Soms denk ik weleens wat me nu zo bezig hield voordat ik een kind had (kan me niet voorstellen dat ik toen gelukkig was, terwijl ik wel DACHT dat ik dat was natuurlijk, ik had het prima naar mijn zin) Een kind maakt je leven inderdaad kleurrijker, het voegt wat toe aan alles, ik vind ook dat het je minder egoistisch maakt, vroeger dacht ik veel meer na bij mijn ziekte soms klagen over (vind ik nu) onbelangrijke dingen) onze zoon gaat nu op 1 en dat maakt het leven veel leuker het draait niet meer allemaal om mij of mijn man. JA daar moet je maar tegen kunnen natuurlijk sommige mensen willen dat niet (kan me niet voorstellen) Vroeger had ik ook weleens moeite om uit bed te komen (ben altijd moe en heb altijd pijn) maar nu lekker belangrijk mijn zoon moet eten en hij verdiend een leuke vrolijke mama en dat gaat eigenlijk vanzelf. Ik vind het eigenlijk niet zwaar mijn leven is alleen maar leuker en makkelijker geworden (juist misschien omdat ik minder aan mezelf denk)
Ik ben erg gelukkig als mama (de eerste paar weken vond ik wel erg zwaar, mede ook door verhuizing, nieuwe baan zoeken etc.). Een groot verschil vind ik wel dat de spontatiteit een beetje uit je leven verdwijnt. Je moet álles plannen (zeker als je net als ik graag je kindje thuis, op tijd, in zijn/haar eigen bedje wilt laten slapen). Je moet alles met je partner overleggen wat er kan er maar eentje van de twee weg, of oppas. We hebben nu gewoon een gezinsagenda ipv twee losse, dat help al erg! Groetjes, succes met de maagband, Lisette
Het is heerlijk om moeder te zijn, de cliches zijn allemaal waar zodra je je kleintje ziet weet je dat het goed zit. Tuurlijk is het af en toe ook zwaar als ze veel huilen en je niet weet wat er is, maar dat valt in het niets vergeleken bij alle mooie dingen die het geeft. Ons leven is zoveel rijker nu timo er is en dat terwijl ik van te voren ook altijd erg gelukkig was, wij reisden veel, gingen regelmatig uiteten en wat drinken, maar die dingen kunnen nu ook nog wel alleen wat minder vaak en wat beter plannen en niet meer de vakanties zoals wij die gewend waren , maar dat maakt me allemaal niets uit . Ik doe alles voor mijn ventje
hihi en dat geld ook voor dat 'smelten door een glimlachje' dat vond ik eerst altijd zo overdreven klinken maar het is écht zo en zelfs m'n man zegt het vaak na zo'n heerlijke glimlach. Dat is echt zo'n geschenk!
Ik kan me bij de anderen aansluiten, het wordt mooier maar ook drukker, zwaarder. Ik vind het heerlijk om kinderen te hebben! Maar wat echt omschakelen is, is dat je er altijd, 24 uur per dag, mee bezig bent. Tijd voor jezelf wordt ineens heel zeldzaam. Even relaxed douchen is soms al niet te doen. En als je zelf ziek bent? Jammer dan, de zorg voor je kindje gaat gewoon door. Dat is misschien wel handig om je ook op in te stellen voor je eraan begint. Ik vond dat zelf in ieder geval aan het begin best wennen. En bij mijn oudste werd ik vaak 's nachts wakker en dan dacht ik: ben ik écht mama? Heb ik écht een kindje? Dan leek het ineens zó onwerkelijk! Heel gek. Oh ja, en wat ik ook wel lastig/jammer vind is de kloof die ontstaat tussen jou en vriendinnen die zelf geen kinderen hebben. Je wilt niet dat het gebeurt, en toch gebeurt het. Ook doordat je minder tijd hebt om gezellig samen dingen te doen, of even bij te kletsen aan de telefoon. Maar idd, van elk lachje kun je helemaal lyrisch worden. En als ze een tandje krijgen, of voor het eerst in hun handjes klappen, of omrollen... Noem maar op. Dan ben ik echt zo onnoemelijk trots op mijn kids!
