Hoe het voelt om zwanger te zijn? In een zin: Heel vreemd. Ik had al 1,5 jaar een relatie met mijn ex-vriend. En hoewel ik (ver) in de toekomst wel kinderen wilde, was dit echt niet wat ik voor nu wilde. Ik ben altijd heel onregelmatig ongesteld geworden (soms een paar maanden helemaal niet), dus het feit dat ik wer eens niet ongesteld was maakte geen indruk op me. Er waren geen lichamelijke kenmerken waardoor ik besloot te testen, het was meer dat er een stemmetje in mijn hoofd zat dat zei dat ik zwanger was. Ik probeerde het stemmetje uit te schakelen, ten eerste omdat ik er helemaal gek van werdt en omdat ik zoiets had van; Dat kan niet. Mijn huisarts had gezegd dat ik waarschijnlijk geen kinderen kan krijgen, dus ik kon niet zwanger zijn, vond ik... Uiteindelijk had het stemmetje mij zover gekregen dat ik een test ging halen. Een beetje lacherig voerde ik de test uit (ik dacht: Ik zie zometeen 1 streepje, wat betekent dat ik niet zwanger ben, en dan kan ik mezelf weer uit gaan lachen dat ik me zo onnodig zorgen heb gemaakt). En toen zag ik ineens twee streepjes staan. Ik schrok me rot, keek nog eens, en bedacht toen dat deze test waarschijnlijk anders werkte, dat 2 streepjes betekende dat je niet zwanger bent i.p.v 1. Dus vol "goede moed" de bijsluiter gepakt, verbaasd 6 keer van de test naar de bijsluiter gekeken. Nogmaals de bijsluiter gelezen om te kijken of ik het misschien fout had gedaan, of dat er uitzonderingen zijn etc. En toen pas drong het tot mij door: Ik ben zwanger. Tranen, angst, en verder alleen maar tranen Ik snel mijn ex-vriend gebeld. Die was ervan op de hoogte dat ik ging testen, en hij had mij nog op het hart gedrukt dat "mocht" ik zwanger zijn, hij mij nooit in de steek zou laten. Dus, huilend belde ik hem op: Help, ik ben zwanger. Ik verwahte een schrik reactie, en veel medeleven, maar geen van beide kwamen. "Ik heb nu geen tijd, ik bel je een andere keer wel" *klik*. Dat was wat ik te horen had gekregen. Verward zat ik met de telefoon en de test in mijn hand. Tranen, tranen, angst, tranen. Ik besloot mijn beste vriend te bellen. Snikkend vroeg ik hem of ik langs mocht komen. Eenmaal daar had ik uitgelegd wat er aan de hand was, hij probeerde mij te troosten, en zei dat ik moest kiezen of ik het kindje wilde houden of dat k abortus zou plegen ("deze keuze wil ik niet maken" galmde over en over door mijn hoofd). Ik was echt vreselijk in paniek, ik begon helemaal te hyperventileren, ik wist niet wat ik moest doen. Ik was blij dat mijn beste vriend mij opving, maar ik wilde gewoon naar mn vriend toe, rustig met mijn hoofd tegen z'n borst, huilend, terwijl hij mij troostend over mijn hoofd en haar zou strelen. Ik was zo ontzettend blij dat hij me belde, ik wilde door hem gerustgesteld worden, ik wilde me gewoon veilig bij hem voelen. Toen ik opnam verwachtte ik dat hij zou vragen waar ik zou zijn en of hij naar me toe kon komen. Maar zo ging het niet. Hij vroeg of ik zwanger was. *knikkende knieen, snif* "Ja". "Heb je al een afspraak gemaakt?" "Afspraak?" "Ja, om het weg te laten halen" Op dat moment sloeg mijn hart over. Niks steun, niks troost, geen knuffel, geen geruststellende woorden, geen begrip, helemaal niks! Ik werd boos, ik kon het niet begrijpen hoe hij het in zijn hoofd haalde om voor mij te beslissen "dat ik wel ff abortus zou plegen". Geschokkeerd als ik was antwoorde ik dat ik niet wist of ik dat wel wilde, dat ik gewoon rustig de tijd moest hebben om hier over na te denken. Die tijd werd