Door je manager en/of leidinggevende, toen jij bekend maakte zwanger te zijn? Hoe ver was je en verliep het bekend maken zoals gepland? Hier een minder leuke ervaring helaas. Hier is het net GTST, er zijn meerdere corona besmettingen op werk wat betekend dat er 1 iemand per dienst verantwoordelijk is voor de besmette bewoners (ik werk als laatste jaar verpleegkundige in de ouderenzorg). Laat het nu precies zo zijn dat letterlijk niemand zich geroepen gevoeld heeft om cohort te staan, allemaal hadden wel bepaalde redenen om het niet te willen. De enige reden die ik kon noemen was dat we graag mijn schoonouders wekelijks blijven zien, maar uiterste voorzichtigheid daar schoonvader chemo's ondergaat nu en de komende maanden.. Uiteindelijk gekeken naar wie er wel en niet gevaccineerd zijn, grootte van contract, langste diensten etc en toen werd ik natuurlijk aangekeken. Enfin, prima dan loop ik de komende periode de cohort.. Op werk is er letterlijk 1 collega die weet van mijn zwangerschap, die kwam op werk aan en reageerde heel verschrikt toen ze van mijn manager hoorde dat ik op de cohort stond. Manager vroeg direct wat er aan de hand was waarom ze er zo van schrok waarna zij aangaf dat het niet aan haar is om er iets over te vertellen. Manager heeft daarna bij haar door gevraagd, waarna ze hem vertelde dat ik zwanger ben, maar dat ik het nog niet heb aangegeven omdat ik in afwachting ben van de termijnecho en het pas hierna bekend wilde maken en dat ze er daarom zo van schrok. Ergens alle liefste bedoelingen natuurlijk, maar ik dacht wel ff 'kut'.. Later zelf de manager gesproken en die kwam direct met vragen of dit gepland was en of ik dit kind wel wil omdat ik in een examenjaar zit en ik net hersteld ben van een burn out. Ik begrijp de zorgen, maar deze reactie maakt me ook een beetje onzeker. Ik heb kort gereageerd dat deze situatie bij het leven hoort, dat ik altijd heel jong moeder had willen worden, maar dat ik dat ook niet meer ben (even in de vergelijking met 18 jaar en moeder of 28/29 jaar voor jullie beeldvorming) en dat het zeker in de planning was, maar niet in de lijn der verwachtingen dat het zo snel zou mogen gaan. Daarna werd ik weg gebeld en heb ik gezegd later wel even in gesprek te gaan.. Maar man, het voelt nou nog niet bepaald als een opluchting dat het wel al gezegd is.. In werkelijkheid had ik dus of willen wachten tot na de termijnecho volgende week (en dus die week daarop pas verteld) of tot na de 13 weken echo. Wat betreft de cohort situatie: Ik sta er de komende periode nog steeds op omdat het pas "na 28 weken zwangerschap mogelijk gevaarlijk zou kunnen zijn". Ik probeer zoveel als mogelijk mezelf te beschermen en heb mijn eigen ruimte om tussendoor te zitten, eten, drinken en zelfs eigen toilet en badkamer. Dus daar is wel op ingespeeld. Ik heb net het vervolg besproken met mijn manager en hij gaf aan dat hij het goed bedoelde en voor mij hoopt dat het lukt om alles te bolwerken voor mezelf. Ik heb aangegeven het te begrijpen zoals hij het nu stelt maar dat het gewoon iets is wat bij het leven hoort, ongeacht wel of niet gepland en dat ik vind dat niemand daar een oordeel over mag hebben. En ook uitgesproken dat ik echt wel denk dat er collega's zullen zijn die er een mening over hebben, maar dat je dat altijd zal houden. Hij gaf mij daar ook gelijk in. Goed, het zal vanzelf bij hem landen denk ik (althans, hoop ik). Ik heb wel besloten het nu maar eerder aan mijn leidinggevende te vertellen, daar deze nauw samenwerkt met mijn manager. Toen ik dit opperde aan mijn manager zei hij: "ik kan het ook wel voor je vertellen hoor". Mijn reactie: "Nee dankje, dat doe ik liever zelf". Een gefeliciteerd of iets is er in ieder geval niet vanaf gekomen en ik denk dat dat precies is wat het zo verwarrend maakt. Oh en de vraag of ik er zeker van was dat ik voor dit kind wil gaan, dat kwam er zo lomp uit dat ik mezelf ging afvragen of hij zelf überhaupt kinderen heeft (wat ik oprecht niet weet). Hopelijk reageert mijn leidinggevende wel wat positiever..
