Goedemorgen allemaal, Ik zeg het alvast, ik ben dankbaar dat ik vruchtbaar ben en zonder problemen zwanger ben geworden. Ik ben in januari 2013 gestopt met de pil en ben nu ongeveer 8 weken en 4 dagen zwanger en heb aanstaande donderdag mijn eerste echo. Maar ondanks mijn dankbaarheid vind ik mijn hele zwangerschap ook enorm wennen. Ook al ben ik bewust gestopt met de pil, ik kan nou niet zeggen dat ik de hele dag loop te springen (goed bedoeld ) en jubelen dat ik zwanger ben. Voel niet dat ik de baby niet wil hoor dat niet maar vind het zo enorm veel om allemaal te bevatten. Hormonaal niet heel erg stabiel en vind het enorm spannend ook, is baby gezond, klopt het hartje? Zo enorm kwetsbaar allemaal...En er gaat zo enorm veel veranderen. Ben ik nou de enigste vrouw die zich zo voelt?? Of worden mijn gevoelens stiekem wel herkend. Oh ja, ben getrouwd met de liefste man ooit en ben 32 jaar jong.
Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! En voor de rest: Nee hoor, dat is heel normaal. Hebben meer mensen last van. Het is ook een hele verandering en is logisch dat je ineens denkt van wow waar ben ik aan begonnen, terwijl je het ook heel graag wil. Zegt niets over dat je dan minder van je kindje houd of het niet wil o.i.d. Het komt uiteindelijk allemaal goed. De eerste weken zijn heel erg spannend. En naarmate de zwangerschap vordert krijg je er steeds meer zin in. Met natuurlijk nog steeds af en toe de bekende twijfels. Allemaal lekker over je heen laten komen!
Nou dat had ik bij de eerste ook hoor. Kwam vooral door de onzekerheid en ook spanning. Toen ik haar ging voelen en ik een buik kreeg, veranderde dat meteen. Toen begon het genieten. Nu bij de tweede heb ik enkel blije gevoelens, weet al wat ons te wachten staat en dat het zooo geweldig is.
Ik heb dat ook gehad, ik was zo onwijs blij dat ik na een lange weg eindelijk zwanger was... en toch ook het gevoel had van waar ben ik aan begonnen? Niet omdat ik het niet wilde maar ik had een hele grote onzekerheid van kan ik het wel, gaat het mij allemaal wel lukken? klopt het hartje, is er niks mis met haar? Ik denk dat het er wel een beetje bijhoort, maar vergeet niet ook te genieten. Mijn meisje is nu 1 en kan het niet bevatten dat dit wondertje in mij gegroeid is en dat ze echt bestaat! Het is heerlijk !!
Hoi LesleyS, Ik denk zelf dat dit heel normaal is allemaal hoor! Er veranders veel, je hormonen gieren door je lijf enz enz. Ook denk ik dat als je nog even wacht er veel reacties zullen volgen dat je zeker niet de enige bent! Als ik het even naar mijzelf betrek, zou dit ons eerste kindje worden, ook bewust gestopt met de pil en nu op het wachtenbankje. Ook ik ervaar het als echt enorm spannend! Je denkt over veel dingen na! Laat het over je heenkomen, praat met jou allerliefste man ooit! eventueel kun je dit ook bij je verloskundige aangeven. Zij kan jou denk ik daar in ook heel goed adviseren. Het komt allemaal goed! Dikke knuf
Heel herkenbaar hoor! Ik denk dat alle zwangere vrouwen die onzekerheid kennen, het is zo abstract wat zich allemaal in de buik afspeelt! Vertrouwen hebben in moeder natuur En gefeliciteerd!!
Herkenbaar. En inderdaad wil ik niet ondankbaar klinken. Mijn 1e zwangerschap ging perfect! Een volgens het boekje volgens de vk. Zo ook de bevalling. nu ben ik zwanger en is dat niet zo. Ik voel mij niet topfit, soms zelf wat klagerig, zeurderig. Laatst moest ik huilen bij het huwelijk van prinses met haar Amerikaanse zakenman. Dat ben ik niet! What the hell is happening to me!
Allereerst allemaal bedankt voor de snelle reacties. Erg fijn om te lezen dat mijn gevoelens herkend worden. Wil echt niet een zeiktopic openen hoor maar vandaag is weer zo'n dag dat ik op mijn werk enorm hoog in mijn irritatie zit. Merk dat ik een behoorlijk kort lontje heb. Baal er zo van dat ik mezelf niet ben, kan van dag tot dag veranderen. Normaal naar het toilet gaan is al even niet meer, opgezwollen pens BAH... Sorry besef me echt dat ik niet mag zeuren maar moet het toch ook wel even kwijt....
