Nouja romantisch verhaal... Ik was pas getrouwd met mijn exman toen hij bij een andere club ging voetballen,al gauw ging ik de eerste keer naar een wedstrijd kijken en zag tot mijn "schrik" dat er toch wel een hele lekkere vent tussen rende en dat wa niet mijn man...... Het eerst beste feest van de club woonde wij bij en ook hij was toen aanwezig en stond bij ons groepje wat mee te kletsen, ik merkte op dat hij nogal oog voor me had en al gauw bgon hij tgen me te praten. Ik voelde 100 dingen tegelijk.... Ik was van slag, dit kon niet, mocht niet, bestond niet... Ik was verliefd. Dit aarig doen tegen elkaar bleef het bij een hele tijd, en op een zondag kwam hij anzetten met een meid, zijn nieuwe vriendin, ondanks dat ik getrouwd was von ik it verschrikkelijk, ik voelde me rot en ik kon er met niemand over praten omdat mijn gevoelens nie juist waren. Tijdje later kreeg ik een uitnodiging op facebook om vriendjes met hem te worden, en ik accepteerd zijn verzoek. Weken later was ik nog maals in de kanine en kwam aan de klets met ijn vriendin en tot mijn verbazing was dit een hele aardige meid. Zo kregen we steeds wat meer contact en gingen er samen ook wel eens een middag uit. Mijn gevoelens uiteraard compleet onderdrukt. Zo duurde dit ongeveer 2 jaar en vanaf toen kreeg ik steeds meer problemen met mijn ex, ik kwam er achter dat hij nog iemand naast mij had, hij verbelde 100den euros aan sexlijnen en t een was nog niet achter de rug of er was wel weer wat anders... Ik wilde hem niet kwijt maar kon ook op deze voet niet verder, zo sukkelde wat aan en maanden verstreken. Op ern avond kreeg ik een prive beicht op facebook en toen ik dat opende verkrampte mijn maag en maakte mn hart een sprongetje... Het was T. Met de mededeling dat hij al zeker 2 jaar met mij in zn hoofd liep en het geen plats kon geven, hij was verliefd op me maar wist ook heel goed dat het gewoon niet kon en mocht, ik was immers getrouwd en hij had zn vriendin(ook dat liep niet lekker). Mijn antwoord was hier op dat hij ook iets met mij deed maar ik het gewoon niet kon waar maken en het mischien beter zou zijn om elkaar niet meer te zien. Toen begon het wk... En de hele kantine tond op zn kop oen het nederlands elftal voetbalde, in de rust liep ik even naar buiten om bij mn zoontje te kijken die speelde op het veld met onze hond. En T kwam achter me aan en zei me te willen spreken.. Mijn man destijds had zijn ongenoegen over mij bij em geuit en aan hem gezegd dat wij alleen nog ruzie hadden en hij een toekomst met mij niet inzag ( ook had ik in die tijd de auto kapot en mjn ex had aan T gezegd mijn auto niet te laten maken want daar moest toch ik in rijden en had hij geen last van) dit laatste baarde T zorgen en bood aan mijn autobte willen maken. Thuis heb ik mijn ex daar op aangesproken en nagevraagd of deze verhalen klopten, en ja hij kwam er voor uit. Ook kwam ik in die er achter zwanger te zijn van nummer 2, ik had buikgriep gehad en was vermoedelijk daar door zwanger geraakt omdat de pil niet heeft gewerkt. Deze zwangerschap wilde mijn ex niet oorzetten omdat het tussn ons niet werkte, hij wilde een abortus... Dat was voor mij de druppel en heb gezgd te willen scheiden, zijn antwoord hier op was " dan bel de advocaat maar" dus het boeide hem blijkbaar niet echt. T was in die tijd al in een stop met zijn vriendin en bood aan mij te helpen. Ik ging voor een woning en voor de nodige spullen en hij hielp me met verhuizen met verbouwen, betaalde mn vloer en mn gordijnen.. en makte me duidelijk met mij verder te willen... Pfff dat was wel ff heftig... Nog niet officieel gescheiden,zwanger... Mn ex maakte er vreemd gaan van wat ik deed omdat we op papier nog getrouwd waren, omdat ik erg kwetsbaar was destijds liet ik me dat ook nog aanpraten en voelde n zee van schuld... Gelukkig ging de scheiding vrij snel en heb ik een gezonde 2de oon gebaard en heb ik 8 maanden met mn jongens alleen gewoond om alles op n rij te zetten en mezelf terug te vinden... Nu ondertussen zijn T n ik alweer 2,5 jaar samen waar van 4 maanden getrouwd en in januari hebben we besloten om nog oor een brusje te gaan voor onze boys... Alles bij elkaar heeft het ruim 4 jaar geduurd voor we bij elkaar kwamen, maar het heeft zich geloond we zijn super gelukkig en hebben vorig jaar een huis gekocht. Nu nog aan de klus voor een kleine broer of zus... Mamavan
Ik geloof niet in één ware. Ik geloof wel dat hij een grote liefde is en ik wil hem ook niet kwijt. Al bijna 20 jaar.