Hier zowel op werk als privé negatieve reacties gehad bij elke zwangerschap wel. Dus aan mijn verhalen heb je niks. Met vlagen heb ik me er heel druk om gemaakt en sommige privepersonen zal ik niet zo snel vergeven (en vergeten nooit natuurlijk). Maar goed je kan er ook niks aan veranderen helaas.
Wat een rare en nare reacties. Wat ontzettend onbeleefd en ongepast om te vragen of dit kindje gepland/gewenst is. Ik heb verder geen advies voor je, maar ik hoop dat de rest wat leuker reageert. En; gefeliciteerd!!
Jeetje wat onbeleefd zeg. Ook van je collega dat ze het zomaar verteld, maar leidinggevende had ook niet moeten doorvragen. En als het op zo'n manier gaat moeten ze er ook niet raar van staan te kijken wanneer mensen weglopen. Ik moest mijn zwangerschap vrijwel direct melden op mijn werk ivm gevaarlijk stoffen. Dat werd goed opgepakt en op gereageerd en er werd meteen geregeld dat ik op een andere afdeling kwam te zitten.. tja dan gingen mijn collega's vast speculeren.. 1 collega wist ervan af, de rest mocht mooi wachten tot ik een goede termijnecho had gehad. Succes en gefeliciteerd met je zwangerschap! laat jezelf niet ondersneeuwen.. jij en je kindje zijn nu even belangrijker dan je werk.
Ik heb het mijn leidinggevende eergisteren verteld. Dat was niet het plan. Ik was die ochtend heel misselijk en zou te laat op het werk komen. Ik ben net door mijn proeftijd heen en wilde niet een verkeerd signaal afgeven van "nu ben ik safe om deze fratsen uit te halen" Eenmaal op het werk heb ik het haar verteld. Ze reageerde heel lief, feliciteerde me en heeft er geen moment aan gedacht dat ik na mijn proeftijd gekkigheid uit zou halen.
Ik was ook nog bezig met mijn opleiding als verpleegkundige toen mijn zoontje te vroeg geboren was. In een van de gesprekken die ik had nadat ik weer aan het werk was.. 6 weken na de bevalling kreeg ik te horen van manager. Zou je nou nog wel een kind willen. Ik zou dit zien als een teken. Ik heb toen niets gezegd. Thuis gehuild en later er met leidinggevende op terug gekomen. Zij bleek het zelfde meegemaakt te hebben en dan meerdere keren. Zij wilde mij dat verdriet besparen. Wat ik wil aangeven soms zeggen mensen dingen die niet ok overkomen maar die goed bedoelt worden. Daarnaast zeg ik gefeliciteerd.
Ik vind het ook wel ongepast klinken die vragen, en een beetje lullig van je collega. En respect voor jou dat je nog steeds cohort staat! Heb je je leidinggevende inmiddels gesproken? Ik heb me moeten ziek melden vanaf een week of 6, vanwege HG. Mijn senior reageerde super, wist ook van ons lange traject, en nam meteen m’n werk over. Ze was ontzettend blij voor ons. Mijn baas daarentegen is een beetje sociaal onhandig, mijn senior heeft hem de ziekmelding moeten vertellen en de reden en ik heb niet eens een bericht van hem gehad met gefeliciteerd of zo. Terwijl hij het ook wist van ons traject en af en toe er naar vroeg in de wandelgangen. Maar goed niet iedereen kan leuk reageren dus zal wel de aard van het beestje zijn.