mij niet gegund. Hij was boos, dat hoorde ik, en normaal was ik met knikkende knieen teruggekropen en had gedaan wat hij wilde dat ik zou doen, maar dat kon ik nu niet. Hij stelde me op zo veel fronten teleur... Hij hing op. Verbaasd heb ik nog een paar seconden met de telefoon in mn hand gestaan. Stotterend vertelde ik mijn beste vriend wat hij gezegd had. Nee een troost sessie gingen we naar een vriend van ons toe, om mij even af te leiden. Natuurlijk dar ook uitgelegd wat er aan de hand was, hij zei hetzelfde als mijn beste vriend, dat ik een keuze moet maken. De twee mannen gingen gezellig een spelletje doen, en ik dacht alleen maar na over de keuze die ik moest maken. Mijn hoofd zei dat ik abortus moest plegen, ik was te jong, mijn hele leven zou veranderen, ik zou iedereen teleurstellen etc. Maar mijn hart dacht daar anders over. Wat mijn hart dacht wet ik niet, ik weet alleen dat mijn hart het kindje bij zich wilde houden. Ik heb toen op internet gekeken wat mijn mogelijkheden waren als ik zou kiezen voor het houden van mijn kind. ik zag dat er opvanghuizen waren, en instanties, maar dat het heel erg moeilijk zou worden... Ik besloot beide opties open te houden, maar achteraf gezien had ik mijn keuze toen eigenlijk al gemaakt. Beide vrienden zaten te grappen over wat ze allemaal met mijn kind zouden gaan doen als mn kind groter was en hoe ik er zwanger uit zou zien. Manisch als ik op dat moment was, deed ik vrolijk mee, afgezien van de paniek momenten die zich tussendoor voordeden. Mijn ex-vriend wilde niets met het kind te maken hebben. Mee naar de vk? Nee. Echo? Nee. Opvoeden? Absoluut nee. Maar je zou me toch helpen? Doe ik toch? Een week nadat "we"/ik erachter kwam(en) dat ik zwanger was belde mn ex op: we moeten praten... Ik schrok, waarom wil hij praten...Hij gaat me toch niet "dumpen"he? Daar was ik bang voor. 1,5 jaar was hij het belangrijkste in mijn leven, sterker nog, mijn hele leven draaide om hem. Hij was alls wat ik wilde en nodig had. Ik hoopte dat dit een grapje was, dat hij me gewoon even wilde latn schrikken. Dat als ik de deur opendeed hij mij in z'n armen nam en zou zeggen: "Ik ben van gedachten veranderd, het is ONS kindje". Helaas bleek de reden van zijn bezoek niet de leuke verassing te zijn waar ik op hoopte, nee, hij wilde mij niet meer. Ik probeerde begrip op te brengen voor deze actie (ging niet), probeerde het goed te praten (gingook niet), en proberde voldoening te halen uit het feit dat we gewoon vrienden zouden blijven. Vanaf het moment dat het uitging waren we geen vrienden, maar dat wist ik niet, ik ging ervan uit dat hij ook echt daadwerkelijk vrienden wilde blijven. ik kwam er al gauw genoeg achter dat dat niet het geval was, hij liet niets meer van zich horen, belde niet meer terug, negeerde me op msn etc. Een vriendin zei dat ik naar de HA moest. Gezien het feit dat ik mijn HA vreselijk vond stelde ik dat nog uit. En ik wist zeker dat ik op een dag wkker zou worden en dat ik dn een miskraam had gehad, ik heb altijd pech, en dit zou geen uitzondering zijn. Met 8 a 9 weken zwangerschap ging ik naar de HA. Daar kreeg ik een verwijzing voor de echo. gelijk een afspraak gemaakt, ik zou met 12 weken een echo krijgen. in de tussentijd heb ik me vreselijk gevoeld, steeds meer vrienden lieten me vallen, ik was mn vriend kwijt en ik miste hem (doe ik helaas nogsteeds, ondanks het feit dat hij...hm..een minder aardig persoon is), ik was bang voor de reactie van mijn moeder, de gedachten aan