Alle zwangeren op de eerste plaats gefeliciteerd!! Ik herken dingen uit dit forum. Mijn schoonouders zijn ook zo. Ik ben nu van onze 2de in verwachting. Bij onze eerste zijn mijn moeder en schoonmoeder meegeweest naar de 12-weken echo. Me moeder en ik schaamden ons gewoon dat we haar meegenomen hadden, ze liep erbij als een zwerver. Maarja ze moet altijd zo nodig haantje de voorste zijn. En wat ik ook heel hinderlijk vond. Bij de bevalling hebben ze vanaf het begin in de woonkamer gezeten zenuwpezen, om zo maar niet te laat te wezen. Nu word ons zoontje zo erg in spullen bij hun bedeeld, om maar de beste opa en oma uit te hangen. Ik mag ze totaal niet, maarja je krijgt ze er maar "bij". Hoop dat ze ooit nog is een keer tot hun positieven gaan komen. Net als dat me schoonmoeder huilend op dr knietjes kwam of ze niet alsjeblieft een dag in de 2 weken op haar kleinzoon mocht passen. Ik was daar echt niet blij mee. Maar alle argumenten waren niet goed genoeg. Dus moest me er helaas bij neerleggen. Ze hebben echt een totaal ander ritueel met hem als wat we thuis hebben en bij mijn ouders. Ik neem hem altijd mee naar mijn ouders toe, omdat ik bij me vader werk. Scheelt een hoop ik KDV kosten. Hoop dat het deze zwangerschap beter gaat. Alleen mijn ouders weten wanneer ik de intake heb. En voorlopig houd ik dat ook zo. Is er iemand met een oplossing tegen bazige schoonouders. Ik zit er met me man niet over op een lijn. Hij zit zelf ook niet goed behandeld vroeger en wil er ook niet over praten. Heb van mijn man's tante dingen gehoord van vroeger en mag niet hopen dat ze ook zo met mijn kind omgaan. Heb overigens met mijn ouders helemaal geen problemen en zit er mee op een lijn. Kan ook goed met ze praten en snappen mij ook stukken beter.
Waarom heb je dat gedaan??? Als jij het niet wil is dat toch genoeg argument! Ik vind trouwens ook dat als ze dan oppassen ze zich ook aan jouw wensen moeten houden qua regels. Ze mogen misschien wat dingen anders doen, maar in hoofdzaken moeten ze wel jouw regels volgen. Ik denk dat je in elk geval moet vasthouden aan wat voor jou belangrijk is en daarin niet toegeven. En als zij het er niet mee eens zijn is dat gewoon jammer, maar het gaat om jouw leven!
Mijn ouders en schoonfam weten het nog niet. Ik ben dan ook nog maar echt pas zwanger. We vertellen het pas na 3 maanden. Met mijn sm en sv heb ik geen contact maar me vriend wel dus zullen ook nooit gaan vragen hoe het mij is. Ben alleen goed om hun kleinkind op de wereld te zetten. Mijn vader daarintegen zal wel heel blij zijn.
mijn ouders zijn heel lief en betrokken geweest bij de zwangerschap. vroegen me altijd hoe het ging, hielpen bij alles, en kochten zo nu en dan eens wat voor de babyuitzet ( niet dat het daar omgaat maar het is toch wel heel lief ) mijn schoonouders zijn gescheiden, mijn schoonvader zei toen wij zeiden dat we een kindje kregen : hmmm heb ik toestemming gegeven ? verwachten jullie dat ik nu blij ga zijn dat ik opa word ? hij heeft het een aantal weken totaal niet leuk gevonden. tot halve wege de zwangerschap hij zich opeens bedacht dat hij heerlijk kon gaan fietsen met zijn kleinkind, en dat hij of zij later misschien wel op voetbal ging en dan zou hij zijn kleinkind mee nemen naar zijn voetbalclub, en samen voetballen bij hem in de achtertuin.... toen zag hij het opeens helemaal zitten, en begon ook heel meelevend te doen naar mij toe. na de geboorte bleek dan ook dat hij echt een lieve opa is, mijn kinderen zijn gek met hem. en hij is duidelijk stapelgek op hun, alle tekeningen hangen in de woonkamer, foto's her en der, mijn schoonmoeder : het eerste wat zij zei is : hmm ik dacht dat je door je ziekte geen kinderen kon krijgen ? ik had me daarop ingesteld, vond dat eigenlijk wel leuk, want dan zou ik geen oma van jou kinderen kunnen worden, ( ze had overduidelijk de pik op mij ) ik ben ook nog maar 51 ik wil geen kleinkinderen, misschien over een jaar 10. de hele zwangerschap kreeg ik van familie van manlief zijn kant te horen hoe mijn schoonmoeder mijn kindje afkraakte, als iemand zei : hee (bijna) oma...zei ze : IK BEN GEEN OMA wanneer iemand vroeg hoe het met mij ging in tijdens de zwangerschap zei ze : ach ik weet niet, doet me niet