Oei beterschap voor jou! Jammer als er zo wordt gereageerd he.. Ik heb inmiddels mijn leidinggevende gesproken, 3x raden: mijn manager had het aan hem verteld. Doet niet veel goeds voor de vertrouwensband kan ik je zeggen. Gelukkig reageerde mijn leidinggevende wel echt heel erg enthousiast.
Mijn baas en directe collega wisten dat we behandelingen gingen doen, en daar reageerden ze verrast maar heel lief op. En nu het gelukt was, waren ze heel blij voor me
Hier wist iedereen van alle ziekenhuistrajecten, en met de miskraam heb ik me ook 5 weken ziek moeten melden. Alle begrip! Nu met deze zwangerschap zit ik ook al ruim 8 weken volledig in de ziektewet wegens extreme misselijkheid. Ook alle begrip. Geen idee wanneer ik weer aan het werk ga. In ieder geval dit jaar niet meer. Heel vervelend voor collega's, maar totaal niet mijn verantwoordelijkheid en zo voel ik dat echt. Vind het wel vervelend dat ik niet wat kan werken. De dagen zijn vreselijk zonder dagbesteding in eigen misère. Hoe het bij jou gegaan is TS kan ik alleen maar van schrikken. Je collega die het verteld heeft, de nare vragen van je baas. Waar bemoeit iedereen zich mee.
Ik heb het zojuist ook gedeeld met de andere collega's. Ik heb mijn naam van de echo weggehaald en deze opgehangen op kantoor met de tekst "rara wie is mijn mama?", de uitgerekende datum erbij en wie er een gokje durft te wagen. 'S avonds ontplofte de groepsapp (we hebben een speciale app, dus niet op WhatsApp maar voor eigenlijk werkgerelateerde berichten en onzinnige dingen die je aan al je collega's wil delen) en ik heb eigenlijk 2 dagen heel erg gelachen. Inmiddels heb ik de onthulling gedaan en eigenlijk kreeg ik nu alleen maar hele leuke reacties. Echt heel fijn. Ik heb 2 collega's waarmee ik wel in m'n maag zat, 1 zit al langere tijd in trajecten en wordt maar niet zwanger en de ander had in september een miskraam gehad. Gelukkig heb ik met de laatste dit kunnen bespreken en zij is niets meer dan heel erg gelukkig voor mij en zegt dat haar tijd ook echt komt. De andere collega in kwestie heb ik wel een whatsapp bericht gestuurd, zij had mij wel gefeliciteerd maar ik wilde echt aan haar kwijt dat ik er wel mee zat en echt 0 intentie heb om haar pijn te doen. Ik hoop oprecht dat zij ook snel dit soort nieuws mag delen. En ik had 1 collega die mij feliciteerde en zei niet blij met mij te zijn omdat ze het zorgelijk vond dat ik al die tijd op de cohort heb gestaan (en waarom ik dit niet gedeeld had). Ik heb haar toen bovenstaande uitgelegd en toen begreep ze het wel. Wel lief dat ze zich zo'n zorgen maakte, collega's bieden nu ook abrupt aan om voor mij de cohort te draaien en als er een valpartij is (wat helaas met enige regelmaat voorkomt) dan mag ik van hen alleen de lichte dingen doen en niet tillen etc. Op deze manier ben ik echt blij met mijn directe collega's, fijne dynamiek en hoewel ik dat andersom ook zou doen ontroerd het mij wel daar tegenwoordig niks meer vanzelfsprekend is.
