Hoi meiden, Zijn hier meiden met ervaring met een pre partum depressie, en dan ben ik vooral benieuwd naar hoe je je uiteindelijk na de bevalling voelde. Ik heb zelf altijd wel een beetje aanleg voor depressie maar weet mezelf op de een of andere manier altijd uit de put te houden (wel met veel moeite af en toe). Waarschijnlijk is het nu door de hormonen ed toch mis gegaan, de vk denkt aan een pre partum of prenatale depressie. Ik ben erg benieuwd of ik me na de zwangerschap snel beter ga voelen..
Hoi Foxter, Allereerst heel veel sterkte, dat moet moeilijk voor je zijn! Ik heb er persoonlijk geen ervaring mee, maar ik ben wel afgestudeerd in de klinische psychologie. De vk is niet gekwalificeerd om een diagnose bij je te stellen: wil je weten of er inderdaad sprake is van een depressie, dan kan je het beste bij een psycholoog of psychiater terecht. Zij hebben ervoor geleerd om die diagnose wel of niet te stellen, en je te helpen bij het bestrijden van je klachten. In mijn ervaring wordt het etiket 'depressie' heel makkelijk opgeplakt, zeker door mensen die er niet voor geleerd hebben. Ik bedoel hiermee niet te zeggen dat jouw klachten niet serieus/ernstig zijn: alle klachten moeten serieus genomen worden en zeker ook de hinder die jij ervan ondervindt, maar er is een groot verschil tussen niet goed in je vel zitten/piekeren/somber zijn en een klinische depressie, en dat verschil maakt heel wat uit voor hoe jij het beste geholpen kunt worden. Ik wens je nogmaals heel veel sterkte, en wat de precieze oorzaak van je klachten ook is, laat je helpen door iemand met kennis van zaken, Liefs Rus05
Geen eigen ervaring maar van een kennis, die heeft dit meegemaakt en die voelde zich vrij snel na de bevalling helemaal weer de oude worden.
Bedankt meiden! De vk heeft me inderdaad doorgestuurd Rus, alleen heb ik nog geen afspraak gemaakt. Ik heb heel erg zoiets van, wat wil je er nu aan veranderen, over 8 weken ga ik bevallen en hopelijk ga ik me dan weer beter voelen. @ dippertje, dat geeft me wel moed Ik vind dat er weinig over te vinden is, wel veel over post partum maar over pre partum is er maar weinig info..
In 8 weken kan je de wereld niet veranderen inderdaad, maar een goede psycholoog zal jou in die relatief korte tijd echt wel wat kunnen helpen. Denk wel dat het belangrijk is om ernaartoe te gaan: niet alleen om hulp te krijgen, maar ook om te weten te komen of de diagnose gesteld kan worden. Zo niet, dan betekent dat dat je er op tijd bij bent, en dan kan erger voorkomen worden door met de psycholoog aan jouw specifieke klachten te werken. Als je wil, kan ik eens in wetenschappelijke tijdschriften neuzen of ik iets kan vinden erover? Liefs Rus05
bij mij is het toentertijd niet officieel vastgesteld maar ze vermoedden in elk geval dat ik er wel flink tegenaan zat dus is bij mij toen besloten me met precies 40 weken in te gaan leiden (was 39 weken toen) omdat ze bang waren dat het wel door zou gaan zetten. Uiteindelijk is Fleur uit zichzelf gekomen met 39+4 en ik voelde me daarna eigenlijk heel snel goed. Maar of ik er echt een gehad heb weet ik dus niet zeker
Jeetje, was ook wel heftig dus als ze al aan inleiden dachten. Bij mij verwachten ze vroeggeboorte dus ze houden me nu al wat extra in de gaten, ik hoop zooo dat ze tot 37 weken blijft zitten, en dat ik daarna snel weer mezelf word.
Ik heb het waarschijnlijk ook gehad, al heb ik geen diagnose van een psycholoog gehad. De week na de bevalling was ik geestelijk weer de oude .
Hee Foxter, ook over 8 weken bevallen net als ik hier. Ik zelf loop bij de psyq, want kan ook zwaar depressief zijn. Groetjes
Ik heb dit bij mijn laatste zwangerschap gehad.Bij mij duurde het tot de 16e week van de zwangerschap. Voelde mij vreselijk en down en wilde niks met het kindje in mijn buik te maken hebben. Achter af had ik z'n spijt van mijn denk wijze en gedrag maar dit kwam echt door de hormonen.
