dag dames nu ik op t einde loop en de 37e week in ben gegaan komt t wel erg dicht bij allemaal . vanaf nu mag ik thuis bev en dat wilde ik ook . ben gister bij de gyn geweest in verband met blaas ontsteking maar er was verder niks aan de hand hij heeft ook nog even naar de kleine gekeken en ligt al mooi ingedaald , dus ik mag lekker thuis bev . maar nu t zo dicht bij komt ben ik er onzeker en toch wel een beetje bang voor de pijn die komen gaat . hebben jullie dit ook ????? aan de andere kant wil ik niks liever want ik wil de kleine zo graag zien en vasthouden .
hi... ik kan uit ervaring spreken dat "als het moment daar is".... je een bepaalde rust over je krijgt... "je gaat dan met de stroom mee'.... het overkomt je gewoon.... Heeft moeder natuur zo geregeld.... Dus niet te veel tegenop zien.. dat is verspilde energie... en die kun je dalijk beter gebruiken.. al begrijp ik het natuurlijk wel... ik had het ook....
ik moet t ook gewoon allemaal afwachten natuurlijk en jullie kunnen ook niet toveren voor mij helaas hihi ben even benieuwd naar ervaringen . hoop idd dat als t zover is dat je er vanzelf niet meer aan denkt
Inderdaad zonde van je energie om je er nu zo tegen op te gaan zien. Misschien valt het je wel mee. Je weet gewoon niet wat er gebeuren gaat, dus laat het gewoon komen... Ennuh, je kunt nu toch niet meer terug
Probeer het inderdaad lekker op je af te laten komen. Je weet toch niet hoe het zal gaan. En als het begint dan ben je meteen heel kalm, heel gek is dat! Dan realiseer je je gewoon dat het allemaal op een of andere manier wel gaat lukken (beeb moet er toch uit nietwaar?). Geniet van je verlof en de tijd die je nu nog hebt, en straks van je kleintje!
Lisa, wij schelen een weekje en begrijp helemaal wat je bedoelt. Wordt al helemaal zenuwachtig als ik er aan denk en ben zo vreselijk bang voor de pijn. Ben bang dat ik het niet aankan straks want heb een lage pijngrens. Ben als de dood voor de bevalling eigenlijk. Probeer er ook helemaal niet mee bezig te zijn maar als ik er aan denk dan grijpt de angst me echt.
ik ben allang blij als het zover is! ik zou me niet te veel zorgen maakt want dat remt de weeen af, mocht je die krijgen. misschien dat als je straks de zwangerschap zat bent, dat het jou niks meer kan schelen. Dat heb ik zo vaak gehoord van zwangeren die bang zijn.
Ik herken je angst ook wel. Maar naarmate het dichterbij komt ga je ook steeds meer accepteren dat het 'even' moet. Alsof je je erbij neer legt. Hoewel ik het op momenten, vooral 's avonds en 's nachts als ik zo moe ben, het wel weer even flink eng vind. Maar het is ook wel zo dat op het moment dat het zo ver is, je er helemaal in op gaat en probeer dan ook gewoon er in mee te gaan. Succes!
Ik ga mee met Seth Ik was eerst ook wel bang. Daarna bedacht ik me, dat het misschien een dag klote zou zijn, en daarna zou ik gewoon mijn kindje in mijn armen hebben. Die dag overleef je wel. En desnoods heeft het ziekenhuis nog wel wat leuke prikken liggen. En toen was het een kwestie van afwachten. De pijnervaring is ook zo anders dan als je Bijv je teen stoot. Je zit vol met hormonen die de pijn wat dempen. Het is er wel, maar komt zo hard aan als een pijnlijke teen. En het heeft een goed doel. Ik heb het als een ontzettend oermoeder-gebeuren gevoelt. Zeker de persweeen kwamen van zo diep in mezelf. Heel bijzonder dat gevoel.
Ik vond het heerlijk om thuis te bevallen, lekker in m'n eigen slaapkamer en niet te veel gedoe om me heen! Precies zoals ik wilde
Ik zag ook op als een berg tegen de bevalling, maar wat mij op is gevallen is dat als het eenmaal zover is je een verschrikkelijke oerkracht krijgt. En die pijn, ja het is echt waar die ben je zo weer vergeten als je de kleine in je armen hebt, ik geloofde het ook nooit maar het is echt waar (mijn ervaring) Ik ben nu in verwachting van mijn 2e kindje en hetgeen waar ik me nu mee bezig hou is, wanneer gaat het nu eindelijk beginnen? Dat komt omdat onze eerste dochter 6,5 week te vroeg is geboren en dan verwacht je het natuurlijk helemaal nog niet! Succes met je bevalling en je kan het
Jaaaaa herkenbaar had ik ook hoor hihi Maar wat ze zeggen is echt waar.. je krijgt een soort oerkracht die je overal doorheen sleept... en toen ik voelde dat het ging beginnen werd ik helemaal hyper in positieve zin, toen kon ik niet meer wachten tot het heftiger werd en ik mocht gaan persen hihi Oh ja... dat je de pijn gelijk vergeten bent............. daar ben ik het niet mee eens haha maar hij is het wel waard Heel veel succes, komt helemaal goed !!
heey lisa, ook nog even op dit berichtje reageren. Want snap ook dit gevoel van je, en ik denk iedere vrouw die moet gaan bevallen. Ook ik zag op tegen de bevalling. Was bang om in paniek te raken en dat ik het niet kon. Nou meis, als de bevalling begint krijg je echt een bepaalde rust over je. En heel stom je sluit je een beetje af van de wereld om je heen. Dit doen je hormonen. En als ik heel eerlijk moet zeggen vond ik de weeen wel te doen, er komt zón kracht in je vrij. Ons mannetje is geboren na 17 uur maar heb totaal geen negatief gevoel aan over gehouden. Was zelf heel trots op mijn zelf dat ik een kindje op de wereld had gezet. En je moet jezelf vertrouwen, want ook jij kunt dit... daarvoor ben je een vrouw geworden hihi. Je moet er gewoon van uit gaan dat alles goed gaat!!! Want aan de rampverhalen heb je totaal niets. Bij mij was het echt geen rampverhaal, vond het eerlijk gezegd wel super. Terwijl ik normaal best wel kleinzeerig ben... succes komt allemaal wel goed, en het is vrij normaal dat je je zo voelt, en ook trouwens dat je ieder pijntje of krampje denkt dat het begonnen is. groetjes rensje