de toekomst maakten me bang en ik voelde me schuldig tegeover de mensen die jaren lang probeerden zwanger te worden, en dat ik dan per ongeluk zwanger raak, terwijl ik (financieel gezien) minder te bieden heb. Ook wist ik niet hoe ik me moest voelen, als ik "blij" was voelde het niet goed, want dat hoort niet, als 17-jarige hoor je niet blij te zijn dat je zwanger bent. Maar als ik niet blij was, voelde het ook niet goed, omdat zo'n kleintje toch iets heel moois is, en daar hoor ik van te genieten. Geen enkel gevoel voelde goed, en daar werd ik helemaal gek van. De angst voor reacties groeide met de dag groter, lichamelijk voelde ik mij vreselijk, ik probeerde alles te verbergen, en als mn moeder naar mijn lichamelijke toestand vroeg loog ik daarover. De echo: Samen met twee vriendinnen ging ik naar het ziekenhuis voor de echo. Met elke stap begon ik meer te beven, wat zal ik straks te zien krijgen? Een kind? Een echt kind? Vast niet, ik zal wel een leeg vruchtzakje hebben, ik heb altijd pech, dus het zal wel een leeg vruchtzakje ijn. Dan kan ik thuis gaan zitten huilen omdat ik een kindje verloren heb, ja...zo zal het wel gaan. in de wachtkamer hoorde ik mijn hart bonzen in mijn oren. Mn vriendin probeerde me gerust te stellen, maar ze maakte alles alleen maar erger. Mijn hart maakte een salto toen mijn naam werdt geroepen. ik sprong op (knikkende knieen), schudde vriendelijk de hand, en volgde de vrouw de echo kamer in. Er werdt gel op mijn buik gesmeerd, en de vrouw pakte het apparaat. In mijn herinneringen ging dat apparaat in slow-motion op mijn buik af. De herinnering aan de echo is redelijk wazig, maar ik kan me dat gevoel nog herinneren toen ik mijn kindje zag. Blijheid, ongeloof, schok, blijheid, alles door elkaar. Hoofdje, buikje, voetjes, zo klein, zo...mooi. Van mij...mijn kind... Toen bedankt ik me dat het feit dat ik een kindje zag, niet betekende dat het ook leefde. "wilt u het hartje horen?" Ik knikte. Mijn hart stond stil, en mijn longen vulden zich in een klap met lucht. Ik slaakte een gilletje. Het hartje....het klopt... het leeft...het is een volmaakt kindje, met een prachtig tsjoek-tjeok hartje... Ligt rustig in mijn buik te slapen... Bij mama... Tranen vulden mijn ogen, maar ik durfde ze niet te laten zien. Deze tranen waren voor mij, en voor mijn kindje, en voor niemand anders. Ik kreeg echo foto's mee, en ik heb urenlang niets anders gedaan dan gekeken, gekeken naar mijn mooie kindje. Ik was dus echt zwanger! Opnieuw drong het tot mij door, ik was echt zwanger. Vanaf toen kwam het schuld gevoel : Geen vader. Bij alles wat ik deed werd ik herinnerd aan het feit dat mijn kindje geen vader heeft. Ik moest het mijn moeder vertellen. Meteen na de echo ging ik naar huis. Mijn moeder en ik zonderden ons even af, en mijn lichaam begon te trillen van angst: "Mam, ik moet je wat vertellen, ik weet dat je boos gaat worden, en dat begrijp ik ook, maar ik krijg een pukkie.." Ik gaf haar de echo aan, maar ze bleef mij aankijken. Geschrokken was ze natuurlijk, enik voelde me vreselijk. Dingen zoals : Besef je wel wat je doet, je hebt geen idee wat je doet, hoe kan dit nou, ik had je verstandiger ingeschat, jezus meid! Kwamne uit haar mond. Ik liet haar begaan, ik was allang blij dat ze me niet mteen uit huis zette. Het heeft een paar weken geduurd voordat het ëen beetje"bezonken was. Ik voelde me wel beter dat ze het nu wist, het nam een heel deel van de druk weg, want ik was zo vreslijk bang voor de reactie van mijn