Heel normaal! Je weet nu dat het definitief is, je gaat mama worden. Je weet je gewoon dat hier veel bij komt kijken, verantwoordelijkheid, veranderingen, hormonen die je soms tot een monster maken en onzekerheid. En dan aan het eind van de zwangerschap ook nog eens die bevalling.... Maar over een jaar zeg je 'het is het allemaal waard geweest!' Ik weet dat ik nog dacht 'wil ik dit eigenlijk wel, een kind?' Dat was bij de eerste, bij de tweede dacht ik 'o, jee heb ik er dadelijk twee waar ik verantwoordelijk voor ben! Kan ik dat wel?' Maar inmiddels zijn we serieus aan het nadenken voor een derde kindje....
Heel herkenbaar, heb er vanmorgen nog naar de gegoogled of het normaal was, enja ik lees over dat het normaal is.. Ik ben via de mmm zwanger geraakt, en toch ben ik zoooo bang en onzeker en durf/kan ik nog niet blij zijn.. Ik voel me ook niets echt fit, dat zal ook wel meewerken maar ik ben zo bang dat 'wat als...' jakkes. Net ff potje zitten huilen bij man, luchtte wel op. Wanneer iedereen t weet, en je een buikje begint te krijgen zal het wel wat makkelijker gaan, het is nu nog zo onwerkelijk dat er iets leeft in je buik.. Ik geloof erin dat t met ons allemaal goed komt, en dat we achteraf heel erg moeten lachen om onze gedachten in de eerste weken!
Herkenbaar!!! Ik probeer ook nog eens te stoppe met roken..van een pakje per dag nu naar een paar hijsjes gegaan, en straks helemaal niks........ nou echt ben best een chagarijn nu. En mezelf niet! Ene moment denk ik yessssss k ben zwanger! Volgendr moment denk ik : pffff ik mag echt niks. En vind ik mezelf heel zielig haha.
ja hoor ik herken het wel! tuurlijk ben ik blij dat ik een kleine mag ontvangen maar het maakt je onzeker..want ja er gaat een hoop veranderen..dus ja heel normaal Vind ik... maar wel VAN HARTE!!!!
Ik heb altijd gedacht, dat zwanger zijn het mooiste is wat er bestaat! Nou, niets is minder waar. Ondanks dat ik een goede zwangerschap heb en nu echt onwijs geniet, was dat in het begin wel anders. Ik heb me geen moment ziek gevoeld of naar, maar ik was zo vreselijk onzeker! Ik was zo bang dat ik het kleintje kwijt zou raken, dat er iets niet goed zou zijn... Pas vanaf een week of 25 begon ik pas een beetje te genieten. Nu geniet ik volop en vind ik het zwanger zijn heeeeeeeerlijk
Iedereen hartelijk bedankt voor de reacties. Ik denk dat het stoppen met roken ook een grote invloed heeft op mijn gevoelsleven. Misschien koppel ik mijn emotionele rollercoaster ook teveel aan het twijfelen aan mijn keuze ipv moeite hebben met de veranderingen.
Heel herkenbaar hoor. De eerste weken en maanden zijn sowieso zwaar vind ik. Bij alledrie vond ik dit de meest pittige fase van de zwangerschap. Een veranderend lichaam, vermoeidheid, je anders voelen. En het is ook nog zo abstract, vooral bij een eerste zwangerschap. Ga je niet schuldig voelen, neem je rust en bekijk je zwangerschap per dag. Anders kan je in het negatieve wegzakken, en dat hoeft niet. Accepteer dat jij je nu even zo voelt, hopelijk helpt het om te weten dat je niet de enige vrouw bent die het zo ervaart.
hoi hoi, Hier ook pril zwanger en ook zo vol gedachtes en gevoelens... Gaat alles wel goed van binnen? Die kwaaltjes worden minder is dat wel goed? (en dat ze savonds weer terug komen) Ik ben niet misselijk ojee...en ga zo maar door, maar vooral kan ik het allemaal wel en ben ik eigenlijk wel zo blij? pfffff fijn die hormonen! Maar goed hoop dat ik straks mezelf een stuk beter voel, 4 juli de eerste echo en hoop dat hij goed is.... Je ben iig niet de enige meid! liefs