Hoe zien jullie Opa en Oma

Hier zijn er 2 oma's en 1 opa.
Ze hebben geen van alle ooit opgepast. Snap wel dat veel kinderen dat wel doen, maar tot nu toe is het hier nog niet gebeurd.
Het is nooit nodig geweest en vind het zelf ook niet prettig. Al zal ik me daar toch een keer overheen moeten zetten.
Maar frummel ziet ze nu misschien ééns in de 3 mnd, dus hij kent ze ook gewoon niet.
Hier gebeurd het pas als frummel er zelf om vraagt.

Verder bemoeien ze zich wel met frummel, maar dit zijn dingen die het ene oor in gaan en het andere oor weer uit.

Hier is het ook heel verschillend. De ene oma belt elke dag hoe het gaat (zucht) en onthoudt alles bijna tot op de datum.

De ander oma (mijn moeder) onthoudt niets. Frummel kan al zelf gaan zitten, redelijk staan, en ze vraagt meestal als ik haar spreek nog of hij al kan rollen of al lacht .

 

1 dingetje viel me wel op, over de inentingen. Betekend dat dat jouw vriend/man en eventuele broers/zussen nooit zijn ingeent omdat je schoonmoeder dat niet nodig vind? persoonlijk (en jij vind dat misschien zelf ook) zijn inentingen júist héél belangrijk. mn oren staan hier te klapperen dat er nog mensen rond lopen die inentingen nutteloos vinden

 

Ik ben niet zo heel moeilijk
wij zeggen altijd beter verwend dan verwaarloosd
Mijn moeder verwent Zoey met kleine dingentjes en wil dr vaak vasthouden
Ook me schoonouders zijn trotse oma en opa en laten dat zien ook en dat doet mij goed .

Oppassen nou me moeder kan neit wachten tot ik weer ga werken haha is pas in nov .
En als Zoey ouder is mag ze ook bij haar andere opa en oma logeren .
Ik vind een goeie band opbouwen erg belangrijk enne verwennen daar zijn opas en omas toch voor

Enne me meisje showen hoef ik niet meer te doen dat doet me nichtje van bijna 4 wel haha iedereen moet weten dat ZOEY haar nichtje is *smelt*
Nee hoor ik ben alleen maar blij dat ons meisje zo geliefd is.

Ook al draaft mijn moeder soms een beetje door maar dat neem ik met een korreltje zout.
Enne als me meisje wakker is dan cammen we altijd ff met oma.

 

Ik ben één van de 'moeilijke' moeders. In de 17 jaar dat ik met mijn man samen ben, heb ik bijna alleen maar negatieve ervaringen met mijn schoonouders. Mijn sm zag mij als degene die haar zoon heeft 'ingepikt' en heeft mij daar altijd naar behandeld (lang voordat ik ook maar de kans had gekregen 'moeilijk' tegen haar te zijn). Ze heeft op bijna alle bellangrijke dingen in ons leven een negatief stempel gedrukt: samenwonen, huwelijk, vakanties, verhuizingen, echt alles. In het begin werd ik er helemaal GEK van, na een tijd heb ik het leren loslaten en liet ik haar haar gang gaan, zolang ze mijn grenzen niet overschreed. Dat heeft een tijd vrij goed gewerkt.

Toen ik in verwachting was veranderde de zaak wéér helemaal. Ineens sprak ze over haar kleinkind, en ik was louter de verpakking daarvan. Er werd goeiendag gezegd tegen mijn buik, niet tegen mij. De bemoeienissen namen weer toe en ik heb uit alle macht geprobeerd het tegen te gaan. Ook mijn sv veranderde, en wat ik eerst beschouwde als pure blijdschap om hun kleinkind, werd al gauw één grote brok ergernis. Ze beschouwen hun kleinkind min of meer als hun eigendom, waar zij recht op hebben. Ze proberen voortdurend meer te claimen. En ik zie heel duidelijk dat ze dol op hem zijn, en ik gun het onze zoon en hun om een band op te bouwen, maar dat met name ik (mijn man ook, maar die stoort zich er minder aan) compleet genegeerd word, daar heb ik grote moeite mee.

