Weer een ronde voorbij. Weer ongesteld geworden na 36 dagen, na ALTIJD regelmatig te zijn geweest, 30 dagen cyclus. Lage rugpijn, duizelig, maagzuur, steekjes, ga zo maar door, zo anders dan anders, ik dacht: als ik nu ongesteld word, neem ik mezelf NOOIT meer serieus. Het kan niet anders. Na een negatieve test begon ik al te twijfelen en gisteravond kwam het bewijs. Weer bloedverlies. Weer niet zwanger. Weer een gemiste kans. Weer verpest. Het is mijn schuld. Wat anders?! Ik wil opgeven. Ik heb het gevoel van de handdoek in de ring te willen gooien. Ik wil niet meer, ik kan niet meer tegen de teleurstelling. Maar wat als opgeven niet mogelijk is? We zitten immers niet in de medische molen, voorbehoedsmiddelen hebben we nooit gebruikt, we willen een kindje, al anderhalf jaar zijn we in volle afwachting. Wat valt er dan op te geven? Je vrijt nog steeds met elkaar, dus hoe kun je zeggen: ik wens niet meer en laat het los? De vraag is misschien beter, hoe kan ik dit in godsnaam los laten? Ik kan niet meer, elke maand, voor mijn eisprong, na mijn eisprong, rond de mogelijke bevruchting, voor NOD, tijdens NOD, na NOD... Slechts enkele dagen na mijn menstruatie heb ik rust, alle andere dagen - dat is dus bijna de hele maand - zweven er baby's, wensen, fantasieën en meer in mijn hoofd. Ik word helemaal gek van mijzelf. Kan geen afleiding meer vinden. Ik wil niet in de medische molen, dan ben ik er nog meer mee bezig. Ik denk niet dat er iets mis is, en zo ja, dan hoef ik het ook niet te weten. Ik begin het spuugzat te raken. Waar ik al die tijd bang voor was, gebeurt nu. Ik vind het niet meer leuk. Ik voel frustratie, verdriet en zelfs woede. Ik weet niet eens naar wie of wat. Het begint voor zowel mij als mijn man een frustrerende weg te worden. En dat terwijl ik geloofde in verwekken van kindjes met liefde. Alles komt op zn tijd. Wat is er met me gebeurd? Hoe kom ik weer tot wie ik was? Ik kan gewoon even niet meer. Alles doet pijn. Sorry voor dit ongelooflijk depressieve bericht. En sorry tegen alle lieve mensen die mij in andere topics een hart onder de riem hebben gestoken en geloofden dat ik zwanger was, dat deed ik namelijk zelf ook. Misschien is het niet voor ons weggelegd.
Sorry, echt heel erg sorry tegen alle mensen die al veel, veel, VEEL langer wachten en die wél de moed hadden de medische molen in te gaan. Het spijt me, jullie mogen down zijn, ik besef me dat ik in jullie ogen een vreselijke aansteller kan zijn. Het spijt me.
@Roxie, allereerst: ik denk dat niemand van de dames die al langer bezig zijn, het je kwalijk neemt dat je er even helemaal door heen zit!! Jullie gaan bewust de medische molen niet in begrijp ik? Misschien zou je nog kunnen overwegen om alleen wat testjes uit te laten voeren? Ik weet niet hoe jullie daarin staan? Verder denk ik dat jullie samen ontzettend aan een heerlijke vakantie toe zijn!!! Dus zou ik dat ook gewoon gaan plannen!! Even een tijdje iets anders om aan te denken? Dat betekent niet dat jullie kinderwens op de achtergrond raakt, maar misschien kom je dan wat meer in balans met je eigen lichaam...