zoveel, of wat vind je er nou van dat je oma word ? ach ik heb er helaas niets over te zeggen, hun wouden zo graag dit kind houden ( we hebben bewust gekozen voor de zwangerschap) toen onze zoon eenmaal geboren was hebben we mijn moeder meteen gebeld, niet wetende dat onze ouders bij elkaar waren gekomen om de geboorte af te wachten. mijn moeder sprong een gat in de lucht. mijn man belt daarna meteen zijn moeder, ( nog niet wetende dat ze samen waren) maar die heeft de voicemail aanstaan. ze komen met zijn allen naar het ziekenhuis iedereen feliciteerd ons, maar niet mijn schoonmoeder, zij huilt, en ze is boos, dat eerst MIJN moeder gebeld werd en niet zij, zij voelde zich boot dat steeds verder van land afraakte, dat ze er niet bijhoorde dat mijn moeder eerst gebeld werd deed haar zeer. en zo ging de geboortedag van mijn zoon helemaal niet meer om hem maar om haar. na zijn geboorte bleek ze haar best te doen om een band te krijgen met mijn zoon. en ik gun mijn zoon een oma als ze een lieve oma kan zijn. ook op de geboortedag van onze dochter heeft ze ons niet gefeliciteerd, ook toen kwam ze huilend binnen, want ze had ruzie met haar dochter, en niemand moest haar en iedereen duwde haar steeds verder weg, ook was ze steeds boos op mij wanneer de kinderen ziek waren want dat was mijn schuld, ik moest het zo en zo doen, ( mijn zoon merkte hier al veel van en werd al steeds banger voor haar ) 3 maand na de geboorte van onze dochter gooide ze spullen van de kinderen door ons huis zo boos was ze ( beide kinderen waren erbij, en onze zoon was echt heel bang ) we haar haar toen de deur gewezen en gezegd terug te komen wanneer ze normaal kon doen, 4 maanden is ze niet geweest.... ( nog langer eigenlijk ) maar ik ben er zelf heen gegaan dat ik het niet leuk van haar vind hoe ze steeds doet, en dat ze best een wat aardiger kan zijn voor mij, en dat ik het beste met haar voor heb en dat ik gewoon een leuke lieve oma voor mijn kinderen wil. ( dit is nu 2 maand geleden.) en sindsdien doet ze echt haar best, en tussen haar en mij gaat het overduidelijk een stuk beter (nog niet super, maarja wat wil je na alles wat er gebeurd is , ) alleen mijn kinderen....... zijn bij het horen van haar stem al bang, ze willen beide niet dat ze hun aanraakt, dan gaan ze huilen en zoonlief roept dan : mamaaaa nee ik wil niet ! die blik in haar ogen..... zoveel pijn..... en zoveel spijt.... door haar eigen fout zijn de kinderen zo bang voor haar. het kan dus ook nog helemaal anders
mijn ouders zijn super betrokken geweest tijdens mijn vorige zwangerschap! Mijn schoonouders deden hun best, maar op de één of andere manier kunnen/durven ze niet zo goed. We hadden ze bijvoorbeeld meegevraagd voor een pretecho, dat hebben ze niet gedaan omdat de hond dan 1,5 uur alleen moest zijn... tja, als dat je prioriteiten zijn?!
Dat zou dus mijn pa kunnen zijn, die zou nog bij zijn kippen willen blijven. En ik ken mijn pa goed genoeg om te weten dat hij dat niet meent hoor, maar gewoon zoiets zegt omdat hij zich geen houding weet. In de omgeving waar ik ben opgegroeid was het nu eenmaal niet zo gebruikelijk dat oma's en opa's zomaar meegevraagd werden voor (pret)echo's. Bij de bevalling zat pa ook in de wachtkamer tot de baby er was. Mijn ma zou wel meegaan maar die zou zich toch niet helemaal op haar gemak voelen.
Jij hebt een bepaalde verwachting hoe je ouders en schoonouders zouden moeten reageren, en als ze daaraan niet voldoen, zijn ze in jouw ogen niet geinteresseerd genoeg. En daardoor zie je de interesse die er is niet of niet in z'n waarde. Je moet dus een balans vinden tussen jouw verwachtingen en de realiteit. Je ouders en schoonouders moeten ruimte hebben om op HUN manier geinteresseerd te zijn, (blijkbaar geven ze dat vorm met kadootjes voor de baby en vragen naar de baby), en jij mag ruimte nemen om aan te geven hoe jij dat graag zou willen. Maar dat moet je dus wel zeggen. Niet gaan klagen of verwijten, maar gewoon aangeven: joh, leuk al die kleertjes, maar ik zou het zo gezellig vinden om ook SAMEN eens te gaan winkelen. Zoiets. Maar probeer dus ook te kijken naar hoe zij hun interesse vorm geven en ga daar niet aan voorbij omdat ze dat anders uiten dan jij zo graag zou willen...