Ik heb zelf het idee dat het bij mij komt door de stress in het begin van de zwangerschap, lang moeten wachten op een vwp en uitslagen ed. Ik had toen eigenlijk al afscheid genomen van ons kindje, en moest er heel erg aan wennen dat alles toch goed is, ergens kan ik het niet geloven ofzo. Ook voel ik me erg onbegrepen, als ik dit vertel aan mensen zie je ze denken, zeur niet, alles is nu toch goed? En dan voel ik me schuldig over mijn gevoelens, want alles is nu ook goed. De laatste tijd gaat het wel iets beter, ik kan nu wel genieten af en toe van even op de baby kamer zitten, dat soort dingen. Maar verder heb ik heel erg zoiets van, eerst maar eens zien dat het echt door gaat, dat ze echt gezond is en dat alles goed komt. Ik heb voor deze zwangerschap een ma gehad, dat was natuurlijk al een grote teleurstelling, zeker omdat het toen best lang duurde om zwanger te worden. Na de curettage was ik onverwachts na 6 weken weer zwanger terwijl ik eigenlijk zoiets had van laat maar even. En toen ik blij was dat ik zwanger was zeiden ze dat het helemaal niet goed was met het kindje en dat we waarschijnlijk afscheid moesten nemen. Toen ik dat gedaan had zeiden ze weer oh, alles is toch goed! Nu lijkt het of ik uit zelfbescherming mezelf afsluit voor dit kindje. Terwijl ik er diep van binnen wel heel veel van hou. Tis gewoon zo verwarrend allemaal
Fijn om de ervaringen van anderen te lezen, ik zelf zit ook tegen een prenatale depressie aan volgens mij en dan put je ook weer wat hoop uit zon topic gelukkig heb ik veel steun aan mijn partner. @rus, een diagnose stellen lijkt me ontzettend onbelangrijk...maar mensen stoppen graag in hokjes en plakken graag labels haha @foxter, sterkte hoor! Hopelijk gaat het na de bevalling inderdaad beter, en blijf lekker genieten van de kleine dingen. Succes!
@foxter, ik zou toch naar een psych gaan hoor. Ik herken wat je beschrijft, en de angsten die je hebt in de zwangerschap. Ik heb ook aanleg voor depressie, ben 10 jaar geleden heel erg depressief geweest (niet meer uit bed, zelfmoordgedachten etc) en merkte dat ik tijdens de laatste zwangerschap weer depressief werd, waarschijnlijk door alles wat we mee hadden gemaakt. Het ging om depressie en paniekaanvallen, allemaal gerelateerd aan de zwangerschap. Mijn gyn zei dat ik toch beter naar een psych kon gaan ipv wachten tot ik bevallen was. Ondanks dat de klachten zich specifiek richtten op de zwangerschap hoeft dit niet te betekenen dat het na de zwangerschap voorbij is, dan kun je je makkelijk richten op iets anders als je niet leert de boel te structureren. Ik merkte dat naarmate de zwangerschap beter ging ik ook meer angsten ging projecteren op mijn andere kindje, mijn man en nog veel meer. Ik heb er veel aan gehad en ben gelukkig niet verder geschoten in een PND. Dus, zelfs zo vlak voor je bevalling, zou ik je toch aanraden er wat aan te doen. Je hormonen verlaten je lijf ook niet zo maar
Hoi Foxter, Ik kan met vrij grote zekerheid zeggen dat ik ook tegen een depressie aanhing bij mijn eerste zwangerschap! De kleine meid is met een KS ter wereld gekomen, maar buiten het fysieke herstel was ik mentaal met een week of 2 weer helemaal de oude en mezelf, dát vooral, mezelf! Ik ben nu zwanger van nummer 2 en ik heb niet eens een zwangerschapstest hoeven doen, ik voelde gelijk al dat het weer zover was en dat voelde ik doordat ik gelijk weer in een enorme dip zat. Ik ben somber, verdrietig, chagerijnig, kan nergens van genieten, ben niet aardig, wil op m'n eigen eiland (of grot!) zitten en heb echt het idee dat ik m'n tijd uit moet zitten. Heb het deze keer wel bij de VK aangegeven en zij schrok zich rot! Ze wist van niets dat ik me tijdens mijn eerste zwangerschap ook zo voelde, maar nam me wel serieus en heeft me doorverwezen naar een psycholoog. En daar heb ik dus nog niets mee gedaan omdat ik ook zoiets heb van wat ga je eraan veranderen dan? Zwanger ben ik toch wel en die hormonen zullen me nog 30 weken om de oren vliegen, dus ik betwijfel wat zo iemand voor mij kan doen... Maar om op je vraag terug te komen: ik was er dus heel snel weer bovenop na de geboorte van onze dochter! Sterkte meid!