Mijn ervaringen zijn zodanig slecht, dat ik voortdurend op mijn hoede ben als het om hun gaat. Ze zijn voor mij 'onveilig', en vanaf het moment dat onze zoon geboren was, schreeuwde mijn instinct bijna dat ik hem tegen hun moest beschermen. Onredelijk? Ik weet het niet. Maar het kostte me de grootste moeite om hen niet als een bedreiging voor mijn zoontje te zien (niet eens zo zeer voor mij als moeder). En dat is nog steeds zo.
En behalve dat onveilige gevoel, vind ik het een heel slecht voorbeeld voor onze zoon als opa en oma op bezoek komen waarbij papa en mama totaal genegeerd worden. Zo ga je niet normaal met elkaar om. Ik vind 'hallo' en 'tot ziens' niet te veel gevraagd als je op visite komt. 'Hoe gaat het' zou ook leuk zijn. Maar behalve de nodige kritiek op onze keuzes, die als losse opmerkingen in het rond worden gestrood, wordt er met ons geen woord gewisseld. Mijn collega's hebben meer belangstelling voor mij dan mijn familie en dat doet pijn.
Tot op heden lukt het mij niet om mijn gevoel van onveiligheid en mijn frustraties over hun gedrag opzij te zetten en ik weet eerlijk gezegd ook niet of ik mijn zoontje daarmee benadeel of niet.
Als jullie tips hebben om er beter mee om te gaan, dan graag. Totdat ik een manier heb gevonden, blijf ik waarschijnlijk de moeilijke moeder. Die haar so wel twee keer per week hun kleinkind gunt, maar niet zonder dat mijn man of ik erbij zijn. En blijven slapen of oppassen? Nee....

 

Ik moet er trouwens nog bij zeggen dat ik mijn moeder (vader is helaas overleden) als een verlengstuk van ons gezin zie. Zij past één dag in de week op, en daarnaast komt ze nog eens bij ons eten en ga ik ook een keer in de week bij haar langs. Mijn moeder doet beslist niet alles op onze manier, en verwent ons zoontje meer dan wij doen, maar dat vinden we allebei totaal geen probleem. Ze houdt van hem en zorgt zo goed als ze kan voor hem en heeft daarbij een uitstekend band met ons. Met haar hebben we echt een familieband van voor elkaar zorgen en dat is heerlijk.

 

cookiediva wat naar allemaal
Ik had de eerste jaren ook een moeizame band met me SM hoor meer omdat ze niet wist wat ze van mij moest vinden en of ik het wel echt serieus nam met haar zoon.
Maar dit meer omdat me vriend en ik uit 2 hele verschillende werelden komen.
Maar ze merkte dat haar zoon in positieve zin ging veranderen en toen ineens was alles goed.
Nu na bijna 9 jaar is het helemaal leuk al moet ik nog steeds wennen aan hun "bekakt" zijn maar kan ik heel erg goed met haar praten.
Dus bij ons is het gelukkig helemaal goed gekomen .

 

Ik snap je helemaal. Lijkt wel of wij dezelfde schoonouders hebben. Het enige verschil is dat ze mij niet compleet negeren, maar liever nog af en toe de grond in trappen.

 

Melanina, fijn dat het bij jullie goed is gekomen! Dat maakt het leven toch zoveel leuker/makkelijker

 

Jewe, sorry (. Wat vindt jouw man ervan? Snapt hij je? Mijn man vindt het moeilijk vaak. Hij is ermee opgegroeid en voor hem is dit 'normaal' gedrag. Als we erover praten geeft hij meestal toe dat hij ook wel ziet dat ook heel anders kan, maar hij heeft het gewoon al jaren geleden geaccepteerd. Hij heeft nu onze zoon een jaar is voor het eerst tegen z'n pa gezegd dat hij het toch wel erg vervelend vindt dat het lijkt alsof wij onzichtbaar zijn als ze op visite komen.

 

De eerste 6 maanden zijn wij heel streng geweest. Opa's en oma's mochten net zo vaak komen als ze wilden, maar alles moest volgens onze instructies (komt ook doordat de kids prematuur zijn en zij de gevolgen daarvan niet helemaal begrepen/ overprikkeld enzo).

Sinds 3-4 maanden merken wij dat onze kinderen veel zelfvertrouwen hebben (totaal niet eenkennig) en helemaal dol zijn op oma's en opa's. Dus zijn wij nu ook heel makkelijk geworden. Ik kijk echt naar mijn kind. Ze mogen net zo lang met de kleine spelen zolang deze tevreden is en lacht.

Showen met het kind (ik weet niet zo goed wat jij hieronder verstaat) vind ik geen probleem, en ze mogen ook vaak logeren bij opa's en oma's.

Ik merk vaak dat sommige ouders een soort 'concurrentie' voelen met grootouders over hun kind. Want jij geeft in jouw tekst ook aan dat oma gaan showen met JOUW kind. Natuurlijk is het jouw kind, zij zegt neem ik aan niet dat het haar kind is. Maar het is wel haar kleinkind, en waarom mag ze dan niet mee gaan showen? Ik vind die overdreven trots alleen maar een teken van liefde. Natuurlijk zolang de kleine het leuk vindt, anders is het heel snel afgelopen.

