Na aanleiding van het overlijden van het kleine meisje van 16 maanden op het forum ben ik zo ontzettend bang ik loop er de hele dag mee in me maag vind het zo erg voor de ouders en fam. Mijn zoontje is snotverkouden en heeft beetje verhoging ik kan er gewoon niet van slapen ben zo bang om hem kwijt te raken en haal de gekste dingen in me hoofd pffff wat moeten deze lieve mensen toch mee maken. Ik heb vaak angstgevoelens maar na het lezen van zulke berichten sta ik er bij stil dat het echt zo afgelopen kan zijn. Welke meiden hebben hier nog meer last van en wat doen jullie hieraan? Word er een beetje moedeloos van eerlijk gezegt.
Ik herken je angst. Als mijn kindjes ziek zijn ben ik ook altijd bang. Zodra ze koorts hebben maak ik me zorgen. Gelukkig komt het heel weinig voor wat er met het meisje gebeurt is, maar het grijpt je als moeder zijnde zo vreselijk aan.
Ik kon dit "vroeger" ook altijd. Altijd maar denken en bang zijn, maar dat wilde ik niet meer. Wil jij je leven laten leiden door angst voor iets wat KAN gebeuren. Ik heb besloten dat ik pas bang ga zijn wanneer dit nodig is en niet alvast vooraf. Anders kun je niet meer volop genieten van het leven en daar zorg je dan zelf voor. Ik wil NU leven en NU genieten van mijn gezinnetje. Wat de toekomst ons brengt, dat hebben we toch niet in de hand.
Ik heb dat ook wel hoor, maar niet van berichten van wildvreemde mensen. (hoe vreselijk ik dat ook vind....) Mijn vader is, toen ik 4 jaar was, heel plotseling dood gebleven. En daarom weet ik dat het inderdaad zo afgelopen kan zijn. Dat geeft mij vaak een beladen gevoel. Ik heb het soms als mijn kinderen te lang slapen, zeker als ze baby zijn, dan durf ik soms niet de deur van de slaapkamer open te doen, bang dat er iets helemaal verkeerd is gegaan...
Ik word echt gek van deze angst! Elke morgen ben ik bang als ik zijn kamertje inloop en hem niet hoor. Hij hoest veel logisch hij is verkouden maar als ik hem dan even niet hoor hoesten denk ik dat er wat is pfff om gek van te worden. Zeg vaak tegen me zelf dat ik niet zo overdreven moet doen maar het laat me gewoon niet los. Ik kan gewoon niet voorstellen hoe je zo iets vreselijk te boven komt en haal allemaal rampsanarios in mijn hoofd. Soms komt er gewoon een beeld van zijn begrafenis en welk muziek ik dan moet uitkiezen en echt dan zit ik gewoon te huilen gebeurde vandaag in de auto lijk wel gek. Het word ook steeds erger kan niet meer genieten want wat geweldig en leuk is kan je zo weer kwijt raken dus waarom niet voorbereiden op het ergste gek van:x
Ik heb het ook hoor, helemaal na het lezen van zo 'n afschuwelijk bericht! Het is ieders ouder grootste angst denk ik. Ook ik weet niet goed hiermee om te gaan. Komt bovenop dat we ons kindje al een maal bijna kwijt zijn geweest door hersenvliesontsteking...
Ik herken je verhaal ook. Sinds 2008 toen mijn tante plotseling kwam te overlijden (hartstilstand) ben ik me er zo bewust van geworden dat het zomaar over kan zijn. Nu ga ik vaak even kijken als ze liggen te slapen of ze nog ademen. Denk dat het angst gevoel in elke ouder wel te ontdekken is. Het is hier zeker wel aanwezig.
Je hebt angst en je hebt ANGST, ga anders eens langs je huisarts, hij kan je waarschijnlijk helpen. Hier ben ik altijd wel bang geweest voor de dood. De eerste dode die ik me kan herinneren is een buurmeisje, ze mocht maar één jaar oud worden (k), zelf was ik toen zes. Verder, het leven kan inderdaad zo afgelopen zijn, helaas. Maar daar verander je helemaal niets aan, er is zo'n oudbollig spreekwoord: "Een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest." Maar het klopt wel. Neemt niet weg dat ik ook helemaal koud werd van dat bericht. Angst is goed, het zorgt ervoor dat je alert blijft. ANGST is juist contraproductief, het zorgt ervoor dat je lijdt. Zelf heb ik tijdens de gehele zwangerschap van mijn zoontje in ANGST gezeten, bang dat het weer fout zou gaan, maar ik heb toen ook psychologische hulp gezocht.
Ik had jou bericht kunnen typen.. Ik loop al dagen ermee in mijn hoofd. Zo eng dat je niet kunt weten hoe ziek je kind is en dan smorgens niet meer wakker word.. Wilde ook een topic openen maar je bent me voor. Vreselijk lijkt me dat. Ben al een kind kwijt, maar na zo'n lange tijd lijkt me vreselijk Ik krijg al de kriebels als ze hier langer slapen dan normaal.
Ik durfde dit onderwerp ook niet te plaatsen omdat ik het toch een beetje overdreven vind lijken maar ik moest het echt kwijt en was benieuwd of ik niet de enige was die zo,n angst heeft. Het is mij niet overkomen maar toch loop ik er de hele dag mee pak hem extra vaak vast loop de hele dag te kroelen als hij snachts wakker word ben ik een soort van opgelucht. Kinderen hebben is zo mooi en fijn maar wat een zorgen willen graag een 2e maar dan 2 keer zoveel zorgen pffff
Dit zijn idd van die angsten die je als moeder helemaal gek kunnen maken. Probeer het altijd maar van me af te zetten. Maar even offtopic waar staat dat berichtje dan. Dan zou ik mijn medeleven willen betuigen.
Ik herken het wel. Ik vind condoleance berichten over leden hier ook altijd zeer confronterend. Nog zo jong, midden in het leven en veel overeenkomsten met je eigen leven. Het kan zo afgelopen zijn en daar wil niemand aan denken. Probeer je angst naast je neer te leggen en te genieten van wat je hebt.
Ik had dit topic kunnen openen en herken je angst helemaal Ik vind het zo erg voor deze ouders ook...
En toch moet je proberen het te relativeren.... Klinkt heel simpel, en het is absoluut niet zo gemakkelijk als gezegd hoor.... Wij hebben iets vergelijkbaars meegemaakt met mn neefje, nog geen 4 weken geleden... lees ook topic Lieve, Lieve Jelmer in de vlinderlounge. En ook hier uiteraard de angst en de spanning toen onze jongste vrij snel daarna ook hoge koorts kreeg en bij tijd en wijle compleet panisch was... maar het is goed gekomen. En wij bedenken dan "maar" dat de kans klein is dat het weer toeslaat in de familie, maar voor iedereen is er wel de angst omtrent de griep (doodsoorzaak van Jelmer). Ik zou willen aanraden om hulp te gaan zoeken op het moment dat het echt te overheersend gaat worden, want je moet nog wel leven hoor. En zoals gezegd "de mens lijdt het meest, van het lijden dat hij vreest"
Ik heb het ook. Mijn familielid waar ik zeer veel om geef is haar kleine verloren met 32 weken. Ik ben zwanger nu en als de dood dat mij hetzelfde overkomt. Dat is niet hetzelfde als met het kleine meisje hier maar jullie begrijpen mijn angst Ik krijg er wel hulp voor gelukkig vanuit het ziekenhuis,heb echt een lieve verloskundige.