knoop ingelegd werd. met nog wat messteken erbij
o en ik ben er voor een tweede keer "ingetrapt" omdat ik bij de eerste pijnstilling had gekregen en bijna niks gevoeld had..al helemaal niet van het persen want ook daarvoor had ik verdoving gekregen bij de tweede...dat ging heel erg snel, ging op controle bij vk en had al 4 cm ontsluiting. toen naar huis en na een uur mocht ik naar het ziekenhuis met 6 cm. in het ziekenhuis kwam ik een weeenstorm terecht en dat is echt verschrikkelijk! erge was nog dat ik mijn hele zwangerschap last had van een verstopte neus en kon op dat moment dus ook niet goed de weeen wegpuffen. wauww wat een ellende was dat zeg! ja het deed pijn maar ben zo blij dat ik zonder pijnstilling heb kunnen doen! ik zou het zo weer doen hoor en het persen..piece of cake! 2 keer persen en ze was er. de weeen zijn veel erger. ik was blij dat ik mocht persen wat een heerlijke opluchting was dat
Persen vond ik ook niet erg.. inknippen ook niet. Wel de ween van 7 a 8 cm tot de persweeen.. vreselijk. Zie ook enorm tegen de bevalling op vanwege dat.
Euh, hels! Ik moest ingeleid worden doordat ik niet eens harde buiken kreeg, maar m'n vliezen wel gebroken waren.. Dus aan het infuus. Toen 't infuus nog niet zo lang aan stond was het nog te doen, wel krampen en ongemakkelijk, maar was te doen. Maar naar mate het infuus hoger gezet werd, hoe erger de weeën, terwijl mijn lichaam er ook nog bijna niks mee deed (na 8 uur infuus alleen baarmoedermond verstreken). Daarna zette het eindelijk wat door, en eindigde het met weeën waar hooguit 10 seconden tussen zaten, en dan eigenlijk alleen rug- en beenweeën, terwijl ik aan 6 kabels op een bed lag, waardoor ik het ook niet kon opvangen. Dat je de pijn direct bent vergeten zodra je je baby op je buik hebt is ook onzin, dat heb ik de vk ook wel even duidelijk gemaakt. Heb tijdens de bevalling en daarna ook tegen m'n vriend gezegd dat hij de volgende mocht doen, omdat er anders geen kids bij zouden komen. En ja, over een half jaartje ben ik weer de lul.. Het is het wel waard, maar ik kan het nu niet meer zo over me heen laten komen als bij de eerste. Heb dus ook een geboorteplan geschreven wat ik met de gyn ga bespreken, en hoop echt héél erg dat ik niet weer ingeleid hoef te worden, maar dat 't gewoon spontaan begint met weeën. En hopelijk doet m'n lichaam direct iets, ipv in 14 uur 1 cm en daarna in 4,5 uur 8cm.. Persen vond ik niet zo erg, ik had geen geduld meer, dus niet eens gewacht op persweeën. Knip niks van gevoeld, want alles deed zeer (knip is verdoofd en dochter was sterrenkijker, waardoor ik non-stop onwijze pijn had vanaf m'n navel naar beneden, en ook aan rug-kant).
De buikween vond ik het meest lijken op hele hele erge darmkrampen als je aan de race kak bent. De rugweeen, tja daar kan ik geen woorden voor vinden, die waren hels. Kon ik helemaal niets mee.
De intensiviteit van de pijn kan ik nergens mee vergelijken. De pijn zelf kan ik het beste beschrijven als kuitkramp maar dan in je buik en 1000 keer erger. Rugweeen heb ik gelukkig niet meegemaakt, die schijnen nog erger te zijn.
een patiente op mijn werk met een acute blinde darm ontsteking zei dat ze 10x liever zou bevallen... De pijn van de blinde darm ontsteking vond ze veeeeeele malen erger!
ik heb alleen rugweeen gehad, en die waren vreselijk Tegen mn man zeg ik altijd als hij vraagt hoe dat voelt: alsof er een tankwagen over je ding rijdt maar het is het allemaal zo waard en zou het graag nog eens meemaken...
Continue een hevige pijn in de onderbuik, zonder dat deze verdwijnt zo kan ik het beste de weeën beschrijven. Ik kan het niet met een andere pijn vergelijken. (Het is toch weer een pijn appart.)
Ik had ook nog nooit zoveel pijn ervaren met rugweeën en weeënstorm is het echt met geen pijn te vergelijken. Het is het pijnlijkste wat ik ooit ondergaan heb, maar tegelijkertijd is het ook de mooiste ervaring uit mijn leven. Juist omdat het zoveel pijn doet is de ontlading zo groot als dat kleine mensje dan op je buik ligt.
@Debby, ergere pijn kon bij mij niet hoor! Dus denk dat het ook per persoon verschillend is. Hier ging ze pijn zo rond de 7 cm niet meer weg, zakte iets af en kwam in volle hevigheid weer terug en dat bleef een paar uur zo doorgaan. Het voelde alsof ik uit elkaar werd gescheurd. Persweeen had ik niet dus de 'gewone' weeen bleven maar doorgaan zonder een goede pauze. Zag dat iemand vroeg waarom er wel een volgende dan komt. Hier heb ik altijd minimaal 2 kindjes gewild. De 1e bevalling heb ik overleefd, dus zal het ook een 2e keer wel overleven. Ik weet nog dat de pijn vreselijk was, maar hoe precies weet ik niet meer. De scherpste kantjes gaan er dus wel vanaf. En hier uiteindelijk gewoon mn kop in het zand gestoken, geprobeerd zwanger te worden en niet verder te denken. Nu heb ik geen keus meer, ik zal toch moeten bevallen.
Dat vind ik nou fijn om te lezen! Ik heb een blindedarmontsteking gehad, wat begon om 02.00u snachts. Voordat het me lukte om mijn bed uit te komen en mijn ouders te waarschuwen (ik woonde toen nog thuis) was het 06.00u (en later bedacht ik me dat ik ze beter had kunnen bellen met mijn mobieltje ) en ik was om 06.30u in het ziekenhuis. Om 08.30u wisten ze dat ik vrij snel geopereerd zou moeten worden en alsnog hebben ze me laten liggen tot 20.30u voor ik ook daadwerkelijk geopereerd werd. Tot die tijd niets te eten en te drinken en geen pijnstilling gehad omdat de operatie elk moment zou kunnen beginnen. Helaas steeds spoedgevallen tussendoor. Dussss ik ga de bevalling met een gerust hart tegemoet strakjes! (en de rest van de verhalen die hier in het topic staan probeer ik wel eventjes te vergeten)
Ik heb gisteren een programma gezien die een verklaring hiervoor gaf: De liefde die je voelt voor je baby en de manier hoe je je gaat hechten aan je baby zorgt voor geheugenverlies. Leuke bijkomstigheid van de nasleep van de bevalling (hormonen) Hoe het voelt: geen idee. Ik moet nog
Ik vond het de hel, alsof ze met messen in je steken, ik had wee-opwekkers en werd enorm door de weeen overvallen, er zat geen opbouw in qua pijn, dat vond ik echt afzien. En persen voelde alsof ik met 200 Km/u met mijn doos over het asfalt werd getrokken. Naja, misschien ook omdat ik een ontplofte egel na afloop had haha Maar goed, lichamelijke pijn is relatief, dus vergeet je ook sneller dan geestelijke pijn. En je krijgt er zoiets moois voor terug, dat is de pijn wel waard ( achteraf dan he, haha )