Als eerste, ik wil hier geen discussie van maken tussen thuisblijf moeder versus moeder die werkt. Dit gaat over mijn gevoel en ik zoek daar herkenning in en hoe andere moeders hier mee om gaan. Ik heb een dochter van drie samen met mijn vriend. De eerste jaar van haar leven was ik groot en deels thuis terwijl ik de laatste loodjes aan mijn hbo opleiding legde. De twee jaar daarna werkte ik part-time. Ik ben afgestudeerd mwder maar daar is op het moment geen droog brood in te verdienen en ik heb de kans gekregen om mij in twee jaar naar verpleegkundige in de ggz te kunnen laten omscholen. Dat zal weer even aanpoten zijn. Maar ik vind het leuk om te studeren en het vergroot mijn kansen op de arbeidsmarkt. Maar toch, er knaagt iets aan mij. Ik zal twee jaar minder thuis zijn, nu gaat dochter volgend jaar naar de basisschool en dan loopt het allemaal wel anders. Maar toch dat gevoel dat ik haar te kort doe of dat ik te veel ga missen. Terwijl ik het ook kan rationaliseren. Dat ik weet dat ik een goed voorbeeld aan haar stel en dat het goed is om je diploma te halen. En ik zou naast mijn studie (het is werken leren) onregelmatig werken dus ik ben vaak of sochtends of savonds thuis en mijn vriend is er natuurlijk ook nog! Maar dan toch dat gevoel, gewoon schuld of k te veel voor mijzelf kies (mijn dochter is echt een mama's kindje) dus ja, ik ben opzoek naar herkenning of mama's die het zelfde mee maken. Hoe gaan jullie hier mee om?
Is het een optie om bijvoorbeeld pas over een jaar te starten met de opleiding als je dochter naar school gaat? Ik werk sinds juni bij een bedrijf die een fulltimer wilde hebben en ik eigenlijk maar 24 uur wil werken. Ik ben toch aangenomen en werk zolang de werkdruk vol te houden is voorlopig 24 uur alleen bij ziektes en/of vakanties werk ik meer uren. Heel eerlijk had ik de baan ook genomen als ik 36+ moest werken. Ik wil er ook zoveel mogelijk zijn voor mijn kinderen maar sommige kansen krijg je maar 1 keer. Is het niet mogelijk om een vast rooster te krijgen waarbij je zovaak mogelijk bij je dochter kan zijn? Succes met je keuze!
Zoooo herkenbaar! Ik ga nu voor het eerst sinds mijn zoontje geboren is weer aan het werk (hij is 14 maanden). Het thuis zitten en het afhankelijk zijn van het inkomen van mijn vriend vond ik vreselijk en het gevoel dat ik toch niet voor niets heb gestudeerd bleef knagen. De baan waar ik nu ga beginnen is ideaal; uitdagend, goed passend bij mijn studie en mooie door groeimogelijkheden.. En toch, het gevoel dat ik straks 3 of 4 dagen per week niet bij hem ben knaagt aan me. Hij gaat de laatste tijd alleen slapen als ik hem naar bed breng en aangezien ik ook late diensten ga draaien zal ik heel vaak s avonds niet thuis zijn. Het zal vast wel goed komen maar toch hè..
Ik zou het zien als een verrijking voor jezelf. Straks als ze naar school gaat, dan zou je een super leuke baan kunnen hebben. En mama kindje of niet, straks moet ze naar school en kan ze ook niet de hele dag bij je zijn. Ik zeg: doen!
