Mijn vriend en ik leerden elkaar kennen toen we 29 waren. Ik was net 29 geworden, hij is een half jaar ouder dan ik. Na een tweetal maanden woonden we ook al samen. Dit was niet zo afgesproken, het gebeurde gewoon. Hij is de eerste man met wie ik kinderen wou en met wie ik het gezinsplaatje ook zag. Ik voelde dat ik er aan toe was en liet dit ook merken aan mijn vriend. Hoewel hij altijd het gezinsleven als droom had uitgesproken, kreeg hij bij het concreter worden van die droom wel enigszins wat 'cold feet'. Zo hechtte hij bv erg veel belang aan eerst een jaar samen zijn, wat ik kon begrijpen, dus ik wachtte rustig af. Ik werd dertig, we haalden de kaap van 1 jaar en toen de omgeving ook al vroeg wanneer we eraan begonnen, gaf ik openlijk aan dat die beslissing bij mijn vriend lag. Mijn vriend vertelde me toen dat hij er over een jaar aan wou beginnen. Ik ging er niet meteen op in en liet het rusten. Ik werd ook ziek, moest naar het ziekenhuis, waar ze vermoedden dat ik onvruchtbaar zou zijn. Gelukkig bleek uiteindelijk alles in orde en kreeg ik een proefdiagnose PBS. Maar het ziekteverhaal, maakte wat in me los: wéér een jaar? Ik vond dat lang... Ik begon uitstelgedrag bij mijn vriend te vermoeden en confronteerde hem ermee. Hij gaf het toe en liet het bezinken. Ik haalde ook aan dat we over een jaar wel konden beginnen, maar het dan nog wel lang kon duren eer het zou lukken, zeker gezien mijn leeftijd (ik word er ook echt niet jonger op) en dat de risico's ook steeds groter worden. Hij gaf aan dat hij bang was voor wat andere mensen ervan dachten. We waren ten slotte 'maar' een jaar samen. Ik vond dat onzin. Als je zoals ons intussen ook al weer bijna een jaar samenwoont en een sterke communicatie hebt, dan vind ik niet dat relatielengte ertoe doet. Het is toch anders dan als je van je prille twintigerjaren samen bent? Hij vroeg tijd, ik gaf hem die, zij het met angst dat hij ging blijven uitstellen en tijd vragen. Toch gaf hij niet lang daarna aan dat hij vond dat ik gelijk had. Dat het voor hem even te écht werd en hij het daarom op de lange baan schoof, maar dat hij besefte dat hij inderdaad nergens op hoefde te wachten. We gingen er dus voor. Toch zijn zijn woorden wat blijven hangen bij mij... Dus voor referentie en gemoedsrust: hoe lang waren jullie al samen toen jullie beslisten om aan een eerste kind te beginnen en vanaf welke leeftijd startte de relatie?
Ik wil dat best vertellen, we waren 17 en 18 toen we een relatie kregen en we kregen ons eerste kind toen ik 29 was. Maar.. wat heb je eraan? Je krijgt nu allerlei verschillende reacties. 1 jaar samen, 6 jaar samen, 20 jaar samen, jonge moeders, oudere moeders.. Het gaat er toch alleen maar om wat voor jullie goed voelt? Daar heeft verder toch NIEMAND wat mee te maken? Als het goed voelt en de situatie is (redelijk) geschikt: ga er voor! Als het (nog) niet goed voelt: wacht nog even. Of denk ik nou te simpel?
Ik ben het eens met vlinderbloem gaat er om hoe jij je erbij voelt! Ik zelf zou als ik iemand een jaar ken, het veel te vroeg vinden, maar dat is hoe ik in elkaar zit. Ik wil eerst wat langer samen zijn, samen dingen doen en meemaken. Een kennis, woonde ook na 2 maand samen, en na 9 maand was ze 3 maand zwanger van de eerste . Dat was een bewuste keuze van hen en als ze er goed bij voelt.. wie ben ik om te oordelen?! wil best vertellen, ik was net 26 toen ik mijn man leerde kennen, (feb 2009) en na een dik jaar samen gaan wonen (mei 2010). Uiteindelijk 2,5 jaar later, toen ik nog 29 was (nov 2012) spiraaltje laten verwijderen, vorig jaar november getrouwd en een huis gekocht en nu wachten en proberen voor eerste kindje
+1, wij waren 2 maanden officieel samen (officieus 1,5 jaar) toen ik zwanger was (ik was net 23 en werd mk) en 1,5 jaar daarna weer zwanger van onze dochter. Het maakt niet uit hoe lang en waarom, als voor jullie beiden de tijd rijp is dan heeft niemand daar toch verder iets over te zeggen?
Wij waren twee jaar samen. Ik vind ook niet dat de lengte van je relatie er heel erg toe doet (al is het wel handig als je de ander 100% kent), maar leeftijd ook niet i.m.o, wij waren 20 en 21 toen we besloten een kindje te willen en we willen het net zo graag als anderen .
Ik ben het met je eens, dat je zeer goed moet weten met wie je in zee gaat... maar ken je echt iemand ooit 100%? :/ Ik vind zelf ook dat àndere mensen er niks over te zeggen hebben, maar ik vroeg me af voor mezelf of ik door mijn klapperende eierstokken misschien niet te hard van stapel liep.. en hoe jullie dat ervaren hebben.
