Hoi meiden, we zitten qua slapen even in een lastige periode... Onze dochter van 3,5 heeft veel moeite met in slaap komen. Het begon met het rekken met nog een slokje water nog een keer een muziekje, nog een keertje plassen.... We doen iedere avond een ritueeltje met pyjama, tandjes poetsen, verhaaltje, liedje en dan een dikke knuffel en een muziekje aan... en dan begint het drama: 0dat ze niet wil dat we naar beneden gaan, hysterisch huilen, hard gillen, krijsen..... . Ze zegt dat ze ons mist als we beneden zijn, dat ze het 'spannend vindt' op haar kamer (op dit moment vindt ze heel veel dingen spannend..) Mijn man en ik zetten een kookwekkertje op 5 minuten. Na die 5 min gaat een van ons naar boven, geeft nog een kus, ff een doekje door haar gezicht (want een en al tranen en snot..) en zegt "welterusten" en dan weer naar beneden. Weer 5 min, weer zelfde verhaal. Daarna rekken we de tijd wat op, 6 min, 8, 10, 12... en als we dan naar boven gaan doen we alleen nog een doekje door haar gezicht en zeggen welterusten.. Vanavond is ze van kwart over 8 tot half 10 bezig geweest... op t einde was ik zo moe en ook boos dat ik toch boos op haar geworden ben (bij haar arm gepakt en met luide stem gezegd dat het afgelopen was..) Nu is ze dus stil..... maar ik heb er zelf geen goed gevoel over. Het lijkt wel of ik haar in haar hysterische huilen moest doorbreken met boos worden... maar ik denk ook dat ze na 1,5 uur zo moe is dat ze dan ook wel eens in slaap moet vallen... Wie herkent dit? En wie kan me tips geven? Op zich werkte die 5 min. methode altijd best goed bij haar.... is het een kwestie (waarschijnlijk) van volhouden, consequent blijven...? Heb even een hart onder de riem nodig.. ; )
Belonen? Met slaapproblemen maak ik altijd een afstreepkalender. 5 of 10x een kruisje zetten, op het einde een klein cadeautje. Ze vindt het erg leuk en het werkt altijd erg goed en ook direct.
Belonen en een lampje? Wij zeggen nooit tegen onze kinderen dat ze moeten slapen maar wel dat het tijd is om naar bed te gaan. Wat ze in hun bed of kamer doen mogen ze zelf weten zolang ze maar stil doen. Ze gaan beide altijd zelf slapen zonder gedoe en op een tijdstip die wij heel prima vinden. Kinderen van deze leeftijd vinden het inderdaad gezellig dat je blijft... het is aandacht. Dit kan je proberen te ondervangen door voor je gaat slapen (dus voor het ritueel begint) echt tijd met je kind door te brengen. Samen even praten, koken, stoeien etc. Wel altijd angsten erkennen (ze kunnen heel echt zijn op die leeftijd) en jaag samen de beer / bij / spook weg. Bescherm vervolgens de hele kamer met een spreuk zodat NIETS meer in de kamer kan komen.
Bedankt voor de reacties. een lampje hebben we inderdaad al aan op haar kamer, al een aantal weken (ook voordat dit alles begon.) een sticker/beloonkaart is inderdaad ook nog een idee om te doen, dat heeft goed geholpen eerder met zindelijk worden en ook toen ze steeds heel vroeg uit bed kwam. Het samen wegjagen van beren spoken etc. daar heb ik eerlijk gezegd wel mijn twijfels over. Op die manier 'erken' je namelijk ook aan je kind dat er inderdaad iets engs in de kamer is... Al snap ik wel dat het inderdaad ook niet werkt als je de angsten weglacht... Meer tips/ ervaringen zijn welkom!
Ik vind het veel erger dat een peuter die misschien werkelijk bang is voor iets op de kamer 1,5uur in angst moet huilen. Op deze leeftijd is de fantasie een heel natuurlijk verschijnsel, en het is alleen goed voor het kind als de ouder er serieus mee omgaat. Het helpt weinig als jij zegt dat er geen beer/monster op de kamer zit, want de peuter ziet er wel 1 en wil er simpelweg vanaf komen. Man en ik hebben vanavond nog het 'wegjagen-van-monsters-ritueel' uitgevoerd op alle 3 kinderkamers. En dat moest elke keer op de manier 'zwieber-niet-stelen' (van Dora). Ik zou echt met haar bespreken wat ze zo spannend vindt in haar kamer en samen naar een oplossing zoeken (misschien aan haar vragen wat ze wil dat je doet)
@Adi, dat heb ik al gevraagd hoor, wat ze zo spannend vindt... maar daar heeft ze geen antwoord op. Het is volgens mij dus niet zo dat ze bang is vr een spook oid. en wat betreft het samen wegjagen van een spook of beer, tja ieder heeft daar zijn eigen mening over.. Ik heb er wat twijfels bij en heb daar ook geregeld over gelezen.. En onze dochter laten we niet 1,5 uur lang alleen huilen, we gaan telkens even bij haar kijken.maar er lijkt niks te. helpen.. ( slokje water, extra kus, muzuekje) het enige dat ze voor elkaar wil krijgen is mee naar beneden of dat wij bij haar blijven zitten... Ze is toch niey het enige kind dat nu deze fase heeft??