Ik vind het helemaal niet gek van die collega want ik snap dat ze oprecht geschrokken is omdat ze jou in bescherming wou nemen. Ik neem het die manager wel echt kwalijk wat een rotstreek om zo te gaan wroeten, dan nog ongepaste vragen te stellen en dan ook nog het vertellen aan iemand terwijl je had aangegeven dat je dit zelf wou doen. Bizar gewoon, kun je hier nog iets mee? Wat super leuk van al je andere collega's en fijn om te lezen dat er nog mensen zijn die echt wat voor je willen doen in de zorg die overbelast is
Ik heb het niet officieel gemeld omdat ik pas net zwanger ben. Maar ik heb het min of meer wel verteld aan een leidinggevende (informeel) ivm vakantie. Mijn werk weet van ons traject af. Mijn leidinggevende zei: Oh Karin, ik kan wel janken nu. Wat ben ik blij voor je!
In 2019 kwam ik pril zwanger binnen bij een nieuw bedrijf. Familie wist het nog niet dus ik hield het nog even stil. Toen we de termijnecho gehad hadden en alles zat goed, heb ik het verteld. Op de één na laatste dag van m’n proeftijd, juist om m’n eigen integriteit te borgen. Ik zei nog letterlijk “dus als je hierom nog van me af wil, kan het per direct!” Reactie was echter heel positief en heb er met plezier bijna twee jaar gewerkt uiteindelijk (tot Corona roet in het eten gooide). Achteraf goed geweest, want heb nu een andere baan, paar stappen hoger op de ladder. Zit in het middenkadermanagement en stuur 15FTE aan. Juist omdat ik zelf weet hoe waardevol het is om een fijne reactie te krijgen, heb ik in dit soort ‘situaties’ een hele open, zelfs aanmoedigende houding tov mijn teamleden. Eentje is zwanger (nu 23 weken) na een miskraam. Toen ze het vertelde, oh wat hebben we gehuild samen! Zo gaaf! Een ander probeert al een jaar zwanger te raken van de tweede maar het lukt niet dus komt ze geregeld bij me voor advies. Een derde probeer ik over te halen om voor een kindje te gaan (vindt ze eng haha) want ik zie het zo voor me voor haar…en de vierde wil graag een kindje samen met haar vrouw en ik help haar met het uitzoekwerk (ze is niet Nederlandstalig). Tegen allemaal heb ik expliciet gezegd dat ze levenskeuzes nooit moeten laten afhangen van werk. Wordt even lastig ja, nou en. Lossen we wel op. Ik vind het gaaf om de ‘business grandma’ te mogen worden van hun wolkjes. Het is zuur dat sommige vrouwen zo’n klotereactie krijgen. Ben ik me heel erg van bewust, juist daarom sta ik er op deze manier in. Leidinggevenden die deze levenservaring missen, kúnnen dat wellicht gewoon niet…
Of ik geen spijt heb omdat ik steeds zo moe was (verloskundige gaf advies minder werken en wat uren in ziektewet) Dat ik onbetaald verlof kon pakken want het was mijn probleem (Werk er pas 20 jaar bijna nooit ziek geweest) Of ik wel wilde blijven werken. Ik moest vooral niet denken dat ik minder mocht gaan werken want voor 6 uur minder kan ik niemand inzetten. En ga zo maar door.... Toen probeerde ze me weg te werken. Met HR Geen leuke zwangerschap geweest. Ik was geestelijk kapot. En dat na een iui traject van jaren.
2e keer wel leuk. Maar was een andere leidinggevenden En bij 2e zwangerschap volledig thuiswerk door corona dus gaf veel rust (geen autorijden files enz)
Klopt. Dat was t ook. Maarja Toen ik terug was van verlof . Zei ik nog altijd netjes gedag en keek haar recht in haar ogen. Dan wist ze niet hoe ze naar onder moest kijken. Eigenlijk zijn het heel ongelukkige mensen. Die willen presteren of zelf gepest ofzo. Maar nu zit ik al ruim 2 jaar thuis te werken door corona. Dus zie ze nooit meer . Nieeeet errrg