Hoe ouder mijn zoon wordt, hoe meer ik mij zorgen ga maken. Hij is altijd gevoelig geweest, snel en veel huilen(elke dag). Maar nu hij ouder wordt, en ik zie dat alle klasgenootjes/vriendjes/ zelfstandig worden.. merk ik daar bij mijn oudste zoon heel weinig van. Hij is gemakzuchtig, onverantwoordelijk. Hij let nog steeds niet goed op in het verkeer.. (rent nog zo de weg op) Heeft hij een toets? Op het laatste moment gaat hij daar voor leren. Waar ik hem eerder nog hielp te herinneren, laat ik hem nu juist zo veel mogelijk zelf te doen. Maar ook dat helpt niet..hij doet het dan gewoon niet. En het lijkt hem op dat moment niets te doen. Maar toen hij laatst in 1 dag zijn spreekbeurt in elkaar moest zetten, was hij toch wel in paniek. Als zijn broertje niet thuis is, kan hij zich niet vermaken. Hij heeft dan nergens zin in zegt hij. Op school is hij dromerig zegt juf. Maar het leren gaat allemaal goed. Zijn rapport is ook goed. Ik vind het soms zo lastig om mee om te gaan, ik ben zelf namelijk het omgekeerde. En ook als kind was ik totaal niet zo. Ik heb al vele gesprekken met hem gehad, maar niets lijkt te werken. Ik wil ook niet steeds negatief zijn, want dat is natuurlijk ook niet goed. Ik vraag me af of ik hier iets mee moet.. Of gaat het toch nog goed komen? Iemand ervaring?
Dat dromerige en uitstelgedrag met leren herken ik heel erg van mijn zoon. Die is nu bijna 14 en zit in de 2e klas Havo maar die veranderd nog steeds niet. Alles op het laatste moment. Vorig jaar tm periode 3 veel onvoldoendes. Dan zet hij even zijn schouders eronder en gaat zonder onvoldoende over. Hij vind alles wat leuk is belangrijker en kan geen prioriteiten stellen. Ik heb van alles geprobeerd. Herinneren, samen plannen, het hem zelf laten doen, maar ook ik was die strijd echt zat. Nu staat hij weer voor 7 van de 13 vakken een 5. Ik maak me er niet meer druk om, als hij blijft zitten heeft hij zichzelf ermee. Maar ik vermoed dat hij straks de laatste periode weer even gas geeft en zijn best doet en weer over gaat. Ik ben trouwens zelf ook helemaal het tegenovergestelde, perfectionistisch en hou van plannen. Dat maakt het soms nog frustrerender dat hij die eigenschappen totaal niet heeft.
Bedankt voor je reactie! Ik denk dat dat ook eerst wel moet ‘het loslaten’. Het is gewoon zijn karakter. Maar ergens hoop ik dat het nog een beetje gaat veranderen.
Het is ook lastig om nut en noodzaak van plannen in te zien als je toch goede rapporten haalt. Ik spreek helaas uit ervaring, zelfs op het hoger onderwijs las ik sochtends in de trein onderweg naar het tentamen 1x de stof door en klaar. Ik kan wel plannen: als het me aan her hart ligt, als het interessant genoeg is. Is er wel genoeg uitdaging voor je zoon?
Ja er is wel genoeg uitdaging hoor. Maar het is niet alleen het leren natuurlijk. Hij gaat het liefst alles uit de weg.
Ik herken wel veel, hier bleek het uiteindelijk autisme te zijn. Mijn dochter lijkt vaak onverschillig, of komt zelfs dom over, maar is juist heel slim maar in haar hoofd is het een chaos. Ik kan haar dus niet vragen om 3 dingen te doen, dat gaat ze gewoon niet onthouden. Ook is ze heel onzeker, wij denken doordat ze zich zo anders voelt, en gaat moeilijke dingen uit de weg. Ze kan prima leren, maar (nog) wel met hulp. Zelf beginnen lukt haar gewoon echt niet. Zelfs met mij erbij is de focus vaak weg, ik moet haar dan echt weer 'erbij' praten. Ze is trouwens ook heel gevoelig, maar het gaat een stuk beter sinds wij beter weten hoe we met haar om moeten gaan. Maar ze kreeg van de week een beugel, die had ze eerder al gehad, maar toch weer flink huilen van de spanning toen ze in de stoel zat. Ik merk qua zelfstandigheid dat ze best achterloopt op leeftijdsgenoten, maar we kunnen gewoon niet alles tegelijk van haar vragen. Ze fietst sinds dit schooljaar (groep 8 ) zelf naar school (3 minuten), dat is al een hele overwinning (corona heeft daar ook niet echt aan meegeholpen).
Ja daar heb ik dus bij onze zoon ook wel aan gedacht. Maar als ik dan bij andere punten kijk dan denk ik toch niet dat dat het is. Maar wat goed Mijn zoon heeft ook al een paar keer alleen gefietst.. Mijn zoon is ook erg gevoelig en ik kan daar soms heel lang goed mee omgaan, maar soms (doordat ik zelf ook juist gevoelig ben) ook een periode weer minder. Daar baal ik van.
Ik herken van mezelf wel dingen die mijn dochter ook heeft, maar het is af en toe zo ontzettend vermoeiend. We kennen haar nu best goed, maar we moeten bijvoorbeeld waar ze mee zit echt uit haar trekken. En wij moeten overal aan denken, omdat zij het gewoonweg niet doet. Ze mist ook veel informatie op school omdat er teveel prikkels zijn. Maar ze is wel slim dus zo komt ze er wel. We herkennen bij haar ook niet alles van autisme, nu kunnen meisjes een hoop verbloemen waardoor je een hoop niet ziet. En zo zullen er ook wel jongens zijn die dat doen. Kan bij jouw zoon natuurlijk heel iets anders zijn, maar je zou het kunnen laten onderzoeken. Wij vinden het heel fijn om te weten waar het gedrag van dochter vandaan komt en hoe het in haar hoofd werkt.