Heel herkenbaar, Sas. Mijn dochter heeft vorige maand ook zo'n periode gehad. Mijn man en ik waren total loss aan het einde van de avond. Hier werken we niet met de wekkermethode, maar we doen dit: 1 Ik ga de was vouwen/strijken (op dezelfde verdieping) en loop af en toe haar kamertje op om haar kleding op te ruimen. 2 Ze mag twee boekjes en een little pony uitkiezen om nog even mee te spelen in bed. 3 Ik vertel haar dat papa na 5 minuutjes een kusje komt geven; hij vertelt hetzelfde. En dan breiden we het langzaam uit. Dan valt ze meestal snel in slaap, omdat ze weet dat je steeds terugkomt. Monsters wegjagen doen we hier ook niet. Ik begrijp heus dat haar angst reëel is, maar zo lijkt het alsof haar angst terecht is. We vertellen dat iets niet echt/nep/een pop is. Ik vind dat je het goed doet, Sas. Natuurlijk word je een keer boos. Ik heb dat hier ook gehad, alleen toen begon mijn dochter nog harder te huilen. *zucht*
Het verschil tussen krijsen uit angst of uit aandacht hoor je echt wel. We hebben met dochter veel slaapproblemen gehad tussen 0-2 jaar. Ook geregeld laten huilen. Ik hoorde echt wel wanneer het pure angst was (heel erg weinig) of dat ze huilde uit gewenning. Ze krijste altijd hard, maar angst was absoluut anders. Met angst door fantasie doen wij eigenlijk beiden. We leggen uit en laten zien wat echt is en wat nep. Maar ik help haar ook om de enge uilen -ze is bang dat die komen- weg te kunnen jagen. Ze is momenteel ook Dora fan, van unicorn de eenhoorn. Die stampt heel hard en dan heeft hij toverkracht. Dat kan ze dus ook doen als ze ergens bang voor is. Dat geeft vertrouwen, denk ik. Overigens heeft er nog nooit daadwerkelijk iets in dr kamer gezeten, volgens haar. Maar ik laat wel duidelijk zien dat raam en deur gesloten zijn en zeg dat er geen uil binnen kan komen. Alleen als het warm is, staat het raam op de kiepstand, dan zou er wel een mini-uil binnen kunnen komen, maar dat vindt ze niet zo erg Mocht ze wel dingen gaan zien, dan laat ik het haar aanwijzen, licht aan en laten zien dat er niets zit. Maar tegelijkertijd blijven benadrukken hoe je iets engs weg kunt halen en dat er niets binnen kan komen. Laatst werd ze een keer gillend wakker 's nachts. Ze wist niet wat er precies was, maar ze was bang voor het donker, zei ze. Plasje gedaan, gerust gesteld, weggegaan, weer krijsen.. Hmm. Toen heb ik dr gewezen op het streepje licht van buiten en de lampjes op haar wekker, het ís dus niet helemaal donker.. dat was goed, geen last meer gehad daarna Fjoew. Ik laat haar tegenwoordig nooit meer huilen, ook niet om aandacht, omdat het gelukkig niet meer nodig is. We kunnen nu zo goed met haar praten en het is altijd een kwestie van net de juiste snaar zien te raken.. Maar ik weet er alles van hoe moeilijk het is als niets anders werkt.
soms heeft mijn zoontje de tijden dat hij niet alleen wil zijn.dat zegt hij ook. 'ik wil niet alleen zijn in me kamer'. dat geeft misschien anxiety(ik weet de nederlands woord hier voor niet)?mijn jongen mag dan met mij liggen in mijn bed en als hij rustig is breng ik hem naar zijn bed. eerste keren valt hij zo in slaap in 1 minuurt als hij bij me ligt, van vermoeidheid als hij rustig is en dat bouw ik af elke dag ietsje wakkerder in bed. ze bedoeld denk ik dat ze niet persee bang is vr spoken etc ,maar spanend(anxiety) om alleen te moeten slapen.