Op het moment dat ik naast hem ging zitten met Duits, was het meteen raak. Terwijl we allebei toen bezet waren maar we konden het gewoon niet negeren. Nu 17 jaar later, zijn we nog steeds samen en nog steeds ga ik naar huis met een glimlach en ben blij als we weer samen thuis met de koters zijn (super burgerlijk).
Ik ken mijn man van internet en naarmate we elkaar dus vaker zagen in onze verkeringstijd, hoe meer ik ging beseffen dat hij diegene was die voor mij bestemd was. Ik had voor hem ook een vriendje, maar daar had ik dat gevoel dus niet mee, en heb het toen ook uitgemaakt.
bij mij is het echt het gevoel. mijn gevoel zei dat hij de ware was. En ik voel ook echt dat ik niet beter had kunnen treffen
Ik geloof daar niet in, dat je voor elkaar 'de ware' bent of voor elkaar 'bestemd' bent. Naar mijn idee heb je heel veel verschillende types en sommige types trekken je meer aan dan andere types. Smaak kan ook veranderen met de jaren. Waar ik 10 jaar geleden op viel, val ik nu misschien niet meer op. Ook zie je vaak dat bepaalde vrouwen een vaderfiguur zoeken als ze die band in hun jeugd gemist hebben bv. Maar goed, daar hoeft niemand het mee eens te zijn hoor
Nou daar ben ik het wel mee eens. Ik me ook best een leven zonder mijn man voorstellen. Begrijp me niet verkeerd, dat wil ik niet, maar voordat hij in mijn leven kwam had ik ook een prima leven alleen, er zijn zelfs weleens momenten dat ik dat even mis hoor , mijn eigen huisje helemaal voor mezelf. Maar dat wil niet zeggen dat ik hem kwijt wil, integendeel, hij vult mijn leven mooi aan. Andersom is het net zo trouwens, hij zou zich ook prima redden zonder mij.
Ik geloof niet in "de ware". Mijn vriend en ik waren eerst beste vrienden en toen werden we pas verliefd. We passen gewoon heel erg goed bij elkaar maar er zijn vast nog andere mannen die bij mij passen (en andere vrouwen bij hem). Wij hebben er voor gekozen om bij elkaar te blijven en daar zijn we iedere dag blij mee. Samen hebben we inmiddels 2 prachtmeiden en het is de bedoeling dat we voor altijd bij elkaar blijven en we gaan dit jaar zelfs trouwen. Maar je weet het maar nooit...
Mijn vriend vertelt 'ons verhaal' het liefst te pas en te onpas. Ik vertel vaak de verkorte versie, maar 't blijft een mooi verhaal. We leerden elkaar kennen in 2006. Ik was ongeveer een jaar gescheiden en woonde dus alleen en ik had in die tijd een relatie met een Engelse jongen gehad van een maand of 7, 8 maar die had ik net uitgemaakt en wilde absoluut even geen 'vaste relatie' meer, toen ik een reactie kreeg van mijn huidige vriend op een blog die ik had geschreven over Moederdag. (Mijn moeder is alleen, m'n vader was toen een jaar of 3 daarvoor overleden). Hij vond het zo'n mooi blogje dat ie er op reageerde en daardoor ontstond min of meer een mail- en msn- en later telefonisch contact. Het klikte zo leuk, hij was ongeveer net zo lang gescheiden als ik en we hadden meerdere herkenningspunten en het was allemaal heel vriendschappelijk en leuk. Geen verplichtingen en geen druk.... dat voelde gelijk al heel fijn. Toen hij voor z'n werk een keer naar Friesland moest (hij woonde in Zeeland en had een zoontje van 6 toen), stelde ik voor om in het weekend dat op dat bezoekje volgde elkaar even te ontmoeten. En dat gebeurde, hij is ook gelijk blijven slapen - maar alleen slapen dus!- terwijl we allebei nog helemaal niet verder dachten, het was gewoon erg gezellig en we voelden ons gelijk thuis bij elkaar en hadden dezelfde humor waardoor we vaak echt de slappe lach samen hadden. Ik zou hem dat weekend Friesland laten zien, wat ik ook deed en op zondagavond ging hij terug naar huis. Op het moment dat hij in z'n auto stapte voelde ik me ineens heel naar.... heel leeg en vreemd. Drie uur later was hij thuis en belde dat ie goed was aangekomen en toen zei hij eigenlijk hetzelfde als wat ik dacht. Maar allebei waren we nog niet zover dat we dachten dat het wel wat meer zou kunnen zijn. Na een paar dagen over en weer bellen, kwam uiteindelijk het hoge woord er toch wel uit... hij vond me véél meer dan leuk!! En toen kon ik het ook niet meer ontkennen voor mezelf, ik hem ook! Daarna ging het snel, het volgende weekend kwam hij weer, bleef weer slapen en zo gebeurde het dus. Een half jaar later (na een aantal vakanties samen en verder wat op en neer gereis) woonden we samen, had ik inmiddels ook z'n zoontje in m'n hart gesloten en werd het allemaal heerlijk echt. Ik heb mijn familie en vrienden voor hem achtergelaten in Friesland, maar ik zou het zo weer doen! Zo hoort het, dacht ik al heel snel. We kunnen helemaal ons zelf zijn bij elkaar en ik kan mijn leven niet meer voorstellen zonder hem. Ik weet door hem ook wat ik al die jaren heb gemist.... en dat kan ik niet uitleggen, het is iets abstracts, maar als je het eenmaal hebt gevoeld, weet je precies wat ik bedoel. Romantisch of niet?
