Hallo dames, Ik stel mezelf nu eigenlijk al heel lang een vraag waarbij ik zelf niet tot een sluitend antwoord kan komen, dus gooi ik het maar even op het forum: hoe zien jullie eigenlijk de rol van de grootouders bij jullie kinderen en is deze rol in de loop der tijd ook veranderd? Misschien een heel gewichtige vraag, daarom ook dat ik deze even zal kaderen. Ik zelf ben nu al een tijdje de meer dan trotse mama van een fantastische zoon. Zowel mijn ouders als de ouders van mijn man zijn daardoor automatisch ook grootouders geworden. Vaak hoor ik op fora en in het dagelijks leven vallen dat grootouder worden het mooiste gevoel is. Daar wringt bij mij al het eerste schoentje, persoonlijk vind ik niet dat er iets is of ooit zal zijn dat het gevoel van moeder worden zal kunnen overtreffen, maar bon, dat is het gevoel dat ik momenteel heb. Daarbij merk ik ook dat grootouders zichzelf steeds meer rechten toe-eigenen aangaande hun kleinkinderen. Ze willen steeds meer betrokken zijn bij de opvoeding en het dagelijks leven van het/mijn gezin, willen tot vervelends toe overal van op de hoogte zijn, hebben commentaar op alles, willen hun kleinkind constant zien (ongeacht of dit gaat voor ons), en ga zo maar door. Maar ga hier vooral niet tegen in, want dan zorg je voor problemen. Dit heeft er voor gezorgd dat ik vaak op eierschalen moet lopen wat de grootouders betreft. Als ik nu zelf terugdenk aan mijn kindertijd, dan waren mijn grootouders toch niet zo hard betrokken bij mijn leven en opvoeding. Ik vraag me dan ook of, is de rol van de grootouders veranderd? Hoe ervaren jullie dit nu eigenlijk? En in hoeverre betrekken jullie de grootouders bij de opvoeding. En wanneer is te veel echt wel te veel? Hoe ver kan je hier als ouders hen in laten gaan? Ikzelf vind het altijd heel moeilijk hier een lijn in te trekken en vroeg me dan ook af hoe jullie dit zien. Alvast bedankt voor de reacties!
Alleen al het feit dat je het je afvraagt, geeft mij voor mij aan dat er iemand te ver is gegaan.... Wij, vriendlief en ik, hebben vrij nauw contact met zijn ouders en zijn zus (met gezin). We zien hen dan ook vaker (sowieso 1x per week) dan mijn moeder (niet dat ik daar behoefte aan heb)... Als we bij opa en oma (schoonouders) of schoonzus (tante) zijn dan zijn mijn schoonouders inderdaad af en toe ook wel geneigd om zich met dingen te bemoeien (vooral schoonmoeder hoort t niet goed als ik "nee" zeg)... Nou kan ik er niet goed uithalen hoe je het bedoeld. Maar hier zijn opa en oma (en iedereen) gewoon opa en oma, dus geen oppas oid. Ja als de nood aan de man is, dan passen ze op. Maar niet structureel. In principe is het bij ons dus zo, ons kind, onze regels. Bij opa en oma (en tante) krijgt hij weleens wat lekkers. Maar verder wordt er niet afgeweken van de "thuisregels". Ik (of vriendlief) bepaalt wat ja en/of nee is en daar hebben hun zich bij neer te leggen. Zouden ze dit niet doen, dan gaat zoonlief net zo makkelijk met mij naar huis...