Ik denk dat alles wel is genoemd. Je kindje is je alles. Wat ook betekent dat je dus niet: - zomaar weer terug je bed in kunt duiken als je nog moe bent. - ziek kunt zijn op dagen dat je kleintje alleen met jou thuis is. - samen gezellig uit eten kunt zonder dat je oppas hebt. - vaak thuis samen eet (mijn ervaring in de hectiek van afgelopen jaar). - veel tijd meer hebt voor jezelf. Zomaar een paar dingetjes. Ook ons leven is zo veel leuker geworden en ja, je hebt grote zorgen om een kleine hummel 8)
Ik vind het moederschap een van de meest mooie dingen die mij is overkomen (naast de liefde van/voor mijn man). Het enige wat ik vervelend vind is het combineren van zorg en werk en je continu schuldig voelen. Schuldig naar je kind als je haar naar de opvang brengt en ze huilt bij het weggaan (ook al is het maar 6 dagen per maand - ongeveer 2 keer per week). Schuldig naar je werkgever dat je minder werkt en soms wat later moet beginnen door bv het troosten / wegbrengen / in de file staan etc. Ik zoek dan ook naar een andere baan dichterbij huis zodat prive en werk beter in balans zijn en ik mezelf daar ook prettiger bij voel.
Sasha is echt het licht in mn leven, nog steeds iedere keer als ik haar zie, dan springt mn hart een slag over. Als ze me met die helderblauwe ogen aanstaart. Onvoorwaardelijke liefde! Zonder woorden zegt ze gewoon dat ze van je houdt en ik hou ook ontzettend veel van haar. Minpuntjes is dat ik mezelf echt onwijs onzeker voel, of ik het allemaal wel goed doe en of ik niets verkeerds doe. En dat uitgaan? Daar heb ik niet echt behoefte aan meer. Wil liever bij Sasha blijven.
Ik kan me niet voorstellen meer liefde te voelen dan voor mn kinderen.. Zo intens en onvoorwaardelijk... Heeeeeeeeeerlijk en ontzettend 'EIGEN' Ik zou voor ze door het vuur en alles en nog veel meer..
Hoe het voelt?.... tja voor iedereen anders denk ik... voor mij persoonlijk: Moederschap is het mooiste en tevens het ergste wat me is overkomen... mooi in de zin.. Zoveel houden van... en eerbied voor het leven.. het ergste in de zin... Nu weet ik pas wat angst is, hoe het voelt om bang te zijn..
mijn manneke is mijn allesje ik wist niet hoeveel ik van "iemand" kon houden. voor mijn gevoel is mijn leven er veel rooskleuriger gaan uitzien ik kan daarom ook niet echt negatieve kanten opnoemen. het enige wat ik weet is dat ik ZIELS VEEL VAN MIJN KNULLETJE HOU
Dat verschilt. Bij mij was het heel onwennig. Mijn zwangerschap was niet geplant dus ik had de eerste 2 weken zoiets van: wat moet ik toch met jou en waarom moest je nou bij mij komen? Wel goed voor haar gezorgt maar juist daarom vond ik het onwennig. Het woordje "mamma" was maar raar en het woord "dochter" klonk al helemaal niet! Nu in de 3e week ben ik stapelverliefd op dr! Kan echt niet meer zonder haar hoor! Ze is alles voor me. En als ze darmkrampjes heeft vind je het wat zielig voor dr meestal en als ze een huilbui heeft en je weet niet wat er aan de hand is dan kan je haar wel achter het behang plakken hahahaha En maar huilen en nonstop krijssen en ik wist niet wat er aan de hand was (nog steeds niet) maar het is nu gelukkig over! Ze is mijn vreselijk mooie dochter! Iedereen kan zijn of haar kinderen soms wel achter het behang plakken of moet zich vreselijk inhouden om niet heel erg woest te worden. Maar iedereen houdt uiteindelijk toch wel erg veel van de kids als het goed is!
