Ik lees hier quotes, levensmotto's etc. En nu ben ik benieuwd naar jullie allermooiste gedichten. Ik heb er een aantal maar dit is er één die me altijd is bij gebleven (en ik dus inmiddels uit mijn hoofd ken) Do not go gentle into that good night Dylan Thomas, 1914 - 1953 Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rave at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Though wise men at their end know dark is right, Because their words had forked no lightning they Do not go gentle into that good night. Good men, the last wave by, crying how bright Their frail deeds might have danced in a green bay, Rage, rage against the dying of the light. Wild men who caught and sang the sun in flight, And learn, too late, they grieved it on its way, Do not go gentle into that good night. Grave men, near death, who see with blinding sight Blind eyes could blaze like meteors and be gay, Rage, rage against the dying of the light. And you, my father, there on the sad height, Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray. Do not go gentle into that good night. Rage, rage against the dying of the light.
The Raven van Edgar Allan Poe, maar die is wat aan de lange kant om hier neer te zetten. Zo mysterieus, zo duister. Ik vind het prachtig
Als ik er 1 moet kiezen, Henry van Dyke zijn Life: Let me but live my life from year to year, With forward face and unreluctant soul; Not hurrying to, nor turning from the goal; Not mourning for the things that disappear In the dim past, nor holding back in fear From what the future veils; but with a whole And happy heart, that pays its toll To Youth and Age, and travels on with cheer. So let the way wind up the hill or down, O'er rough or smooth, the journey will be joy: Still seeking what I sought when but a boy, New friendship, high adventure, and a crown, My heart will keep the courage of the quest, And hope the road's last turn will be the best.
Liedje, Judith Herzberg Lieg alsjeblieft niet tegen me niet over iets groots niet over iets anders. Liever hoor ik het vernietigendste dan dat je liegt want dat is nog vernietigender. Lieg niet over de liefde iets dat je voelt of iets dat je zou willen voelen. Liever word ik bedroefd dan dat je liegt want dat is nog bedroevender. Lieg niet tegen me over gevaar want ik voel toch je angst en wat ik gewaar word is waar of ik ken je niet en dat is nog gevaarlijker. Lieg niet tegen me over ziekte liever kijk ik die diepte in dan dat ik mij verlies in één van jouw lieve verzinsels want daarmee verlies ik me dieper. Lieg niet tegen me over sterven want zo lang we er nog zijn vind ik dat toegangsloze niet mededelen wat je denkt erger en zo veel doder.
Natuurlijk mag het ook van jezelf zijn. Misschien ben je wel een verborgen talent! Maar ook als je dat niet bent.. als het JOUW mooiste gedicht is.. deel het hier.
Hendrik Marsman - Heerser Hij schreed en ruimte was hem soepel kleed aan 't koele lijf. de gladde luchten spatten uit elkander en rode sterren walmden àl hun wonder in wankelenden nacht. hij schreed en ruimte brak aan zijn metalen tred en lucht verkromp voor zijn doorzengden zucht. leven was enkle vlokken violette geur. hij at en aarde trok haar gillende spiralen door schrompelenden nacht: hij had geproefd. hij stond, atoom en kosmos beide, en heersend was in ertsen greep over den werveldans der elementen d'ivoren glimlach van den stillen knaap. En ook Herman de Coninck - November: Er hangen nog twee blaren aan mijn esdoorn. Duizend andere zijn rood geworden, alvorens dood. Vergeten te kijken. Vergeten gelukkig te zijn. Nochtans had ik een tuin waarin een stoel, en die stoel had mij, en ik had een hand en die hand had een glas en mijn mond had meningen Alles had. Alles had ons.
uit mijn hoofd geleerd bij Nederlands in de brugklas en op het geboortekaartje van mijn oudste zoontje stonden de eerste 2 verzen: Zeker heb ik jou zo gezocht. Had in mij een naamloos niets al haast de vorm van iets aangenomen dat nog niet werkelijk jij was maar toch de klanken van jouw naam zou hebben als het een taal had. Hoe had ik kunnen vermoeden dat je nu voor het raam exact de gedaante zou aan- nemen die gepaard gaat met het hemd dat je aantrekt, het licht dat feilloos iedere haar aanraakt om je gezicht zoals het ook in mij bestaat. willem van toorn
Eigen gedicht.... Laat de vlinders fladderen, Laat ze vliegen door de tijd Maar laat ze ook eens rusten voordat het zijn vleugels spreidt Doe de deksel open De deksel van de doos En laat een vlinder vrij, de vlinder die jij koos Laat die vlinder staan voor alles in het leven Alles wat er is en alles wat het je kan geven Zorg dat de doos gekieteld word door elke vleugel die hem streelt Laat die schoenendoos genieten van de vlinder die daar speelt