Wij waren 21 toen we een relatie kregen. Met 6 maanden woonden we samen en nu 8 jaar samen en een half jaartje zwanger We waren er "nu pas" beide aan toe. Ik snap ook niet hoe sommige stellen na 3,4 maanden al aan een kindje beginnen. Je verbindt je voor de rest van je leven aan je partner.. dat beseffen mensen zich vaak niet. Geen sterkere verbintenis dan een kind! En als je partner een nare man blijkt te zijn kom je er dus nooit meer van af.. Edit: Lol, ik had Kl**tzak ingetypt en ZP maakt er automatisch nare man van
Wij waren vijf en een half jaar samen (waarvan anderhalf jaar getrouwd) toen we besloten voor een kindje te gaan. Uiteindelijk moesten we een lange adem hebben en heeft het zo'n 5 jaar geduurd voordat wij zwanger raakten van de eerste.
Wij kenden elkaar 10 jaar, maar waren pas 1 jaar officieel samen toen ik zwanger werd. Maar ik ben het er mee eens dat de lengte van de relatie er niet toe doet, als jullie er beiden klaar voor zijn en het voelt goed, dan zou de lengte van de relatie jullie niet in de weg moeten staan...
Wij zijn inmiddels 11jaar samen waarvan 8,5jaar getrouwd. Onze zoon is 8,5jaar dus we waren 2,5jaar samen toen ik zwanger raakte.
Het gaat erom hoe jullie je erbij voelen, maar je moet elkaar wel goed genoeg kennen; dat je echt weet hoe iemand is onder veel omstandigheden; anders weet je niet of je samen een kind wil en kan opvoeden. Wij waren 2,5 jaar samen toen we gingen samenwonen en de beslissing dat we kinderen wilden, kwam snel daarna. We zijn er pas 5 jaar na onze eerste ontmoeting aan begonnen (eerst stabiliteit en zekerheid financieel dan, gecreeerd).
Ik ben na bijna 5,5 jaar relatie met de pil gestopt. Ik was toen 28 jaar en was er toen pas klaar voor (al heb ik er nu heel veel spijt van te we niet eerder zijn begonnen). Als jullie er nu klaar voor zijn, prima toch! Als ik nu opnieuw met iemand zou moeten beginnen zou ik er ook geen jaren meer mee wachten, ik zou er dan veel sneller mee beginnen (word binnenkort ook al 30...).
Wij leerden elkaar kennen toen ik 22 en hij 28 was. Ik vond 26 een mooie leeftijd om te stoppen met de pil. Wij kenden elkaar dus 4 jaar toen we eraan begonnen.
Ik leerde mn vriend kennen toen ik 16 was, kregen een relatie toen ik 17 was, hij werd even erna 19.. We zijn samen gaan wonen na 5 jr (veel ups en downs) en nu na 7,5 jaar zijn we bijna 7 mnd zwanger van onze eerste Maar zoals al vaak gezegd zou ik niet kijken naar wat anderen vinden van de duur van jullie relatie.. Als het goed zit, zit het goed!
Ik ben dit jaar 9 jaar samen met mijn man waarvan 4 jaar getrouwd. Ik ben 25, en mijn man 27. Elkaar leren kennen toen ik 16 was. Op mijn 19e een huis gekocht, 21e getrouwd. En ben net zwanger van de eerste! Huisje, boompje, beestje Ik ben zelf iemand die het niet te snel doet! Eerst elkaar leren kennen, samen wonen (en dan begint het leren kennen pas echt) en dan als je er beide klaar voor bent is het tijd voor het mooiste En die tijd was bij ons aangebroken! Maar ik kan me in jou situatie wel voorstellen dat je er voor wilt gaan.. Je wordt er niet jonger op (begrijp me niet verkeerd, het kan nog steeds en nog lang maar je weet nooit hoelang het gaat duren) en het zit goed tussen jullie... Maar je vriend moet er wel achter staan! Succes met je keus! Ik weet zeker dat je de beste keus gaat maken!
ben dit jaar 9 jaar samen met mijn vriend een half jaar geleden begonnen voor een kleintje ik was 16 toen ik bij hem kwam en word dit jaar 25 2 jaar terug huis gekocht, en de 3 jaar daarvoor wooonde ik op mezelf
haha zo'n grappig van die 'nare man' maar je heb gelijk. Geen sterkere binding dan een kind, dat is zeker en dan is het opletten geblazen met wie je die binding voor de rest van het kinderleven aangaat... Maar waarop baseer je zoiets? OP het 'goed voelen'? Dat heb ik namelijk gedaan... het is de eerste en enige man met wie ik het plaatje zie... Das wel erg lang... het langste dat ik tot nu toe gehoord heb, is 8 jaar. Ik kan het me gewoon niet voorstellen... Ik ben blij dat je het zegt.. ik ben opgegroeid met het idee dat ik rond mijn twintiger jaren iemand leerde kennen, studeerde, na een paar jaar samenwoonde en dan misschien ooit kids.. zo is het niet gelopen en ik heb dat meerjarenplan dus bijgesteld...
Wij zijn 13,5 jaar samen, ik was 15 en hij was 17. Op mijn 28e besloten we ervoor te gaan, maar dit had meer te maken met de situatie eromheen (werk,huis, andere dromen die we uit wilden laten komen). Ik zou zeggen als jullie gezamenlijke gevoel goed is, er gewoon voor gaan. Als je op latere leeftijd pas een relatie hebt, kun je toch ook geen jaren wachten? Straks ben je niet vruchtbaar meer en ben je te laat.. Dat zou pas erg zijn
Ik ben 29, mijn vriend 30 en hopen na de zomer te kunnen gaan proberen. We hebben al 8 jaar een relatie.