moeder. Met 14 weken voelde ik de baby voor het eerst. Er ging een soort adrenaline stoot van blijheid door mij heen, met elke week voelde ik de baby beter. Na verloop van tijd wist mijn familie dat ik zwanger was, heb ik samen met mijn tante en moeder een gesprek gehad met mijn ex en zijn ouders. Zij konden geen begrip voor mij opbrengen, en zaten een beetje vast in "mijn kind doet nooit iets fout". Kortom, het was MIJN schuld dat ik zwanger was, zo dacht mijn ex erover en zijn ouder blijkbaar ook. Het contact met mijn moeder werd steeds beter. En ik had niet verbaasder kunnen zijn toen zei mij riep vanaf de zolder, en mij een doos vol babykleertjes aanrijkte (dat was een heel leuk en belangrijk moment, dat begrijp je wel, dat smolt het ijs tussen mij en mn moeder... Zit nu te huilen nu ik dit schrijf ). Ik was gestopt met mijn studie, ging naar het Fiom voor hulp en binnenkort ga ik verhuizen naar een andere stad (ik zie daar vreselijk tegenop, dan zie ik mn moeder en mn broertjes niet meer, mn vrienden niet meer etc.). Er is ook een periode geweest warin ik het huis niet mocht verlaten, omdat ik het risico liep ontvoerd/vermoord te wordn door mijn vader. Dat is nu gelukkig allemaal afgelopen. Momenteel veel last van harde buiken en rugklachten. En heel veel stress i.v.m verhuizing etc. Mijn zwangerschap is dus niet bepaald een roze wolk periode geweest. maar dat neemt niet weg dat ik er erg van kan genieten als de kleine zijn aanwezigheid viert, en wel heel erg uitkijk naar zijn komst. Ook de reacties van mensen op mijn "jonge zwangerschap"is niet bevoorderlijk, maar gelukkig weten de mensen die mij echt kennen dat ik ontzettend mijn best ga doen, en bereid ben offers te maken voor mijn kind (het feit dat ik ben doorgegaan met de zwangerschap ondanks alle tegenwerkingen en het feit dat ik voor het welzijn van mijn kind ga verhuizen bewijst al genoeg). Zwanger zijn voelt op ieder moment anders. Soms vind ik het echt niet leuk (ik heb nu al heel veel verloren doordat ik zwanger ben), en soms ben ik helemaal in de wolken over de kleine. Zwangerschap kan iets heel moois zijn, maar dan moet zowel jij als jouw omgeving je de kans geven dat mooi te vinden.
Hoi Goddess Tear, Ik heb je verhaal gelezen en ik ben echt ontroerd. Wat heb jij het moeilijk gehad en nog zo jong. Ik vind je erg moedig en sterk. Ondanks je jonge leeftijd al heel volwassen. Ik hoop dat alles maar dan ook alles heel voorspoedig voor je zal lopen en ik wil je heel veel sterkte en geduld toewensen met alles. Ik weet zeker dat je een goede moeder wordt. Heel veel liefs, Vanilia.
Graag gedaan hoor Met jouw karakter en doorzettingsvermogen kom je er wel. Altijd in jezelf blijven geloven. Liefs en knuffel, Vanilia.
Ik wilde hier mijn onzekerheden neerschrijven over mijn zwangerschap, want ik heb complicaties gehad in de eerste weken. Vandaag op de echo een druk en levend kindje gezien, dus... Als ik het verhaal van Goddess Tear lees, realiseer ik me dat ik zo gelukkig ben dat we er allebei zo van genieten. Ik heb veel steun aan mijn vriend (bijna echtgenoot) en ik vind het dapper dat jij zo jong kunt doorzetten. Ik zat in zo'n druk studentenleven op jouw leeftijd, dat was heel moeilijk geweest. Ik wens je succes en kracht toe de komende 4 maanden, maar natuurlijk ook daarna. Een hele dikke knuffel vanuit Limburg, Liefs Juud En aan LittleWitch: als het zover is, probeer dan van het gevoel te genieten, ook als je misselijk bent of pijn hebt. Ik wens je veel succes!
