Gisteren het nieuwste Freya magazine ontvangen. Nog niet eens helemaal gelezen maar mijn oog viel meteen op een stukje (geschreven door Hanneke) over het mislukken van een ivf poging. Ik wilde het jullie niet onthouden (stukje herkenning denk ik). Ik quote dus uit: Freya oktober 2007 jaargang 23 - nummer 4 ...... Verder wil ik u graag wijzen op het artikel onder miskramen. Uschi van den Broek, als klinisch psycholoog werkzaam in het Universiteitenziekenhuis in Leuven, laat hierin zien dat een miskraam op veel manieren een grote inpact heeft op het leven van de betrokkenen. Uschi gaf deze lezing in Lyon, op een ICSI congres, voor een zaal met vertegenwoordigers van de fertiliteitsverenigingen uit de hele wereld. Haar verhaal raakte mij persoonlijk omdat zij een gelijkenis noemde in de gevoelens van rouw na een miskraam en die na het mislukken van een IVF-behandeling. Op het moment dat er een embro wordt teruggeplaatst voel je je eigenlijk al een beetje zwanger. Sterker nog: toen ik tijdens mijn eerste IVF-poging mocht bellen naar het lab voor de resultaten van de bevruchting en ik hoorde dat er zes eitjes bevrucht waren, had ik al een beetje het gevoel zwanger te zijn. Zo dicht bij een echte zwangerschap waren wij na jaren van onderzoeken en behandelingen nog nooit geweest. Het voelde als "mijn kinderen", ook al was dat (nog) niet reeel. Na het mislukken van de behandeling was er een periode van rouw, al dachten anderen in mijn omgeving dat er "toch nog niets" was geweest. Hoe leg je dat uit aan iemand? Misschien wel door een lezing van een psycholoog. ....... Aldus Hanneke Elmo
Niks aan toe te voegen. Het gevoel als je de tp hebt gehad, net alsof er een schatkist in je buik zit, die je met je leven moet beschermen.
Heel herkenbaar allemaal! Maar moeilijk uit te leggen aan iemand die het gevoel niet kent helaas.... Liefs Marjo
Ik begrijp dit ook erg goed ook al heb ik het nog nooit meegemaakt. De IVF komt voor ons ook steeds dichterbij en ik denk dat ik me ook zo zou voelen. Je bent toch een beetje zwanger, want er is gewoon een begin. Het beebje is er, het moet alleen blijven zitten.
Tja, inderdaad moet alleen blijven zitten! En als bleek dat het mislukt was, voelde ik me enorm teleurgesteld in me eigen lichaam; in mezelf! Dan denk je "waarom nou?" Liefs Marjo
jeetje, heb daar nooit zo bij stil gestaan, omdat het bij ons niet aan de orde is.... maar idd... kan het me helemaal voorstellen! Tis niet niets! En het beebje is er idd al, moet alleen nog een mooi huisje vinden..... heftig hoor!
Ik heb de 24e het intakegesprek.Aan de ene kant kan ik niet wachten en aan de andere kant zie ik er als een berg tegenop. Het is zo dubbel allemaal.Zodra de tp is geweest moet je gaan leven alsof je zwanger bent.Maar je mag je niet zwanger voelen!Hoe krom is dat!Ik hou me nu heel erg vast aan het feit dat de kans op slagen maar 20% is, maar hoe reeel kun je blijven denken als er eenmaal een embryo in je buik zit?En wat als je dan toch ongesteld wordt? Hiertegen kun je je toch met geen mogelijkheid beschermen?
Nee, bescherming is er niet....alleen maar hoop en angst. Niemand kan je er ook op voorbereiden en iedereen ervaart het anders. Succes Zara...met het begin van je eerste poging! Elmo
thanks! Ik probeer me vast te houden aan de gedachte dat het spontaan nog mogelijk is.En dat ivf een extra kans is, maar na zoveel rondes word je soms wel moedeloos.Zeker als je dan nog eens rampverhalen hoort over \'ongelukjes\'.Maar dat is ontopic! Ben blij dat dit forum er is, lotgenoten zijn de beste mensen om tegen aan te \'klagen\', haha!
Weet helaas hoe het voelt...net te horen gekregen dat 1e ivf mislukt is. En geloof me...er zijn gewoon geen woorden voor! Doet vreselijk veel pijn!