Ik snap je heel goed. Alleen snap ik niet dat je de mmm niet in wilt gaan omdat je er dan nog meer mee bezig zou zijn. Ik denk dat het juist verstandig is om de mmm in te gaan. De artsen kunnen tegenwoordig heel veel. Misschien heb je dat kleine beetje hulp wel nodig en is de kans op een zwangerschap wel heel groot. Succes en heel veel sterkte
Ha Roxie, eens met beidde voorgangers.. ik denk veel meer als je er nu mee bezig bent.. kan niet dus als dat de enige reden voor de mmm is... zou ik die overboord zeggen, en op z'n minst wat onderzoeken laten doen.. dan weet je meer, en als alles goed is, weet je dat, dat gaf mij wel rust. En als niet alles goed is, kun je op dat moment kijken wat de opties zijn. Verder snap ik heel goed dat je er even doorheen zit! Dat gevoel ken ik maar al te goed.. probeer te accepteren dat de wens onderdeel van je leven is? Blijf toch afleiding zoeken.. soms werkt het ineens weer wel, en soms ineens weer niet. Sterkte meid! Houd moed en vertrouwen en hoop.. hoe moeilijk dat soms ook is.
Vooral het gedeelte over kinderen krijgen uit liefde snap ik goed. Het heeft echt iets, dat stiekem met de pil stoppen, dat geheimpje wat je als stel met je meedraagt. Maar na een tijd proberen is de lol er toch echt af.. dan is het alleen maar lijdzaam afwachten of alles wat je voelt ook deze maand op niets uit zal draaien. Ik denk alleen dat je er eigenlijk al optimaal mee bezig bent en ik zal ook niet zeggen dat de MMM niet zwaar is, integendeel. Maar als het al de hele dag door je hoofd spookt, de MMM niet eens zo'n hele grote stap is. Je begint natuurlijk klein. Ik snap dat het een persoonlijke keuze is, maar laat je door angst nooit tegenhouden!
Meid ik begrijp goed wat je voelt. Het is ook niet niks om in de MMM te gaan. Maar nu in onzekerheid leven iedere maand dat nekt je echt, en misschien als je weet waarom het niet lukt dat je dan wat meer rust krijgt. De MMM is ook zwaar maar mijn gaf het wel een gevoel toen wij wisten waarom het niet lukte van opluchting. Ook die weg gaat met ups en downs. Meid heel veel sterkte
@Roxie: Je gevoel is heel herkenbaar. Ook jullie beslissing om niet de mmm in te gaan. Dat was namelijk ook ons voornemen. Uiteindelijk was ik na (ruim) 1,5 jaar wel zwanger, dus ik weet niet hoe we er in zouden staan na 2 of 3 jaar. Maar ons kennende en terugdenkend aan die tijd van 1,5 jaar, denk ik eigenlijk dat wij niet het traject in waren gegaan. Ik kan niet uitleggen waarom wij dat niet wilden en ik snap heel goed waarom andere mensen het wel doen. Maar ondanks dat onze kinderwens groot was, voelde dat traject als 'niet voor ons weggelegd'. Zo wilden wij het gewoon niet. En als dat op dit moment ook jullie gevoel is, is dat prima. Laat je door niemand aan het twijfelen brengen, alsof die keuze niet goed zou zijn ofzo. Dat is jullie keuze en het gaat om jullie lichamen, jullie gevoelens, jullie gezin. Verder kan ik je niet helpen of troosten. Ik weet dat alle goedbedoelde woorden niks betekenen. En ik weet zelf ook niet hoe je dat vreselijke 'ermee bezig zijn' moet uitzetten. Zelf heb ik wel eens gedacht: als het nog langer duurt, dat ga ik maar weer aan de anticonceptie. Dan wéét ik tenminste de hele maand dat ik niet zwanger ben. Die rust leek me soms heerlijk. Maar ja, die wens, dat verlangen, je wilt geen kans 'verloren' laten gaan. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het herken en dat ik het snap. Misschien dat je daar een klein beetje aan hebt. Want ik voelde me zelf zo vaak onbegrepen.
