Het is nu iets meer dan een maandje geleden en kan het nu van mij afschrijven, wat niet betekend dat ik hem minder mis.. Vanaf dat hij 11 maanden was, was mijn grote lieve bruine labrador Joep bij mij, mijn grote vriend maar ook een soort steun. Hij had in die korte tijd naast de fokker al 2 eigenaren gehad en ik was nummer 3. Bij de laatste zat hij opgesloten en kwam er niet uit. Toen hij kwam was hij bang, deed niets met wandelen en plakte permanent aan mij "vast". Na trainingen en oefenen liep hij mooi en werd hij minder bang, alleen mannen, bezems en stofzuigers bleven heel eng voor hem. In februari 2009 kreeg hij ineens last van epileptische aanvallen, gelukkig niet vaak maar soms wel heftig. Verdr was het een gezonde hond, tot hij in 2013 ineens flink afviel, wat onderzoeken gehad maar geen oorzaak gevonden. Hij was wel nog steeds Joep, vrolijk, druk en enthousiast. Tot ineens 21 april 2015... Joep en Noa (onze andere labrador) waren samen buiten, vrolijk aan het spelen, tot Joep naar mijn vriend wou rennen... Ineens een piep en hij viel om, toen we bij hem kwamen was hij al slap, en was er geen leven meer.. Hij was direct overleden.. Ik heb op dat moment alles bijelkaar geschreeuwt van angst, en verdriet.. Mijn vriendje, ik kon toch nog niet zonder hem.. Hij moest nog 9 jaar worden.. Ik heb het er extreem moeilijk mee gehad, maar dat heeft denk ik iedereen.. 22 april hebben we hem zelf weg gebracht naar het dierencrematorium, daar is hij die avond gecremeerd. We hebben goed afscheid mogen nemen en het is allemaal mooi gedaan. De volgende dag hebben we hem weer gehaald, in een urntje die nu een speciaal plekje heeft met 2 kaarsen en 2 foto's op canvas van Joep..
Wat vreselijk heel veel sterkte. Wat een prachtige hond! Wij hebben ook een bruin labje, ook echt mijn maatje. Geweldige lieve honden
Wat een mooie hond was Joep. Verdrietig dat jullie hem nu moeten missen, veel sterkte met het verlies van jullie maatje.
ahhhhhhhh heel veel sterkte! Wij hebben zelf ook een blond labje, zij is ook ons allebeste vriendinnetje... ik moet er niet aan denken dat we haar ooit af moeten geven. je hond is gewoon je kind en dat doet enorm veel pijn. Dus heel erg begrijpelijk dat je het er zo moeilijk mee hebt. Nogmaals sterkte met het verlies van dit prachtbeest!
Tranen over mn wangen! 😢 (nog beetje last van de hormonen, icm vermoeidheid) Ik wil me gewoon niet voorstellen dat ik onze kat ooit moet gaan missen. Grappend noemen we hem ons eerste kind, zo gehecht ben ik aan hem. Ik kan me je verdriet goed voorstellen. Sterkte komende tijd, het zal een stuk stiller zijn ineens. Hopelijk gaat het met Noa een beetje, zij zal dr maatje ook wel missen.
Vreselijk, heel veel sterkte! Ik weet helaas Hoe het voelt, mijn gekke vriendje (kat) is helaas dood gereden voor onze deur, Hij heeft maar 11 maanden mogen worden. Dit is afgelopen januari gebeurd en heb het er onwijs moeilijk mee, heb 5 katten gehad maar met geen zo'n leuke band als hij.