Ik geloofde daar ook nooit in... Tot ik mijn 'ware' tegenkwam Er zijn gewoon te veel 'toevalligheden' die ons bij elkaar hebben gebracht, waardoor het echt geen toeval meer kan zijn. Maar wat jij zelf ook al zegt: daarin hoeft niemand het met me eens te zijn, natuurlijk
Het was niet 1 ding, maar een totaal plaatje en ik had ook al de nodige ervaring op gedaan. Hij wilde me niet gelijk in bed en zag mij ipv 'mijn lijf'. Hij was gewoon en ik kon het al leuk met hem hebben terwijl we aan het onkruid wieden waren. Er was niet veel voor nodig om lol te hebben samen. Ik kan hem alles vertellen, ik hoef niet aan een bepaalde maatstaaf te voldoen voor hem, hij heeft mij gekozen op zielsniveau, zoals ik ben ben ik helemaal goed voor hem. Hij geeft me elke keer weer het gevoel dat ik helemaal geweldig ben. Ik voel me rustig en heb het niet nodig om vanalles uit de kast te trekken voor zijn aandacht of me mooi te maken, het is gewoon goed. Rust dus. Hij heeft een leuke familie. Het is heus niet perfect, ook hier vallen er dingen voor en we hebben ook wel een dipje gekend. Maar hij staat ervoor open om het op te lossen en houd niet eigenwijs vast aan zijn eigen idee. Voor mij geld daardoor hetzelfde. Ik kan veel makkelijk los laten en compromissen sluiten. Niet overal mee, maar met veel wel.
Vanaf het eerste moment dat ik hem aankeek. Toen wist ik al dat ik met hem oud wilde worden. Nu drie jaar, een zoon en eigen huis later, geld dit nog steeds !
Euh.. Even denken Vroeger kon ik hem(nu mijn man) niet uitstaan, ik vond hem vreselijk! Totdat er iemand overleed in kenniskring. Toen ik met mijn ex en man wat aan het drinken was ging de telefoon dat degene overleden was. Hij sprong op me af om me te troosten. We hadden ook lol samen, en ik begon hem steeds leuker te vinden.Dat kun je dan ook niet meer negeren Na vier maanden liep de verkering met die ex stuk, en heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken om hem te verleiden. Tja, hij wou me niet (in verband met ex, dat waren vrienden) Tot dat de ex vriend toestemming gaf (hahahaha) Toen we elf maanden samenwaren had ik een positest in handen. Het eerste wat hij riep was: ,Het komt goed, ik ben er voor je!' Inderdaad, ik mag in mijn handjes knijpen met hem, want hij heeft me door dik en dun gesteund. Had ik het lastig of moeilijk, hij was er. Hij heeft me door heel veel dingen gesleept en daar ben ik erg blij mee. We hebben beiden nukken, en zijn niet perfect maar ik ben erg blij met hem!! En nu zijn we 7 jaar samen, waarvan vier jaar getrouwd.
Ikzelf ben nog niet zo heel lang samen met mijn vriend, zo'n 9 maanden nu waarvan ik er al ruim 7 zwanger ben! Wel zo gepland overigens.. Ik voelde me zo goed bij hem dat ik gewoon snel een kindje van hem wou! En het was meteen raak. Nu we net zijn verhuisd en er allemaal stress rondom de aankomende bevalling en het optijd in orde maken van de woning is vertoond de relatie wel wat scheurtjes, maar ik ben er van overtuigd dat het wel goedkomt.. Ooit wordt hij mijn man, in voor en tegenspoed!
ik wist het gewoon, na de 2e date al. belde mijn moeder op en die bleek dat bij mijn vader ook zo snel te hebben gehad. het allerbelangrijkste is: ik ben een onrustig type, alleen op vakantie gaan, impulsief en wil me steeds ontwikkelen dmv nieuwe opleiding, hoge pieken en diepe dalen. mijn man steunt me in alles wat ik wil en doe. hij veroordeelt me nooit en accepteert me zoals ik ben. heb nooit getwijfeld of hij de juiste keus is, dat heb ik van begin af aan zeker geweten.
Tja de ware..... Ik kon hem al heel lang en goed want hij was een goede vriend van mij.... Uiteindelijk zijn we meer dan vrienden geworden en nu weet ik dat hij mijn soulmate is...maar de ware? Dan had ik het gelijk geweten toen ik hem leerde kennen? Dit heeft wel zo`n 6 jaar geduurd hahahaha...opeens kreeg ik vlindertjes in mijn buik en was ik verliefd en sindsdien zijn we 8 jaar bij elkaar en hebben we twee meiden...