Ik snap jou gevoel wel hoor, ik vroeg me laatst hetzelfde af. En inderdaad ik heb een hele andere (maar ook zeker hechte) band met mijn opa en oma. Maar ik zag ze zeker niet 3x er week. Hier passen mijn ouders op als ik werk, hierdoor zijn ze dus wel meer betrokken bij zijn opvoeding en wel en wee.. En ja mijn moeder mist hem al als ze hem 3 dgn niet ziet. Ik irriteer me er soms ook aan maar in ons geval vind ik dat we het moeten accepteren. Dit is de consequentie van opa en oma als oppas. Hier gelukkig geen bemoeienis met opvoeding (al zie ik best dat ze soms met hun ogen draaien omdat ik een andere mening heb mbt opvoeden als hun) maar dat negeer ik. Ze spreken me er iig niet op aan. Daarnaast verwennen ze hem 'lekker', komt hij daar niets te kort en zijn ze mega dol op hem. De andere oma daarintegen ziet haar kleinzoon 1x in de 1,5-2 weken, toont wel interesse maar stukken minder als de andere opa en oma. Deze oma verwent ook minder (1x kleertjes en 1x boekje gehad tussendoor nu in 14mnd). Geen mindere oma maar anders dus.. Dus tsja ik denk dat de tijd een hoop veranderd heeft en dat het ook met het type (groot) ouder te maken heeft. Jou situatie lijkt me erg vervelend. Dat ze hun kleinkind graag zien oké, maar je hebt nu ook je eigen gezin en daar horen je ouders niet. 24/7 bij. Het niet kunnen bespreken maakt het nog lastiger.. Ik heb verder geen tips maar dus wel herkenning tot bepaalde hoogte.
Ja, het is nogal moeilijk om uit te leggen allemaal. Mama4life, je vroeg je af of er iemand te ver gegaan was. Tja, naar mijn gevoel gaan ze hier soms inderdaad heel ver in, maar ja dat is mijn gevoel... Even voor de duidelijkheid, de grootouders zijn bij ons geen oppas, daar hebben wij bewust voor gekozen, speciaal om problemen te vermijden. Het gevoel dat ik soms heb is dat grootouders toch wel heel veel eisen stellen de dag van vandaag. Zo willen ze hun kleinzoon heel vaak zien (als ons dit bv. niet uitkomt die dag, zijn ze boos). Ze willen alleen (!) met hem op reis gaan (dit zie ik totaal niet zitten). Willen zelf ook een hele uitzet bij hun thuis voor hem. Willen van ELKE foto die ooit van hem genomen is, een copie (hier zijn we eindeloos mee bezig). Willen overal bij zijn. Ga zo maar door... Maar ga ik hier even tegenin, of geef ik toch even aan dat het nog altijd om ONS kind gaat, krijg ik de sneer 'maar het is ONS kleinkind, en als wij dat willen doen, dan doen wij dat'. Het is voor mij echt heel moeilijk te bepalen, wat nu echt kan en wanneer ze te ver gaan. Want het gaat tenslotte om het gevoel dat je er bij hebt en in hoeverre is dat gevoel juist? En hoe ver kunnen de grootouders gaan in de eisen die ze stellen naar ons toe? Het is heel vermoeiend om steeds met het goel te zitten dat ons gezin uit meer dan 3 mensen bestaat, en ik ook constant met al die mensen rekening moet houden. Ik hoop dat dit al wat duidelijker is voor jullie...
Ten eerste vind ik niet dat je algemeen over "grootouders" kunt praten, maar het beter bij jezelf kunt houden. Jij hebt een probleem met de grootouders van je kind, dat betekend niet dat àlle grootouders zo zijn.. Ten tweede wèèt je niet echt hoe jòu grootouders betrokken waren bij jou opvoeding en of dit negatief of positief was.. Misschien bemoeide jou oma zich ook wel met dingen waar je moeder/vader zich ontzettend aan ergerde, alleen krijg je dit als kind niet mee. Wat mij opvalt is, dat als er ergernissen zijn, er schijnbaar niet meer normaal gepraat kan worden. Het zo hoog op laten lopen, dat er niets positiefs meer gezien kan worden.. Er iets van zeggen of ècht een gesprek voeren met wederzijds respect, dààr zit een groot verschil in.. Er zit een heel groot verschil tussen; "mam, ik zou heel graag even met je willen praten" en; "mam, ìk wil dat je dat niet doet!" En ik denk dat het grote verschil met "vroegâh" is, dat moeders meer openstonden voor "advies" van hun eigen moeder, ipv te doen alsof deze zelf nooit een kind heeft grootgebracht...
Ik denk dat dat per persoon erg verschillend is. De een verwacht meer van een grootouder als de ander. En de ene grootouder doet weer meer als de ander. Hier gelukkig gezegend met 2 oma's en een opa die zich niet bemoeien met de opvoeding van onze zoon. Mijn schoonmoeder past elke week een dag op en probeert hem dan het zelfde te leren als wij eigenlijk. Nee is nee. En slaan etc word gewoon niet getolereerd thuis niet en bij opa of oma niet.