Ik kan niet omschrijven hoeveel jouw berichtje voor mij betekent. Het maakte me aan het huilen. En dat is helemaal niet erg. Want weet je waarom? Je moet het net geschreven hebben nadat ik tegen mijn man zei: ik ga weer aan de pil. 'Waarom?' vroeg hij. Ik zei: 'Omdat ik dan tenminste wéét dat ik niet zwanger ben. Dan kan ik het van me afzetten. Ik wil weer rust....' En dat van die medische molen, daar denken wij exact hetzelfde over. Niet gemeen tegen de andere mensen hier die mij dit adviseren, ik begrijp jullie! Maar voor ons is dit niet de weg. Ik kan het niet goed uitleggen. Het is gewoon een gevoel. Ik zie ons daar niet zitten. Misschien zijn wij... ''anders''. Dankjewel allemaal, en tupp in het bijzonder, je hebt precies de dingen gezegd die ik moest horen.
In de mmm denk je er niet meer aan, maar je denkt anders. Andere verwachtingen hoop en angst. Tenminste dat had ik wel in de mmm periode. Bij ons was er met allebei niks mis, zeer vruchtbaar. Maar samen kwam er dus geen zwangerschap, onverklaarbaar onvruchtbaar werd ons verteld. Wij hebben de onderzoeken gehad en toen mochten we beginnen met iui. Soms is het net 1 stuk hulp wat je nodig hebt om je wens te doen uitkomen. En ja ook komt het voor dat je dus nooit dat geluk kunt hebben. Maar alleen jullie kunnen samen de beslissing nemen over jullie wens/toekomstbeeld.
Wij zijn nu 7 maanden bezig voor een 2e kindje en zelfs ik ben al ongeduldig dus ik snap dat jij nóg gefrustreerder bent ieder maand... Wij hebben wel afgesproken dat als we na een jaar nog niet zwanger zijn, we toch eens naar de dokter gaan stappen. Daar is het nu nog te vroeg voor, maar we hebben het er wel eens over. Je hoeft dan nog niet gelijk beslissingen te gaan nemen, maar je kan als eerste stap er eens over gaan praten met de huisarts. Sterkte ermee meid!!
Dit heb ik ook gezegd, ik ga weer aan de pil, dan weet ik waar ik aan toe ben! Maar voor ons bleek het een simpel iets te zijn in de mmm. Het duurde wel lang voordat zoiets aan het licht komt. En het is een kwestie van afvinken. Maar als het ziekenhuis jullie droom kan verwezenlijken, dan laat je dat niet in de weg staan Wij zagen ons daar ook niet zitten, maar zonder deze hulp was t nooit gelukt! En ik ben er zo dankbaar voor.
Het mag best meis dat je je rot voelt dat is logische dat ervaren we allemaal, iedereen die al lang bezig is terwijl het bij iedereen in onze omgeving zo 'makkelijk'gaat binnen 1 of 2 maanden zwanger. Die eerste 2 jaar was ik er zo mee bezig, zo negatief over alles en elke maand weer zo teleurgesteld en chagerijnig en verdrietig. En toen zijn we uiteindelijk de mmm in gegaan wij zijn onverklaarbaar verminderd vruchtbaar. Maar ondanks dat het pittig is met hormonen steeds naar het zkh etc, heb ik rust. Rust in mijn hoofd, en waarom?? Seks was bij ons iets geworden om baby,s te krijgen en als het weer niet was gelukt was ik boos op alels en iedereen ook op mijn man en op mezelf. Maar met de iui krijg je op het juiste moment een inseminatie, waardoor je gewoon zeker weer dat deze maand weer optimaal benut is, en we weer gewoon seks kunnen hebben omdat we dat willen en niet omdat we dat moeten. Ik hoop dat jij je rust ook weer terug kan vinden en je moet dat op de manier doen die jou het beste lijkt. Succes meid, en geen sorry zeggen omdat je je rot voelt omdat je grootste wens steeds maar niet in vervulling gaat.
