Van geen kinderen naar een baby vond ik een grote verandering, van 1 naar 2 niet. Nu schelen zij ook maar bijna 2 jaar, dus moet je toch al rekening houden met slaapjes en je zit al in een bepaald ritme, dus het verschil is dan niet groot. Het enige was dat mijn zoon tot een maand of zeven slecht sliep, daardoor was ik wel moe, maar mijn dochter had daar geen last van, zij sliep gewoon overal doorheen.
Ik vond de overgang van nul naar 1 helemaal niet groot en van 1 naar 2 véél en véél zwaarder. En dat terwijl we toch twee vrij gemakkelijke kindjes hebben. Maar het was bij ons denk ik de combi kort op elkaar (20 maanden, dus een dreumes die nog niet echt goed zichzelf uitdrukken kon), slechtere nachten met #2, niet overdag kunnen rusten omdat we er nog één hadden rondlopen en veel zorgen de eerste twee maanden omdat onze dame heel lang geel bleef zien en zichzelf niet goed op temperatuur kon houden dus vaak getemperatuurd moest worden en we er zo nodig wat mee moesten doen. O, en wat ik echt niet leuk vond én vind na 8 maanden, is dat ik echt vrij weinig tijd aan de oudste kan besteden! :'( Wat ik dan weer minder zwaar vond was het leren 'lezen' van je kindje. Dat ging zo vanzelf nu, maar bij de oudste echt niet. En nu onze jongste 8 maanden is en ze naast de bv ook met alle maaltijden mee eet, is het wel zo makkelijk dat ze mee gaat in het ritme en we niet het wiel moeten uitvinden wat handige eettijden zijn voor de baby en goede hoeveelheden enzo (hoewel dat laatste soms toch een vraagstuk blijft). Maar bovenal ben ik ontzéttend blij met onze twee kinderen en zijn we maar wát gezegend dat onze dochter zich als een verrassing aandiende nadat we voor * en z.l. jaaarenlang in de mmm hadden gelopen! Om antwoord te geven op je laatste vraag: heb niet echt dingen anders gedaan. Alleen wat meer hulp gevraagd soms (vond ik bij de oudste niet echt nodig), zoals de buurvrouw voor een kleine boodschap of wandelingetje met onze oudste (op werkdagen van manlief). Ps: gefeliciteerd met je zwangerschap!
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Onze oudste was bijna 2 toen de jongste geboren werd, ik vond van 1 naar 2 kinderen totaal niet pittig. De jongste draaide vlot mee in ons ritme (ze moest wel). Wat ik wel erg fijn vond was dat ze smiddags allebei even een uurtje (of 2) sliepen dan had ik even tijd voor mezelf.
Wat een verschillende antwoorden toch nog. Jeetje ik vind het toch best spannend. Mijn zoontje speelt goed zelf en kan zichzelf goed duidelijk maken en slaapt heel vast(ik kan hard op praten met zijn deur open en dan nog wordt hij niet wakker)dus hopelijk helpt dat wat als de baby er straks is. Mijn zoontje was een huilbaby en het was dus echt heel pittig, ik ga er nu dan ook vanuit dat het weer heel pittig zal worden hopelijk kan het dan alleen maar meevallen. Bij ons zoontje hebben wij er bijna een jaar over gedaan zwanger te worden, toen hij 20 maanden was dachten wij kom laten we beginnen voor een 2e het zal vast wel weer een tijdje duren voor het raak is maar toen was het direct raak! Bedankt voor de felicitaties
Mijn zoon was ook 2,5 toen mijn dochter kwam. Hij was zindelijk dus dat was heel fijn. Hij had koemelkallergie, zij bleek dit ook te hebben maar had hele andere symptomen dus de eerste weken mee lopen tobben. Mijn zoon pakte het goed op, was niet jaloers en voor mijn gevoel heb ik de aandacht goed kunnen verdelen. Vond het niet heel pittig ofzo.