Hoe het voelt? Benauwend, overweldigend, geweldig....ik kan er nog niet zo m'n draai mee vinden ook omdat ik op het moment snel geprikkeld raak van het huilen van m'n dochtertje. Het frustreert me dan tegelijk dat ik niks kan doen. Maar vanaf vandaag slaapt zij ingebakerd en dat geeft haar meer rust. En dan voel ik me helemaal blij, omdat zij eindelijk lekker ontspannen ligt te knorren
Voor mij: Toen ik voor het eerst moeder werd was ik dolverliefd op mijn dochter en kon haar geen minuut missen. Een apart gevoel van bezorgdheid en dat je haar moet beschermen is heel overweldigend. Het idee dat je zoveel van iets/iemand kunt houden, dat merk je dan pas En wat mij nog bij staat is dat ik het best eng vond de eerste weken., in mijn buik zat ze een stuk veiliger en hoefde ik me niet druk te maken over te warm te koud, honger en slapen Ik ben de eerste weken midden in de nacht een aantal keren bij haar gaan kijken alleen om te voelen of ze nog ademde (stom he die bezorgdheid) Maar nu ben ik twee kinderen verder 1 van 4 en 1 van bijna 2 en komt er een derde en bij de tweede was alles niet zo eng meer en ging ik niet snachts meer eruit om de ademhaling te checken hihi in het begin even wennen maar ik zal nooit meer anders willen en nooit Zonder ze kunnen
Haha dat is zo grappig! Mijn moeder checkte ook altijd of ik nog ademde. En dikwijls maakte ze meook wakker omdat ik zo stilletjes ademde. En ik doe het nu net zo hard bij mijn dochtertje Moet zeggen, Yelena nu dik 3 weken oud, ik voel me heel anders. Ik krijg een bepaald soort energie van het moeder zijn. Oke lichamelijk ben ik moe van de gebroken nachten, maar ik voel me nu compleet ofzo. Alsof zij het stukje was, wat ontbrak. De beslissing om voor een kind te gaan en het daadwerkelijk zwanger raken gebeurde in een maand tijd, maar ik heb het idee dat dit precies goed was zo. Ik heb turbulente maanden meegemaakt waarin dierbaren stierven, maar nu voel ik een soort rust over me komen. Alsof ik even al die verandering door moest maken om te komen waar ik nu ben; weer een stap dichter bij mezelf, een stap dichterbij het geluk wat in jezelf ligt (want dat geloof ik). Yelena is een geweldige toevoeging aan mijn leven ! Zo nu en dan voel ik me wel wat onzeker nog; is ze wel gezond, komt ze goed aan. Maar goed daar heb je het consultatiebureau voor! Nu ik de borstvoeding heb laten vallen voel ik me goed; zit een stuk lekkerder in mijn vel, ben veel relaxter en meer in staat flexibel te zijne n Yelena's ritme te volgen en haar te troosten wanneer ze huilt. Kortom ik kan er nu echt voor mijn dochter zijn ipv me alleen maar bezig houden met een druk kolfschema om haar dan maar perse het beste van het beste te laten drinken. Ze heeft nu een mama die veel happier is en dat vind ik belangrijker ! Voel me op en top vrouw zo met deze nieuwe 'rol' erbij. Het fijne is dat ik mezelf niet identificeer met die ene rol, maar gewoon nog lekker 'mezelf van voor de zwangerschap' kan zijn. Vind het ook heerlijk om me bezig te houden met mijn hobby's en lekker te kleppen met mijn vriend over van alles en nog wat. Maar ook samen genieten en lachen om ons meisje !