Niemand moet van mij de mmm in, ik snap alleen niet waarom je niet zou willen weten wat er aan de hand is. Misschien is het wel iets heel simpels en misschien ook niet, maar dan kun je altijd nog besluiten niet verder te willen... In mijn geval bleken mijn eileiders vergroeid te zijn. Natuurlijk zwanger worden kón helemaal niet. Als ik dat niet uit had laten zoeken, waren we nu nog aan het proberen. Dat we vervolgens nog door 4 miskramen heen moesten is heel verdrietig, maar dat was misschien/waarschijnlijk ook zo geweest als we niet in de mmm hadden gehoeven. Maar goed, ieder zijn keuze natuurlijk. Heel veel sterkte met het afscheid nemen van je kinderwens.
Bedankt voor alle superlieve reacties. We gaan dit jaar gewoon door waar we 'gebleven waren', het is gelukkig niet zo dat we niet meer genieten van vrijen. We doen dat dan ook niet als vaste prik rondom mijn eisprong, maar toch komt het altijd wel zo uit, waardoor ik weet dat het niet aan onze romantische avonden ligt dat het niet lukt, zegmaar. We geven het tot het nieuwe jaar, we zijn jong en hoewel ik dat cliché echt van niemand anders dan mezelf hoef te horen weet ik dat we nog alle tijd hebben. Dat betekent niet dat het minder pijnlijk is... maar wel dat we ,als we in 2015 belanden, nog genoeg kans hebben om die medische molen in te gaan. Het is gewoon nu even superhard en ik ben heel blij dat ik het van me af kon/mocht schrijven hier. Vandaag veel buikpijn en dat maakt het er niet beter op. Maargoed... misschien morgen weer een betere dag, bovendien heb ik een superlieve man die mijn hand vasthoudt en me een duw in de rug geeft - of een steuntje wanneer het nodig is. En daarbij jullie reacties, heb ik weer motivatie om gewoon weer te blijven genieten van alles wat op me af komt. En ik weet, dat kindje komt vanzelf. Ik wil blijven vertrouwen, hoe moeilijk dat soms ook is. Ik ga proberen deze maand op een andere manier in te gaan, maar weet nog niet hoe. Afleiding blijkt niet voldoende, hoeveel ik ook doe, het spookt altijd vroeg of laat door mijn hoofd. Kan mijn dag nog zo volplannen: savonds in bed bekruipt me die wens toch weer. Wel ga ik geen tests meer kopen, ik merk dat ik die negatieve tests het ergste vind van allemaal. Ik zie het wel, anderhalf jaar aan tests is genoeg geweest nu, als ik eens 2 weken overtijd ben mag ik van mijzelf weer Een depri dag en avondje, maar ik kom er vast weer bovenop. Liefs en nogmaals heel erg bedankt.
Wat toevallig Roxie, dat ook jij precies dat gevoel had van "dan nog liever terug aan de pil", al doe je dat dan uiteindelijk toch niet. Afleiding werkte bij mij ook niet. Mensen zeiden dat ook wel eens tegen mij, dat we lekker op vakantie moesten gaan en dat ik er dan niet zo aan zou denken. Ja vast, ik was er net zo hard mee bezig. NOD middenin de vakantie, wat doe je dan? Alvast een zwangerschapstest meenemen op vakantie voor het geval je over tijd bent? Of in Frankrijk een test kopen als dat nodig zou zijn. Zou het niet fijn zijn, om tijdens de vakantie een zwangerschap te ontdekken of te veroorzaken? Blablabla. We zijn in die periode dat we al langer bezig waren ook nog getrouwd. Dat was helemaal goede afleiding. Ja vast, want wat is er nu mooier om op je trouwdag een zwangerschap bekend te maken? Of als dat dan niet lukt, misschien juist een aantal weken na je trouwdag, hoe romantisch een kind verwekt in de huwelijksnacht, blablabla. Ik kon mezelf echt helemaal gek maken daarmee. (Ligt in mijn geval misschien ook wel een beetje aan m'n adhd hoor.) Alleen hielp testen bij mij juist wel, voor een paar dagen dan. Liever de zekerheid dat het weer niet gelukt is, dan dat zenuwachtige afwachten. Maar dat is natuurlijk ook voor iedereen anders. Veel sterkte en succes ermee. En fijn dat je man je zo snapt (voor zover dat bij een man gaat ) en steunt. Dat is belangrijk.