Ik vond het heel pittig. De oudste draaide eigenlijk een beetje mee in ons ritme, maar de jongste had een compleet ander ritme! Ik heb mijn man in de begintijd vaak huilend opgebeld dat ik het allemaal niet trok en dat hij NU naar huis moest komen. Twee in de luiers vond ik ook zwaar. Toen de oudste naar de basisschool ging scheelde het al veel, maar toen de jongste óók naar school ging had ik het gevoel weer een beetje adem te kunnen halen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op mijn meiden, maar dat eerste jaar/anderhalf jaar vond ik het niet mals.
Ons eerste kind was een huilbaby ivm reflux, dat was een pittige periode dus na haar geboorte. Ik vond het dus ook heel spannend hoe de eerste periode met de tweede zou gaan. En ik vond de eerste weken van de tweede wederom heel zwaar. De kraamweek was heel goed, en week 2 en 3 ook wel, maar daarna heb ik het een paar weken wel heel zwaar gehad. Onze zoon had geen reflux, maar had veel darmkrampen en er was wat gedoe met borstvoeding. Bij mij schoot de paniek van de herinnering aan de eerste weken met onze eerste er dus weer volledig in. Elke keer als hij ontroostbaar was schoot ik weer in de 'Daar gaan we weer'-kramp en zag ik mezelf alweer maanden aanmodderen met een huilbaby. Dat was totaal niet realistisch, want eigenlijk ging het gewoon goed, maar ik zag dat niet meer. Toen de eerste 2-3 maanden voorbij waren en ik zelf weer wat beter in balans was en we wat meer ritme kregen, ging het eigenlijk hartstikke goed en sindsdien geniet ik enorm van ze ja het is wel druk (ze schelen 16 maanden) en soms hebben we wel een week dat ik gewoon op vakantie wil zonder kinderen vooral als ze allebei ziek zijn is het echt aanpoten. Maar zo heftig als die eerste weken is het oprecht nooit meer geweest!
Overgang van 1-2 veel gemakkelijker! Bij de eerste was alles nieuw, pittige bevalling, bv wilde niet op gang komen etc... Bij de tweede was ik veel relaxer; gewoon kijken naar wat werkt; het geeft niet als het niet volgens de 'regeltjes' gaat. En eerlijk gezegd vond ik het ook niet lastig om de aandacht te verdelen... Baby slaapt heel veel, dus tijd genoeg om wat met de oudste (toen net 3) te doen. En in de bv-tijd las ik eigenlijk altijd voor. Dus voor mijn zoontje was het alleen maar fijn als baby weer kwam drinken Enige wat ik voor mijzelf lastig vond, is dat mijn zoontje geen middagslaapje meer deed.
Ik vond van 0 naar 1 ‘lastiger’. Alles is nieuw, opeens heb je een klein mensje waar je verantwoordelijk voor bent, maar eigenlijk heb je nog geen idee wat je moet doen. Mijn zoon was 1,5 jaar toen mijn dochter geboren werd. En ik vond dat heel relaxed. Zelf was ik ook wat makkelijker. Ik vond het heerlijk dat mijn zoon nog geen school had, ik had alle tijd als ik thuis was. Nu ze wat ouder zijn (4,5 en 3) is het vaak wel vermoeiend. Maar ik weet eigenlijk niet beter dan dat ik alles met 2 kinderen doe omdat ze zo kort op elkaar zijn. Ik vind dat echt geweldig!
Ik vond de overgang van 1 naar 2 veel makkelijker. Vooral omdat ik er zelf veel relaxter insta. En ik vind de rustmomenten als mijn oudste naar school is heerlijk (oudste wordt in december 5, jongste is 4,5 maand). Maar het scheelt ook dat onze jongste een heerlijke tevreden baby is die weinig huilt.