Dan duidelijk je grenzen aanleggen. Natuurlijk hoef je niet van elke foto een copie te maken. Geen discussie over starten, maar gewoon besluiten dat je dat niet doet. En kind mee op vakantie? Een simpel "nee, dat willen wij niet" is voldoende, wàt zij daarna ook roepen, bij je standpunt blijven en je niet laten verleiden in een onzinnige discussie. Wat jullie niet willen, gebeurt niet en uiteindelijk zullen ze zich daar toch bij neerleggen. Probeer er eens een rustig gesprek over te voeren, over hoe dominant ze overkomen. Mocht dat niet lukken, loop rustig weg en neem wat meer afstand..
Tja Loetje, sorry als mijn vraag u irriteert of zo hoor... Je doet precies of ik er niet over wil praten met de grootouders. Wat niet waar is, wij doen dat WEL. Maar ik kom op dat vlak totaal niet overeen met hen. Ik heb mijn mening en zij hebben hun mening en beiden blijven we hierbij. Daarom dat ik dit even hier op het forum gooi. Ik wil voor mezelf ook duidelijk maken, op welke vlakken ik moet toegeven en op welke vlakken ik wel op mijn strepen wil staan. Ik wil dit zeker niet veralgemenen naar ALLE grootouders, dat is nooit mijn bedoeling geweest, maar heb toch al gemerkt dat ik niet de enige ben die hier mee zit. Ik kan je met heel veel zekerheid zeggen dat mijn grootouders WEL veel minder betrokken waren bij mijn opvoeding. En het gaat hier niet om het 'aanvaarden' van goeie raad. Daar luister ik zeker naar, ik heb trouwens ook niet alle wijsheid in pact vanaf de eerste dag.
Nouja, hoe kom je er nu weer bij dat jou vraag mij zou ergeren? Ik geef gewoon antwoord zoals ik het zie, maar dan hoef ik het toch nog niet bij het juiste eind te hebben? Het is gewoon iets wat mij vaak opvalt als het over problemen met ouders/grootouders gaat.. Grenzen aangeven lijkt mij in de meeste gevallen het sleutelwoord, maar wel op een normale volwassen manier. En als dat niet lukt, dan zou ik dus persoonlijk meer afstand bewaren, hoe graag ik ook zou willen dat er een normale opa/oma/kind band zou moeten zijn. Maar deze band moet er wel van beide kanten op een normale manier komen. Gaat dat niet, dan hebben jullie, als ouders, altijd het laatste woord... En de grenzen die je zou willen stellen zijn erg persoonlijk, die zul je voor jezelf uit moeten vogelen en daar heel duidelijk in zijn/blijven..
Ja Loetje, daar heb je gelijk in, er moeten grenzen gesteld worden, maar da's net mijn vraag he... Ik weet waar de grens voor mij ligt, maar de grootouders geven vaak aan dat ik daarin overdrijf of niet correct ben. Dan stel ik mezelf dan ook de vraag of dit ook zo is. Voor mij moeten grootouders weldegelijk een belangrijke rol vervullen in het leven van hun kleinkind(eren), MAAR dit wil niet zeggen dat zij daarom van ALLES op de hoogte moeten zijn, die kinderen minstens x aantal keer per week moeten zien, constant activiteiten willen doen alleen met de kleindkinderen. HIER ligt voor mij de grens, snap je? En heb hen dit ook al duidelijk aangegeven, maar zij vinden dat ik daarin verkeerd ben, daarom ook mijn vraag naar jullie...
De grens is bereikt als jij/jullie je er niet meer fijn bij voelen.:: Nu dus... En sorry maar je lijkt wel gek dt je alles doet wat opa en oma willen.. Van elke foto copie? Minimaal zo vaak per week de kinderen zien..? Waarom stem je daar mee in als je dag niet wil? Ik snap dat niet zo goed Zeg gewoon dat je geen zin heb om x per week verplicht langs te komen/of hun te ontvangen bij jou thuis Nou en klaar daarmee
En dat is dan hùn mening en daar zullen zìj mee moeten dealen, niet jullie. Voet bij stuk houden en proberen om verder luchtig met de situatie om te gaan. Als jij vind dat jou grenzen redelijk zijn, dan zijn ze dat, jij bent immers de ouder.. Neemt niet weg dat het goed is dat je ergens bevestiging zoekt of jou grenzen ook ècht niet over de top zijn. Als ik jòu verhaal zo lees, vind ik ook dat je bij bepaalde dingen groot gelijk hebt. Ik zou mijn kind ook niet meegeven op vakantie omdat oma dat zo blieft. En ik zou ook zèker niet al mijn foto's delen, ze maken hun eigen foto's maar. Tenzij er gewoon een heel mooi exemplaar tussenzit, dan zou ik het ze wel gunnen, maar jee, niet alles?!? Blijf bij jezelf, dat is het allerbelangrijkste.