Wat ik overigens echt niet vind kunnen is dat sommige moeders hun kind als een wapen gebruiken tegenover de schoonmoeder. Om 'wraak' te nemen op slechte relatie die de sm heeft met de schoondochter mag de sm het kind dan maar niet zien opgroeien, of alleen onder strenge toezicht . Een baby voelt deze ongezonde verhoudingen heel goed aan, en krijgt zo vanaf het begin op verkeerde wijze aangeleerd hoe om te gaan met relaties tussen mensen. Een kind heeft een bloedband met opa en oma, en niemand heeft het recht om deze uit eigen belang te verbreken vind ik. Dan moet je maar jaloers zijn dat oma het kind meer aandacht geeft dan jou als schoondochter (is vrij logisch, ze hoeft mij echt niet op schoot te nemen ). En natuurlijk gaan ze iets anders mee om met de kleine dan de ouders. Ieder mens is uniek en iedereen heeft zijn eigen overtuigingen. Zolang je een paar belangrijke regels afspreekt (en niet 100 van die regels, want dan houdt het snel op), en de rest loslaat zal het voor die paar uurtjes echt goed komen met de kleine.

 

Mijn moeder is 3 dagen per week in huis en doet alles met 'm. Ik vind het fijn dat ik zeker weet dat hij in goede handen is. Ze doet ook een stukje van de opvoeding dus daar moeten we wel consequent in zijn, maar als je dat samen kan bespreken lijkt me dat geen probleem. En ermee showen? Tja, tuurlijk! Een trotse oma showt altijd met haar kleinkinderen.

 

ik hou mijn hart (nu al) vast als er bij ons een kleine komt niet voor mijn vader hoor maar voor mijn schoonouders ik hoop dat het wel los loopt...

 

Adi, ik weet niet of je tegen mij praat? Want ik voel me geroepen om toch weer te reageren. Ik vind het ook absoluut verkeerd om een kind als wapen te gebruiken. En ik heb dat voortdurend in mijn achterhoofd, dat ik dat niet wil. Ik vind ook dat een kind opa en oma nodig heeft, en er recht op heeft een relatie met hun op te bouwen. En dus sta ik dat ook toe, binnen de grenzen van het voor mij toelaatbare. Want net zoals je als ouders een kind een verkeerde indruk kunt geven van hoe je met relaties en mensen omgaat, zo kun je dat ook als opa en oma doen. En dat mis ik in jouw verhaal. Het gaat mij niet om regeltjes en wel of geen snoepje en wel of niet te wild spelen. Dat interesseert mij eerlijk gezegd nauwelijks, een kind is vaak veel flexibeler dan wij, dus dat komt wel goed. Wat in mijn geval het struikelblok is, is dat mijn man is opgegroeid met een beeld van relaties en omgangsvormen die zodanig is, dat hij daar als volwassene last van heeft. Hij is materieel niets te kort gekomen, maar emotioneel des te meer. En ik voel als moeder dat ik mijn kind moet beschermen tegen de invloed op dat gebied van opa en oma. En dat heeft niet te maken met te weinig aandacht krijgen of jaloers zijn op aandacht, dat heeft te maken met het feit dat ik wil dat er een goed voorbeeld wordt gesteld. Ik geef mijn zoon meer aandacht dan mijn man (en mijn dan doet dat ook) en we zijn daar geen van beide jaloers om. Dus nee, ik vind niet dat deze schoen mij past. Je moet bedenken dat situaties erg kunnen verschillen van je eigen ervaringen en dat er geen 'one size fits all' beschrijvingen gelden...

 

Nee ik had het totaal niet tegen jou, maar in het algemeen...
Ik had de afgelopen bladzijden even doorgelezen en toen zag ik vaak staan 'ik vind mijn sm verschrikkelijk en daarom wil ik dat ze niks met MIJN kind te maken heeft'. Reacties in die trend. En dat vind ik dan minder volwassen zeg maar.
En inderdaad, als jullie als ouders vinden dat de grootouders op een verkeerde manier met het kind omgaan, is dat natuurlijk een andere zaak. Maar in jouw verhaal proef ik dat dat verder gaat dan een keertje een koekje geven als jij andere kant op kijkt. En ik heb het dan meer over deze tweede situatie, snap je?