Hoi lieve Roxie ik heb het gelezen wat verschrikkelijk zeg!!! Keer op keer die teleurstellingen dat kost zoveel energie inderdaad. Ik ben pas een paar maandjes bezig maar ik heb af en toe al zo iets laten we maar gewoon weer anticonceptie gebruiken dan weten we wel waar we aan toe zijn. Die onzekerheid en het lichaam wat ons voor de gek houdt. Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen!!! Ik weet zeker uiteindelijk komt alles goed!!
onmogelijk he, om er niet mee bezig te zijn. Wij hebben bij onze dochter er ruim een jaar over gedaan. Na een half jaar was ik toch elke maand wel even teleurgesteld (wat per maand erger werd) en tegen de tijd dat het jaar bijna om was, was mijn vertrouwen gedaald tot heel heel weinig. Want als het al 11 keer niet lukt, waarom dan de 12e wel, en als die dan ook niet lukt, dan hoef je op poging 13 toch ook niet meer te hopen. De maand waarin we het onderzoek van mijn man achter de rug hadden (gewoon bij de huisarts, nog geen enge dingen) en we de eerste afspraak bij de gyn hadden (alles willen laten controleren, maar ook daar alleen een inwendige echo), bleken we zwanger te zijn. Voor mij gaf het idee dat er iemand mee ging kijken, om te kijken of we beide wel 'gezond' waren voldoende rust. Die maand was in mijn ogen toch verkeken, want de kans was toch al super klein (vond ik), en iemand zou ons binnen afzienbare tijd gaan helpen. Ik ben erg dankbaar dat we het niet nodig hebben gehad, maar het gaf wel rust. Nu geloof ik gelijk dat het jou op dit moment geen rust geeft, maar misschien is er voor jullie iets anders wat helpt. Inderdaad afspreken we gaan er nog een x aantal maanden voor en anders kijken we verder. Of misschien is er nog wel iets wat voor je zou kunnen helpen. Maar schrijf vooral lekker! Want dat kan ook enorm helpen. En voel je zeker niet schuldig tegenover mensen die al langer bezig zijn dan jij. Zij weten ook wel, dat zij toen ook graag wilde. Sterker nog, wij zijn nu pas in ronde 5 voor nr 2 en ik ben het nu al weer zat, gewoon omdat ik weer het gevoel heb dat de kans zo klein is en eigenlijk helemaal geen zin heb in het 'lange' wachten. Ik bedoel, ronde 5 is peanuts en al helemaal als je bedenkt dat er meiden zijn die in ronde 15 of 25 zitten. Maar een wens is een wens. Sterkte meid! En ik hoop dat je snel het geluk mag hebben om een positieve test vast te houden!
Ik snap je gevoel zo goed.. Hoe vaak ik niet geroepen heb 'ik ga weer aan de anticonceptie!'. Wij zijn ook nog jong, ik ben 26 partnerlief 31. We hebben al een zoontje uit 2008 (nu 6,). We zijn inmiddels al bijna 2 jaar bezig, uit de mm is gebleken dat alles tot zo ver oke is. Inmiddels twee zwangerschappen verder, die helaas niet goed waren. Nog steeds met lege handen. Emotioneel roep ik hele vaak, laat het ook maar.. Maar toch blijft die enorme wens, klapperende eierstokken.. Wens naar een mini hummeltje. Je moet doen wat goed voelt voor jou, voor jullie.
Heb alleen je begin gelezen.Ik snap je helemaal Ik heb t zelfde.wij hebben wel onderzoek laten doen omdat ik hoopte dat er wat uitkwam wat we verder mee konden of niet helaas niet geval we zijn allebei vruchtbaar en ze weten niet waarom niet lukt wij gaan ook bewust de Mmm. Niet in om nu na 3 jaar wat rust te krijgen ben ik weer met de pil begonnen vorige maand ff rust.stop als doosje op is weer dus 3 maand rust en dan zien we weer verder. succes