Mijn jongste dochter heeft een hele moeilijke start gehad wat erin resulteerde dat ze alleen vastgehouden wilde worden door mijn man of mij zodra er iemand anders in haar gezichtsvlak kwam krijste ze heel de boel bij elkaar. Ik heb de "wendag" en mijn eerste werkdag echt met onwijze buikpijn op mijn werk/thuis gezeten maar kinderen passen zich echt gemakkelijk aan! Ze heeft het nu onwijs naar haar zin bij de gastouder
Ik zit in een heel andere situatie, maar herken je schuldgevoel wel. Ik denk eerlijk gezegd dat dit een beetje inherent aan 't ouderschap is. Je voortdurend afvragen of je wel de juiste keuzes maakt. In elk geval... ik denk dat je dochtertje gebaar is bij ouders die van haar houden en die 't beste met haar voor hebben. En als jij energie haalt uit studeren / werken en daardoor een leuke mama kunt zijn, is het in mijn ogen een win-win situatie. Hier dus de tegengestelde situatie maar ook schuldgevoelens... Wij hebben namelijk besloten dat ik TBM zal zijn. Mede omdat mijn gezondheid té wankel is, om privé en werk goed te kunnen combineren. Maar deze keuze houdt wel in dat we financieel dus een hoop moeten bezuinigen. En daar voel ik mij dus weleens schuldig over. Nu weet peuter nog niet beter, maar straks misschien wel. En hoewel ik mijn kinderen wil meegeven dat er meer in 't leven is dan economische welstand, (wij hechten eigenlijk helemaal niet aan luxe) vind ik het soms toch een naar idee, dat mijn kids, door de keuze die wij als ouders gemaakt hebben, straks niet in merkkleding kunnen lopen (als voorbeeld dan ) en later niet verre buitenlandse reizen zullen maken, eenvoudigweg omdat dit er niet in zit financieel. Anderzijds denk ik dat mijn kids gebaat zijn met ouders die stabiliteit, liefde, aandacht en energie voor 't gezin hebben, en voor ons is dít dus dé manier om dat te realiseren. Maar moeilijk blijft 't soms.
Meid, grijp je kans! Echt! Als je dit krijgt aangeboden zou ik het zeker doen. Over een jaar gaat je dochtertje naar school en dan zal ze er ook aan moeten wennen.
Ik zou het zeker doen. Ik was ook thuisblijfmoeder totdat ik werd gevraagd voor een superleuke baan. Tuurlijk was er twijfel, maar de oppas is goed geregeld, man en ik werken 4 dagen en kids zijn dus 3 dagen bij oma en oppas. Gaat supergoed! Kinderen blijven niet voor eeuwig thuis, wat ga je doen als ze 16 zijn? . Ik heb beide kanten meegemaakt, maar met het werken gun ik mezelf ontplooiing en de kids tijd met oma en qualitytime met papa ipv mama overal bij .
niet twijfelen !! Ze heeft een mama die als voorbeeld geeft dat het goed is te werken voor iets, die het voorbeeld van leren geefr zo meteen. Die haar ook zekerheid leert geven in haar zelf en je vriend omdat het straks helemaal prima gaat met je vriend. En als de naar school gaat heeft ze zelf bijna geen tijd meer. Daarnaast denk ik dat juist door de onregelmatigheid ze je meer ziet als dat je kantoortijden werkte.
Niet schuldig voelen, je bent vaak genoeg wél thuis, en zo kan je haar meer bieden! Ik begin begin september ook met een voltijd hbo opleiding als alleenstaande mama, mijn kindjes waren mijn nummer 1 motivatie om het te doen. Ik wil graag een goed voorbeeld zijn voor hen. Ik wil dat zij later trots op mij zijn. Ik ben nu werkeloos en heb zometeen 4 jaar lang financiële zekerheid door stufi. Ja ze zullen 3 dagen naar de gastouder/bso gaan maar er zijn 4!! Hele dagen over. En dan ga ik ook zeker zorgen dat die 4 dagen leuk worden, zodat ze een geweldige kindertijd bij mij hebben. Echt grijp die kans!!!
Dank jullie wel dames, wat iemand hier al zei schuld gevoel hoort misschien wel bij het moederschap. Jullie verhalen helpen!
