Bij de eerste voelde het idd alsof ik moest poepen (en ik dacht nog 'oh nee he, niet nu, hahaha). De persweeen deden ook helemaal geen pijn, vond het heerlijk om mee te mogen persen. Bij de tweede voelde ik ineens echt het hoofdje heel erg duwen, wat een ongelijfelijke pijn zeg!! Ik herkende het allebei de keren wel als persweeen. Gelukkig hoefde ik bij de eerste maar 10 en bij de 2e mar 6 minuten te persen.
Oh ja, ik was allebei de keren zo bang dat ik ontlasting zou verliezen. Leek me zo genant. Het is allebei de keren niet gebeurd maar het had me op dat moment niets kunnen schelen
Een giga-oerkracht. Ik kon ook niet anders dan meepersen. Niet persen was geen optie. Al had de koningin naast me gestaan: ik MOEST persen! Voelde ook alsof mijn kindje door mijn 'perineum' (vel tussen vagina en anus) zou breken. Alsof ik echt helemaal door midden zou scheuren. (Ik riep ook uit: sorry, maar het voelt echt alsof de baby door mijn anus komt en dat meende ik heel letterlijk) Vind het nog steeds wonderbaarlijk dat dat velletje het gehouden heeft (paar hechtinkjes maar ach). Doordat het zo ontzettend heftig en snel ging, kindje daalde extreem snel in, ging het wel heel makkelijk. Van eerste wee(tje) tot geboorte? Drie kwartier. Echt waar. Oef.
Dit geeft hoop aan diegene die nog moeten haha Maar idd hier zeiden ze "niet persen mevrouw" UUHMMMM:x