M'n jongste is nu 10 weken en m'n oudste is 2. Ik vind het alles meevallen! Oudste heeft ook allergieën waar we pas met een half jaar achter kwamen. Ik heb genoten van de baby tijd maar het was ook loeizwaar. Hij leefde 24/7 op ons en konden hem met geen mogelijkheid even een tijdje in de box of iets leggen met 5 minuten was het weer brullen. Ook snel overprikkeld dus een dagje weg was 's avonds eindeloos huilen. Onze 2e is veel makkelijker. Met 4 weken leek hij ook weer op onze oudste qua onrust etc. Ben toen meteen weer op dieet gegaan en het is nu weer een heerlijk ontspannen mannetje. Hij slaapt veel in de draagdoek want spuugt veel dus snel wakker in z'n bedje. Maar hij vermaakt zich zo een half uur in de wipper wat een verademing! Hij slaapt ok veel beter en kan veel meer prikkels hebben. Er zijn echt wel momenten op een dag dat ik denk oh help hoe ga ik dit aanpakken met 2 maar over het algemeen vind ik het enorm genieten!
Het kan best meevallen hoor, ik heb er zelfs nog een keer voor gekozen (voor zover dat te kiezen valt natuurlijk) en heb het weer overleefd On topic: ik vond het best pittig, dat kwam vooral omdat de oudste en jongste afwisselden qua slaapjes en ik dus nooit een momentje had voor mezelf. Ik was van 5 uur sochtends tot 10 uur s avonds met ze bezig en dan nog een nachtvoeding tussen die tijd. En even wennen dat je aandacht moet verdelen, maar dat duurde gelukkig niet lang. Van 0 naar 1 was wel een aardverschuiving hier
De overgang van 1 naar 2? Appeltje eitje! Maar! De tweede is een stuk makkelijker dan de oudste.. plus de oudste was bijna 4 en ook erg zelfstandig, lief, behulpzaam en meelevend.
Hier was het ook appeltje eitje. Maar onze oudste was destijds al bijna 6 en dus al heel zelfredzaam en verder is zij een heel makkelijk en brave meid. Was alleen wel bang voor een huilbaby ofzo, de oudste was als baby heel makkelijk en hadden eigenlijk niet verwacht dat dat nog een keer zou gebeuren. Maar de jongste was nog makkelijker. Hier dus echt een succesverhaal!
Lees even mee met een wens naar 2. Wauw wat een positieve reacties allemaal Ik schijt 7 kleuren! Wat als .. Wat als.zo.. Anderzijds je hebt natuurlijk al hoop mommy skills ontwikkeld dat scheelt vast een hoop
Toen ik zwanger was van dochter dit soort topic gelezen en mennn, wat kneep ik 'm.. Maar het is me alles meegevallen. Tuurlijk voel ik me rot als dochter keihard begint te huilen net als ik een poepbroek van zoon verschoon, of als zoon me 38x om een appel vraagt terwijl ik net dochter zit te voeden en ja, dat dochter vaak pas rond elf a twaalf uur echt in slaap valt terwijl zoon om vijf uur weer klaarstaat, is pittig, maar ik ben nu zoveel rustiger en kan dingen meer loslaten. Nou moet ik wel zeggen dat dochter heel makkelijk is, als ze net zoals zoon was geweest, zou hier waarschijnlijk heel iets anders staan.
Ik vond van 1 naar 2 best pittig eigenlijk. Mijn oudste was 2 jaar en 3 maanden, dus had ook nog heel veel aandacht nodig. Zij weigerde in bed te slapen 's middags, maar had nog wel heel hard een middagslaapje nodig, die deed ze alleen tijdens wandelingen bij mij op de rug in een drager. De jongste was op zich een makkelijke baby, alleen de nachten waren een drama. En ik heb er, ook door het slaapgebrek, echt lang over gedaan om te herstellen van de bevalling. De oudste ging al wel naar de peuterspeelzaal en mijn vader nam haar een dag per week mee en op die momenten snapte ik echt niet waar ik het met alleen een baby bij de eerste zo druk mee had, zo heerlijk relaxed was het dan, haha.
Van o naar 1 vond ik echt niet lastig 1 kind is een makkie Heeft alle aandacht, hoeft niet te delen je kan bijslapen als de baby slaapt
Ik vond van 1 naar 2 veel pittiger. Moest meer haasten, plannen etc. Maar goed, onze zoon was ook een huilbaby. Dat zal er ook zeker wat mee te maken hebben gehad