Door voor jezelf te kiezen en een mooi carrière perspectief kies je juist voor je dochterje imho! 😊 Je leert haar hoe belangrijk het is om te studeren, te werken, zelfstandig te zijn en vooral ook wat doorzettingsvermogen is. Gewoon doen dus en je niet schuldig voelen, kwaliteit over kwantiteit zeg ik altijd. Je meisje zal er écht geen mindere jeugd door hebben of minder van je houden, ze zal wèl heel veel respect en bewondering voor haar mama hebben later. Grijp deze kans! 👍🏼💪🏼
Oh lijkt me geweldig. Ik ben ook afgestudeerd mwd-er en zou die kans met 2 handen aangrijpen! En ik denk dat je altijd wel schuldgevoel hebt. Ik ben nu thuis en voel me soms schuldig tov peuter die nu moet wennen aan dr zusje, toen ik werkte voelde ik me schuldig dat ze veel bij oma was.
Ik zou het gewoon doen! Ik snap je schuldgevoel wel, maar kindjes passen zich echt heel erg snel aan. En in mijn ogen geef je haar juist het voorbeeld dat het belangrijk is om te studeren en zelfstandig te zijn. Ik werk zelf ook fulltime en ik hoop dat ik straks mijn kindje mee kan geven dat het geld niet vanzelf binnen komt vallen, maar dat er hard voor gewerkt moet worden.
Ik werk nu zelf in de zorg voor 20u en wil ook nog doorleren. Maar niet nu. Door de onregematige diensten zie ik mijn zoon met 20u al weinig laat staan met meer uren plus studie. Zoon gaat straks naar school ik zie hem dan met late diensten alleen in de ochtend even, verder op woe middag werken,weekeinden en feestdagen. Ik mis hem al genoeg en ik heb voor hem gekozen en dus stel ik mijn ambities met liefde even uit tot hij wat ouder is. Ik kan deze tijd met hem nooit over doen, studeren kan ik over 10jr ook. Dit is mijn visie wellicht heb je er iets aan.
Maar wat is dan de 'juiste' leeftijd om minder bij je kind te zijn? Ik hoor en lees regelmatig dat juist pubers hun ouders heel erg nodig hebben en dat vrouwen het dan erger vinden om na school niet thuis te zijn dan toen ze klein waren. De pubertijd kun je namelijk ook nooit overdoen...
Elke leeftijd heeft zo wat natuurlijk. Alleen als hij 10 is zal hij meer met vrienden spelen etc dan dat hij mij echt 24/7 nodig heeft. Nu kan ik niet even een uurtje studeren met hem thuis,als hij ouder is wel omdat hij het dan a snapt b mij niet continu nodig heeft. Idem woe middagen etc. Feestdagen en weekenden werk ik al natuurlijk maar mijn zoon vraagt nu met 3 al na 4dgn werken of mama morgen weer vrij is. Dat is voor mij de grootste reden.
Ik heb morgen een sollictatiegesprek bij een kraamzorgbureau. Als ik word aangenomen kan ik een opleiding Kraamverzorgende gaan volgen, bbl opleiding. Nu werk ik in de detailhandel, maar mn leeftijd wordt steeds meer een issue. En ik wil ook graag iets anders gaan doen. Maar ik krijg ook een beetje buikpijn van het idee dat ik straks fulltime bezig ben met school/stage. Ik heb ook een mama's kindje, ze zal straks goed worden opgevangen door mn ouders en gastouder, maar toch voel ik me schuldig!
Ik zou het doen. Ben zelf een fulltime werkende moeder. Maar doordat ik werken leuk vind ben ik ook een leukere moeder als ik thuis ben. Zou ee niet aan moeten denken om hele dagen thuis te zitten. Denk echt dat voor mij en mijn kind de situatie minder prettig zou zijn. Denk dat de randvoorwaarden moeten kloppen. Hier was het dat opa's en oma's op konden passen waardoor Kdv niet nodig was. Uiteindelijk gaat hij nu toch 1 X pw voor de sociale ontwikkeling. Hij is maar 2 dagen van huis weg (mijn ouders komen thuis). Had hij 4x naar Kdv gemoeten dan had ik minder gaan werken waarschijnlijk. Je moet een evenwicht vinden in wat voor jou goed voelt.