godess tear: wat een moedig verhaal! Maar jij komt er wel hoor meid... Uit je bericht kan ik uitmaken dat je een sterke, moedige vrouw bent en je kindje zal zich gelukkig prijzen met een moeder zoals jij! Geniet nog maar van je zwangerschap! Juud: ik ga idd proberen te genieten... Al weet ik zeker dat ik me een ongeluk zal verschieten eens ik verneem dat ik (ooit) zwanger ben (beetje zelfkennis he)
Heel erg bedankt allebei! Juud: Ik wens jou ook heel veel suc6 en sterkte. Littlewitch: Leuke topic Ik zag net je banner, goh wat ben jij overtijd, hihi . Een beetje schrikken als je zwanger bent kan geen kwaad hoor
@ Goddes Tear: Ik had hier en daar al wat stukken (flarden) over je verhaal gelezen. Ook in de bovenstaande post heb je heel erg "mooi" verwoord wat jou in de fagelopen maanden wel niet is overkomen. En ook ik geloof dat je het wel zal redden. Je lijkt me idd een erg sterke vrouw, en tis jammer dat je dit soort problemen op jouw leeftijd allemaal al hebt moeten meemaken. Ik vind het erg knap van je, hoe je er mee omgaat. Geniet van je zwangerschap (en je nieuwe band met je moeder), voor zolang als het kan. @ de andere dames: wat een mooie verhalen allemaal. Voor een gedeelte zoals ik me het in de praktijk voorstel. De schrik en blijdschap en verbazing bij een postieve test. Ik geloof dat wanneer het ooit zover is, ik op diezelfde manier zal reageren.
Was in juli gestopt met de pil, en dan is het wachten.. Iedere keer is het spannend als je weer in de buurt van je nod komt. Was er eigenlijk iedere maand van overtuigd dat het raak was. Iedere maand "voelde" ik allerlei dingen maar iedere keer ook weer de teleurstelling als ik toch weer ongi werd. Tot dec, was er eigenlijk helemaal van overtuigt dat het dit keer niet raak was. Voelde krampjes overal en was moe, maar ja, werk in een speelgoedwinkel en het liep tegen de sint tijd en dan is het altijd een gekkehuis. Toen ik 4dgn overtijd was toch maar een test gekocht. De volgende ochtend was ik om 6 uur wakker, zal ik wel, zal ik niet.. Ik durfde niet, toch gedaan. En dan zit je daar, met zo'n test in je handen en gelijk kwam er een mooie duidelijke 2e streep op. Kon het niet geloven, heb er volgens mij echt 5 min naar lopen staren! Daarna hubbie wakker gemaakt en we hebben samen in bed een hele tijd naar de test gekeken. Helemaal overdonderd, en nu soms nog. het idee dat er zo'n wonder gebeurt in je... Heb(de meeste) dagen het idee dat je de hele wereld aan kan en andere dagen ben je bang voor alles wat er mis zou kunnen gaan... Hoop dat je het snel mee mag maken want hoe duidelijk ik het probeer te schrijven, niets kan ook maar in de buurt komen om de gevoelens te beschrijven...