 

Ik snap het helemaal, thanks . En ik vraag mezelf voortdurend of ik niet overdrijf of te ver ga, want ik wil niet een bitch zijn die opa en oma hun kleinkind niet gunt. Een kindje is zo fantastisch, zo'n geluk kun je alleen maar willen delen! Maar mijn onderbuikgevoel na 17 jaar ervaring is zodanig, dat ik er ook nu mijn zoontje al een jaar is nog steeds vreselijke moeite mee heb, en ik kan het niet negeren. De mama-beer instincten komen volledig los, zeg maar

 

hier precies hetzelfde:x
Mijn schoonouders komen mijn strot uit en mijn ouders vragen van alles.

ik ben nog niet binnen bij mijn schoonouders of Femke wordt al uit haar maxi-cosi geplukt.
Ah, kijk ze heb het zuur....:x
Zij:Ze heeft gepoept hoor, (ik ruik aan haar billen en merk dat het een scheetje is geweest) ik: nee,hoor
Dan komt de vraag er achter aan...Weet je het zeker?
Mijn schoonvader is van mening dat een baby zomaar huilt en je moet dat dus laten gaan.Zo staan ze ook ineens aan de deur. En ben ik niet meteen bij de deur dan wordt er geklopt, geluisterd door de brievenbus en getuurd door de ramen.....

Ze hebben nog nooit gevraagd hoe het met mij is.
Niet tijdens mijn zwangerschap en niet na de bevalling.
Nooit een handje geholpen met schoonmaken of een boodschapje toen met de ijzel.
Ik voel me iedere keer alsof ik "draagmoeder" ben geweest.

of te wel, om op jouw onderwerp terug te komen....
ik zie ze liever niet....

 

Manlief vind het heel moeilijk om er wat van te zeggen en logisch natuurlijk het zijn z'n ouders. Maar toch soms zou het wel eens fijn zijn als ie wat meer ruggegraat toonde. Hij zegt meestal tja zo zijn ze nu eenmaal." In het begin hadden we daar ook heel vaak ruzie om. Dus ik ben altijd de gene die er iets van zegt en dan reageerd mijn man erop dan doet ie het wel. Hij staat dan ook wel achter me. Gister nog hadden we een feestje maar Tygo moet om 3 uur eten maar het feest begon om half 3 gaat ze om kwart voor 3 lopen bellen waar we blijven. Toen we er om 4 uur waren sliep hij dus om de 5 minuten stond ze met haar lip bovenop en ik haar maar scherp in de gaten houden, want ze maakt hem gerust wakker. 's Avonds belde ze dat het niet normaal was dat we er niet meteen om half 3 waren en dat we hem gewoon lieten s;lapen terwijl zij hem wilde vast houden. Nou toen werd manlief uitzich zelf wel even pissig.

 

Getver, wat vervelend. Ik zie dat je kindje pas twee maanden is, natuurlijk hou je dan regelmaat aan en natuurlijk slaapt hij dan veel. Zo zijn baby's nou eenmaal. Ik vind het eerlijk gezegd al knap dat je met hem op het feest was!

 

Hangt ervan af over welke opa en oma je het hebt

Mijn ouders: die mogen alles, zijn ook heel naturel met de kleine. Ze passen eens in de zoveel tijd op (toevallig afgelopen weekend heeft Mini er nog gelogeerd, naar volle tevredenheid) en ik heb vertrouwen in ze dat ze zoveel mogelijk doen zoals wij dat graag willen. En als er dingen anders gaan zal dat binnen het -voor ons- betamelijke liggen. Mijn vader heeft haar "geshowd" aan een serveerster die hij kent bij een koffietentje waar mijn ouders altijd koffie drinken en ik heb daar geen problemen mee, vind het juist erg schattig.

Schoonouders is een ander verhaal. Als ik erbij ben, heb ik geen problemen met ze. Ze zijn hartstikke trots en lief voor de kleine en dat is heerlijk om te zien en ik heb er dan geen moeite mee. Maar ik wil (nog?) niet dat Mini daar gaat logeren of daar is als wij er niet bij zijn. Mijn schoonmoeder is onlangs geopereerd en moet nog een keer dus die is lichamelijk gewoon niet snel en dat moet je gewoon wel zijn met onze kleine wevelwind. Schoonvader drinkt te veel. En dan is het dus al klaar wat mij betreft. OK, ik drink (dronk ) ook heus wel een wijntje bij het eten maar dat vind ik toch anders. Ik vind ze echt te oud en te krakkemikkig om Mini voor een nacht of een hele dag aan ze toe te vertrouwen... Daarbij begrijpen ze gewoon echt niet dat wij bijvoorbeeld geen snoep willen geven aan Mini. Natuurlijk mag ze tzt door opa en oma verwend worden maar ik wil eerst de basis leggen dat wij dat dus niet doen. En ik wil weten dat ik ze daarin kan vertrouwen. Tot die tijd gebeurt het gewoon niet dat ik haar daar alleen laat.

En natuurlijk is dat soms oneerlijk want ze zijn zo trots en blij en ze bedoelen het zo goed en bladiebla. Maar het blijven mijn schoonouders en die zijn niet eigen en bovendien hebben ze echt tegenovergestelde ideeën over opvoeden...