Geheel OT, maar wat een mooi positief advies! Denk dat ik hier ook wat meer aan ga denken in andere situaties. Thnx
Mijn moeder is echt extreem op de hoogte van alles tijdens onze zwangerschap. Ieder bezoekje aan de vk, echo is ze 2 keer meegeweest, maar ook al mijn kwaaltjes of andere dingetjes over de zwangerschap heeft ze aangehoord Al heb ik wel een hele goede zwangerschap gehad, maar soms heb je wat te klagen, vooral op het eind als de buik zo in de weg gaat zitten en je het spuugzat bent Mijn vader was vooral in het begin van de zwangerschap heel erg geinteresseerd, toen is dat even maanden afgezwakt tot nu weer, aangezien het einde in zicht is. Daarentegen is de band met mijn vader ook anders dan met mijn moeder. Mijn schoonouders hebben eigenlijk ook de hele zwangerschap interesse getoont, in de baby maar ook in mij hoe ik me tijdens de zwangerschap voelde. Alleen mijn man is tijdens onze zwangerschap niet zo interessant geweest voor hen haha.....
Je hebt helemaal gelijk hoor, het zijn mijn verwachtingen. Daarom vind ik het ook mede zo lastig. Ik wil niet dat ze dan dingen speciaal voor mij dan maar gaan doen, ze moeten het zelf leuk vinden. het is gewoon een dubbel gevoel. weet gewon niet zo goed wat ik ermee aan moet.
Ik had het er gister thuis nog over. Mijn schoonouders zijn schatten. Ik heb bekkenklachten en kan slecht voor mijn 1e zorgen. Ze komen elke week mijn huis schoonmaken, passen extra op mijn dochter, koken extra als het nodig is. Mijn moeder daar in tegen hoor ik bijna niet, alleen als ik meega om mijn dochter naar haar te brengen. Ze vraagt niet hoe het gaat , niets. Ik snap er niets van.
Wat fijn dat je schoonouders dit voor jou/jullie doen!! Mijn schoonouders wonen 500 meter bij ons vandaan, maar hebben dit contact totaal niet. Ze mekkeren wel als we een weekend niet geweest zijn. Me schoonmoeder gelijk huilen en over de touren. Daar kan ik ontzettend slecht tegen. Wat zou er gebeuren als je je moeder er meer bij zou betrekken, bij spullen uitzoeken, keer mee naar een echo bijvoorbeeld. Zou ze dan niet alles anders gaan zien en zich meer inleven in wat jij meemaakt? Met mijn moeder heb ik een goede band en met mijn vader ook. Doen heel veel voor elkaar. Mijn vader zit sinds 2 weken 3 keer per week aan de dialyse voor 4,5 uur per keer. Dit is voor ons allemaal heel ingrijpend. Maar we steunen elkaar allemaal waar nodig. Mijn moeder past de dagen dat ik werk op ons zoontje. Dadelijk gaat ze ook op onze tweede passen. Vind het super dat ze dit voor ons wil doen. Daarintegen in de weekenden als ze ergens heen wil gaan we met haar weg. Me vader kan door de dialyse weinig meer autorijden, dus ze komen practisch nergens. Maar zo helpen we elkaar wel. Hopelijk kun je met je moeder een beter band opbouwen nu in de zwangerschap en hopelijk ook voor als je kindje er is.
ik zit hier echt met verbazing te lezen hoe sommige ouders/schoonouders reageren of juist niet reageren op alles... ik heb dan geen schoonouders maar dat maken mijn ouders en de rest van de familie meer dan goed... de kleine die ik krijg is dan wel kleinkind nr 7 alweer hahaha maar met deze kleine gup zijn ze net zo blij als met de eerste... ze helpen dan ook waar ze kunnen en me moeder kan het niet laten om af en toe al even iets mee te nemen voor mij of de kleine meid... ze kijken net zo uit als ik naar de komst van de kleine meid... maar we moeten nog geduld hebben... ik weet dat dit niet de opzet is van deze berichten maar ben toch wel weer heel erg dankbaar met mijn ouders en familie
Hoi TS: Mijn schoonmoeder veranderde tijdens mijn zwangerschap van een leuke schoonmoeder naar iemand die alleen aan zichzelf dacht. Ze werd oma, en dat ik het kind droeg was een bijzaak. Er werd inderdaad ook nooit naar mij gevraagd, en ze heeft nooit iets voor me gedaan in huis. Na de bevalling werd het nog erger, toen wilde ze wel in haar huis oppassen, en daarom kwam ze hier niet meer. Want ze zag haar kleindochter toch? Nu ben ik zwanger van nummer 2, en leeft mijn schoonmoeder niet meer. Maar mijn schoonvader ziet me ook niet staan hoor. Helaas gaat het soms zo bij mensen die opa en oma worden. Dan draait het om wat in je buik zit, niet van wie die buik is. Misschien moet je toch nog eens goed nadenken of je ze bij de bevalling wilt hebben, want ze zullen wrs geen oog voor je hebben. En ik heb je andere topic gevolgd, en als je al wat tijwfels hebt...