Hallo forumleden, Wij zijn nu bezig met onze tweede IUI-poging en mijn vriendin moet dit weekend OF ongesteld worden OF het is misschien gelukt. De voortekenen waren allemaal positief: twee goede eitjes en het zaad was ook twee keer zoveel als de eerste ronde... allemaal goed zou je zeggen. In het begin was mijn vriendin ook erg positief gestemd, alleen de laatste paar dagen is ze overtuigd geraakt dat ze niet zwanger is. Daarvoor had ze goede hoop en dacht ze het tegenovergestelde. Ze heeft gespannen/gezwollen borsten, pijnlijke tepels, krampen, witte afscheiding. Zij gooit het op tekenen voor de ongesteldheid. Ik wil het motto erin houden: pas bij bloed is het niet goed... Na drie jaar proberen zwanger te worden, zorgt dit soms voor spanning. Ik wil graag positief blijven en zij weet het zeker 'niet zwanger'. Volgens mij kan alles waar ze nu last van heeft ook wijzen op een zwangerschap en daarom wil ik de hoop (die met IUI een bijna vervelende nieuwe boost heeft gekregen) niet opgeven. Hebben jullie tips, hoe raar de vraag misschien ook is, hoe daar mee om te gaan? De verschillende verwachtingen wakkeren namelijk emoties aan. Zij wil dat ik haar geloof dat ze ongesteld gaat worden, alleen wil ik daar pas aan als het echt zo ver is. Zij kan daar behoorlijk verdrietig van worden en dat geldt voor mij ook als ik de hoop vooraf al laat varen... We kunnen goed praten, alleen botsen we nu hier emotioneel best mee... dus wat kan ik doen? Alle tips zijn natuurlijk welkom... alvast bedankt
Ik wil je toch zeggen laat de hoop niet varen geen bloed is goed. Wel snap ik je vriendin ook dat na zo veel tijd zij de moed op heeft gegeven probeer het er even niet te veel over te hebben. Laat haar blijken dat je haar begrijpt maar geef wel ook aan dat je nog steeds hoop hebt zolang het tegendeel bewezen is. Geef gewoon aan wat jij voelt en erken haar gevoelens ook. Succes en ik hoop voor jullie beide dat je vriendin zwanger is.
Als ik voor mezelf mag spreken, ik kan niet in het hoofd van je vriendin kijken natuurlijk dus weet niet of het voor haar ook zo is, deed ik dit op een gegeven moment uit een soort zelfbescherming. Heel hard roepen dat het toch niet raak was want als je volop hoop kreeg dan kwam de klap van het bloed dubbel zo hard aan. Diep in mijn hart had ik wel hoop maar wilde het niet meer uitspreken. Snap je een beetje wat ik bedoel? Is het voor jullie mogelijk dat jullie beider gevoelens naast elkaar blijven bestaan zonder elkaar "te overtuigen" van je gelijk? Ik hoop in ieder geval dat jouw gevoel gelijk gaat krijgen voor jullie!
Het er niet over hebben is lastig. Mede omdat de IUI zo gepland is en we weten dat er aan het eind van dit weekend naar alle waarschijnlijkheid duidelijkheid zal komen. Dan denk je misschien, wacht lekker dit weekend af, maar dat is zoooo ongelooflijk lastig. Ze voelt zich door mijn volhardende hoop onbegrepen. Voor haar voelt het alsof ik haar niet geloof en hoewel ze weet dat de gedachte oneerlijk is, voelt ze ook alsof het haar schuld gaat zijn als het niet gelukt is. Er is wel erkenning voor elkaars gevoel, alleen botst het nu vooral op wel/geen hoop. En omdat we het zo graag willen, is bijna alle aandacht op wat er bij haar gebeurd. Een emotionele achtbaan. Ik wil er graag voor haar zijn en tegelijkertijd de hoop er laten zijn. (bedankt voor je antwoord trouwens)
Ergens hoop ik heel erg dat ze het uit zelfbescherming doet en we zitten allebei bij elk nieuw fenomeentje (witte afscheiding is eerder niet zo geweest bijvoorbeeld) gelijk op google en fora te kijken. En het naast elkaar bestaan kan zeker en proberen elkaar niet te overtuigen. Ik vind het vooral lastig om mijn hoop hardop uit te spreken, omdat dat pijn doet of kan doen. En dat het lang duurt (en een zus tussendoor die wel zwanger geworden is) is het al pijnlijk genoeg. Daarnaast zijn emoties bij haar vaak ook dieper/harder (kwaaltje van de ADHD) en zijn veelvuldig aanwezig. Ik wou zeggen, dan bij anderen, maar wil geen mensen voor het been stoten. Doet bij iedereen veel pijn volgens mij als het niet lukt.
Als jullie dit weekend zekerheid zouden krijgen van haar lichaam wees dan een beetje stoutmoedig en haal kv 2 voor 5 testen en doe er morgenochtend samen een. Dan weten jullie het zeker. Klinkt cru vanuit mij maar mss een oplossing. Heel veel succes samen.