Om het te proberen samen te vatten wat ik bedoel is eigenlijk dat de rol die zij zichzelf toe-eigenen veel groter is dan hoe wij het zien. Ze zijn belangrijke personen in het leven van onze zoon, dat is zo, maar in onze ogen komen wij (mama en papa) op de eerste plaats. Maar zij plaatsen zichzelf vaak op hetzelfde niveau en dat is in essentie de hele discussie die ik met hen heb. Ik hoop dat het allemaal nu wat duidelijk is (sorry hoor mensen, het is zondag, mijn brein werkt wat trager...).
Mij irriteert het op een andere manier. Vind dat veel ouders eens dankbaarder mogen zijn als grootouders zo betrokken willen zijn in het leven van de kleinkinderen. Besef er zijn genoeg kleinkinderen en grootouders die deze band niet gegund woord. Zelf zie ik het hebben van grootouders een stuk verrijking in het leven van mijn kinderen. Ben blij dat ze aandacht en liefde van mijn ouders kunnen krijgen. Ze bemoeien zich niet met mijn opvoeding. En het speciale gevoel wat jij omschrijft ik vind dat groot ouders dit recht ook mogen hebben ja recht. Het is net zo speciaal om ouders te worden als grootouders voor elk heeft het een speciaal iets( gebeuren). Dus ik irriteer me aan ouders die vinden dat groot ouders niks meer mogen. Ouders zo als jij ja. Van die vinden dat alles maar op hun manier moet. Ja er zijn grenzen dat is met alles zo. Ben nog wel van mening dat het hebben van grootouders een verrijking van je rol als moeder/vader kan zijn. En ervaring van allerlei dingen. Maar merk ook hier vaak dat mijn gevoel hier in anders is dan andere dus misschien ben ik wel het geval apart. Het leven is met alles geven en nemen en ook wat het betreft hebben van kinderen en kleinkinderen. Zoek de weg de voor jou prettig is maar ook de weg die voor de grootouders leuk is om te volgen.
Hier zijn grootouders groot ouders en meer niet. Ze hebben niets te zeggen in de opvoeding en onze regels gelden. Wij gaan eens per 2 weken een middag erheen en meer niet. Ook niet logeren enzo.
Besef dat het gewoon hele trotse grootouders zijn en die echt belangstelling hebben in hun kleinkinderen. Zoek de juiste weg voor beide kanten.
Dit moet natuurlijk wel van beide kanten komen. Eènrichtingsverkeer in een relatieve sfeer werkt niet
Ik denk dat je soms toch echt duidelijk moet gaan zijn hoe moeilijk ook. Kom op jou kind mee op vakantie zonder jullie? Daar moet je gewoon iets van zeggen hoor! Zwijgen is toestemmen vermoed ik zomaar bij jou ouders.. En mbt de foto's, ook hier zou ik een grens trekken. Ik zou gewoon zeggen; mam zodra ik weer weer een paar leuke heb mail ik je ze wel door..en nee dat is niet wekelijks... En een tip: Ze misschien ook minder vertellen wat je gaat doen etc. Ze hoeven niet te weten wat jullie 24/7 aan het doen zijn. Hoe minder ze weten hoe minder ze kunnen claimen mee te willen.. Maar goed nogmaals ik snap je gevoel wel maar je zult wel iets moeten als je jezelf er rot bij voelt. Jou gezin bestaat uit 3, niet uit 5..
Wie een ander wilt veranderen zal altijd zelf moeten veranderen om jou doel te bereiken vandaar ik zeg zoek je eigen weg in het doen en laten van je zelf en de grootouders. Ze veranderen pas mee als jij veranderd bent. Dit bedoel ik absoluut niet slecht hoop dat je begrijpt wat ik bedoel en zeg.