Ont-moeten (door Birgit Rozestraten juli 2003) Als niets meer moet, is dat ont-moeten Als niets meer moet, mag ik er zijn Als niets meer moet, is alles mogelijk Dan doet ontmoeten niet meer pijn Het moeten zet me achter tralies Met monsters om me heen op wacht Afwijzing, woede en vernedering Maar ik ben het die mezelf veracht Ik maak van willen meestal moeten Omdat ik steeds naar iets verlang Goedkeuring, liefde of aanvaarding En daarom ben ik altijd bang Als niets meer moet, ontmoet ik vrijheid Zij wordt mijn liefste kameraad Zij accepteert, steunt en vertrouwt me Ik weet dat zij mij nooit verraadt Dan kan ik jou ook vrijheid geven Ik houd je niet meer in mijn macht Jij hebt recht op je eigen leven Op jouw manier vanuit je kracht Als niets meer moet kan ik ontmoeten Gewoon omdat het dan zo gaat Niet meer de eis ontmoet te worden Geen angst meer dat je me verlaat Want zonder moeten is er vrijheid Vol liefde en humor spoort ze me aan Om elk aspect van mezelf te beminnen En zo het leven aan te gaan Ik wil mezelf nu graag ontmoeten Verlost van uiterlijke schijn Ik sta mij toe niets meer te moeten En eindelijk mezelf te zijn
Echtpaar in de trein Willem Wilmink Echtpaar in de Trein voor Wobke Met de allerliefste in een trein kan aangenaam en leerzaam zijn. De prachtig vormgegeven stoel geeft allebei een blij gevoel. Voor t verre reisdoel kant en klaar zit ik dus tegenover haar. De trein maakt zijn vertrouwd geluid en zij rijdt vóór-, ik achteruit. We zien dezelfde dingen wel, maar ik heel traag en zij heel snel. Zij kijkt tegen de toekomst aan, ik zie wat is voorbijgegaan. Zo is de huwelijkse staat: de vrouw ziet wat gebeuren gaat, terwijl de man die naast haar leeft slechts merkt wat zijn beslag al heeft. Van nieuw begin naar nieuw begin rijdt zij de wijde toekomst in, en ik rij het verleden uit. En beiden aan dezelfde ruit. -Willem Wilmink (1936)
Ingmar Heytze - Voor de liefste onbekende Wat ben ik blij dat ik je nog niet ken. Ik dank de sterren en de maan dat iedereen die komt en gaat de diepste sporen achterlaat, behalve jij, dat jij mijn deuren, dicht of open, steeds voorbijgelopen bent. Het is maar goed dat je me niet herkent. Kussen onder straatlantaarns en samen dwalen door de regen, wéér verliefd zijn, wéér verliezen, bijna sterven van verdriet - dat hoeft nu allemaal nog niet. Ik ben nog niet aan ons gehecht. Ik kijk bepaald niet naar je uit. Neem de tijd, als je dat wilt. Wacht een maand, een jaar, de eeuwigheid en één seconde meer - maar kom, voor ik mijn ogen sluit.
Deze heb ik in 2009 geschreven.. En raar om te zeggen misschien over iets van jezelf.. Hij raakt me nog steeds Ik heb je nooit gezien, Nooit vastgehouden of geroken. Ik heb je zelfs nog nooit gesproken! Ik heb je nooit tegen mij aan gelegd Nooit over je hoofdje gestreken of zachtjes toegesproken Ik ben zelfs nooit naar je toegelopen! Ik heb nooit mogen laten zien hoeveel ik van je houd Ik heb nooit kunnen laten voelen hoe welkom jij was. Ik heb nooit... Nooit.... Maar ik houd van je Liefs mama . Ps: geef een kusje aan je brusje daar.
Ik word altijd weer geraakt door dit stuk uit Shakespeares Merchant of Venice, (maar even de vertaling gepakt): Genade dwing je niet, ze schenkt zichzelf, als milde regen valt ze uit de hemel op aarde neer. Dubbel is haar zegen, ze zegent de gever èn de ontvanger. Ze is machtiger dan de machtigen, ze tooit een tronend koning beter dan zijn kroon. De kroon is het symbool van aardse macht, het teken van s konings eer en majesteit. De kroon dwingt ontzag af voor de koning, maar boven de kroon staat de genade, die zetelt in het hart van de koning. Ze is een eigenschap van de Godheid zelf, en aardse macht komt God het meest nabij, als genade het recht op smaak brengt. En het engels: The quality of mercy is not strain'd, It droppeth as the gentle rain from heaven Upon the place beneath: it is twice blest; It blesseth him that gives and him that takes: 'Tis mightiest in the mightiest: it becomes The throned monarch better than his crown; His sceptre shows the force of temporal power, The attribute to awe and majesty, Wherein doth sit the dread and fear of kings; But mercy is above this sceptred sway; It is enthroned in the hearts of kings, It is an attribute to God himself; And earthly power doth then show likest God's When mercy seasons justice.
Wauw, precies die wilde ik ook plaatsen. Die wil ik op poster laten drukken zodat ik m iedere dag even zie.
1 gedicht uit mijn eigen bundel.. 1 van de mooiste.. Op het moment dat ik dit schrijf, ben jij al op weg naar je laatste rustplaats. Eindelijk krijg jij je rust, waar je zo naar verlangde. Nu heb je geen pijn meer, je lichaam blijft hier, maar jijzelf bent er niet meer, althans we kunnen je niet meer aanraken. Je stem zal ik nooit meer horen, je lach zal ik nooit meer zien, maar in mijn herinnering, blijf je wie je bent en was, mijn opa. Ik zal misschien nog een paar tranen laten, maar veel zullen het er niet meer zijn, want we weten allemaal: nu heb je rust en geen pijn.