Dit is heeeeel herkenbaar. Mijn man en ik hadden precies hetzelfde. Hij wilde positief blijven, ik wilde liever zo min mogelijk hoop hebben en verrast worden in plaats van teleurgesteld.... Hij begreep dit ook niet altijd. Het voelde voor mij als dubbel falen als ik ook nog eens zijn hoop in de grond moest drukken, als ik het slechte nieuws moest brengen dat het weer niet was gelukt. Ik voelde me toch verantwoordelijk dan voor zijn teleurstelling. Een houding bij hem van we zien wel was voor mij veel prettiger dan dat hij zo positief bleef doen. Het was bij mij dus inderdaad zelfbescherming. En ook bij de positieve test was er Bin ons een verschil. Hij was door het dolle heen en ik probeerde te temperen omdat ik bang was dat het mis zou gaan... Mijn advies aan jou zou zijn. Schakel van positief naar een open houding. We zien het wel! Je kan het namelijk inderdaad niet weten tot ze ongesteld wordt of een positieve test heeft, maar haar proberen over te halen positief te zijn werkt denk ik averechts. Vanuit angst zal ze misschien juist steeds meer proberen te temperen. Dat was bij ons het geval. Mijn man zei toen steeds: we zien het wel, komt wat komt en dat hielp mij beter, hij was niet negatief, maar ik hoefde ook niet in de 'verdediging' omdat ik bang was hem teleur te stellen. Heel veel sterkte! Hang in there! Uiteindelijk heeft het ons nog sterker gemaakt. Praten was bij ons wel belangrijk. Ik denk dat het belangrijk is dat ze ook haar angsten en frustraties mag delen en dat dit niet wordt gelabeld als 'negatief denken'.
Ik vond die super positieve houding van mijn man ook heel moeilijk. Ik had het gevoel alsof ie dacht dat ie mijn lijf beter kende dan ik, het gevoel dat ie mijn angsten niet serieus nam, het gevoel alsof ik hem teleurstelde als het niet gelukt was. Natuurlijk mag hij positief zijn maar het niet steeds uitspreken. En zeker niet mijn angsten bagatelliseren door er een zogenaamde positieve draai aan te geven. Ik voelde me daardoor zó alleen. Wat hij tegenwoordig doet is mijn angsten aanhoren, bevestigen dat ze er mogen zijn. En heel af en toe zegt ie eens: maar ik heb er wél een goed gevoel over. En dat gevoel mag hij ook hebben. Daar praten we dan ook over. Waarom voelt het voor hem goed, wat ziet ie aan mij wat dat gevoel geeft. Ik probeer dat dan ook niet te ontkrachten, net zoals hij mijn angsten niet meer wegwuift met positieve zaken.
Heel erg bedankt voor de reacties! De beschrijving hoe het voor mijn vriendin voelt, lijken erg op die van jullie. Ik probeer in ieder geval niks te ontkrachten en ook haar angst/verdriet er te laten zijn. Denk ook dat dat goed is, dat ze dat kan en mag uitspreken. Ik ga proberen om het meer los te laten, haar gevoel er ook te laten zijn, heel stiekem en heel hard duimen, en een 'neutralere' houding aan te nemen. pffff... ik vind het allemaal maar wat spannend en lastig hoor. Ik hoop zo dat we dit weekend goed nieuws hebben en gun het haar (en mijzelf natuurlijk) ook zo erg. Nu even met mijn moeder aan de wandel, dat is ook goed om de gedachten te verzetten.
Het is ook niet niks, 3 jaar lang elke maand die teleurstelling. Ik denk dat je vriendin zichzelf probeert te beschermen voor de teleurstelling. Is ook niet gek. Mijn advies is om haar hierin de ruimte te geven. En hopen op een positieve test.
Superfijne reacties allemaal. Heb ze net ook even aan mijn vriendin laten lezen. Ze kon iig niet wachten en is toch bij thuiskomst gaan testen (dag 12 na IUI)... en heeeeel licht plusje te zien.... zijn nu heel zenuwachtig voor de aankomende dagen of dat plusje gaat blijven... maar voor het eerst in drie jaar een plusje! huilen en blijdschap hier en vooral heel erg ongeloof... zou het dan echt?! Maar ik mag nu iets positiever zijn haha
Ik kan niets meer toevoegen. Alleen dat ik hier zit te huilen van ontroering. Wat een goede man ben jij! En wat fijn van het lichte plusje. Ik duim volop dat het goed afloopt!
Mijn vriendin huilde even met je mee. Ze vindt het fijn hoe iedereen reageert. Wij gaan even genieten en morgenochtend een tweede test doen. Heel hard duimen op een grote roze wolk... bizar dit!
Wat hoop ik op een mooie test voor jullie.. evt k2v5 halen? Die zijn wat duidelijker dan de plustestjes. Ik duim voor jullie, laten jullie weten of de testjes zijn opgelopen?
Wat geweldig dat je antwoorden voor jullie samen zoekt. En nog geweldiger dat er een licht plusje staat. Ik duim Keihard voor jullie! Hopelijk volgt er veel positief nieuws!
Mooi om te lezen hoeveel liefde jij hebt voor je vriendin. Ik ga daar om huilen. En heel hard duimen dat jullie over 8 maanden een prachtige baby in handen hebben. Wat is het jullie gegund!