Kort nadat mijn man mij verliet leerde ik iemand kennen... Die iemand bezorgt me nu (een jaar later) nog steeds kippenvel... mn hart bonst nog steeds als hij me aankijkt en voel me nog steeds zo verliefd als n puber. Het voelt gewoon heel heel heel erg goed en vertrouwd, iets in je zegt "dit is hem!" Het gevoel als hij me aanraakt, al is het maar over mn arm wrijven en een blik in mn ogen. dan schreeuwt mijn lichaam en hart dit uit.
Ik kende mijn man al heel lang, maar niet heel goed. Hij kwam vroeger altijd bij mijn ouders de ketel poetsen met zijn vader. Onze vaders waren ook weer collega's. Dat contact verwaterde totdat we elkaar ruim 6 jaar geleden vonden op een of andere datingsite. Doordat ik bij het zien van zijn achternaam (komt niet veel voor) ik veel meer durfde spraken we na 3 dagen al af. Tot die tijd hingen we uuuuuuren met elkaar aan de telefoon. Er is was zo'n klik! Dat had ik nog nooit meegemaakt. Tijdens die eerste date wist ik het zeker. Dat is hem! En andersom precies hetzelfde. Een paar dagen later hadden we het al over kinderen. Na 1.5 jaar gingen we samen wonen, inmiddels zijn we getrouwd en hebben we een super dochter! Ook wij hebben veel meegemaakt, vooral rondom de gezondheid van mijn man. Ondanks dat zijn we er voor elkaar geweest, elkaar blijven steunen. We zijn echt een goed team samen. Voor mij is er geen andere! Ben dolgelukkig!!
Doordat ik al vanaf het begin van de pubertijd zwijmelde bij zijn soepele barmannen kunsten bij de plaatselijke discotheek. Doordat ik hem na een verkering die uit ging weer tegen kwam, hij was single, ik was volwassen (net 18) en het klopte gewoon allemaal. Eindelijk zag hij mij ook staan, ondanks dat de meiden om hen heen zwermden vliegen bij ons de vonken over. We waren allebei modepoppetjes, hij hing dagelijks aan de gewichten, ik was een zonnebankbruine babe. Heerlijke tijd was dat, de vonken spatte er vanaf. De verliefdheid duurde bij mij wel kort. Het werd al snel houden van en maatjes zijn. (Het gewicht hangt bij hem nu vooral onder de borstpartij en bij mij is het zonnebankbruine huidje veranderd in een tijgervelletje met hier en daar een rimpel en oneffenheid)
Ik zal hem nooit de ware noemen omdat dat gewoon de waarheid is. Je weet dat nooit 100% zeker volgens mij. Maar wat hem voor mij zo aantrekkelijk maakt is gewoon het feit dat hij mij als mij aanvaard, respect voor mij heeft en mij gewoon tot rust kan brengen. En hij is ook ontzettend knap natuurlijk
Toen ik me realiseerde dat ik eindelijk iemand had gevonden die net zo gek was als ikzelf... Nu bijna 19 jaar later ben ik nog altijd elke dag blij met hem...
Nou ja de ware.......als mijn huidige vriend de ware was geweest zou ik niet eerst jaren vrienden zijn geweest voordat we echt iets kregen.... Had verkering met een jongen die eigenlijk vreselijk was....vreemdgaan....behoorlijk agressief..... Nadat die relatie door hem geëindigd werd was hij er voor mij.....hij hield contact en nam me mee om leuke ding te doen. Niet omdat hij iets van mij wilde maar gewoon omdat hij een supervent is! En toen......toen merkte ik dat ik meer voor hem voelde. Een kennis van een vriendin van mij was mee op stap en zij vond hem wel leuk. En dat vond ik dus niet leuk?! Bizar want zag dat niet eens aankomen. En toen heb ik hem dat verteld en bleek ook hij mij eigenlijk leuker te vinden dan alleen een vriendschap...alleen zouden veel mensen dit vreemd vinden en vooral mij ex! Dus we hebben een tijdje stiekem gedaan ... en eigenlijk was dat best spannend hahahaha... Ondertussen zijn wel al 10 jaar samen...en de ware ... Ja wat is dat.... Wat ik wel weet is dat ik nog steeds ontzettend veel van hem hou....steeds meer eigenlijk. Hij is mijn beste vriend.....mijn steun en toeverlaat.....mijn grote liefde.....supervader voor de meiden.....echt mijn alles!!!
Ik geloof ook niet in de ware. Geloof dat je met meerdere mensen heel gelukkig kunt zijn. Maar nu ben ik al (bijna) 10 jaar heel gelukkig met mijn man en ik hoop dat dat ook nog heel lang zo blijft.