lieve goddes; Wat ben je toch een dappere meid em dat op zo een jonge leeftijd. Jammer dat je ex vriend zo heef tgeregeers, maar ondaanks dat je hem nog misxt ben je toch beter af. Ik wou dat ik iets kon doen om het makkelijker te maken en net als wat Tigger heeft gezegd bij de mei mama's ik zou je ook wel bij willen staan bij je bevalling. Kom op meid je kunt en ga ervoor jouw kindje mag zi blij zijn met een mama als jij! onthoudt dat heel goed. Vleeliefs en een dikke knuf Nathasja
Jeetje Goddess... Ik heb echt ongegeneerd zitten janken toen ik je verhaal las. Hoe jij het beschrijft is het net alsof je het zelf meemaakt. Je zou schrijver moeten worden meid! Ik kan me trouwens voorstellen dat veel mensen negatief naar je zwangerschap kijken omdat je nog zo jong bent. Maar dat kleine kereltje daar in jouw buik, hem kan het niks interesseren hoe oud je bent. Als je er maar voor hem bent en voor hem zorgt dan ziet hij je als mamma en dan maakt leeftijd helemaal niks uit. En met dat moederschap van jou, nou dat zit wel goed dat weet ik zeker! Succes met het commentaar van mensen.. Het is maar goed dat je gezegend bent met een hele hoop doorzettingsvermogen en liefde voor je kindje, want dat helpt je echt overal doorheen.. Liefs Amilah
dankjewel amilah. Wat je net zegt, dat mijn zoon het niets uitmaakt hoe oud ik ben, daar heb ik nooit over nagedacht. Het doet me goed dat nu te weten, geeft tcoh een soort van rust. Ik ben "gewoon" zijn moeder, en mijn "achtergrond" heeft daar niets mee te maken. Schrijven is toch wel een van mijn hobby's, maar dit is de eerste keer dat ik in het Nederlands schrijf, ik schrijf namelijk al 1,5 jaar in het Engels. Dus ik vind het erg leuk dat je zegt dat ik schrijver moet worden . Toevallig heb ik vannacht de hele nacht wkker gelegen omdat ik een heel kinderboek in mijn hoofd had over (hoe kan het ook anders) een krokodil , misschien dat ik dat ga uitwerken... Speciaal voor mijn zoontje, omdat het toch wel door hem is geinspireerd... In iedergeval heel erg bedankt! En mocht je geintresserd zijn naar andere schrijfsels, stuur me dan een pb'tje
Hahahaha ik zit al met smart te wachten op het boek over de krokodil.. En het lijkt me idd leuk om wat meer van je te lezen, je schrijft echt erg goed.. Ik weet nog goed dat er een tijdje geleden een tv-programma was over de zangeres Brandy en zij was zwanger toen. En zij zei toen dat ze voor haar kindje gewoon mamma was en dat het niet uitmaakte als ze geen make-up op had of als ze vals zong, ze was mamma en dat is het belangrijkste voor het kindje. Dus dat heb ik onthouden want dat is gewoon echt waar!
Hihi, dankjewel (ik krijg dat krokodilletje niet uit mn hoofd, ik ga het denk ik toch maar uitwerken, ik lig in mijn hoofd al helemaal gevouwen om de teksten en bijbehorende plaatjes ). ik ben het helemaal met Brandy eens!
Hoi hoi Goddess, Je schrijft inderdaad heel erg goed. Ook erg duidelijk. Ik zie jou later inderdaad ook wel schrijfster worden Liefs Vanilia.
Goed idee, Goddess, maar wat dacht je van een levensverhaal, eventueel in een andere vorm.. dus niet persee in ik-vorm. Gewoon alle teksten op het internet verzamelen, ik denk dat je dan al een heel eind bent. En dan opnieuw uitwerken in een verhaal! "mijn kleine krokodil"
Mijn man en ik wisten allebei dat we graag kinderen wilden, alleen had mijn man wat minder haast, dus af en toe hadden we het er wel over. Maar ineens kwam hij er zelf mee dat het nu misschien wel een mooi moment was..... Dus gestopt met de nuvaring. En ik werd al heel ongeduldig, tijdens de stopmaand had ik al steeds het idee dat ik misschien zwanger was (door het ontpillen zeg maar) en de maand daarop was het al raak! Supersnel dus. En ook wat we allebei wilden. Na die test was ik helemaal hoteldebotel en had echt een paar dagen nodig om het tot me door te laten dringen. Daarna ook een rumoerige veranderperiode in de eerste weken (tot ongeveer 10 weken). Heel veel veranderende dingen; eetlust, energie ver beneden peil, heel labiel, eerste echo, eerste verloskundigebezoek, langzaamaan vertellen aan omgeving etc. En nu een leuke periode met steeds meer reacties van onbekenden over de zwangerschap (wordt echt zichtbaar). Meer energie, en ook meer gewend aan het idee. Bezig met praktische dingen zoals kamertje en uitzet enzo. Maar ook wel samen praten over namen, opvoeding etc. Kan het iedereen aanbevelen, maar je moet er wel klaar voor zijn!