Ik geloof niet in de ware, wel dat mijn vriend mijn soulmate is.. En daar kwam ik achter, ja heel lullig, toen hij naar de film ging met mijn beste vriendin.. Ik heb mijn gevoelens toen voor me gehouden, maar een avond bij vrienden deed bij ins beide de ogen open dat we elkaar toch wel heel erg leuk vonden. Ik wou dat niet dus snel naar huis gegaan alleen hij smste de volgende dag dat hij echt verliefd op me was.. Na de hele dag gesmst te hebben en savonds 6 uren gepraat waren we eruit, wij horen bij elkaar.. Mijn vriendin voelde zich vreselijk bedonderd, nu een jaar later nog.. Alleen ze hebben elkaar maar twee x gezien en over een relatie was helemaal niet gesproken dus stiekem.. Vind ik dat ze zich wat aanstelde.. Maargoed, ik ben knettergek op mijn ventje, en hoop dat nog heel lang te blijven!
Tja wanneer weet je wanneer iemand de ware voor je is... Bij mij is het omdat hij respect heeft voor mij, mij waardeert om wie ik ben, alles voor mij en onze zoon over heeft en van ons houd. Het moment dat we zeker wisten dat we voor elkaar wilde gaan was het moment dat ik in het ziekenhuis kwam te liggen met een ontsteking waarvan we niet wisten of ik het zou halen.. Ik werd naar de OK gereden en ze waren nog net op tijd bij mij. Toen ik van de OK kwam en mijn vriend zag had hij tranen in zijn ogen en vroeg mij of ik met hem wilde trouwen want als je iets kwijtraakt wat je zo dierbaar is dan besef je pas dat je diegene nooit meer wilt missen. Afgelopen juni zijn we dan ook getrouwd en is onze relatie bezegeld met ons mooie ventje
Hmm tja, weten doe je dat idd nooit denk ik! Ik voel me enorm aangetrokken tot m'n man en zou me geen andere meer in kunnen denken. Maar als hij me zou bedriegen is hij de ware niet meer voor mij. En tja, dat heb ik zelf niet in de hand, dus voor nu is hij de ware. Hij is ( zover ik weet uiteraard) trouw! Hij is eerlijk, werkt hard voor ons gezin, hij is lief, knap, leuk etc. Het is geen romanticus, helemaal niet zelfs, maar je kunt niet alles hebben he
Poeh, geen idee. Ik klamp me maar vast aan het feit dat we al ruim 13,5 jaar samen zijn en elkaar nog steeds niet de tent uit knokken, terwijl we allebei niet de makkelijkste zijn Of de ware echt bestaat, weet ik niet, maar ik geloof wel in beste maatjes en dat zijn we zeker wel
Oh dat wist ik meteen toen ik hem zag. We hebben lekker heel on-romantisch gekust onder een boom terwijl het keihard regende en we het ijskoud hadden. Ik was zo handig geweest om te veel te drinken (fris) en had het koud en moest telkens plassen terwijl we aan het wandelen waren. In de bosjes dus bij de 1e date.
Heel cliché maar ik voelde het meteen. Vanaf onze eerste date tot nu nog elke dag vlinders in mijn buik. We zijn zo close,daar komt nooit een andere man of vrouw tussen.
Op de dag dat bij mij de vonk over sloeg. Mijn vriend heeft lang op mij moeten wachten die is jaren echt gek op mij geweest en dat wist ik maar ik wilde niet. Tot ik na mijn vorige relatie bij mijn vriend in de kroeg belandde en toen sloeg de vonk bij mij over en was het goed. We woonden binnen een maand samen en na een kleine anderhalf jaar was de eerste opkomst. Voor mij betekent het veel dat hij die 5 jaar op mijn heeft gewacht. Alles aandacht van vrouwen heeft hij als een botte boer af geslagen ( tot frustratie van zijn vrienden die gingen er vanuit dat we nooit samen zouden komen) en hij bleef trouw iedere week langs komen ondanks dat ik hem ip dat moment niet wilde
Ik geloof niet in de ware. Of laat ik het zo zeggen: ik geloof niet in één ware Toch ben ik van plan om de rest van m'n leven of in elk geval zolang alles het toelaat bij mijn man te blijven. Het voelde vanaf het begin zo lekker, alles liep zo soepel en voelde heel vertrouwd. De verliefdheid moest wel even groeien (ik ben überhaupt nooit op slag verliefd) en dit ging vrij snel over naar het houden van, maar man... Wat ben ik blij met mijn alles, mijn maatje, mijn rots, mijn knappert! Na 7 jaar kunnen we nog steeds tijden bij elkaar op de lip zitten zonder irritaties, we kennen elkaar door en door en samen zijn voelt het allerbeste. Ja, na 7 jaar is het voorspelbaar, we zien elkaar iedere dag, stappen iedere avond in het zelfde bed en zijn praktisch ieder weekend samen, maar tegelijkertijd voelt dat zo fijn en vertrouwd. Ik (en hij) wil echt nooit meer anders.